Η ελληνική albiceleste

Σάββατο 7 Ιουνίου 2008
Euro. Μαγική λέξη. Και ποιος δεν θυμάται το ατελείωτο εκείνο καλοκαίρι του 2004; Τότε που η κλασική ερώτηση ήταν «εσύ μετά από ποιο παιχνίδι βγήκες στο δρόμο;».
Λοιπόν, εγώ αγαπώ την ελληνική albiceleste (γαλανόλευκη), γιατί με έκανε:
* Να δω ολόκληρο παιχνίδι ποδοσφαίρου, πράγμα που δεν πίστευα ποτέ στη ζωή μου.
* Να βγω στο δρόμο, πράγμα που επίσης δεν πίστευα ότι θα έκανα ποτέ στη ζωή μου (μετά τον αγώνα με την Τσεχία).
* Να θυμάμαι πώς είναι όταν η καρδιά ειλικρινά πάει να σπάσει. Στον τελικό με την Πορτογαλία ήμουν στην Ίο. Σε ένα μπαρ είχαμε μαζευτεί εκατοντάδες -Έλληνες και τουρίστες- και παρακολουθούσαμε. Το τι πέρασα από τη στιγμή που έγινε το 1-0 μέχρι να το σφυρίξει το γ*****, δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Να μην μπορώ να δω άλλο, να φεύγω, να γυρίζω, να πηγαίνω τουαλέτα…
Και στο τέλος, όλοι ένα κουβάρι. Θυμάμαι ακόμα εκείνη την παρέα των Γάλλων να με έχουν πάρει αγκαλιά και να φωνάζουν στα γαλλικά.

Για όλους αυτούς τους λόγους, αγαπώ την Εθνική. Την αγαπούσα και μετά την ήττα στο Καραϊσκάκη από την Τουρκία (θυμάστε τι έλεγαν ορισμένοι…) την αγαπώ και τώρα και για πάντα.


ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ μάγκες. Ό,τι και να γίνει, εμένα δεν υπάρχει τρόπος να με πικράνετε.

0 έδειξαν τα νύχια τους: