Οι φίλοι μου τα ζώα

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2008
Και έτσι ένα απόγευμα ο δρόμος με έβγαλε στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο. Τέρμα Αττικής Οδού: τελειώνει ο καλός και ακριβός δρόμος και ξεκινά ένας demi καρόδρομος, ο οποίος ακολουθώντας τις αθάνατες ελληνικές ταμπέλες, σε ρίχνει σε ένα σοκάκι που τελικά καταλήγει στο χώρο στάθμευσης του Πάρκου. Αυτά για τη γκρίνια του πράγματος.
Το Πάρκο είναι προσεγμένο. Μου έκανε εντύπωση ότι πουθενά δεν βλέπεις προσωπικό και όμως είναι όλα καθαρά και φροντισμένα. Πολύ καλή σήμανση και πληροφορίες για ό,τι βλέπεις. Δυσκολεύτηκα λίγο να καταλάβω τη λογική με την οποία έχουν βάλει τα ζώα, αλλά αυτό μάλλον οφείλεται στην ασχετοσύνη μου. Ίσως πάλι και να με μπέρδευαν τα κουνέλια, τα οποία την έχουν δει λίγο μαϊντανοί: όπου και να είσαι, πετάγονται και από πέντε. Μόνο στην παράγκα των ερπετών δεν τα πήρε το μάτι μου. Σου λέει, άσε καλύτερα, μην γίνουμε στιφάδο χωρίς το κρεμμυδάκι.
Έχω να καταγγείλω ότι τα όρνια είναι εντελώς όρνια, οι παπαγάλοι έχουν μάθει να λένε ‘μαλάκα’, οι πίθηκοι είναι όλη μέρα ξάπλα, το παγώνι την έχει δει bungee jumper, οι καμήλες μάλλον βαριούνται τη ζωή τους, τα πόνυ τρώνε και χέζ@@ non stop, η καμηλοπάρδαλη είναι αστέρι, το λιοντάρι όλο χασμουριέται (ίσως γιατί χορηγός του είναι η ING, οπότε νιώθει ότι έχει ασφάλεια ζωής), τα φίδια δεν κούνησαν τον κώλο τους, οι χελώνες είναι εκατοντάδες, οι κουκουβάγιες είναι όντως σοφές αν σκεφτεί κανείς την πλάκα που μου έκαναν μέχρι να κάτσουν για φωτογραφία, οι πιγκουίνοι της Αφρικής με έκαναν να θυμηθώ τα ξαδελφάκια τους στη Γη του Πυρός (πανάθεμά σας με συγκινήσατε!) και βέβαια οι σουρικάτες με τρέλλαναν. Στην αρχή έσκασε μύτη μία. Μετά εμφανίστηκε και δεύτερη και τρίτη, για να μαζευτούν τελικά έξι. Ατακτες, ετοιμοπόλεμες, παιχνιδιάρες, αεικίνητες. Η κάμερα είχε πάρει φωτιά από τα κλικ με την ελπίδα ότι τουλάχιστον μία φωτό θα είναι καλή. Δεν έμεινα απόλυτα ευχαριστημένος, αλλά δεν πειράζει. Ευκαιρία ζητούσα να ξαναπάω.

Μερικές ακόμα φωτό εδώ.

ΥΓ Δείτε και το post του *P@n0s* για να κάνετε σύγκριση.

0 έδειξαν τα νύχια τους: