Mεσημέρι στον ΗΣΑΠ

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008
Τρίτη μεσημέρι ταξιδεύω με τον (κλιματιζόμενο) ΗΣΑΠ. Στην Ομόνοια τα πλήθη κατεβαίνουν και οι τρεις θέσεις γύρω μου αδειάζουν. Για λίγο όμως αφού μπαίνουν νέα τεμάχια. Μια γλυκιά κυρία κάθεται δίπλα μου στην εξωτερική θέση και μια άλλη απέναντί της. Προς στιγμή, η θέση απέναντί μου στο παράθυρο μένει κενή και εγώ βρίσκω την ευκαιρία να απλώσω τα πελώρια πόδια μου. Τα θαύματα όμως κρατούν από τρεις ημέρες έως τρία δευτερόλεπτα, αφού ένα λαγωνικό μυρίστηκε την κενή θέση και έσκασε μύτη.
Ας περιγράψουμε το λαγωνικό: homo securitatus, κοινώς Έλλην σεκιουριτάς, απροσδιορίστου νεαράς ηλικίας, μελαχροινός. Μόλις είχε σχολάσει και το στυλ του το έλεγες χαλαρό: καταϊδρωμένος, μύριζε ολίγον αλκοόλ, πουκάμισο ανοιχτό, φώναζε από μέσα ο χρυσός βαφτιστικός σταυρός, παντελόνι λίγο σκισμένο, δύο νούμερα μικρότερο (στα μπούτια στέναζε το ύφασμα) και μποτάκι ιδανικό για τους ζεστούς μήνες του χρόνου. Και το μαλλί ανέμελο προς το απλυτολαδωμένο.
Πάμε παρακάτω: κάθεται και απλώνει τα πόδια προς το μέρος μου, ρίχνοντας και μια κλωτσιά για την οποία φυσικά και δεν ζήτησε συγγνώμη. Επειδή δεν ήμουν στο mood να κάνω νέες γνωριμίες και οι σεκιουριτάδες δεν με ανάβουν, το προσπερνώ. Παράλληλα, απλώνει και τη χερούκλα του στην πλάτη της διπλανής θέσης, όπου καθόταν η μία κυρία που λέγαμε. Τώρα η κυρία ταξίδευε με ένα χέρι σαν γλυκό μαξιλαράκι στο κεφάλι της. Προφανώς, επειδή ούτε εκείνη την έβρισκε με σεκιουριτάδες, το προσπέρασε.
Το άλλο χέρι του ήταν κολλημένο στο κινητό. Χρειάστηκαν περίπου 0,002 nanoδευτερόλεπτα για να καταλάβουμε ότι μιλούσε με το πρόσωπο. Φουλ στο μέλι ο greek lover και η φωνή στο τέρμα. Γιατί ο βήχας, ο ιδρώτας, η δρωτσίλα και ο έρωτας δεν κρύβονται.
Το θέμα της συζήτησης των πιτσουνακίων θα το έλεγες από ελεύθερο έως κατευθυνόμενο: κάποιο φιλικό τους ζευγάρι είχε αρραβωνιαστεί (και όμως, έχουν φίλους) και εκείνος υποσχόταν στο έτερον ήμισυ ότι το δικό της δαχτυλίδι αρραβώνων θα είναι από Καίσαρη και πάνω. Κάτσε να το δούνε και θα πάθουν υπογλώσσια, της είπε για του λόγου το αληθές (αυτά να τα βλέπει η Αλεξίου που έλεγε εσύ για μένα θα πάθεις έρωτα).
Η νεαρά όμως φαίνεται ότι δεν επείσθη για τα ειλικρινή αισθήματα του ήρωά μας και κάτι ψέλλισε. Εκείνος δεν μάσησε. Τι στοίχημα πας; Της είπε. Εκείνη όμως δεν έλεγε να το πάει το ρημαδοστοίχημα, οπότε η ερώτησις επαναλαμβάνονταν για τις επόμενες τρεις στάσεις. Και κάθε φορά πιο δυνατά. Όχι, τι στοίχημα πας! έλεγε και ξανάλεγε ο δυστυχής, αλλά η νεαρά τίποτε.
Το θέμα του στοιχήματος δεν λύθηκε ποτέ, αλλά η νεαρά που εν τω μεταξύ, είχε πληρώσει και μια περιουσία στο τηλεφώνημα, είπε να προφασιστεί διάβασμα για να το κλείσει. Ο greek lover έδειξε ενδιαφέρον: Τι διαβάζεις; Χημεία; Έλα μωρό μου, είναι απαραίτητο αφού θέλεις να σπουδάσεις κομμώτρια. Δεν είναι δύσκολη, μαζί θα την μάθουμε, είπε ο απόγονος του διάσημου Γάλλου χημικού Λαβουαζιέ, για να συμπληρώσει: Στο κάτω κάτω, τι θες να γίνεις; Καμπαρετζού;
Η νεαρά φαίνεται ότι προσβλήθηκε και του απάντησε του βουβαλόπαιδου-greek lover-Λαβουαζιέ ανάλογα. Εκείνος μαζεύτηκε. Η αλήθεια είναι ότι δίλημμα 'κομμώτρια ή καμπαρετζού' εγώ δεν το είχα υπόψη.
Έλα βρε μικρό, έχω μέρες να σε δω και σε πειράζω, δικαιολογήθηκε το παιδί μας (αυτά να τα βλέπετε όσοι νομίζατε έως σήμερα ότι ξέρατε από πειράγματα) για να περάσει σε κάτι μουγκρητά-νιαουρίσματα με πολλά πολλά πολλά υπονοούμενα.
Στο σημείο εκείνο, χαλαρά έκανα τον πράσινο εμετό, πλην όμως ο ΗΣΑΠ είχε καλύτερο σχέδιο: ήταν η ώρα να κατέβω. Προς στιγμή σκέφτηκα να το πάω μέχρι τέρμα για να μάθω πώς τελείωσε αυτό το υπέροχο τηλεφώνημα, αλλά δεν ήθελα να είμαι ασυνεπής στο ραντεβού μου.
(Γαμώτο).
Και μια προσθήκη: H παραπάνω ΑΛΗΘΙΝΗ ιστορία θα μπορούσε να είναι μέρος ενός κουίζ: Ποιος είναι ο ένοχος; Εγώ που είμαι αδιάκριτος ή εκείνος που είναι ενοχλητικός; (στην καλύτερη περίπτωση).

0 έδειξαν τα νύχια τους: