Τέρατα σε δύο κόσμους

Τρίτη 29 Απριλίου 2008
Σήμερα είδα και πάλι μία από τις αγαπημένες μου ταινίες: Ο Λαβύρινθος του Πάνα (El laberinto del Fauno) του Μεξικανού Guillermo del Toro. Καταρχήν, το Μεξικό έχει βγάλει «τέρατα» στο χώρο της τέχνης: Σκηνοθέτες (Cuaron, Inarritu), ζωγράφους (Frida Kahlo, Diego Rivera), συγγραφείς (Juan Rulfo, Carlos Fuentes, Octavio Paz). Σχεδόν όλοι τους έχουν καταφέρει να συνδυάσουν το ρεαλισμό με το μαγικό-φανταστικό. Ας διαβάσει κάποιος το εκπληκτικό βιβλίο του Juan Rulfo με τίτλο Pedro Paramo (Πέδρο Πάραμο) και θα με θυμηθεί.

Για να ξαναγυρίσω στην ταινία: με μάγεψε από την πρώτη στιγμή που την είδα. Τοποθετημένη λίγα χρόνια μετά το τέλος του Ισπανικού Εμφυλίου, καταπιάνεται με το φασισμό. Ο ίδιος ο Del Toro λέει: Ο φασισμός είναι πάνω απ' όλα μια μορφή διαστροφής της αθωότητας και της παιδικότητας. Αντιπροσωπεύει τον απόλυτο τρόμο και είναι ένα ιδανικό θέμα μέσω του οποίου μπορείς να διηγηθείς ένα παραμύθι για μεγάλους.
Και αυτό κάνει στην ταινία. Αφηγείται ένα παραμύθι, που κινείται παράλληλα με τον αληθινό κόσμο του εμφυλίου. Στον αληθινό κόσμο, ο λοχαγός Vidal προσπαθεί να επιβάλει τη νέα τάξη πραγμάτων.
Απέναντί του ένα κορίτσι –πάλι ένα παιδί σε ταινία του Del Toro- μπαίνει σε έναν λαβύρινθο, όπου ο Fauno τo καλεί να περάσει τρεις δοκιμασίες: θάρρος, εγκράτεια, αυτοθυσία.
Τέρατα στον αληθινό κόσμο, τέρατα και στο λαβύρινθο.

Ο καθένας μπορεί μόνος του να συνειδητοποιήσει πού ακριβώς κατοικούν τα αληθινά τέρατα.

Πασχαλινό γράμμα

Κυριακή 27 Απριλίου 2008
Θεία μας Ευτέρπη μας,

Χριστός Ανέστη με υγεία σας εύχομαι και πάντα παρθένες μπιρίμπες από ατού. Όπως καταλάβατε, δεν καταφέραμε ούτε φέτος να έρθουμε στο χωρίο. Μπλέξαμε θεία μου. Ακούσαμε σε εκείνη την LCD που μας φέρατε τον Τσιαμτσίκα για την ακρίβεια, ήρθε μετά ο Ευαγγελάτος και μας πανικόβαλε με την τιμή της αμόλυβδης, έσκασε μύτη και ο μικρός Σαντικάι με τα εκκλησιαστικά τροπάρια και το χάσαμε το σήμα. Ποιο σήμα δηλαδή, το ΚΤΕΛ χάσαμε. Ξεκίνησε ο Αννίβας, θεία μας, να πάει να βγάλει εισιτήρια για να σας έρθουμε και έπεσε πάνω στον Κλεάνθη Τσιρώνη να προσπαθεί να τον πείσει για την τιμή του οβελία. Κάπου εκεί τα έμπλεξε και όταν πλέον έφτασε στα ΚΤΕΛ, δεν είχε μείνει σου λέει θέση oύτε για βαλίτσα.
Ξεμείναμε εδώ. Να τρέχουμε Μεγάλες Παρασκευές στον Επιτάφιο της γειτονιάς. Δεν σας τα είπα, δύο ξανθιές λαμπαδιάσανε φέτος. Εκεί κάπου στο ω γλυκύ μου έαρ, κάνει ένα πιτσιρίκι να περάσει από μπροστά με το κερί, καταλαβαίνετε τώρα εσείς θεία που χάσατε και τον θείο Βρασίδα στον συμμοριτοπόλεμο του 1945. Δεν θέλει και πολύ το κακό για να συμβεί.
Μεγάλο Σάββατο πάλι έτρεξε ο Αννίβας να βρει κανά φθηνό ερίφιο. Τίποτα όμως. Κάτι βουλγάρικα είχε και σκοπιανά, αλλά τον ξέρετε τον ανιψιό σας. Τι ζητούν οι βούλγαροι στη Μακεδονία, τι ζητούν οι βάρβαροι στα ελληνικά βουνά, αναφώνησε και πήρε τελικά ένα κατσικάκι από την Κοζάνη.
Το βράδυ του Μ.Σαββάτου είπαμε να πάμε σε εκείνο το μοναστήρι που είχαμε πάει και μαζί σας θεία, όταν κάναμε εκείνο το τάμα για την Χρυσοβαγγελίτσα, που μπήκε να βγάλει την κύστη.
Τι το θέλαμε θεία μας; Πέσαμε σε έναν τρελλό παπά, που την είχε δει Τέο Αγγελόπουλος. Να βγαίνει έξω και να δίνει οδηγίες: «Μια ομπρέλλα, βρέχομαι» φώναζε κάπου μεταξύ δέησης και Ευαγγελίου. «Καμπάνες τώρα!» αναφώνησε την ώρα του Χριστός Ανέστη. Kαι αφού το έψαλε 45 φορές, έδωσε την τελική οδηγία: «Καμπάνες τέλος! Φώτα μπροστά!». Με τούτα και με κείνα, θεία μας, πήγε 2 για να γυρίσουμε σπίτι και να ρημαδοφάμε τη μαγειρίτσα.
Σήμερα, πάντως, θα σας θυμηθούμε. Στήσαμε τον οβελία στην ταράτσα. Δίπλα στον ηλιακό θερμοσίφωνα που μας κάνατε δώρο. Θα τον γυρίζουμε και θα σας θυμόμαστε. Και μετά θα κατέβουμε κάτω να ανοίξουμε την LCD να δούμε για το Πάσχα των πολιτικών αρχηγών και όλα τα σχετικά παραδοσιακά.
Να μας τους φιλήσετε όλους στο χωριό θεία. Και να μας γράψετε. Τώρα με το broadband που μας βάλατε, στο τσακ μπαμ θα επικοινωνούμε. Και μην ξεχάσετε την εορτή του Αννίβα σας την άλλη εβδομάδα.

Σας ασπαζόμεθα.

Πώς ο Μπόρμπας έγινε (τελικά) μπάρμπας

Πέμπτη 24 Απριλίου 2008
Οι Ελληνάρες έχουμε μια συνήθεια. Όταν πάμε στο εξωτερικό, γινόμαστε... Έλληνες. Και να οι ευγένειες, η σωστή οδήγηση, οι πληθυντικοί, τα τσιγάρα στα τασάκια και η υπομονή στην ουρά. Μοναδική ίσως εξαίρεση, ο Marks and Spencer στην Oxford Street, όπου ο Έλλην κυριολεκτικά δεν παλεύεται. Γενικά πάντως, γινόμαστε –αυτό που λένε- Ευρωπαίοι...
Αντίστοιχα και οι ξένοι που έρχονται στην Ελλάδα. Αργά ή γρήγορα θα μάθουν τα κατατόπια και θα προσαρμοστούν. Γιατί πόσο μπορεί να αντέξει ο Γερμανός να σταματάει στο πορτοκαλί; Πόσες φορές θα το κόψει με το πόδι ο Γάλλος 3,5χλμ μέχρι τον κάδο ανακύκλωσης; Όλα έχουν ένα όριο.

Θα μου πείτε, πού τα θυμήθηκα όλα αυτά; Τα θυμήθηκα, διαβάζοντας τις πρόσφατες δηλώσεις του Ριβάλντο (Μπόρμπα ντα Σίλβα κλπ κλπ) για το πρωτάθλημα.

Ο Μπόρμπας έπαιξε σε μεγάλες ομάδες μέχρι που τελείωσε ο χρόνος του. Και επειδή έμεναν κάτι λευκές σελίδες στο βιβλιάριο, είπε να έρθει Ελλάδα για τα τελευταία ένσημα. Του έκανε πρόταση ο Χερ Κόκκαλης και τη δέχθηκε. Και καλά έκανε. Υποθέτω βέβαια ότι κάτι θα του σφύριξαν για το τι εστί greek protathlima. Θα του μετέφρασαν πχ στα πορτογαλικά τη λέξη «παράγκα». Είπε όμως ο Μπόρμπας: Δεν βαριέσαι. Μπαλίτσα θα παίξω, τα φράγκα είναι καλά, δουλίτσα να υπάρχει, θα με λατρεύουν και σαν θεό εκεί οι ιθαγενείς.
Και ήρθε. Ένας Βραζιλιάνος στην Ελλάδα, που για πολύ καιρό έμεινε Βραζιλιάνος: σάμπες, μάμπες, γκολάκια, χαριτωμένα πορτογαλικά, μπλουζάκια με Jesus Saves (τι μανία και αυτή...)
Στο τέλος, όμως, άρχισε να συμβαίνει το... μοιραίο που λέγαμε και πριν. Πόσο να αντέξει; Έτσι και ο Μπόρμπας άρχισε να εμφανίζει έντονα σημάδια ελληνοποίησης: Όσα είπε όταν έφυγε από τον Ολυμπιακό μού θύμισαν το Κακούργα κοινωνία που μου φέρθηκες βάναυσα της Μάρθας Βούρτση. Τι πιο ελληνικό διαχρονικά;
Και τα σημάδια ελληνοποίησης εξελίχθηκαν στην απόλυτη μετάλλαξη επί ΑΕΚ: «Αίσχος! Ντροπή! Συνωμοσία! Αλητεία!» είπε, όταν βγήκε η απόφαση του CAS. Θυμήθηκε δε και κάτι ψιθύρους στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού ότι τα πρωταθλήματα που είχε πάρει ήταν ολίγον πλαστά. Μήπως ήταν πλαστά και τα χρήματα; Ρωτάω εγώ ο αφελής.
Και έτσι επιβεβαιώθηκε ο κανόνας που λέγαμε παραπάνω: Εδώ που ήρθε, από Μπόρμπας έγινε μπάρμπας.
Προτείνω μετά τον «σερβο-έλληνα τεχνικό», τιμής ένεκεν, να αποκτήσουμε και τον «βραζιλιανο-έλληνα» ποδοσφαιριστή. Θα είναι ο καθρέφτης της νοοτροπίας μας πάνω στους «βαρβάρους».


ΥΓ1 Ακουσα ότι θα παρέμβει η Δικαιοσύνη για τα όσα είπε ο μπάρμπας. Αν είναι να παρέμβει όπως στην υπόθεση του οπαδού που δολοφονήθηκε στην Παιανία και ουδείς τιμωρήθηκε, τότε η Δικαιοσύνη ας πάει να σουβλίσει τον οβελία.

ΥΓ2 Προς φίλους της ΑΕΚ ή του ΠΑΟ ή και της Βραζιλίας: Η χολή που μόλις χύθηκε βγήκε από το αργεντίνικο κομμάτι στο DNA μου: Μόλις δούμε Βραζιλιάνο, μας πιάνει ένα κάτι.
Αν ετοιμάζεστε να πέσετε να με φάτε ή να με πείτε Ολυμπιακό, έχω μια ιδέα: Φέρτε μου ένα λευκό χαρτί να υπογράψω και από πάνω γράψτε ό,τι θέλετε για την αξιοπιστία του greek protathlima.
Αλλά θα μου υπογράψετε και εσείς σε ένα λευκό χαρτί και εγώ από πάνω θα γράψω ότι αυτό που πιο πολύ σας χαλάει δεν είναι η αδικία, αλλά που οι Ντέμηδες και οι Τζιγγεραίοι δεν είναι χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Aλλωστε, οι Ντέμηδες το είπαν καθαρά: όποιος θέλει πρωτάθλημα, ας πάει στον Ολυμπιακό. Να το μεταφράσω και στα πορτογαλικά; Os campeoes so jogam no Olympiacos.

Ζωή μετά (τη ντόπα)

Τρίτη 22 Απριλίου 2008
Σενιόρες ι σενιόρας, λα φιέστα τερμινό. Και για να μην σας κουράζω με τα ισπανικά μου, κυρίες και κύριοι, η γιορτή τελείωσε. Γιατί τελείωσε; Γιατί είναι να μην αποφασίσει το κράτος να πάρει μέτρα. Στο θέμα της ντόπας αναφέρομαι και στα μέτρα που ανακοινώθηκαν. Τελικά, γιατί γινόταν όλος ο καβγάς λέτε; Για το διορισμό στο Δημόσιο. Ε, μα έτσι πες μου. Με λίγα λόγια, τζάμπα τα τηλεοπτικά παράθυρα, τζάμπα η Σου Λι και τα email. Tζάμπα πλουτίσαμε και τον ΟΤΕ-Deutsche Telekom, mein general, να παίρνουμε στην Κίνα να βρούμε την άκρη. Ήταν τόσο απλό: κλείνεις την πόρτα του Δημοσίου και πάει η ντόπα, πάνε τα μούσκουλα, πάνε τα μετάλια, πάνε τα χρυσά παιδιά, πάνε οι λόγοι των επισήμων που συνωστίζονταν για ένα photo opportunity, πάνε τα αποκλειστικά στα τιμημένα ελληνικά χωριά, όπου με το που έσκαγε το μετάλιο, έβγαιναν οι καραμπίνες, τα αρνιά και τα τσάμικα.
Σαν λαός του ντιριντάχτα, δεν ξέρω πώς θα το αντέξουμε. Θαυμάζω, όμως, το σθένος και την αποφασιστικότητα των αρμοδίων που δεν υπολόγισαν το πολιτικό κόστος και το μαράζωμα της ελληνικής περιφέρειας και έκλεισαν έτσι απότομα την πόρτα του Δημοσίου στους πρωταθλητάς. Το «γκντουπ» που ακούστηκε, εμένα τουλάχιστον με συγκλόνισε. Όπως επίσης με συγκλόνισε το γεγονός ότι δεν έλαβαν υπόψη τους το γεγονός ότι, Μεγάλη Εβδομάδα, τέτοια μέτρα μοιραία θα δημιουργούσαν συνειρμό περί Τελώνων και Φαρισαίων.

Kαι τώρα, τι θα κάνουμε χωρίς ντόπα; Η ουσία αυτή ήταν μια κάποια λύσις.

(Τις επόμενες ημέρες ενδέχεται να μυρίζουν περίεργα οι σωλήνες της αποχέτευσής σας. Μην ανησυχήσετε. Θα είναι τα χιλιάδες -άχρηστα πλέον- χαπάκια που θα έχουν πεταχτεί εκεί).

Και μια έξτρα ερώτηση-απορία και όποιος θέλει μου την λύνει: Αξιοπρέπεια είσαι σπίτι; Γιατί σε παίρνω και μιλάει...

Κάποιοι (το) γιορτάζουν

Δευτέρα 21 Απριλίου 2008
Πόσοι από εσάς που διαβάζετε αυτό το Post είχατε ακούσει την ανακοίνωση: Λόγω της δημιουργηθείσης εκρύθμου καταστάσεως από του μεσονυκτίου ο στρατός ανέλαβε την διακυβέρνησιν της χώρας. Εγώ δεν την είχα ακούσει, καθότι δεν είχα γεννηθεί. Τίποτα δεν θυμάμαι από την 7ετία της δικτατορίας. Τη λέξη δικτατορία την έχω ταυτίσει με την Αργεντινή, όπου εκεί ειλικρινά χάνεις τη μπάλα. Φρόντισα όμως να μάθω και για τη δική μας δικτατορία:

- Έμαθα για ανθρώπους που ξαφνικά βρέθηκαν σε ξερονήσια να παλεύουν να μην τους τσιμπήσει σκορπιός. Αριστερούς και Δεξιούς.
- Έμαθα και γνώρισα ανθρώπους που βασανίστηκαν και εξευτελίστηκαν. Δεξιούς και Αριστερούς.
- Έμαθα για ανθρώπους που χειροκροτούσαν τους καραγκιόζηδες-συνταγματάρχες και έλεγαν «τι ωραία που είναι τώρα όλα. Ησυχία, τάξη ασφάλεια». Δεξιούς και αριστερούς.
- Λόγω καταγωγής, δικοί μου άνθρωποι που ζούσαν στο εξωτερικό μου έλεγαν πόσο ρεζίλι γινόταν η Ελλάδα με αυτούς τους γελοίους που την κυβερνούσαν. Με τις αρχαιοελληνικές-κιτς φιέστες, τη βρώμα που εξέπεμπαν και τον άγαρμπο τρόπο που περιέγραφαν τον ελληνικό «παράδεισο». Αλλά παράλληλα, μου έλεγαν και για τον πρόστυχο τρόπο που κανείς στο εξωτερικό (πλην εξαιρέσεων) δεν έκανε τίποτε.

- Είχα την τύχη να γνωρίσω ανθρώπο που πήγαινε καρβέλια με ψωμί στα παιδιά του Πολυτεχνείου το 1973. Χωρίς να ανήκει σε κόμμα. Και δεν θα ήταν ο μόνος.
- Διάβασα και για ανθρώπους που έκαναν αντίσταση με βόλτες σε πάρκα του εξωτερικού. Δεξιούς και αριστερούς.
- Έμαθα για ανθρώπους που με την πτώση της δικτατορίας, από κλακαδόροι έγιναν αντιστασιακοί και προοδευτικοί. Εν μία νυκτί. Δεξιοί και αριστεροί.
- Γέλασα και έφριξα με κάποιους που «διάβαζαν» και δεν πήραν χαμπάρι για τίποτε από τα παραπάνω.

Εξακολουθώ να γελάω, να λοιδωρώ και να περιφρονώ βαθύτατα όλους όσοι θεωρούν ότι μόνο εκείνοι έχουν το δικαίωμα να αποκαλούνται «αγωνιστές». Αρνούνται –λόγω της ηλιθιότητάς τους- να δεχθούν ότι οι λίγοι τρελοί και γενναίοι που παλεύουν για λογαριασμό όλων δεν έχουν κομματική ταμπέλα και χρώμα.
Λυπάμαι ειλικρινά εκείνους που ακόμα και σήμερα λένε «ναι, αλλά τότε υπήρχαν και καλά πράγματα». Αν σκύβεις το κεφάλι, κοιτάς τη δουλίτσα σου και συμβιβαστείς με το να ζεις με τον φόβο, ασφαλώς. Πολλά καλά πράγματα. Είχες κοτζάμ Στελλάρα να κάνει τουρ στην Ελλάδα με το μυστρί. Και την κυρά Δέσποινα να προσβάλλει βάναυσα την αισθητική όλων. Κατέδιδες και τον γείτονά σου, επειδή άκουγε "περίεργα" τραγούδια, και είχες και την ησυχία σου βρε αδελφέ.

Ντρέπομαι, γενικότερα, για εκείνους που νοσταλγούν πάσης φύσεως "καθεστώτα", χρησιμοποιώντας ως άλλοθι τη σημερινή πραγματικότητα. Αν ήταν απλά γραφικοί, θα τους στέλναμε στη Λαμπίρη και την Αννίτα Πάνια. Δυστυχώς, κυκλοφορούν ανάμεσά μας και είναι επικίνδυνοι.

Αυτά τα ολίγα είχα να πω, θέλοντας να τιμήσω όλους όσοι έκαναν κάτι τότε.

Βγάζω το καπέλο σε όσους έκαναν αυτό το κάτι χαμηλόφωνα, διακριτικά, γενναία. Χωρίς να περιμένουν τίποτε σε αντάλλαγμα.

Στιγμιότυπα

Παρασκευή 18 Απριλίου 2008
Δύο από τα πιο αστεία στιγμιότυπα που έχω ζήσει το τελευταίο διάστημα και θέλω να μοιραστώ μαζί σας:

1. Μετρό, στάση Σύνταγμα. Είμαι στην αποβάθρα και περιμένω το τρένο. Κάθομαι στο σημείο που στην απέναντι πλατφόρμα βλέπεις το άνοιγμα με τις κυλιόμενες. Νεκρή στιγμή, με την έννοια ότι τρένο δεν έρχεται από καμία κατεύθυνση, ούτε κόσμος κινείται στις σκάλες. Όλοι περιμένουν... Και ξαφνικά σκάει μύτη απέναντι μια ηλικιωμένη: περίπου 65 χρονών, μαύρο γυαλί, πλαστική σακούλα στο χέρι, τσάντα στον ώμο. Και πάει να ανέβει στις κυλιόμενες. Αλλά σε ποιες κυλιόμενες; Σε αυτές που κατέβαιναν... Παιδεύεται. Δεν μπορεί ΠΡΟΦΑΝΩΣ να 'μπει' στην κυλιόμενη, αφού τα σκαλιά κατεβαίνουν. Και παιδεύεται. Και νέκρα γύρω γύρω. Κανείς δεν κατεβαίνει από τη σκάλα για να δει το λάθος της. Και εμείς όλοι απέναντι να την κοιτάμε (προσωπικά, είχα μείνει μαλάκας). Τελικά, καταφέρνει να 'πατήσει' και να σταθεροποιηθεί στο κυλιόμενο σκαλοπάτι και αρχίζει με νεύρο και δύναμη να 'ανεβαίνει'. Φυσικά, δεν πήγαινε πουθενά. Έμενε στο ίδιο σημείο για αρκετό χρόνο (τηρουμένων των αναλογιών αρκετό χρόνο). Και δώστου να παιδεύεται. Και να κάνει και θόρυβο. Με το τακούνι και την τσάντα που κρατούσε στο χέρι. Και όλοι να κοιτάμε με ανοιχτό το στόμα. Τελικά, το καταλαβαίνει. Προφανώς θα είχε κουραστεί και από την υπερπροσπάθεια. Αφήνεται λίγο, βγαίνει εξίσου απότομα από την κυλιόμενη, ισιώνει την τσάντα στον ώμο και προχωρά στη διπλανή σκάλα ανόδου.

2. Γυρίζω σπίτι βράδυ. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά της εισόδου της πολυκατοικίας, διακρίνω μια ηλικιωμένη γυναίκα καθιστή και μια άλλη από πάνω να της τρίβει με μανία τη ζακέτα. Πλησιάζω και με πιάνει η μυρωδιά από πετρέλαιο. Κοιτάω λίγο καλύτερα και βλέπω ταυτόχρονα και τον μπογιατζή να βάφει τις πόρτες του ασανσέρ. Σε δευτερόλεπτα ξεδιπλώνεται όλο το στόρι: ο μπογιατζής έβαφε, η ηλικιωμένη είχε πάει να πάρει το ασανσέρ και έβαψε τη ζακέτα της. Αμέσως κινητοποιήθηκε η γυναίκα του μπογιατζή, κατέβηκε κάτω με ένα στουπί πετρέλαιο να της καθαρίσει τη ζακέτα. Στουπί όμως. Εκεί έπιασα εγώ την ιστορία: Και δώστου να την τρίβει. Με μανία. Και η γριά να πηγαίνει και να έρχεται ολόκληρη. Η ζακέτα, εν τω μεταξύ, είχε ποτίσει «μαύρο» χρυσό. Έτσι και άναβες σπίρτο, η γριά είχε λαμπαδιάσει. Τελικά ο μπογιατζής σύζυγος μάς άνοιξε την πόρτα του ασανσέρ, μπήκα εγώ μέσα, μπήκε και η γριά και πήραμε δρόμο για πάνω. Την ρώτησα πού πάει. Δεν απάντησε. Είχε εικόνα, αλλά ήχο μηδέν. Λογικό το βρίσκω, αφού μύριζε τόσο πολύ η ζακέτα που δεν έδινε περιθώρια για καθαρή σκέψη. Τελικά, έκανε να πατήσει το «2». Τη βοήθησα. Φτάσαμε. Κατέβηκε, μου εύχηθηκε καλό βράδυ και να προσέχω (από το «2» μέχρι το «5» ή γενικώς στη ζωή μου;) και συνέχισα.


(Νομίζω ότι και το πληκτρολόγιο αυτή τη στιγμή μυρίζει πετρέλαιο).

Θέλω «συναυλιοδάνειο»

Πέμπτη 17 Απριλίου 2008
Το παραδέχομαι. Φέτος το ξέσκισα με τις συναυλίες. Δεν έχει τελειώσει ακόμα η σεζόν και μετράω οκτώ. Και έρχεται το καλοκαίρι και έχω ήδη βάλει στο πρόγραμμα τρεις που θέλω να πάω (με πρώτους και καλύτερους τους James που έχασα πέρυσι) και βάλε με το νου σου πόσα ακόμα έχουν να ανακοινωθούν. Και το ταμείον το κόβω μείον.
Επειδή, λοιπόν, δεν ανήκω στην ευγενή κατηγορία των λιγουρηδογλυφτροκουλτουριάδων που πάνε πάντα με πρόσκληση, μήπως γίνεται οι τράπεζες να βγάλουν 'συναυλιοδάνειο';
Για διακοπές δάνειο βγάλανε. Για Πάσχα, για Χριστούγεννα, για γαλοπούλα, για οβελία, για γαρδούμπα, για κοκορέτσι... για όλα υπάρχει.
Καλοί μου τοκογλύφοι.... εεεε... σόρρυ, τραπεζίτες, σκεφτείτε το.

Βlogoπαίχνιδο Νο1

Τρίτη 15 Απριλίου 2008

Έτσι είναι αγαπητοί. Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις. Είχα πει ότι δεν θα συμμετέχω σε blogοπαίχνιδα, αλλά με τόση καφρίλα γύρω μας, είναι διασκεδαστικά. Ασε που ξεφεύγεις κιόλας.
Λοιπόν, ακολουθώντας τη συμβουλή-πρόκληση του *P@n0s* φτιάχνω τη δική μου ιστορία με τραγούδια της αγαπημένης μου Αλκηστις. Μην φανταστείτε πολλά πράγματα. Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι το... τεχνικό. Link, copy, paste, ξανά link, ξανά copy, ξανά paste.
Tέλος πάντων. Καλή ακρόαση και καλό διάβασμα.
Και όποιος θέλει, ας συμμετάσχει. Με τραγούδια ε; Γιατί διαπίστωσα διάφορες παρασπονδίες (ονόματα δεν λέμε, bloggers δεν θίγουμε...)


Ξύπναγα πρωί, χαράματα.



Για μία από τα ίδια: Tρέξιμο, λογαριασμοί και δουλειά, άγχος ακρίβεια χρέη, δανεικά.



Για αυτό ήρθε νομίζω η ώρα να στο ζητήσω: Mην πας μια μέρα στη δουλειά σου, μην πας.



Στο ζητάω γιατί Είναι από χρόνια που λες, που έχω στο βλέμμα δυο ουλές.



Και αν πρέπει να πας δουλειά, καταλαβαίνω. Μήπως να πάμε στον Αδωνι για καφέ;



Έχω αναμνήσεις από εκεί. Απέναντι υπάρχει εκείνο το παλιό το σπίτι με το μωσαικό στο πάτωμα. Θυμάσαι; Τα πιο ωραία λαϊκά σε σπίτια με μωσαϊκά τα είχαμε χορέψει.




Και αν δεν θέλεις να πάμε για καφέ, ζήτα μου ό,τι θες. Πάρε με όπου θες.




Μου είναι αρκετό: Προλαβαίνω. Να σε βλέπω να γελάς. Ο κόσμος φτιάχτηκε για μας…

Χορτάρι ή χαρτί;

Δευτέρα 14 Απριλίου 2008

Είπα αφού πήρα φόρα με το προηγούμενο post και μπήκα στα (άγνωστα και απάτητα) χωράφια του ποδοσφαίρου, να επιστρέψω και με όλο το συμπάθειο δηλαδή. Είναι αυτό που λένε, πήρε ο κουτσός κατήφορο...

Αφορμή μου έδωσε το πρωτοσέλιδο δύο αθλητικών εφημερίδων, όπου υπήρχε –λέει- η βαθμολογία της Σούπερ Λίγκα(ς) «στο γήπεδο» και «στα χαρτιά». Ρώτησα για να μάθω από πού μας προέκυψε αυτό το πράγμα. Και έμαθα. Και έχω να πω τα εξής:

  • Ο ΠΑΟ είτε στη μία περίπτωση είτε στην άλλη, τρίτος είναι, οπότε δεν κατάλαβα ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημά τους.
  • Η ΑΕΚ έχει ένα δίκιο, γιατί «στο γήπεδο» είναι πρώτη. Θυμάμαι, όμως, ότι ο κυρ Ντέμης Νικολαΐδης-Βανδής πήρε την ομάδα με την προοπτική να μπει στο άρθρο 44. Και επειδή έχω μια άτιμη και σατανική μνήμη ελέφαντα, θυμάμαι καλά ότι η Πολιτεία έκανε πολύ τα στραβά μάτια για να μπει στο άρθρο 44. Γιατί τα χρέη έφταναν μέχρι τη Σουαζιλάνδη. Υπό μία έννοια, «στα χαρτιά» είναι στη Σούπερ Λίγκα η ΑΕΚ. Οπότε, μην χαλάμε και τον κόσμο.
  • Συμφωνώ ότι το θέμα είναι ηθικό. Δεν μπορείς, κύριε, με κοτζάμ ομάδα να τα βάζεις με τον φουκαρά (ο φουκαράς έμαθα ότι είναι η Καλαμαριά). Ακόμα και αν τυπικά έχεις δίκιο. Όμως, καλά θα κάνουν σε ΑΕΚ και ΠΑΟ να μην το παίζουν τόσο υπεράνω, γιατί και εκείνοι στη θέση του Ολυμπιακού ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΘΑ ΕΚΑΝΑΝ. Kαι επειδή δεν ξέρεις ποτέ πώς στα φέρνει η ρημάδα η ζωή, ας κρατήσουν μια πισινή, για να μην εκτεθούν στο μέλλον διπλά. Ασε που δεν το παίζουν και τόσο υπεράνω, γιατί την κυνηγάνε την υπόθεση δικαστικά. Αρα, ηθικό θέμα, my ass.
Λοιπόν, βγαίνω από το ξένο χωράφι. Και μην βρίζετε. Γνώμη μου.

Πού πάω και μπλέκω

Σάββατο 12 Απριλίου 2008

Τον τίτλο τον εννοώ εντελώς για το post που ακολουθεί, αφού θα ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο. Μπαίνω σε ξένα χωράφια, καθότι το πρωτάθλημα με αφήνει παντελώς αδιάφορο.
Γέμισε όμως ο δρόμος τριφύλλια και στάθηκα να ρίξω μια ματιά. Στην αρχή νόμιζα ότι θα γιορτάσουμε το St Patrick’s Day των Ιρλανδών. Μετά όμως διαπίστωσα ότι ο «κόσμος του Παναθηναϊκού» ετοιμάζει ΕΙΡΗΝΙΚΟ συλλαλητήριο για την ομάδα...
Γενικώς αντιμετωπίζω με καχυποψία τα συλλαλητήρια. Αναγνωρίζω όμως το εξής: ένας (άγνωστος και ακατάληπτος σε μένα) κόσμος αγαπάει μια ομάδα και θέλει να εκφράσει την αγωνία του. Βλέπει τις χλαπάτσες και δεν αντέχει. Είδε «φως» στο όνομα ενός επιχειρηματία, είδε δίπλα και τους άλλους με τα λεφτά στον μπασκετικό ΠΑΟ και το συνδύασε. Σου λέει, αγαπώ την ομάδα και κάτι πρέπει να γίνει. Κάτι με λεφτά πρέπει να γίνει.

Και θα κάνει ΕΙΡΗΝΙΚΟ συλλαλητήριο. Γνωρίζοντας ότι τα κανάλια που ελέγχει η νυν διοίκηση του ΠΑΟ δεν θα προβάλουν ούτε μισό πλάνο. Εκτός και αν γίνουν επεισόδια.
Τους βγάζω το καπέλο, το ομολογώ. Σπανίζει σήμερα το πάθος για κάτι.
Από την άλλη όμως, έχω δύο ενστάσεις:
1. Μπορεί ένας επιχειρηματίας να έρθει και να πει σε έναν άλλον: «δεν μου αρέσει κύριε ο τρόπος που διοικείς την επιχείρησή σου και θέλω να στην αγοράσω»... Με το στανιό;
2. Αν, λέω αν, σε αυτό το βαρετό και αναξιόπιστο πρωτάθλημα ο ΠΑΟ ήταν πρώτος (σιγά το δύσκολο με το χάλι όλων), θα γινόταν συλλαλητήριο;
Αυτά είχα να καταθέσω και βγαίνω από το ξένο χωράφι. Και να με συμπαθάτε οι γνωρίζοντες.
Α! Μια κουβέντα προς όλα τα πράσινα-κόκκινα-ροζ-μπλε ανθρωπάκια που βγήκαν να πουλήσουν μαγκιά επειδή ο Μπαινόπουλος έκανε μηνύσεις: Βρε κακομοίρηδες και γελοίοι, ο επιχειρηματίας τη δουλειά του κάνει μέσα σε ένα σύστημα που του το επιτρέπει.
Εσείς, τι κάνατε για να θωρακίσετε την κοινωνία από την ασυδοσία του; Τίποτα. Και όταν θα έρθει η ώρα, θα τρέχετε από πίσω του. Ο καθένας στον επιχειρηματία του χρώματός του. ΒΟΥΛΩΣΤΕ ΤΟ ΛΟΙΠΟΝ.

Παρατηρώ-ταξινομώ

Πέμπτη 10 Απριλίου 2008

Να εξομολογηθώ κάτι: Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Προσπερνώ τη φασαρία που κάνουν, τη γκρίνια, τις αγριοφωνάρες στο κινητό και τα παράπονα. Το βλέμμα τους με ενδιαφέρει. Και όχι όλες τις ώρες. Νωρίς το πρωί δεν καταλαβαίνεις πολλά πράγματα, γιατί όλοι νυστάζουν. Ούτε νωρίς το απόγευμα, αφού όλοι είναι κουρασμένοι. Ούτε καν αργά το βράδυ, που όλοι είναι κουλ, λόγω εξόδου. Ειδικά τώρα που λειτουργούν τα Μέσα μέχρι τις 2 το πρωί.

Εκεί στις ενδιάμεσες ώρες είναι που βλέπεις διάφορα. Είπα, λοιπόν, να κάνω μια ταξινόμηση βλεμμάτων και  προσκαλώ κάθε ενδιαφερόμενο να συμπληρώσει τη λίστα.

  1. Μελαγχολικό βλέμμα. Το πιο συνηθισμένο. Αντρες, γυναίκες κάθε ηλικίας. Τι να σκέφτονται άραγε; «Πόσο χάλια είναι όλα», «πόσο μόνος είμαι», «πόσα χρόνια μου απομένουν», «πόσα λίγα βγάζω», «πόσο χάλια είναι αυτή η πόλη», «τι δουλειές με περιμένουν στο σπίτι, παιδιά, άντρας, πεθερά, μαγείρεμα..», «ελπίζω απόψε να μην θέλει πάλι σεξ», «ελπίζω απόψε να κάνω καμιά γνωριμία στο Ίντερνετ»… Και πόσα άλλα δεν θα μπορούσα να συμπληρώσω...
  2. Αδιάκριτο βλέμμα. Πολύ συνηθισμένο. Ηλικιωμένοι, κυρίως, που κοιτούν τους πάντες περίεργα. Όλα είναι κάπως: Τα ρούχα, οι φωνές, το γέλιο, τα μαλλιά, τα σκουλαρίκια, το λεξιλόγιο. Συνήθως σχολιάζουν μόλις ο ενδιαφερόμενος κατέβει. Αναζητώντας σύμμαχο στο σχόλιο τον διπλανό.
  3. Καμουφλαρισμένο βλέμμα. Πίσω από γυαλιά ηλίου και ακουστικά. Συνήθως νέοι. Εδώ δεν έχεις και πολλά να πεις, γιατί το μήνυμα είναι σαφές: Do not disturb.  «Δεν θα απαντήσω, δεν υπάρχω, δεν θέλω να ξέρω κανέναν». Πίσω βέβαια από τον τοίχο των γυαλιών-μάσκα, μπορεί να υπάρχουν ταυτόχρονα οι δύο προηγούμενες κατηγορίες.
  4. Ουδέτερο βλέμμα. Ανθρωποι κάθε ηλικίας. Γυρνούν σπίτι ή πάνε απροσδιόριστα κάπου. Απλά πάνε και το θέμα είναι να φτάσουν. Εφημερίδες και βιβλία βοηθούν. Ακόμα και του διπλανού. Αν δεν υπάρχουν ούτε εφημερίδες ούτε βιβλία, κοιτούν τα εισερχόμενα στο κινητό (για 400ή φορά την ίδια μέρα) και στέλνουν μήνυμα «πού είσαι;» στο κολλητάρι τους.
  5. Πονηρό και σπινθηροβόλο βλέμμα. Σπάνιο. Σχεδόν δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που το είδα.

Δεν μπορώ να θυμηθώ τώρα άλλα. Όπως είπα και πριν, προσκαλώ κάθε ενδιαφερόμενο να συμπληρώσει τη λίστα. Τι ρωτήσατε? Πού ανήκω εγώ; Το φαντάστηκα ότι θα ρωτούσατε… Μα δεν είναι προφανές;

Ντόπα από κουτόχορτο

Δευτέρα 7 Απριλίου 2008
Tο εθνικό άθλημα σε αυτή τη χώρα είναι το «πέφτω από τα σύννεφα». Θυμάμαι κάποτε που όλοι έπεφταν από τα σύννεφα για τα παιδιά της διπλανής πόρτας που –εντελώς τυχαία- ήταν και εκτελεστές της 17Ν.
Κάπως έτσι έπεσαν ορισμένοι από τα σύννεφα με τους αθλητές της Αρσης Βαρών.
Και καλά, το παλικάρι που πάει στην Εκκλησιά, άντε να το δεχθώ δεν σου κάνει για εκτελεστής. Ούτε μπορούσες να πιστέψεις ότι ο οικογενειάρχης που «δεν είχε δώσει ποτέ δικαίωμα στη γειτονιά», θωπεύει παιδικά οπίσθια
.
Οι αθλητές όμως; Αφού την βλέπεις την κοπελιά ότι κοντεύει να βγάλει τρίχες στο στήθος. Σχεδόν μπερδεύεται και μπαίνει στις αντρικές τουαλέτες. Διαβάζεις ότι αθλητές πεθαίνουν στα 45 τους. Βλέπεις αλλοιωμένα πρόσωπα και σπυριά παντού. Δουλευόμαστε και μεταξύ μας;
Αλλα έτσι είναι. Κάποτε ο εθνικός προπονητής το είχε πει: «Ντοπέ είσαι αν σε πιάσουν». Σωστό. Αν δεν σε πιάσουν, δεν είσαι. Και ακούς και τον εθνικό ύμνο και σου τραβάνε και μια υποδοχή ηρώων και αποκτάς και μια αργομισθία στο Δημόσιο για το υπόλοιπο της (σύντομης) ζωής σου.
Αλλα αν σε πιάσουν; Απλά γίνεσαι ξεφτίλα. Όλοι μας.
Τουλάχιστον αφού το έχεις που το έχεις το μούσκουλο, βγες σαν άντρας να πεις «ναι ρε, είναι αλήθεια. Την πήρα την ντόπα μου.» Τι τα θες τα παραμύθια;

Ντόπα με κουτόχορτο τρώμε; Ε, δεν τρώμε...

2 de Abril de 1982

Τετάρτη 2 Απριλίου 2008
ΧΧVI ANIVERSARIO DE LA GUERRA DE LAS MALVINAS

Rendimos tributo a los chicos caίdos en las Islas. Nunca perdonaremos los crίmenes de guerra de Inglaterra. Nunca olvidaremos el golpe genocida.

 JUSTICIA-DIGNIDAD-DEMOCRACIA