Don't cry for me...

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008
Και ξαφνικά γέμισε ο τόπος σκυθρωπές φάτσες. Το πρωί το Μετρό ήταν μια ατέλειωτη μακριά πλερέζα. Ακόμα και οι πιο τολμηροί που ξεφύλλιζαν τις δωρεάν εφημερίδες, τούς έβλεπες: μόλις έφταναν στα αθλητικά, ήθελαν να σκίσουν τη σελίδα και να την φάνε.
Εντάξει, δεν παίξαμε. Και εκείνος ο Ιμπραήμοβιτς, τάμα το είχε κάνει; 400 χρόνια είχε να σκοράρει και βρήκε εμάς; Δεν πήγαινε καλύτερα μέχρι τα ΙΚΕΑ να πάρει μια πολυθρόνα Tulsta;
Αλλά τι τα θέλεις; Ανοιγες το πρωί τις αθλητικές και έσταζε φαρμάκι. Λες και τους περίμεναν στη γωνία. Αλλο πράγμα να είσαι πικραμένος και ακριβοδίκαιος και άλλο να γίνεσαι Κατίνα. Ας μην συνεχίσω όμως, γιατί το Σάββατο που θα κερδίσουμε τη Ρωσία, οι ίδιες Κατίνες θα λένε τα αντίθετα.
Εγώ δεν πρόκειται να πικραθώ ό,τι και να γίνει. Μεταξύ μας, το έχω δουλέψει στην προπόνηση: μετά το κλάμα που έριξα το 2002 με τον αποκλεισμό της Αργεντινής από το Mundial (ακόμα δεν το έχω χωνέψει), δεν μασάω.

Πικρός βιενουά; Τι λέτε ρε! Φραπεδιά και χαμόγελο.

0 έδειξαν τα νύχια τους: