Πάει και αυτό

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008
Ειλικρινά δεν πίστευα ότι θα έκανα τόσα Post για τους Ολυμπιακούς. Ας κλείσω αυτό το κεφάλαιο με αυτά που μου έμειναν:
* Το πάθος του Manu από τον πάγκο στο χάλκινο της Αργεντινής στο μπάσκετ. Όπως έγραψαν και οι εφημερίδες της πατρίδας μου, «χάλκινο σε μια χρυσή γενιά».
* Η αγκαλιά του Lionel Messi με τον Ροναλντίνιο. Δύο πιτσιρίκια έβαλαν τα γυαλιά στους χαζούς Αργεντινούς που πίσω από κάθε αναμέτρηση με τη Βραζιλία βλέπουν «πόλεμο».
* Το κλάμα της Ισιμπάγιεβα στην απονομή του χρυσού.
* Το ΜΕΤΡΟ των Ελλήνων αθλητών που κρέμασαν μετάλλιο στο στήθος και η προσπάθεια των υπόλοιπων παιδιών να διακριθούν. Ιδιαίτερα εκείνο το πιτσιρίκι στα 110 εμπόδια. Δουβαλίδης, αν θυμάμαι καλά.
* Το μεγαλείο των Ισπανών που ήθελαν να θρηνήσουν τα θύματα του αεροπορικού δυστυχήματος. Και δεν τους άφησε η ΔΟΕ.
* Μιλώντας για τη ΔΟΕ: Αν τα κινεζάκια έφτιαξαν τη Φωλιά του Πουλιού, αυτοί εκεί μπορούν να φτιάξουν τη Φωλιά της Διαφθοράς. Είναι αρκετός λόγος για να μην ξαναδείς ποτέ Ολυμπιακούς Αγώνες. Φαίνονται από τις φάτσες τους: Μόνο τα ταμπελάκια των χορηγών τους λείπουν. Σιχαμένοι.

* Τέλος, η παραδοχή ουσιαστικά των Βρετανών που θα κάνουν τους επόμενους Αγώνες ότι ο Μπέκαμ είναι ό,τι καλύτερο διαθέτουν. Προτείνω στην Τελετή Έναρξης να τον πετάξουν ημίγυμνο στη σκηνή: Δισεκατομμύρια ζευγάρια μάτια θα τον κοιτούν. Και μετά, η Ελισάβετ θα κηρύξει την έναρξη. Απλά (και οικονομικά) πράγματα.

0 έδειξαν τα νύχια τους: