To ψωμάκι στη σούπα

Κυριακή 31 Αυγούστου 2008
Κατά καιρούς παρακολουθώ (κακώς βέβαια) τη βλακώδη συζήτηση περί «ανταρτών» στην κυβέρνηση. Δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμε πάψει προ πολλού να ασχολούμαστε με την πολιτική. Θα μου πεις, παράγεται πολιτική για να ασχοληθεί κανείς; Μιλάει κανείς σοβαρά π.χ. για θέματα περιβάλλοντος, για τη διαφθορά, για σύγχρονα προβλήματα, για το τι συμβαίνει γύρω μας και πώς θα το αντιμετωπίσουμε; Ουδείς. Tι είναι πολιτική στην Ελλάδα; Οι «αντάρτες», οι υπουργοί που μπαινοβγαίνουν στο Μαξίμου «για συνεργασία με τον πρωθυπουργό», τα «σενάρια» ανασχηματισμού και πρόωρων εκλογών, οι συνδικαλιστές του τσαμπουκά και της ελεγχόμενης οργής, τα «πυρά» του Γιώργου και οι γενικόλογες διακηρύξεις του, οι γνωστές σαχλαμάρες της Αριστεράς (για μερικά δευτερόλεπτα ευτυχώς) και τα λογοπαίγνια του Καρατζαφέρη (για nano-δευτερόλεπτα, ακόμα πιο ευτυχώς). Αυτό ονομάζεται πολιτική. Το δέντρο αποθεώνεται, το δάσος εξαφανίζεται.

Oι «αντάρτες» της κυβέρνησης είναι σχεδόν πάντα «πρώην». Και οι «πρώην» είναι γνωστό ότι γκρινιάζουν. Προσωπικά τους θεωρώ σαν το ψωμάκι που πέφτει στη σούπα: ρουφάει το ζουμί και έτσι η σούπα δεν χύνεται έξω από το πιάτο. Έτσι και οι αντάρτες στη σούπα της πολιτικής: Ρουφάνε το ζουμάκι. Που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι οι δυσαρεστημένοι. Σου λέει ο «γαλάζιος» σήμερα (και «πράσινος» χθες) δυσαρεστημένος, Να αγιάσει το στόμα σου κύριε αντάρτη! Και μετά πάνε όλοι για ύπνο. Ο δυσαρεστημένος ξαλάφρωσε και ο «αντάρτης» κέρδισε μερικά δευτερόλεπτα δημοσιότητας. Καλά είναι και αυτά, αν σκεφτεί κανείς ότι από τις επόμενες εκλογές και μετά, δεν τον θυμάται κανείς. Πολλά τα παραδείγματα «ανταρτών», που αν σήμερα αναφέρεις το όνομά τους, κανείς δεν τους ξέρει ή μειδιά με τη γραφικότητά τους. Την οποία ορισμένοι εξακολουθούν να περιφέρουν. Συνήθως γύρω από μπουφέδες.

Υπάρχουν βέβαια και οι «αντάρτες» που μετανοούν. Και επιστρέφουν για να φωνάξουν Μάνα μου, παραστράτησα! Προφανώς τους αρέσει η γεύση του σάλιου που έπεσε εκεί που είχαν φτύσει. Γούστα είναι αυτά.

Και επειδή η λέξη «αντάρτης» παραπέμπει στον συμπατριώτη Ernesto (και όχι Che) Guevara, τον οποίο θυμήθηκε το Μανιταράκι σε προηγούμενο post, θα σας πω μια πρόσφατη ιστορία από την Αργεντινή:

Εκεί έχουμε πολιτικό σύστημα όπως και στις ΗΠΑ: Πρόεδρος-αντιπρόεδρος. Ο αντιπρόεδρος είναι και πρόεδρος της Γερουσίας με διπλή ψήφο, σε περίπτωση που ένα νομοσχέδιο έχει ισοψηφία. Συνήθως είναι άχρωμος και άοσμος. Όπως -έλεγαν- και για τον τωρινό που είναι ο αντιπρόεδρος της προέδρου Cristina Fernández de Kirchner. Η πρόεδρος, λοιπόν, που τον τελευταίο καιρό έχει ανοίξει μια κόντρα με τους αγρότες, έστειλε ένα νομοσχέδιο στη Γερουσία. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ήταν ισόπαλο και ήρθε μοιραία η ώρα του αντιπροέδρου με τη διπλή ψήφο. Ξέρετε, εκείνου του άχρωμου και άοσμου. Που για πολύ καιρό πριν εξέφραζε αμφιβολίες για την πρόεδρό του (αν σας θυμίζει κάτι αυτό). Ο άχρωμος και άοσμος, λοιπόν, καταψήφισε το νομοσχέδιο.

Όσο και αν δεν μου άρεσε αυτό που έγινε, καθότι η Cristina είναι η αγαπημένη μου πρόεδρος, του έβγαλα το καπέλο. Γιατί δεν βούτηξε το ψωμάκι στη σούπα να ρουφήξει το ζουμί. Το πέταξε με δύναμη, για να κουνήσει μυαλά.

Hasta la Victoria, λοιπόν. Siempre.

15 έδειξαν τα νύχια τους:

Ανώνυμος είπε...

Την περίπτωση με τον αντιπρόεδρο τη θυμάμαι που την εξιστόρησες στο ποστ με τον Τατούλη. Έδειξε σθένος, γιατί φαντάζομαι τι παρασκηνιακές πιέσεις θα δέχτηκε...
Μ'άρεσε και το παράδειγμα με το ψωμάκι. Το έθεσες με τον πλέον κατάλληλο τρόπο.
Ναι, η ουσία της πολιτικής έχει χαθεί. Ξοδεύεται μόνο στην "πολιτική επιβίωση" και μόνο... Δυστυχώς...

Ανώνυμος είπε...

Δυστυχώς.. η πολιτική έχει καταντήσει επάγγελμα.. και επενδυση...
Δύσκολα έρχεσαι σε αντίθεση με τον αρχηγο ή το αφεντικό σου... γιατί.. θα χάσεις την καριέρα...
Το ότι θα βρείς την αυτοεκτίμιση σου... και θα δικαιωσεις την εμπιστοσύνη του κόσμου που σε ψήφισε δεν μετράει... προφανώς διότι δεν έχεις εκτίμηση ούτε για το άτομο σου.. ούτε για τον ψηφοφόρο σου...

Θέλει cojones η πολιτική... αλλά που να τα βρεις???

Ανώνυμος είπε...

Ταιριαστή παρομοίωση...

Ανώνυμος είπε...

Ατυχώς στην Ελλάδα το 90% του πληθυσμού έχει με το "κόμμα του" την ίδια σχέση που έχει με την ποδοσφαιρική του ομάδα. Ήτοι, ότι και να του κάνει το "κόμμα" του, το ξαναψηφίζει γιατί είναι το κόμμα "του". (Όσο με πληγώνεις τόσο με πορώνεις και άλλα τέτοια ποδοσφαιρικά).

Ο άρτος των "αντιφρονούντων" απλά διαιωνίζει την κατάσταση.

Μια και ανέφερες την πρόεδρο της Αργεντινής, φαντάζεσαι πρώτη Ελληνίδα πρωθυπουργό την Ντόρα????? Ουαχαχαχαχαχαχα!!!! (Μπρρρρ…)

Ανώνυμος είπε...

Εγώ πάντως πιστεύω οτι οι μόνοι που ασχολούντε πραγματικά με την πολιτική στη χώρα μας είναι ... οι κουκουλοφόροι!

Ανώνυμος είπε...

Κι εγώ το θυμάμαι αυτό το σχόλιο με τον αντιπρόεδρο, καλά έκανες και το έβαλες σε Post διότι καταδεικνύει τη διαφορά τρόπου σκέψης. Η παρομοίωση με τη σούπα και το ψωμάκι που μαζεύει τους δυσαρεστημένους είναι ότι πιο εύστοχο έχω διαβάσει το τελευταίο διάστημα.
Από την άλλη έχω μια απορία βρε apos: το θεωρείς απαραίτητο αυτό το τέχνασμα με το ψωμάκι? εννοώ ότι οι σεφ της πολιτικής σκηνής μας, χρειάζονται τέτοιες συνταγές για να μας παραμυθιάσουν ή ούτως ή άλλως τρώμε ότι μας σερβίρουν?

Ανώνυμος είπε...

Ναι...μόνο που οι δικοί μας αντάρτες δεν τους λες και ακριβώς ψωμάκια. Μάλλον προς φρατζόλες πολυτελείας φέρνουν τα καμάρια μας. Ξέρεις εκείνες με τη λεπτή κόρα και την μπόλικη αφράτη ψίχα!!!

Αντάρτες γιαλαντζί, όπως περιγράφεις και εσύ!!!

Ανώνυμος είπε...

Αφού ο αντιπρόεδρος δεν είναι του... χεριού της, τότε γιατί τον επέλεξε;

Ανώνυμος είπε...

Ούτως ή άλλως η πολιτική στην Ελλάδα σήμερα έχει καταντήσει να είναι το όχημα του προσωπικού κέρδους. Όχι ότι αυτό είναι μεμπτό... απλώς δεν θα έπρεπε να είναι ο κανόνας ή η μοναδική ενασχόληση. Καλημέρα!!

Ανώνυμος είπε...

καλό μήνα apos! Μου αρέσει πολύ ο παραλληλισμός που κάνεις με το ψωμί και τη σούπα. Είναι εύστοχος.

(Υπέροχο το τραγούδι. Μου αρέσει περισσότερο με την ερμηνεία της Patricia Kaas)

Να σαι καλά.

Ανώνυμος είπε...

Πάλι αλλάξατε avatar;
Δεν σας προλαβαίνω!
Καλησπέρα και καλό μήνα.
Επέστρεψα. Για κακή σας τύχη :)
Φιλιά πολλά

Ανώνυμος είπε...

Hello! Στο χωριουδάκι μου , το ψωμάκι στη σούπα το λέμε και "παπάρα"! Υπαινίσσεσαι κάτι; :)
Πάντως , για μένα , είναι καλό ν' ακούγονται οι διαφωνίες,εαν είναι ειλικρινείς και όχι μόνο "για τα μάτια του κόσμου"...

Ανώνυμος είπε...

penny, τον επέλεξε τον αντιπρόεδρο γιατί ήτο ολίγον αφελής. Κατά τη γνώμη μου. Είναι βέβαια πιο περίπλοκο...
John black, η Patricia Kaas είναι πραγματικά απίστευτη. Τι μου θύμισες άτιμε!
Καλώς όρισες Mara. Για καλή μου τύχη.
Δάσκαλε, συ είπας. Εμένα πάντως, η παπάρα ποτέ δεν μου άρεσε στη σαλάτα.

Ανώνυμος είπε...

Κοιτάξτε τι παθαίνω τώρα καλέ μου.

Παρότι ο γιατρός μου έχει απαγορευσει ρητώς και δια ροπάλου να ασχολούμαι με την πολιτική, ...ακόμα είμαι σε φάση ανάρωσης απο μετωπική, εγώ μιας που στο blog σας ζω, το ξέρετε τώρα, τα έχουμε ξαναπεί, ε, δεν μπορώ παρασύρομαι....

Λοιπόν καλέ μου, εμείς, εμείς ντε οι ερασιτέχνες πολίτες....παίξαμε με τους επαγγελματίες και ...μοιραία χάσαμε.

Αυτοί ...ερασιτέχνες δεν θα γίνουν ποτε.
Άρα η ερώτηση μία και μονη.
Εμεις θα γίνουμε ποτε επαγγελματίες ΠΟΛΙΤΕΣ;;;

Ανώνυμος είπε...

Πρώτα θα γίνουμε εμείς αληθινοί εφοπλιστές, Κατερίνα μου, και μετά επαγγελματίες πολίτες όλοι οι υπόλοιποι.