Όσα είδα στο Βουλοκάναλο

Aπό επαγγελματική διαστροφή παρακολούθησα τη συζήτηση για την παιδεία στο κανάλι της Βουλής. Μαζεύτηκαν οι γνωστοί και άρχισαν να φωνάζουν με φόντο τη γνωστή σαχλαμάρα που ονομάζεται «δημόσια-δωρεάν Παιδεία». Ομολογώ ότι ο Αλαβάνος μου έκανε πολύ κακή εντύπωση. Είχε αρχίσει να μου κάνει κακή εντύπωση και από την προηγούμενη φορά που την έπεσε στον Αλογοσκούφη για τις επαγγελματικές του ικανότητες. Tότενες με τον ΟΤΕ. Αλέκο, όταν το πας σε προσωπικό επίπεδο πρέπει να έχεις καλυμμένο τον κώλο σου. Ο Αλογοσκούφης είναι γνωστό ότι υπήρξε καθηγητής. Πέντε ένσημα τα κόλλησε. Εσύ μας έστειλες στο σάιτ της Βουλής στο βιογραφικό σου. Εγώ το είδα. Και ένσημα δεν βγαίνουν. Με το συμπάθειο κιόλας…
Anyway, άλλο θέλω να πω: μαζεύτηκαν οι γνωστοί και άρχισαν να φωνάζουν. Πρώτη φορά είδα τόσο κόκκινο τον Καραμανλή. Η «κόκκινη ώρα του πρωθυπουργού». Τα έχωσε στον Αλαβάνο γιατί δεν καταδικάζει τις αθλιότητες στα ΑΕΙ στη διάρκεια των πρυτανικών εκλογών. Στον Γιωργάκη δεν είπε τίποτα, γιατί ήταν εκτός θέματος, όπως πάντα. Μιλούσε για το ΕΣΥ. Εγώ, ΕΣΥ και τα μυστήρια.

Πάντως, Κωστάκη, τζάμπα κουράζεσαι και σου ανεβαίνει η πίεση. Πριν τα χώσεις εσύ, τα έχωσε η Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝ. Αλλά δεν ιδρώνει το αφτί των Αλέκων και των Αλέξηδων. Τους φτάνει που τους χαϊδεύει ο Λαζόπουλος κάθε Τρίτη. Τους δικαίωσε και ο Πολύδωρας με το μπουρδοελληνικά του, τους δίνουν και τα γκάλοπ 15%, σου λέει, την πήραμε την Πόλη. Μεταξύ μας, και εγώ στη θέση τους, το ίδιο θα έκανα. Λίγο είναι από το 3% να πας στο 5% και μετά στο 15%? Τρελλαίνεσαι.
Anyway, άλλο θέλω να πω: μαζεύτηκαν οι γνωστοί και άρχισαν να φωνάζουν. Και για πρώτη φορά στη ζωή μου, έβγαλα το καπέλο στην Παπαρήγα. Να ζήσεις χίλια χρόνια, Αλέκα, αλλά είπες μια κουβέντα σωστή: Δεν σας γουστάρουμε, αλλά θα το κάνουμε με όρους κινήματος. Όχι με μπάχαλο. Και όσους πείσουμε.

Εμένα δεν με πείθεις, Αλέκα μου, γιατί διαφωνώ με τη δικτατορία του προλεταριάτου. Θα είχα φύγει για Αργεντινή με τη μία δεν το συζητώ. Καλύτερα να με «εξαφανίσει» ο δικτάτορας και να φωνάζω si evita viviera, serίa montonera, παρά να βλέπω στα κάδρα τα μούτρα του Kολοζόφ. Διαφωνώ, αλλά σε πάω. Γιατί έχεις συνέπεια σε αυτό που πιστεύεις, όσο αποκρουστικό κι αν είναι. Αν σε κάθε εκατό ιθαγενείς πείθεις τους πέντε, ΟΚ, δεν είναι και για να πετάς από τη χαρά σου, αλλά αυτοί οι πέντε το κάνουν como Dios manda, που λέμε και στην Αργεντινή.

Anyway, άλλο θέλω να πω: όταν έκλεισα το Βουλοκάναλο γέλασα για μια ακόμα φορά. Με τη γελοιότητα που ονομάζεται «δημόσια-δωρεάν Παιδεία».

Δεν θα κουραστώ να το λέω: το θέμα δεν είναι αν θα φτιαχτεί ιδιωτικό ΑΕΙ ή μη κρατικό με πρύτανη τον Κακλαμάνη για να βγάζει στελέχη -λέει- της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (γελάστε ελεύθερα).

Το θέμα είναι ΤΙ ΔΗΜΟΣΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΛΕΙΣ. Βρε μανίτσα μου, άμα έχω καλό δημόσιο ΑΕΙ, κορόιδο είμαι εγώ ο γονιός να τα σκάσω στο ιδιωτικό; Κοινό νου δεν έχετε; Εγώ το λέω ανοιχτά, επειδή φοίτησα στο ελληνικό ΑΕΙ και στο βρετανικό ΑΕΙ: θέλω Δημόσιο αγγλικού ή ισπανικού τύπου. Το ελληνικό δημόσιο ΑΕΙ δεν το θέλω. It sux big time. Καλύτερα να του βάλουν λουκέτο και να τo κάνουν καζίνο. Πιο πολλά θα βγάλουν και δεν θα κοροϊδεύουν κανέναν. Θα μου πείτε, γενικεύεις. Ναι, πράγματι. Πού είναι όμως η «σιωπηρή πλειοψηφία» να υπερασπιστεί το δημόσιο ΑΕΙ;

Και να μην το ξεχάσω: σε όλους εσάς που έχετε κάνει σημαία τη λεγόμενη «γενιά των 700 ευρώ». Σκουπίστε τα δάκρυά σας. Όσο λειτουργούν τα ΑΕΙ έτσι όπως λειτουργούν, όσο ο γονιός κρεμιέται στα κάγκελα για να πάρει ο κανακάρης του ένα OΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ πτυχίο που η γιαγιά θα βάλει στο εικόνισμα δίπλα στα στέφανα, όσο το πολιτικό σύστημα αποθεώνει και αποθεώνεται από το ρουσφέτι, όσο ανθούν η διαφθορά, τα κλειστά επαγγέλματα και τα μαγαζάκια, η γενιά των 700 ευρώ θα ζει και θα βασιλεύει.

Και όπως λέει και η Αλκηστις: Χάρηκα που τα είπαμε. Έστω και τώρα.

Blogoπαίχνιδο Νο3 (Λύσεις)

Το παρόν blog ευχαριστεί για την πρόσκληση στο παιχνίδι, ευχαριστεί και για τη συμμετοχή και ανακοινώνει τους νικητές: Ο γνωστός Γιατρός (drSeeng), o Patrick και η Daria (πρώτη και καλύτερη). Συγχαρητήρια παιδιά! Μπράβο και στους υπόλοιπους που βρήκαν από ένα, μπράβο και στον γνωστό ζουρλοπατρινό που είπε ότι όλα είναι αλήθεια. Θα μπορούσαν και να είναι...

Έχουμε και λέμε:

1. Στο σχολείο 12 χρόνια δεν έκανα ποτέ ούτε μία απουσία. Στα 15 χρόνια που δουλεύω δεν έχω λείψει ούτε μία μέρα.

(ΨΕΜΑ: Στο σχολείο έλειπα συχνά. Στη δουλειά έχω λείψει δύο μέρες σερί)

2. Στο iPOD έχω μόνο αργεντίνικα τραγούδια, για να μου θυμίζουν την πατρίδα. Όταν όμως πάω στην Αργεντινή δεν ακούω ούτε ένα τραγούδι για να κάνω αποτοξίνωση.

(ΨΕΜΑ: Στo iPOD υπάρχει κάθε καρυδιάς καρύδι και έχει γίνει ένα με το αυτί μου)

3. Ένα βράδυ στο Λονδίνο –φοιτητής- γύριζα σπίτι μετά από πάρτυ με μια συγκάτοικο. Ψιλο-ντίρλα και οι δύο. Στο δρόμο είδαμε μια πινακίδα της τροχαίας που μας άρεσε, την κατεβάσαμε και την κουβαλήσαμε σπίτι.

(ΑΛΗΘΕΙΑ: Η πινακίδα βρισκόταν στη Mile End Rd. Το δύσκολο ήταν να την ξεφορτωθούμε μετά το τέλος των σπουδών. Το τι την κάναμε, είναι μια άλλη ιστορία. Γεια σου ρε Jodi με τις ιδέες σου!)

4. Έχω δει 7 φορές τον πρώτο Αρχοντα των Δακτυλιδιών, 19 τον δεύτερο Αρχοντα και μόλις μία τον τρίτο.

(ΨΕΜΑ: Έχω δει στο σινεμά από 3 φορές τον πρώτο και τον δεύτερο Αρχοντα και μία φορά τον τρίτο)

5. Έχω υπάρξει επιβάτης σε αεροπλάνο εν ώρα αναγκαστικής προσγείωσης. Ευτυχώς σε αεροδρόμιο. Και μετά περίμενα συνολικά 13 ώρες σε μια αίθουσα αναμονής, προκειμένου να επισκευαστεί το ίδιο αεροπλάνο και να συνεχίσουμε.

(ΑΛΗΘΕΙΑ: Καλοκαίρι 1994, πτήση Νέα Υόρκη-Αθήνα, προσγείωση στο Shannon της Ιρλανδίας με κανά δύο κινητήρες λιγότερους. Ποια εταιρεία; Υπάρχει μόνο στη wikipedia, καθότι έκλεισε: Tower Air. Αφού ήθελα τσάρτερ για υπερατλαντικό, καλά να πάθω.)

6. Μία από τις αγαπημένες μου συνήθειες όταν σπούδαζα στην Αγγλία ήταν να αφαιρώ τη μεταλλική ταινία ασφαλείας από τα βιβλία και μετά να τα βγάζω από την πύλη της βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου χωρίς να ενεργοποιείται ο συναγερμός. 'Ετσι απέκτησα την πλούσια συλλογή από βιβλία σχετικά με τον πόλεμο των Malvinas.

(ΨΕΜΑ: H αλήθεια είναι ότι είχα εντοπίσει τη μαγνητική ταινία, αλλά δεν τόλμησα ΟΠΩΣ ΑΛΛΟΙ να την βγάλω)

Τυχόν ενστάσεις απορρίπτονται,δώρα δεν επιστρέφονται, κουπόνια δεν χαρίζονται, προσφορές δεν ανοίγονται.

Blogoπαίχνιδο Νο3

Μετά από πρόσκληση του mad και της Κουκουβάγιας, συμμετέχω σε ένα ακόμα Blogoπαίχνιδο και καλώ όποιον θέλει να κάνει το ίδιο. Εδώ ο κανόνας είναι απλός. Καταθέτεις έξι προτάσεις, εκ των οποίων μόνο δύο είναι αληθινές. Το ξαναλέμε: από τις έξι, οι δύο είναι αληθινές.

Απαντήσεις (και διευκρινίσεις) στο τέλος της εβδομάδας.

1. Στο σχολείο 12 χρόνια δεν έκανα ποτέ ούτε μία απουσία. Στα 15 χρόνια που δουλεύω δεν έχω λείψει ούτε μία μέρα. Η χαρά του δασκάλου, η χαρά του εργοδότη.

2. Στο iPOD έχω μόνο αργεντίνικα τραγούδια, για να μου θυμίζουν την πατρίδα. Όταν όμως πάω στην Αργεντινή δεν ακούω ούτε ένα τραγούδι για να κάνω αποτοξίνωση.

3. Ένα βράδυ στο Λονδίνο –φοιτητής- γύριζα σπίτι μετά από πάρτυ με μια συγκάτοικο. Ψιλο-ντίρλα και οι δύο. Στο δρόμο είδαμε μια πινακίδα της τροχαίας που μας άρεσε, την κατεβάσαμε και την κουβαλήσαμε σπίτι.

4. Έχω δει 7 φορές τον πρώτο Αρχοντα των Δακτυλιδιών, 19 τον δεύτερο Αρχοντα και μόλις μία τον τρίτο.

5. Έχω υπάρξει επιβάτης σε αεροπλάνο εν ώρα αναγκαστικής προσγείωσης. Ευτυχώς σε αεροδρόμιο. Και μετά περίμενα συνολικά 13 ώρες σε μια αίθουσα αναμονής, προκειμένου να επισκευαστεί το ίδιο αεροπλάνο και να συνεχίσουμε.

6. Μία από τις αγαπημένες μου συνήθειες όταν σπούδαζα στην Αγγλία ήταν να αφαιρώ τη μεταλλική ταινία ασφαλείας από τα βιβλία και μετά να τα βγάζω από την πύλη της βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου χωρίς να ενεργοποιείται ο συναγερμός. 'Ετσι απέκτησα την πλούσια συλλογή από βιβλία σχετικά με τον πόλεμο των Malvinas.

Τα είπα και αμαρτίαν ουκ έχω (λέμε τώρα).

Συν και πλην

Λόγω εξαιρετικών περιστάσεων, έχω ένα συν οπότε ξεκινώ με τα πλην:

Πλην στον Κρις Φώλια. Καλά εσάς σας καταράστηκε εκείνο το ομορφόπαιδο το Αμερικανό, επειδή δεν ψωνίζατε φυσικό αέριο από το μαγαζί του, δεν εξηγείται αλλιώς τέτοια κεσάτια. Βρε χρυσέ μου, τι τα θες τα χωρατά και τις χαριτωμενιές τύπου «εγώ τρώω ηλιέλαιο»; Και τι με νοιάζει εμένα; Και εγώ τρώω τα νύχια μου. Γιατί δεν βγαίνεις να πεις «μάλιστα, τα κάναμε σκατά, αλλά πήραμε το μαθημά μας και θα το φτιάξουμε το σύστημα». Μηδέν κοινός νους;
Πλην στην κατινιά και την εμπάθεια έναντι του νικητή της Eurovision. «Ο Ντίμα φωτογραφήθηκε σε γκέι περιοδικό», «οι πατούσες του ήταν μαύρες» και άλλα τέτοια. Για το βρακί του, κορίτσια, μάθατε αν ήταν καθαρό;
Πλην στους «ειδικούς» που άρχισαν τη γκρίνια για την Εθνική, πριν καλά καλά σφυρίξει το Euro. Eίναι οι ίδιοι που γκρίνιαζαν το 2004 για τον «παππού-Ρεχάγκελ» και μετά βγήκαν στους δρόμους, οι ίδιοι που φώναζαν μετά την ήττα στο Καραϊσκάκη από την Τουρκία και μετά μιλούσαν για την ομάδα που «προκρίθηκε παλικαρίσια και βούλωσε στόματα». Εγώ λέω να βουλώσετε το δικό σας στόμα.
Πλην σε όλους αυτούς που τα έβαλαν με τον σκοπιανό τραγόπαπα, ο οποίος για να σπρώξει λίγο ένα συγκεκριμένο κόμμα εν όψει κάλπης, είπε ότι η Θεσσαλονίκη είναι πατρίδα των Σλάβων. Καταρχήν, το θέμα της Μακεδονίας το έλυσε ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ Ανδρόνικος πριν πολλά χρόνια. Κατά τα άλλα, γιατί απορείτε; Εδώ τι κάνουν οι παπάδες; Ξεχάσατε την «Δεξιά του Κυρίου;»

Πλην στους γονείς που ξεροσταλιάζουν στα κάγκελα, ενώ ο κανακάρης δίνει Πανελλαδικές. Πώς ακριβώς βοηθάτε το παιδί σας; Έχετε vibe που στέλνει μέσα τις λύσεις στην Ιστορία; Πόσο μυαλό θέλει να καταλάβετε ότι αγχώνετε περισσότερο τα δύστυχα;

Συν στην Αργεντινή μου, που είχε γενέθλια. Έγινε 198 Μαΐων (στην κυριολεξία Μαΐων) η γλυκιά μου.

VIVA EL 25 DE MAYO. EN UNION Y LIBERTAD, SIEMPRE.

Τα κεφάλια μέσα

Ουφ, πάει και αυτό. Λοιπόν ο διαγωνισμός της Eurovision είναι σαν εκείνο που λέγανε κάποτε «μια βραδιά στη Φαντασία»: Πας λίγο με το ζόρι, στριμώχνεσαι, μπουκώνεις χάλια φαί, πίνεις μπόμπες ποτά, τρως στη μάπα τις βουβαλονεράιδες που χορεύουν στην πίστα, ξερνάς με τους ηλικιωμένους που θωπεύουν τα escorts τους, ακούς χάλια τραγούδια και στο τέλος λες «εντάξει μωρέ, πλάκα είχε. Αντε και του χρόνου.»

Και επειδή ξέρω ότι αρκετοί στεναχωρήθηκαν που δεν βγήκε πρώτο το Καλομοιράκι, θέλω να απαλύνω τον πόνο σας.
Καταρχήν η Καλομοίρα ήταν νικήτρια και πριν ξεκινήσει η βραδιά. Το είπε η Μπέσσυ Αργυράκη σε ένα κανάλι και εγώ στη Μπέσσυ έχω εμπιστοσύνη.
Αν είχε βγει πρώτη, θα είχαμε υποδοχές με αεροπλάνα της Aegean και στο καπάκι τσακωμό γιατί το αεροπλάνο ήταν της Aegean και όχι των Ολυμπιακών Αερογραμμών. Μετά ο Τσίπρας θα μιλούσε για «δημόσια-δωρεάν Ολυμπιακή» και η Κατσέλη θα υποσχόταν κρατικοποίηση της Aegean, ώστε να μην ξαναγίνει τέτοιο κακό.
Επίσης, θα τρώγαμε στη μάπα τη μισή και πλέον κυβέρνηση να φωτογραφίζεται με τη νικήτρια. Ο Δανίκας θα παραληρούσε στα παράθυρα, μιλώντας για τη δεύτερη μεγάλη επιτυχία της ΝΔ «στο βρακάκι της Καλομοίρας».
Οι λεγόμενοι «σοβαροί» δημοσιογράφοι θα έπαιζαν μπουνιές για το ποιος θα πάρει συνέντευξη από την Καλομοίρα, ενώ τα κανάλια θα ασχολούνταν με την νικήτρια και τον γκόμενό της για άλλους δύο μήνες.
Στη συνέχεια, θα ξεκινούσε ο γνωστός καβγάς, τύπου «γιατί το αθηνοκεντρικό κράτος να διοργανώσει ΠΑΛΙ τον διαγωνισμό; Να γίνει στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο Θεσσαλονίκης ή στο Δημοτικό Στάδιο Αγρινίου ή και στο Κοινοτικό Κατάστημα Πλατανιάς. Φτάνει πια με την Αθήνα!».
Τέλος, οι «συνάδελφοι» της Καλομοίρας θα ρήμαζαν τα lexotanil προκειμένου να βγουν στα κανάλια και να δηλώσουν ήρεμοι ότι την αγαπούν πολύ και πίστεψαν σε αυτήν από την πρώτη στιγμή.

Αδέλφια, αν δεν το καταλάβατε, από του χάρου τα δόντια γλιτώσαμε.

Muchίsimas gracias σε όλους όσοι στήριξαν τον εκλεκτό.
Χίλια Ευχαριστώ στην Deutsche Telekom που τήρησε το deal για τον ΟΤΕ και μας έδωσε ένα ολόκληρο 12άρι.
Μπράβο στους Τούρκους που έστω και καθυστερημένα αναγνώρισαν τη Γενοκτονία των Αρμενίων και τους έδωσαν ένα 10άρι (όπως με διόρθωσε ο mitsakos).
Ελπίζω στη γειτονική ΠΓΔΜ να έχουν εντοπίσει τον προδότη που έδωσε βαθμούς στην Ελλάδα, αλλιώς θα ανησυχήσω βαθύτατα για τα αντανακλαστικά του wanna be Μακεδόνα πρωθυπουργού.
Τέλος, φοβάμαι ότι ο Λακόπουλος δικαιώνεται. Το ξανθό γένος περνά στην αντεπίθεση (κάπως έτσι δεν το λέει για τη Ρωσία;) και το κακό είναι ότι δεν πρόλαβα να αγοράσω το πακέτο με 39 ευρώ. Φτου.

Πριν κλείσω, μια παράκληση προς την EBU: Καταργείστε το live με τις εθνικές επιτροπές! Δεν μπορώ να βλέπω άλλες θλιβερές γκόμενες από τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες! Λυπηθείτε και τον Αλέξη Κωστάλα που έχει μάθει 34 ξένες γλώσσες!

Φάκελος Eurovision

Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να ασχοληθώ με ένα σοβαρό εθνικό θέμα: Ανοίγω τον φάκελο Eurovision, γιατί πολύ άργησα και άφησα τον κάθε άσχετο να αλωνίζει στην τηλεόραση (πού είναι το ΕΣΡ ε; ε;)
Φέτος στη Eurovision εμείς οι bloggers (δηλαδή, ο Αχαλίνωτος και εγώ) στηρίζουμε τον εκλεκτό. Στηρίζουμε ΙΣΠΑΝΙΑ και Rodolfo Chiquilicuatre. Το καλύτερο τραγούδι για την Eurovision. Το θεσμό (για εμάς που το βλέπουμε), το «πανηγυράκι» για τους σκεπτόμενους συμπολίτες μας (σκεπτόμενους, με την έννοια σε ποιο σπίτι θα πάνε να την δούνε και τι δικαιολογία θα πούνε όταν θα χτυπήσει το κινητό από τη Λυρική Σκηνή και θα πρέπει να εξηγήσουν γιατί από μέσα λυσσάει το Καλομοιράκι).

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ

Ο κύριος στη φωτό είναι ο David Fernandez. Καταλανός κωμικός, ηθοποιός, μίμος και τραγουδιστής. Ο Chiquilicuatre (που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει ανακατωσούρας) είναι ένας από τους πολλούς χαρακτήρες που έχει δημιουργήσει ο συγκεκριμένος κωμικός στο πλαίσιο μιας τηλεοπτικής εκπομπής.
Εμφανίστηκε στην εκπομπή ως Rodolfo Chiquilicuatre, παριστάνοντας και καλά έναν ΑΡΓΕΝΤΙΝΟ (τι σου είναι ο διάολος) που έγινε διάσημος επειδή ανακάλυψε την πρώτη κιθάρα με... ενσωματωμένο δονητή. Ερμηνεύει δε το χορό του Chiki Chiki, σατυρίζοντας πολιτικά πρόσωπα και πράγματα.
Ως Chiquilicuatre, αποφάσισε να λάβει μέρος στον εσωτερικό διαγωνισμό και σάρωσε. Βέβαια, επειδή το τραγούδι έπρεπε να είναι politically correct, άλλαξαν λίγο οι στίχοι. Δεν αναφέρει π.χ. το επίθετο του Ισπανού πρωθυπουργού, ούτε του προέδρου της Βενεζουέλας.

Ιδού τα λόγια με μια μίνι μετάφραση (το τραγούδι δίπλα):

Perrea, perrea! (γαβ γαβ )
El chiki-chiki mola mogollón (το Chiki Chiki είναι και γαμώ)
lo bailan en la China y también en Alcorcón [το χορεύουν στην Κίνα και στο Αλκορκόν (εργατοπροάστιο της Μαδρίτης)].
Dale chiki-chiki a esa morenita (δώσε τσίκι τσίκι στη μελαχρινούλα)
que el chiki-chiki la pone muy tontita (γιατί την κανει πιο χαζούλα)
lo baila Jose Luis, lo baila bien suave [το χορεύει ο Χοσέ Λουίς (ο Θαπατέρο), πολύ γλυκά].
lo baila Mariano (το χορεύει ο Μαριάνο, εννοεί τον Ραχόι, τον αρχηγό της Δεξιάς)
mi amor, ya tu sabes (μωρό μου, ξέρεις)
lo bailan los brothers, (το χορεύουν οι brothers)
lo baila mi hermano, (το χορεύει ο αδελφός μου)
lo baila mi mulata con la braga en la mano!
(το χορεύει η μαύρη μου με τo βρακί στο χέρι)

Εl Chiki Chiki is a Reaggetton. Dance in Argentina, Serbia and Oregon. Give el Chiki-Chiki to that little sister. With el Chiki-Chiki she gonna like it mister! Dance it with Alonso, dance it with Gasol. Dance it with your brothers, all around the world. Dance it with Bardem, dance it with Banderas, dance with Almodovar, dance la Macarena.

Y el chiki-chiki se baila así (και to chiki chiki χορεύεται έτσι):

Uno EL BREIKINDANCE, dos EL CRUSAÍTO (το σταυρωτό), tres EL MAIQUELYASON (Μάικλ Τζάκσον), cuatro EL ROBOCOP.

Baila chiki-chiki, baila chiki-chiki (χόρεψε το chiki chiki)
lo bailan los heavys y también los friκιs (το χορεύουν τα μεταλάδες, το χορεύουν και τα φρικιά)
lo bailan en la cárcel, lo bailan en la escuela, lo baila mi madre y también mi abuela! (το χορεύουν στη φυλακή, στο σχολείο, το χορεύει η μάνα μου, το χορεύει και η γιαγιά μου)
lo canta el tigre puma con su traje a rayas (το τραγουδά ο παίκτης της εθνικής ράγκμπι της Αργεντινής με τη ριγέ εμφάνιση).
y Juan Carlos le dice: ¿Por qué no te callas? [και ο Χουάν Κάρλος του λέει, γιατί δεν το βουλώνεις; (η φράση-θρύλος που είπε ο Χουάν Κάρλος στον Ούγκο Τσαβες)].
En el velatorio del Padre Damián [στο νεκροκρέβατο του Πατέρα Νταμιάν (άγιος των καθολικών-προστάτης των λεπρών)]
pusieron el chiki-chiki y el muerto a bailar! (έβαλαν το τσίκι και ο νεκρός σηκώθηκε να χορέψει).

ΦΑΤΕ ΤΗ ΣΚΟΝΗ ΜΑΣ!

Παπαρολογίας εγκώμιον

Για να περιγράψω αυτά που ακούω τις τελευταίες ημέρες θα χρησιμοποιήσω ορολογία Σουφλιά: «παπαρολογίες». Παραθέτω τις πιο χαρακτηριστικές:

Παπαρολογία Νο1: «Η άμιλλα δημόσιων-μη κρατικών ΑΕΙ ενισχύει τα δημόσια». Καταρχήν, εδώ υπάρχει και υπο-παπαρολογία: Τι θα πει «μη κρατικό» ΑΕΙ; Πέστο ιδιωτικό, γιατί φοβάσαι; Θα σου φτιάξει Σχολή η ΓΣΕΕ, το ΠΑΜΕ και ο Δήμος Πέρα Παναγιάς; Πάλι δουλευόμαστε; Και ποιος θα πάει να διδάξει; Ο Πολυζωγόπουλος, ο Μαυρίκος και ο Ανθιμος; Για την ελληνική κοινωνία το πτυχίο είναι φετίχ. Ποιος Έλληνας γονιός θα στείλει το παιδί του στο «μη κρατικό» ΑΕΙ της Τοπικής Αυτοδιοίκησης; Ακούτε τι λέτε;
Ευριπίδη μου, το θέμα δεν είναι αν θα φτιάξεις ιδιωτικό ΑΕΙ. Το θέμα είναι τι θα κάνεις με το δημόσιο. Υπάρχουν ιδιωτικά σχολεία και ιδιωτικά νοσοκομεία. Μάλιστα. Είδες να ενισχυθεί η άμιλλα με το 28ο Λύκειο Παγκρατίου ή το Γενικό Κρατικό Νικαίας; Είναι καθαρά θέμα πολιτικής.
Μπορείς, λοιπόν, να ενισχύσεις το δημόσιο ΑΕΙ; Να σπρώξεις χρήμα και να πετάξεις έξω ΜΕ ΤΙΣ ΚΛΩΤΣΙΕΣ τους βολεμένους καθηγητές, πρυτάνεις και φοιτητές; Μπορείς επίσης να κάνεις κάτι με αυτά τα ιδιωτικά Κωllege που κοροϊδεύουν τον κοσμάκη; Όπως και με αυτά τα ΤΕΙ Κεντηματοκηπουρικής που φυτέψατε ανά την Ελλάδα;
Και εσείς, αγαπητοί της Αριστεράς, κόφτε την πλάκα με τη «δημόσια-δωρεάν Παιδεία». Γελάει ο κόσμος. Λέτε το αυτονόητο και υπερασπίζεστε μια μιζέρια. Και έτσι διαιωνίζεται μια παράγκα που βγάζει έξω αγράμματους και κακομοίρηδες για 700 ευρώ.

Παπαρολογία Νο2: Η Δημοκρατία κινδυνεύει από τις αγωγές του Mr MIG. Ο Darth Vader βγήκε παγανιά και χτυπά αλύπητα τους καλούς Jedi. Ξεσηκώθηκαν όλοι με τον wanna be πρόεδρο του Παναθηναϊκού. Καταρχήν για μισό, γιατί δεν κατάλαβα κύριε Παπουτσή μου και κύριε Αλαβάνε μου: Η προσφυγή στη Δικαιοσύνη είναι προνόμιο ορισμένων; Εγώ πάλι νόμιζα ότι όλοι έχουν δικαίωμα στη μήνυση. Για πάρτε κανένα Lexotanil να ηρεμήσετε. Και καλά η αριστερά, είδε το Κεφάλαιο και βγήκε στα Τουρκοβούνια. Έτσι κι αλλιώς, μισό τσιγάρο δρόμος είναι.
Τα άλλα τα τεμάχια; Τα πρασινογαλάζια; Τώρα σας έπιασε ο πόνος; Ο Darth θέλει να κάνει τη δουλειά του και θα την κάνει με κάθε τρόπο. Εσείς γιατί δεν κάνετε τη δική σας; Ή για να το πω αλλιώς, κάνατε ποτέ σωστά τη δική σας, ώστε να ξέρει ο Darth Vader πού είναι το σοβαρό και πού αρχίζει το καλαμπούρι;
Εννοείται ότι έσκασε μύτη και η υπο-παπαρολογία: Θέλουν, λέει, και στην Ελλάδα έναν Μπερλουσκόνι. Τι μου λέτε! Για πάρτε το καϊκάκι μέχρι Ιταλία να ρωτήσετε τους Ιταλούς γιατί από το 2001 έχουν παραδώσει τη χώρα στον Σίλβιο. Για ρωτήστε τους για τα «μπουμπούκια» που τους κυβερνούσαν τα προηγούμενα 50 χρόνια. Έτσι γεννιούνται οι Μπερλουσκόνι.
Αριστερόπουλα, είδατε τι πάθανε οι Ιταλοί σύντροφοι στις εκλογές; Ούτε την ψήφο τους δεν βρήκαν στην κάλπη. Προσέξτε το, γιατί όταν εμφανιστεί και στην Ελλάδα ο Μπερλουσκόνι, δεν θα εξαφανιστούν μόνο οι «μεγάλοι». Θα την πληρώσουν και οι «μικροί». Και στην τελική, το σούπερ μάρκετ επιβιώνει όταν σκάει μύτη ο κολοσσός. Σου πατάει μια εξαγορά, πετά και τη νέα ταμπελάρα και πάμε για άλλα. Τα μπακάλικα είναι που βάζουν το οριστικό λουκέτο.

Μay the Force be with you, Obi wan Kenobi.

Ταινίες που ξαναείδα

Τρεις ταινίες που ξαναείδα πρόσφατα:

Νueve Reinas. Η απατεωνία σε όλο της το μεγαλείο. Προφητική ταινία για την Αργεντινή, αφού περιγράφει τα κακά που έρχονταν μετά από δέκα χρόνια νεοφιλελευθερισμού (1989-1999). Κοινώς, η ώρα του λογαριασμού πλησίαζε επικίνδυνα (κρίση του 2001) και μεταξύ κατεργαραίων, μηδέν ειλικρίνεια. Έχει μπόλικο Μπουένος Αϊρες και σχετικά απροσδόκητο τέλος.
Das Leben der Anderen. Χωρίς σχόλια. Όλες οι δικτατορίες –άσχετα με το ποιος είναι στο κάδρο- χρησιμοποιούν τη ρουφιανιά για να επιβιώσουν. Θυμάμαι όταν βγήκα από το σινεμά και άκουσα έναν τύπο να αναρωτιέται: όλες αυτές οι στρατιές των ρουφιάνων πού βρήκαν δουλειά; Τι να σου πω, χρυσέ μου; Τράβα ρώτα τους εγχώριους νοσταλγούς.

Ηistorias Minimas. Μου λείπει η Παταγονία και ας έχουν περάσει μόλις επτά μήνες. Αυτή η ταινία την προσφέρει απλόχερα. Road movie με εξωφρενικές, αλλά ανθρώπινες ιστορίες. Όποιος την βρει σε torrent, ας την κατεβάσει. Την έχω χωρίς υπότιτλους και τη δανείζω ευχαρίστως σε όποιον γενναίο θέλει να την παλέψει με τα ισπανικά που μιλάμε στην Αργεντινή (καλά, μην σπρώχνεστε!). Ο γέρος που παίζει είναι όλα τα λεφτά.

Συν και πλην

Ξεκινάμε με τα Πλην για έναν απλό λόγο: υπάρχει μόνο ένα Συν...

Πλην στη διοίκηση της ΕΡΤ, που ζει ακόμα στην εποχή της ΥΕΝΕΔ. Τουλάχιστον να ξανάβλεπα στο καθεστωτικό εκράν τη Νάκυ Αγάθου και τι στον κόσμο. Πάντως, το ποσοστό των Ελλήνων που διαμαρτυρήθηκε με χιλιάδες τρόπους για το κόψιμο της εκπομπής Κούλογλου, είναι αντιστρόφως ανάλογο με το ποσοστό όσων παρακολουθούσαν τις εκπομπές του. Δεν είναι εκεί το θέμα, αλλά εγώ το καταθέτω. Γιατί, αγάπες μου, δεν μπορεί ο Κούλογλου να είναι το άλλοθι όσων βλέπουν Λαμπίρη και Αννίτα Πάνια. Ούτε μπορεί η «Καθημερινή» να είναι το άλλοθι όσων διαβάζουν «Traffic».
Πλην εις την ΑΜ Βασιλέα Κωνσταντίνον Β’. Ακουσε για αποστασίες και θέλει να μας πει τη γνώμη του. Εγώ λέω να πάτε σε καμιά δεξίωση, που είναι και ο τομέας σας, και να αφήσετε τις αποστασίες στους ειδικούς.
Πλην στον Γιωργάκη. Πήγε στη Βουλή να κάνει επανάσταση για τον ΟΤΕ και μέσα σε δέκα λεπτά μέτρησα οκτώ σαρδάμ. Yo dude, κάνουμε και μια πρόβα πριν τα πούμε, ε; Και αν η λέξη «τηλεπικοινωνιακός» είναι κομματάκι τζαναμπέτικη, πες το με δικά σου λόγια. And do me a favour: Αν είναι να τον πάρεις πίσω τον ΟΤΕ, μπορείς μετά να τον πουλήσεις στην Telefόnica? Από το να πληρώνω τον Fritz προτιμώ τον José. Muchas gracias.

Συν στην Ελένη Βιτάλη. Για τη φωνή της, αλλά και για τον αφοπλιστικά ειλικρινή της χαρακτήρα. Διάβασα μια συνέντευξη-όνειρο στο FAQ και μέσα στα πολλά, τη ρωτούν πώς εξηγεί ότι ορισμένοι που τα έχουν όλα και είναι στην κορυφή, πιάνουν πάτο, λόγω ναρκωτικών.
Και η Βιτάλη απαντά: «Λες μέσα σου 'έλα μωρέ δεν τρέχει τίποτα. Θα παίξουμε λιγάκι και μετά θα σταματήσουμε. Έλα να πάρουμε μια ψιλή'… και η μία γίνεται δύο και τρεις και δεν καταλαβαίνεις ποια στιγμή σε παίρνει από κάτω. Δεν ξέρεις πού σε βρήκε η παγίδα, δεν θυμάσαι πού σε τύλιξε το δίχτυ- στου έρωτα το φιλί ή στου χάρου το άγγιγμα;»
Ελενάρα, έγραψες.

Tέλος, θέλω να κάνω μία πρόταση για τη νέα διοίκηση στον ΟΤΕ: Εφόσον ψάχνουμε άνθρωπο με γερμανική παιδεία και ελληνική καρδιά, τι θα λέγατε για τη βαρώνη Βίκυ Λέανδρος;
Και μην ξεχνάτε: ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ!

Ενθύμιον από τον Αη Στράτη

Οι περισσότεροι από εμάς πάμε τα καλοκαίρια στα νησιά για λίγες μέρες. Απλώνουμε τις κορμάρες στις παραλίες, βγάζουμε φωτογραφίες, στέλνουμε καρτ ποστάλ στους ξένους φίλους μας για να ζηλέψουν, τρώμε, πίνουμε, κάνουμε και καμιά αταξία και φεύγουμε.
Οι εννέα καθηγητές που διδάσκουν στο Γυμνάσιο και το Λύκειο του Αη Στράτη ζουν εκεί χειμώνα-καλοκαίρι. Τους βλέπουμε δίπλα (συγγνώμη ζητώ ταπεινά που δεν χώραγαν όλοι!) σε μια διαφορετική φωτογραφία: μπροστά αυτοί και πίσω τα... φαντάσματα.

Ποιοι είναι τα φαντάσματα: οι 31 «συνάδελφοί» τους, οι οποίοι υπηρετούν στο ακριτικό νησί, αλλά μόνο στα χαρτιά. Για την ακρίβεια, είναι αποσπασμένοι σε άλλες θέσεις -κυρίως σε γραφεία- αλλά παίρνουν τα πολύτιμα μόρια «δυσπρόσιτης περιοχής» που θα τους επιτρέψουν να διεκδικήσουν οργανική θέση δίπλα στα σπίτια τους.

Οι εικονιζόμενοι ζητούν το αυτονόητο: ίση μεταχείριση.

Είναι βέβαιο ότι άκρη δεν θα βρουν, γιατί ζούμε στο γνωστό κράτος-παρωδία-ξεφτίλα. Ακουγα κάποιον «αρμόδιο» το πρωί να μιλά για το ζήτημα και ειλικρινά ήθελα να σπάσω την τηλεόραση. Μετά θυμήθηκα ότι η τηλεόραση είναι δώρο και αποφάσισα απλά να τον στείλω στο διάολο. Όπως θα στείλω στο διάολο όποιον βγει και μου πει ότι «διετάχθη ΕΔΕ και το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο» ή ότι «παρενέβη εισαγγελέας».

Στα δικά μου τα μάτια, πάντως, είστε μεγάλοι μάγκες και μπράβο για την ωραία σας πρωτοβουλία.

Μια προσθήκη: Η φίλη Daria μού έστειλε τη διεύθυνση ενός όμορφου blog παιδιών του Αη Στράτη με τις φωτογραφίες του τόπου τους. Ρίξτε μια ματιά να παίρνετε ιδέες. Καλοκαίρι έρχεται.

Μια δεύτερη προσθήκη: Προφανώς δεν είναι μόνο ο Αη Στράτης. Όλη η Ελλάδα έχει εκατοντάδες Αη Στράτηδες. Να σας πω για την Ανάφη; την Τήλο; τη Νίσυρο; την Αστροπαλιά; Ο καθένας μπορεί να βάλει άλλα δέκα μέρη. Ξεχασμένοι, αλλά περήφανοι άνθρωποι.
Κάθε τέλη Σεπτεμβρίου που πηγαίνω σε κάτι «κουφά» νησιά, βασανίζομαι να διακρίνω στο βλέμμα των ανθρώπων το φυσιολογικό (κατά τη γνώμη μου) παράπονο που η σεζόν τελείωσε και το μέρος ερημώνει. Δεν τα έχω καταφέρει.

Σνιφάρω Κρατισμό

Υπάρχουν δύο πράγματα που σιχαίνομαι: 1. να ταξιδεύω δώδεκα ώρες για Αργεντινή και να ουρλιάζει ένα μωρό σε όλο το ταξίδι, 2. να ακούω ότι στην Ελλάδα επελαύνει ο νεοφιλελευθερισμός.
Μωρό έχω να ακούσω να ουρλιάζει πολλά χρόνια και είμαι ήρεμος. Περιέργως στο τελευταίο ταξίδι στην Αργεντινή, τον Οκτώβριο, παρόλο που μπήκα σε επτά αεροπλάνα, τα μωρά είχαν εξαφανιστεί. Μυστήριο...
Την άλλη, όμως, την κοτσάνα, την ακούω συνέχεια. Είναι βλέπετε και ο ΟΤΕ στη μέση, οπότε σου λέει, πέτα το, θα το φάνε οι χαχόλοι.

Καλό θα ήταν αυτοί που τα λένε να ανοίξουν κανά βιβλίο να διαβάσουν τι ακριβώς είναι φιλελευθερισμός.
Αγάπες μου, ο φιλελευθερισμός δεν λάτρεψε ποτέ τις ελληνικές θάλασσες και ακτές. Ούτε γούσταρε να τρώει σουβλάκια και να μένει σε rooms to let.

Αντίθετα, στην Ελλάδα ανθεί από το 1974 (τουλάχιστον) ένα πρωτότυπο είδος υπαρκτού σοσιαλισμού, που ποτέ δεν γκρεμίστηκε. Το γεγονός ότι δεν γκρεμίστηκε το 1989 το θεωρώ θετικό, αφού οι Ελληνίδες γλίτωσαν τα καμπαρέ της Δυτικής Ευρώπης.

Να το πάρουμε από την αρχή: Το 1974 έρχεται ο λεγόμενος «εθνάρχης» για να μας σώσει από τη δικτατορία που υποτίθεται ότι θα μας έσωζε από τον κομμουνισμόν. Και μας φτιάχνει, ο «εθνάρχης», ένα Σύνταγμα copy-paste με της σοσιαλιστικής Βουλγαρίας: όλα κρατικά, δηλαδή κομματικά. Από Πανεπιστήμια μέχρι τηλεόραση και ραδιόφωνο. Mέχρι και κανάλι των Ένοπλων Δυνάμεων είχαμε (ΥΕΝΕΔ).
Στην οικονομία, σχεδόν τα πάντα τα έκανε το Κράτος. Ανοίξαμε και σας περιμένουμε: η Ολυμπιακή του Τέλη, η Εμπορική Τράπεζα του Ανδρεάδη, κρατικός τουρισμός με Ξενία, κρατικός τζόγος, κρατικά ναυπηγεία και πυρομαχικά, κρατικές «προβληματικές επιχειρήσεις», αγοράζαμε λεωφορεία και τρόλεϊ από την Ανατολική Ευρώπη, τηλεφωνικά κέντρα από την Α.Γερμανία (ολυμπί – ολυμπί- ολυμπιακέ…) και κάπως έτσι σκοτώναμε την πλήξη μας.
Μετά την είδαμε αλλιώς και πιάσαμε πρώτο τραπέζι πίστα στην ΕΟΚ. Το χαρήκαμε, αλλά μην πάει ο νους σας στο πονηρό. Δεν αλλαξοπιστήσαμε κιόλας. Αλλωστε, όταν έπεσαν στο τραπέζι οι όροι Ενιαία Αγορά και Μάαστριχτ, εμείς βγάλαμε το λιβάνι να κάνουμε έναν αγιασμό. Αυτά είναι του διαβόλου πράγματα.

Το παρατράγουδο number five έσκασε μύτη αργότερα και το λέγανε ΕΕ. Αλλά εμείς δεν μασήσαμε: Τι μας λες τώρα για ελεύθερο ανταγωνισμό; Εδώ η μπίζνα γίνεται με το Κράτος.

Και όταν οι κουτόφραγκοι άρχισαν να λένε, «σ' ιλ βου πλε, ανοίξτε και κάνα κλειστό επάγγελμα, φωνάξτε το Σάκη τον υδραυλικό να σφίξει λίγο τη βάνα των κρατικών επιχορηγήσεων», εμείς πάθαμε ABSOLUT υστερία. «Κάτω τα χέρια από το τιμημένο ερμητικά κλειστό επάγγελμα του ταξιτζή, του συμβολαιογράφου, του φαρμακοποιού, του του του…»
Μετά ήρθε πάλι ο κουτόφραγκος και άρχισε να φωνάζει «Αχτουνγκ! Αχτουνγκ! πρόστιμα για τους Κουρουπητούς, για τις Κορώνειες, για τους ρύπους, για, για, για». Εμείς, όμως, στο ύψος μας: τους ρίξαμε πέντε φάσκελα σαν την τύπισσα στη διαφήμιση της Aegean και το λύσαμε.

Αυτή ήταν και είναι η νοοτροπία όλων μας. Ο κρατισμός. Αβουλα όντα που περιμένουν το περίφημο Κράτος-κόμμα να τα κάνει όλα. Και το Κράτος φτιάχνει «Επιτροπές». Το απόλυτο φετίχ της ελληνικής κοινωνίας είναι οι «Επιτροπές» και οι «Φορείς» που ιδρύονται για να λύσουν όλα μας τα προβλήματα.

Λέξεις όπως ανταγωνιστικότητα, επιχειρηματικότητα, ιδιωτική πρωτοβουλία έχουν ταυτιστεί με τον Εωσφόρο. Είναι γνωστό άλλωστε ότι στον ΣΕΒ κάθε βράδυ κάνουν τελετές με την Πεντάλφα και απ' έξω η Λουκά φωνάζει συνθήματα κατά του Ρουβά, του Πανούση και του Ψινάκη.

Και βέβαια ο επιχειρηματίας δεν είναι χαζός να κάθεται να τον βρίζουν. Στο τέλος το ρίχνει στις μπίζνες με το Κράτος ή πάει το μαγαζί στην «κακιά» ΠΓΔΜ ή το πουλάει το μαγαζί στον ξένο να ησυχάσει. Αφήστε που για να ανοίξεις ακόμα και ψιλικατζίδικο σου ζητάνε 500 δικαιολογητικά.

Παραδεχτείτε το: ο ΟΤΕ και ο κάθε ΟΤΕ που θα ακολουθήσει πωλούνται όσο όσο για να βουλώνουν οι τρύπες σε αυτό το Κράτος που γουστάρουμε να κρατάμε ζωντανό. Και ο πάτος του βαρελιού δεν έχει φανεί ακόμα.

Όλα τα άλλα, είναι κοτσάνες.

Στην τελική, ας μπει κάποιος στον κόπο να διαβάσει τι πρεσβεύει η ελληνική εκδοχή του φιλελευθερισμού (κλικ εδώ) και αν βρει ένα -έστω ένα- μέτρο που να έχει περάσει από το μυαλό κυβέρνησης τα τελευταία 35 χρόνια, εγώ θα πάψω να είμαι περονιστής σε όλες τις εκδοχές του περονισμού ιστορικά. Και αυτό είναι ΣΟΒΑΡΟ.

Το πιο σύντομο ανέκδοτο

Διαβάζω για την καταστροφή στη Μιανμάρ και τα καραγκιοζιλίκια της Χούντας. Ο κόσμος πεινάει και οι στρατηγοί κολλάνε ετικέτες στα πακέτα της ανθρωπιστικής βοήθειας για να δείξουν ότι ενδιαφέρονται. Σαν εκείνο τον τύπο στη Β.Κορέα: χιλιάδες πεθαίνουν από την πείνα και αυτός κάνει φιέστες με σφυροδρέπανα (προς μεγάλη ικανοποίηση αρκετών εδώ…)
Αλλά γιατί μου κάνει εντύπωση; Κάθε Χούντα που σέβεται τον εαυτό της έτσι λειτουργεί. Το πραγματικό καραγκιοζιλίκι είναι αυτό που συμβαίνει με τα Ηνωμένα Έθνη.
Συνήθως θα διαβάσουμε ή θα ακούσουμε αυτό: «Ο Γενικός Γραμματέας είναι απογοητευμένος», «τα Ηνωμένα Έθνη καλούν», «ο ΟΗΕ απευθύνει έκκληση». Copy-paste.
Για όλες τις μικρές και μεγάλες Μιανμάρ αυτού του πλανήτη, τα Ηνωμένα Έθνη απλά «απευθύνουν έκκληση». Αντε το πολύ πολύ να στείλουν και εκείνα τα ομορφόπαιδα με τους γαλάζιους μπερέδες.
Εκτός και αν έχεις κανά γερό μέσον, οπότε σου τραβάνε και ένα «ψήφισμα» από το Συμβούλιο Ασφαλείας και καθάρισαν.
Εντελώς μεταξύ μας, γιατί η Ινδία με 1 δισεκατομμύριο πληθυσμό δεν είναι στα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας; Ή μια ισπανόφωνη χώρα με 600 εκατομμύρια στη Γη; Ή μια αραβόφωνη χώρα;
Για αυτό ρωτάω: έχει λόγο ύπαρξης ο ΟΗΕ; Ανέκδοτο έγιναν. Εκτός αν το δεις τουριστικά το πράγμα, και αυτό με το ζόρι. Πήγα κάποτε στη Ν.Υόρκη και έκανα την επίσκεψη στην έδρα του Οργανισμού. Ωκεανός πλήξης. Και τα σουβενίρ πανάκριβα.
Καλύτερα στα Gap απέναντι.
Για αυτό λέω: Δεν το κλείνετε, βρε κορίτσια, το μαγαζί να πάτε για ψάρεμα; Αν είναι για παράγκα, έχουμε. Μην κοροϊδεύουμε και τον κόσμο.

Blogoπαίχνιδο Νο2

Και για να σταματήσουμε λίγο τη γκρίνια, πάμε για το επόμενο παιχνιδάκι. Ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα του Urban και συμμετέχω σε ένα εξαιρετικά δύσκολο, όπως αποδείχθηκε, παιχνίδι. Οι κανόνες:

1. Γράψε.
2. Σκάναρε.
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποίησε, αναφέροντας ότι είναι για το http://www.autographcollectors.blogspot.com/

5. Προσκάλεσε και άλλους 5 να συμμετέχουν!

Μάλλον θα καλέσω περισσότερους, ώστε τουλάχιστον πέντε να μπουν στον κόπο: άσε την κάμερα P@n0s! Και εσείς οι Λονδρέζοι Σοφία και ndn! Kαι εσύ Δόνια Σοφία! Γιατρέ μου, τι λέτε, θα μας τιμήσετε; Εσύ Μητσάκο; Αχαλίνωτε; Μικρέ Φωκίωνα; Music-bug άσε τη μουσική και πιάσε το στυλό! Μουρλοκερκυραίε, κόψε τις φλέβες σου και γράψε! Kallia, στο ζητώ φιλώντας σου το χέρι. Πλιιιιζ Sourgeal, Greecerella , αρκούρη και mad. Τέλος, αν και αλλεργικός στις γάτες, κάντε μου την τιμή, manetarious.

Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για την ενόχληση από όλους όσοι έχουν λάβει ανάλογες προσκλήσεις.

Συν και πλην

Καλή εβδομάδα σε όλους. Τα συν και πλην που μάζεψα.

Συν στον Διονύση Γραμμένο. Ένας 19χρονος από την Κέρκυρα που κέρδισε στη Eurovision Νέων Μουσικών με το κλαρινέτο του. Μπράβο αγοράκι μου. Και δεν έχει σημασία που δεν σε έδειξαν τα «ποιοτικά» ιδιωτικά κανάλια. Καλύτερα.
Συν στο Mamma Mia! Ναι, το είδα. Γιατί δεν έχω πρόβλημα να παραδεχθώ ότι κάποια στιγμή στη ζωή μου, κουνήθηκα στους ρυθμούς των abba. Το συνιστώ σε όποιον θέλει να περάσει καλά. ΔΕΝ το συνιστώ σε όσους πάσχουν από το «σύνδρομο του ποιοτικού».
Συν στον Ismael Blanco της ΑΕΚ. Φάτσα μεγάλη, που ξεχωρίζει από τους μίζερους και γκρινιάρηδες που μαζεύτηκαν στην ομάδα.

Μείον στον νεαρό που καθόταν δίπλα μου στο τρένο. Κυριακή πρωί και μύριζε αλκοόλ. Αχ βρε αγόρι μου και να' ξερες.
Μείον στα Absolut κακομαθημένα κοριτσάκια που καθόντουσαν μπροστά μου στο Mamma Mia! Oύτε 14 χρονών και τα είχαν όλα: ακριβά κινητά, ακριβά iPOD, ακριβά ρούχα. Και η αγένεια περίσσευε. Δηλαδή, στα 25 τι; Ελικόπτερο; Ή μήπως πυρηνικό αντιδραστήρα;

Μείον στον «νομίμως εκτός στρατεύματος» βουλευτή του ΛΑΟΣ που θα υπηρετήσει -σύμφωνα με δημοσίευμα- 45 μέρες στο Πυροβολικό. Αντε βρε, και καλός πολίτης.

Πέντε sms δωρεάν

Στέλνω πέντε sms με αναμονή για αναφορά παράδοσης.

1. Στον Μανώλη Γλέζο: Σας θαυμάζω που είχατε κότσια (cojones) και κατεβάσατε το κουρέλι των ναζί από την Ακρόπολη το 1941. Δυστυχώς, έχω άσχημα νέα: Οι Γερμανοί ξανάρχονται. Η Χέλγκα θα απαντάει στο 134 και ο Φριτς θα εισπράττει τους λογαριασμούς. Μάλλον θα πρέπει να το ξανακάνετε.

(Μήνυμα εστάλη… Αναφορά παράδοσης: ΟΚ)

2. Στον Επίτιμο: Κορυφαίοι επιστήμονες έχουν φάει πτυχία τους μαζί σας. Και μιλάμε για όλες τις ειδικότητες. Πάντως, έχετε δίκιο: Δεν φταίτε για την Αποστασία. Είχε ανάδρομο εκείνη την περίοδο και με τον Ερμή στον Λέοντα, οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις περνούσαν περίοδο αστάθειας. Επιπλέον, λόγω καύσωνα, οι νόμιμοι πρωθυπουργοί έπεφταν λιπόθυμοι στα σκαλοπάτια του Παλατιού και ο Βασιλέας, κάθιδρος και ο ίδιος, αναγκαζόταν να ορκίσει άλλη κυβέρνηση. Δεν υπήρχαν και τα ρημάδια τα Fujitsu τότε. Ρωτήστε και την Αση Μπίλιου.

(Μήνυμα εστάλη… Αναφορά παράδοσης: Γκαντεμιάστηκε)

3. Στην Αλέκα: Πόσο σ' ευχαριστώ! Ξήλωσες κάτι βουλευτές και επανέφερες στα έδρανα τον Αντώνη Σκυλλάκο! Τρελλαίνομαι να ακούω αυτή την τσιριχτή φωνή να καταγγέλλει απνευστί ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ, Ιμπεριαλισμό, ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΓΣΕΕ (ξέχασα κανέναν;)

(Μήνυμα εστάλη… Αναφορά παράδοσης: Δεν υπάρχει. Τα κινητά είναι αστική συνήθεια και εσύ προβοκάτορας).

4. Στον Χρ.Φώλια: Με 41 μέτρα θα καταπολεμήσεις την ακρίβεια; Μανίτσα μου, ο black jack πάει μέχρι 21, έχεις καεί ήδη. Η πιπεριά Ισραήλ πωλείται στη Γερμανία 50% φθηνότερα από ό,τι στην Ελλάδα. Να υποθέσω ότι είναι επειδή οι Γερμανοί ζήτησαν συγγνώμη για το Ολοκαύτωμα και τους κάνουν ειδικές τιμές;

(Μήνυμα εστάλη... Αναφορά παράδοσης: ΟΚ, αλλά η χρέωση είναι 400% πάνω)

5. Στους «αρχισυντάκτες» των «έγκυρων» δελτίων «ειδήσεων» των ιδιωτικών καναλιών: μήπως γίνεται για μία φορά -μία και μόνο- να μην μάθουμε τι σκατά εκανε η πρέσβειρα καλής θελήσεως και η Marie Curie Κωνσταντάτου-Κυριακού και να ενημερώσετε για κάτι πιο όμορφο; Ξεκίνησε για παράδειγμα, ο Διάπλους του Αιγαίου. Λέω τώρα εγώ...

(Μήνυμα εστάλη… Αναφορά παράδοσης: παταγώδης αποτυχία. Στις παράγκες δεν φτάνουν μηνύματα).

* Για την ιστορία, δείτε -σε περίπτωση που δεν θυμάστε- τι είναι ο Διάπλους του Αιγαίου
* O Μ.Γλέζος των 85 ετών και με by pass, έτρεξε να σβήσει φωτιές στην Ηλεία. Μέχρι και στην El Pais έγραψαν. Τη σημαία στην Ακρόπολη την κατέβασε μαζί με τον Λάκη Σάντα. Διαβάστε το χρονικό.
* Η Mafalda στο σκίτσο διαπιστώνει: "το χειρότερο είναι ότι η χειροτέρευση έχει αρχίσει να χειροτερεύει".

Ένα post ντυμένο χακί

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Έμαθες τα νέα; Ανοιξε λέει η συζήτηση για τη στρατιωτική θητεία. Όταν λέμε άνοιξε, μην φανταστείς. Απλά τζόκερ παίζουν με την ηλικία κατάταξης: 21, 23, 25, 30, 19 και τζόκερ το 18. Στα μικρά ποντάρουν όλοι, που δίνουν κέρδη.

Τι ρώτησες; Αν πήγα εγώ Στρατό; Εμ πού να θυμάσαι; Τότε δεν ήμουν blogger. Πήγα: Όταν ήμουν 24 χρονών (235 σειρά). Σε Κόρινθο, Σπάρτη, Ρόδο (κρίση στα Ίμια) και Σιδηρόκαστρο. 18 ολόκληρους μήνες.
Πώς πέρασα ρωτάς; Εντάξει μωρέ. Γέλασα πολύ, πάχυνα πολύ, σκυλοβαρέθηκα, έκανα όλες τις αγγαρείες, ασκήσεις και σκοπιές. Δεν έγινα περισσότερο ή λιγότερο άντρας και δεν έκλαψα στο τηλέφωνο σε μανάδες και πατεράδες.
Τελικά, αγαπημένο μου ημερολόγιο, ξέρεις τι είναι ο Στρατός; Ένα δεύτερο ελληνικό φαύλο Δημόσιο. Που συμπληρώνει, ξελασπώνει ή υποκαθιστά το «πρώτο» στις ανεπάρκειές του. Προσφέρει δημόσιες σχέσεις και δουλειά σε χιλιάδες ανθρώπους. Στερεί την αξιοπρέπεια σε εκατομμύρια γονείς που για να μην στεναχωρήσουν τον κανακάρη τους, τρέχουν και παρακαλάνε τον κάθε πολιτικάντη για μια μετάθεση.
Ίσως να μην το ξέρεις, αλλά ο Στρατός και τα ΤΕΙ ταΐζουν τη μισή Ελλάδα. Χάρη στο Στρατό, οι φωτιές σβήνουν δωρεάν, τα αντίσκηνα μετά τις πλημμύρες και τους σεισμούς στήνονται δωρεάν, οι γιατροί παίρνουν τη πίεση στις παραμεθόριες γριές δωρεάν, τα στρατόπεδα και τα σπίτια των αξιωματικών συντηρούνται δωρεάν, τα νοσοκομεία γεμίζουν φιάλες αίματος δωρεάν. Νοικιάζονται γκαρσονιέρες, καταναλώνονται μπόμπες ποτά, συντηρούνται κωλομάγαζα.
Τώρα βέβαια ξέρω τι σκέφτεσαι: Χρειάζομαι ασφάλεια για να είμαι blogger και οι Τούρκοι είναι δίπλα: Ευτυχώς που η ασφάλεια της χώρας δεν εξαρτάται από εμένα το γκαβάδι! Ασε τους Καρατζαφέρηδες να λένε: εκείνοι δεν έζησαν τον ερασιτεχνισμό της βραδιάς των Ιμίων. Ας ρωτήσουν και μένα που σηκώθηκα μέσα στη νύχτα να πάω πόλεμο. Κρίμα που τότε δεν είχα Ίντερνετ να τα γράψω. Από τα έδρανα της Βουλής ξέρω και εγώ να είμαι πατριώτης (και φυγόστρατος).
Θα με ρωτήσεις -και με το δίκιο σου- αν έχω πρόταση. Θα στο πω με μια μικρή ιστορία από τη δεύτερη πατρίδα: Το 1982, η χούντα της Αργεντινής έστειλε 18χρονα παιδάκια να πάρουν πίσω από τους Βρετανούς τα Malvinas. Και τα παιδάκια τα πήραν. Μόνο που το αστείο κράτησε λίγες μέρες. Γιατί μετά κατέβηκαν το μισό Ατλαντικό Ωκεανό οι Βρετανοί με ελάχιστους ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ στρατιώτες και μας γ****αν. Μετά από λίγα χρόνια, στην Αργεντινή ο Στρατός έγινε επαγγελματικός. Ακόμα και εκεί κατάλαβαν ότι δεν είναι η ποσότητα, αλλά η ποιότητα. Επαγγελματικό Στρατό προτείνω, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Αλλωστε και τα σύγχρονα όπλα, επαγγελματίες τα χειρίζονται: Ποιος πετά με F-16; Ποιος χειρίζεται τα ραντάρ των υποβρυχίων; Ποιοι επανδρώνουν τις ΝΑΤΟϊκές αποστολές; Θα βρεθούν αρκετοί να πάνε. Είτε γιατί γουστάρουν είτε γιατί είναι καλά τα φράγκα.
Και για όλα τα υπόλοιπα, το Κράτος να προσλάβει γιατρούς, μηχανικούς, πυροσβέστες, διασώστες, λιμενικούς, μπογιατζήδες, καθαρίστριες, Φιλιππινέζες, ψυχολόγους (για τους κομπλεξικούς καραβανάδες), χαμάληδες και ζιγκολό. Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Δες εμένα.
Τώρα πάλι ξέρω τι σκέφτεσαι: Ο παπούλης στην εσχατιά της Ελλάδας, νιώθει αλλιώς όταν βλέπει το χακί. Καταρχήν, αν ο παπούλης στην εσχατιά νιώθει αλλιώς με το χακί, σημαίνει ότι είναι gay. Αν πάλι δεν είναι gay και θέλει να νιώσει αλλιώς, έχω λύση: ας προσλάβει το Δημόσιο τη Ζωζώ Σαπουτζάκη να γυρίζει την Ελλάδα ως άλλη Μέριλιν να διασκεδάσει τα πλήθη.
Γελάς ε; Δεν έχεις άδικο. Πιο πιθανό είναι να κάνει τουρ η Ζωζώ παρά να γίνει ο ελληνικός στρατός επαγγελματικός. Αστα.
Και επειδή, αγαπημένο μου ημερολόγιο, υπάρχουν και κάτι άλλα παιδάκια-bloggers που έχουν να πάνε Στρατό, θα τους δώσω μια συμβουλή: Να κάνουν αυτό που έκανα εγώ: να βγάλουν τον εαυτό τους απ’ έξω και να το παρακολουθούν σαν θεατές. Και να ανησυχούν για τη ζωή μετά.
Αυτά για σήμερα.

Συν και πλην

Αντιγράφω τον συνοδοιπόρο dr.Seeng και φτιάχνω τα δικά μου συν/πλην:

Συν στον Κόκκαλη: Απολαυστικός. Εκείνος γελά με την καρδιά του, εσένα πάλι το γέλιο σου είναι νευρικό. Ειδικά αν ο δικός σου πρόεδρος δεν είναι Σωκράτης.
Συν σε όσους πάνε στα πάνελ με καλεσμένη την Κανέλλη: Ήρωες. Γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι δεν θα μιλήσουν και ότι θα μετατραπούν σε ένα γιγάντιο τασάκι για να σβήνει τα τσιγάρα της.
Συν στην Όλγα Τρέμη: Αυτό που θέλει να πει, θα το πει όσο και να προσπαθείς να την διακόψεις. Και μην ξεχνάτε ότι ΔΕΝ είδε το DVD. Δεν είναι του επιπέδου της.

Μείον στο ΠΑΣΟΚ: Λέει μπαρούφες για τον ΟΤΕ. Καλά, οι «μικροί» έχουν το ακαταλόγιστο και λένε κοτσάνες. Εσύ κυρ ΠΑΣΟΚ; Δουλεύομαστε και μεταξύ μας;
Μείον στον Πάνο Σόμπολο: Βασιλικότερος του βασιλέως με την Αστυνομία. Ούτε η Φρειδερίκη θα τον κράταγε στο Παλάτι.
Μείον στην Τατιάνα Στεφανίδου: Αμα είναι να πάρεις συνέντευξη από τoν Κούγια και χασκογελάς με το θέμα της μάντρας, απλά γίνεσαι ηλίθια. Θα γλιτώσεις εσύ από την αλεπού τον Αλέξη; Ασε μας κυρά μου.

ΥΓ Ήθελα να βάλω φωτογραφία της Φρειδερίκης, αλλά σας λυπήθηκα. Ίσως μια άλλη φορά.

«Θα φωνάξω κανά πόλισμαν»

Και ξαφνικά με ξύπνησαν με τις αγριοφωνάρες τους. «Φιάσκο της ΕΛ.ΑΣ. στη Σίνδο και αμείλικτα ερωτήματα» (πρωτοτυπία μηδέν στην κάλυψη, αλλά ας μην το σχολιάσω).
Βρε αγάπες μου, γιατί κουράζεστε; Αφού έχουμε την Αστυνομία που θέλουμε: Ο «Ηλίας του 16ου» με μισθό πείνας, δεύτερη δουλίτσα, στο 'να χέρι το τσιγάρο, στ' άλλο χέρι το μπεγλέρι, φύλακας δημοσιογράφων, πολιτικών και δικαστών. Έχετε κόψει φάτσες; Δημόσιοι υπάλληλοι στην υπηρεσία του «κυρίου υπουργού». Αλλά και με αξιοθαύμαστη αίσθηση της «συντεχνίας», όταν χρειαστεί.

Αγαπημένη ελληνική κοινωνία: θέλεις Αστυνομία από την άλλη, την «κανονική» που έχουν αλλού; Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Αστυνομικοί με κανονικούς μισθούς, χωρίς τσιγάρο, φραπέ και μπεγλέρι, που χρησιμοποιούν το περίστροφο όταν υπάρχει λόγος, ώστε να μην βγαίνει ο κάθε παπάρας να μιλά για «καταστολές» και «κατάχρηση εξουσίας».

Και το κυριότερο: Η κανονική Αστυνομία δεν σαπίζει στο ξύλο άσχετους με «ζαρντινιέρες», δεν εξευτελίζει αλλοδαπούς σε Αστυνομικά Τμήματα, δεν μπουζουριάζει φοιτητές «με πράσινα παπούτσια», δεν πουλά τζάμπα μαγκιά.
Διάλεξε, κοινωνιούλα μου, και μην κάνεις θόρυβο. Τρώω φράουλες λέμε.

Μάιος: Βλέπω και ακούω

Δαιμονίζομαι το Μάιο. Με όσα βλεπω και ακούω. Να μερικά:

• Ακούω με το καλημέρα το κακόγουστο αστείο με το 'Μαγιόξυλο'. Τέτοια στέρηση...
  
• Βλέπω τα εγκαίνια της Ανθοκομικής Έκθεσης Κηφισιάς. Και τον ΗΣΑΠ -εκεί δίπλα- να μετατρέπεται σε ένα τεράστιο θερμοκήπιο. Κατεβαίνεις κέντρο και μέχρι το Μοναστηράκι, έχεις το σαρκοφάγο φυτό να σε κοιτά στα μάτια και να μετρά τους σταθμούς...


• Ακούω τον κόσμο να φταρνίζεται. Από τη γύρη και τις άσπρες ΄τουφίτσες' που πέφτουν από τα δένδρα...



• Βλέπω απίστευτες φυσιογνωμίες στο γυμναστήριο. Το βλέμμα ένοχο και το κολάν παντελόνι βασανίζεται να κρύψει τα 30 έξτρα κιλά των τελευταίων τεσσάρων κοινοβουλευτικών περιόδων: αριστερά τα μελομακάρονα των Χριστουγέννων, δεξιά ο μπακαλιάρος σκορδαλιά της 25ης Μαρτίου και στη μέση ο οβελίας...


• Ακούω τις σειρήνες της Fashion Police. Στους δρόμους συμβαίνουν απίστευτα ενδυματολογικά εγκλήματα. Κρύο το πρωί, ζέστη το μεσημέρι, τι να κάνει ο κόσμος; κοντομάνικο με πουπουλένιο και σανδάλια με πουλόβερ...


• Βλέπω την πρώτη κατσαριδούλα. Βρε βρε, ξύπνησε η μικρή Τερέζα...


• Ακούω στη διαπασών τις συζητήσεις για Eurovision. Η ώρα πλησιάζει επικίνδυνα και η χαρά δεν κρύβεται...


• Βλέπω ΚΑΛΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ. Ας είναι καλά τα ημιτελικά και ο τελικός του Champions League...


• Ακούω τους γνωστούς αργόσχολους του γραφείου να κάνουν τις πρώτες κουβέντες για καλοκαιρινές διακοπές. Μηδεν πρωτοτυπία για τα μέρη που ακούγονται...


• Βλέπω ότι στα σινεμά παίζονται μόνο παρτάλια. Τέλος οι καλές ταινίες...


• Ακούω πολύ κορνάρισμα στους δρόμους. Ανοίγει ο καιρός και όλοι μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Πάνε πάνε πάνε. Το γυαλί μάσκα, η αμόλυβδη 1,5 ευρώ, αλλά και ο freddo δεν μπορεί, δεν μπορεί να περιμένει...

Δαιμονίζομαι όμως και για έναν ακόμα λόγο: που δεν μπορώ να φάω όλες τις ΦΡΑΟΥΛΕΣ που κυκλοφορούν στην αγορά...