Δήμος Αθηναίων: γκρίνια

Τρίτη 24 Ιουνίου 2008
Η υπόθεση Λυκαβηττός με εξαγρίωσε, κυρίως όμως με έφερε αντιμέτωπο με τη διαχρονική γκρίνια μου: Δήμος Αθηναίων. Ένας ταλαίπωρος και εξαιρετικά άτυχος Δήμος συντηρητικών και ηλικιωμένων ψηφοφόρων. Που βγάζουν «χαλαρά» όποιον προτείνει η ΝΔ εδώ και 22 χρόνια. Και η κατάσταση επιδεινώνεται. Εξηγούμαι: Δεν με πειράζει που είναι δεξιός ο δήμαρχος. Με πειράζει η ανύπαρκτη αισθητική του και η διάθεση «να κάνω ένα πέρασμα για το βιογραφικό μου».
Πόσο καιρό έκατσε ο Έβερτ δήμαρχος; Ούτε δύο χρόνια. Και μετά άλλαζαν οι δήμαρχοι πιο συχνά και από προέδρους της Αργεντινής το 2001.

Ύστερα ήλθε το «έπος Αβραμοπούλου»: γέμισε ο τόπος κάγκελα και συντριβάνια και η Αθήνα απέκτησε ένα ναζιστικού τύπου έμβλημα, που κανείς δεν σκέφτηκε να αλλάξει. Για να μην αναφερθώ σε εκείνο το σιδερένιο εξάμβλωμα στο Σύνταγμα που βαφτίστηκε xmas tree. Κάθε φορά που πέρναγα, κατέβαζα και από ένα Lexotanil για να αντέξω το θέαμα...
Mετά ήρθε η Ντόρα να κάνει βόλτα: τα κάγκελα έδωσαν στη θέση τους σε κάτι πράσινα κολωνάκια, οι μπιντέδες-συντριβάνια εξαφανίστηκαν, το xmas tree επωλήθη παλιοσίδερα στην αρχαιολογική συλλογή Μητσοτάκη και η Αθήνα απέκτησε πόλη από ζάχαρη, κουραμπιέδες και σοκολατάκια των 55 ευρώ. Ήρθαν και οι Ολυμπιακοί της Γιάννας και καλλωπίστηκαν ολίγον οι πλατείες και τα πεζοδρόμια.
Και πάμε στον Νικήτα. Τον ψήφισα γιατί σιγά που είναι δεξιός ο Νικήτας. Πιο δεξιός ήταν ο Σημίτης. Μετά είπα, παγκρατιώτης είναι, τουλάχιστον θα μαζέψει κανά σκουπίδι (παρένθεση: εγώ ανέκαθεν ψήφιζα Λέοντα Αυδή. Όχι γιατί είμαι ΚΚΕ, μακριά από μένα τέτοια σαχλαμάρα. Απλά ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Λέω ήταν, γιατί πήγε και πέθανε).
Να με συμπαθάει, λοιπόν, ο Νικήτας, αλλά εγώ δεν έχω δει έργο. Καταρχήν, π
οτέ δεν θυμάμαι την Αθήνα τόσο βρώμικη.
Έπειτα, πολλά σημεία της πόλης έχουν γίνει γκέτο. Δεν με τρομάζει ο Πακιστανός με τη Mitsuko σαγιονάρα, ούτε το πρεζόνι που μου ζητά 50 λεπτά. Με ενοχλεί όμως να με παίρνει στο κυνήγι η μαύρη μέρα μεσημέρι και να μου φωνάζει «αγκοράκι έλα να το βρούμε». Τι να βρούμε βρε κούκλα μου; Ασε με στη γκρίνια μου.
Με ενοχλεί να βλέπω εμπόριο ναρκωτικών στις 10 το πρωί μπροστά στα μάτια παιδιών.
Ούτε θεωρώ «αναβάθμιση» τις πέντε καφετέριες στο Γκάζι. Ωραίες είναι, ΟΚ, αλλά τι να το κάνεις όταν δεν γίνεται συνολική ανάπλαση της περιοχής και δίπλα στην ξανθιά γκόμενα με τον freddo, συνυπάρχει η γριά με το χαμόσπιτο που δεν μπορεί να κυκλοφορήσει από τα αυτοκίνητα;

Για να μην αναφερθώ στις απαράδεκτες πλάκες που έβαλαν στα πεζοδρόμια (η λωρίδα για τους τυφλούς οδηγεί μέσα σε περίπτερο), την ανυπαρξία ποδηλατόδρομων, τους κάδους ανακύκλωσης που δεν αδειάζουν ποτέ.
Και εσχάτως ακούω ότι θέλει να φτιάξει ο Νικήτας στο Αλσος Παγκρατίου ένα τερατούργημα, και καλά πύλη εισόδου ή κάτι τέτοιο. Τι του λείπει του ψωριάρη; Η Πύλη Εισόδου. Θα βάλουμε και τον Αγιο Πέτρο να κόβει εισιτήρια κοινωνικού τουρισμού από τους συνταξιούχους να βοηθήσει και την Πετραλιά να λύσει το Ασφαλιστικό.
Ξέρω την απάντηση: δεν έχει λεφτά, δεν έχει αρμοδιότητα. Ανταπαντώ: Σκασίλα μου! Εκείνος ανέλαβε να μας σώσει, δεν ανέλαβα εγώ! Θα μου πεις, εσύ κάνεις κάτι ή απλά γκρινιάζεις; Γκρινιάζω, εννοείται, αλλά κάνω: πούλησα το αυτοκίνητο, περπατάω να βρω τον κάδο ανακύκλωσης, έβαλα και λουλούδια στην ταράτσα, πληρώνω και έναν σκασμό "ανταποδοτικά" τέλη.
Και επειδή ακριβώς δεν έγινα εγώ πολιτικός, θα το πω ευθέως: η Αθήνα για να σωθεί, θέλει βομβαρδισμό. Όλα από την αρχή. Όποιος το κάνει, υπόσχομαι να παίρνω στην πλάτη όλους τους συνταξιούχους να τους πηγαίνω στα εκλογικά κέντρα, ώστε να μην χάνεται ούτε μία ψήφος.

* H φωτό είναι της Ισπανίδας φίλης μου Elsa, η οποία λατρεύει αυτή την πόλη (αυτά να τα βλέπω εγώ ο γκρινιάρης).

0 έδειξαν τα νύχια τους: