Ο λαβύρινθος που δεν έχουμε

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2007

Ανέκαθεν είχα μια αλλεργία σε αυτές τις «Παγκόσμιες Ημέρες.... », «Ευρωπαϊκές Εβδομάδες....» κλπ κλπ. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί τόση φανφάρα για να πούμε ή να κάνουμε το αυτονόητο.

Κάπως έτσι αντιμετώπισα και την «Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Μετακίνησης», όπου υποτίθεται ότι όλοι άφησαν τα αυτοκίνητα στην άκρη και υποτίθεται ότι μετακινήθηκαν με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Δωρεάν (αυτό είναι το μόνο που δεν υποτίθεται).

Προσωπικά, πούλησα το αυτοκίνητο όταν μετακόμισα στο Κέντρο. Όλοι με κοιτούσαν περίεργα. Κάποιοι με λύπηση, επειδή θα έμπαινα σε λεωφορεία και μετρό, κάποιοι δήθεν με θαύμαζαν, κάποιοι στοιχημάτιζαν ότι σε κανά χρόνο θα ξαναπάρω αυτοκίνητο.

(Το στοίχημα βέβαια το έχασαν, αφού έχουν περάσει ήδη πέντε χρόνια...)

Βέβαια όλα αυτά έγιναν πραγματικότητα επειδή η δουλειά είναι κοντά στο σπίτι, το ίδιο και οι παρέες, το σινεμά, το θέατρο, η διασκέδαση, το σούπερ μάρκετ, το εμπορικό κέντρο, η 'πίτα του παππού'.

Θέλω να πω ότι καταλαβαίνω όλους όσοι δεν αποχωρίζονται το αυτοκίνητο. Ή σχεδόν όλους.

Κατά τη γνώμη μου, είναι πλέον αργά για να αλλάξει κάτι. Ή τουλάχιστον για ριζικές αλλαγές. Όσοι είχαν την τύχη να ζήσουν στο εξωτερικό (μεταξύ αυτών και εγώ) γνωρίζουν ότι το αυτοκίνητο είναι σχεδόν περιττό όταν έχεις ένα εκτεταμένο δίκτυο μετρό για να πας παντού: στη δουλειά, στην παρέα, στο σινεμά, στο θέατρο, στη διασκέδαση, στο εμπορικό κέντρο και στην 'πίτα παππού'.

Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε πώς θα ήταν η ζωή μας αν ο χάρτης του μετρό της Αθήνας είχε επάνω του καμιά 15αριά γραμμές, λίγο σαν λαβύρινθο, για να πηγαίνουμε ΠΑΝΤΟΥ. Όταν όμως λέμε ΠΑΝΤΟΥ, εννοούμε ΠΑΝΤΟΥ.

Πόσοι δεν θα άφηναν το αυτοκίνητο στην άκρη; Πόσοι δεν θα έμπαιναν καν στον κόπο να αποκτήσουν αυτοκίνητο;

Αλλά αυτά έπρεπε να γίνουν πριν από 50 χρόνια (τουλάχιστον). Αλλά ποιος το σκέφτηκε;

Κανείς. Και έτσι χάσαμε τον λαβύρινθο και μείναμε με τα αυτοκίνητα...

0 έδειξαν τα νύχια τους: