Προσοχή μπάζα

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008
Διάβασα την απόφαση του Κεντρικού Συμβουλίου Νεώτερων Μνημείων (δεν ξέρω τι είναι αυτό, αλλά κάτι θα είναι) για τις προσφυγικές πολυκατοικίες της λεωφ. Αλεξάνδρας (απέναντι από το βαζελογήπεδο).
Το Κεντρικό Συμβούλιο μπλα μπλα μπλα αποφάσισε να μείνουν οι πολυκατοικίες στη θέση τους.
Ως εδώ καλά. Έρχονται όμως δεύτεροι. Προηγήθηκε η απόφαση του ΥΠΕΧΩΔΕ και της ΚΕΔ ότι τα περισσότερα από τα διαμερίσματα έχουν απαλλοτριωθεί.
Με λίγα λόγια: υπάρχει ήδη μια απόφαση (καλή ή κακή, ας κρίνει ο καθένας) που δεν εφαρμόζεται και στο καπάκι, έρχεται μια άλλη.
Με ακόμα πιο λίγα λόγια, το Κεντρικό Συμβούλιο μπλα μπλα μπλα λέει ότι δεν πρέπει να γκρεμιστούν τα κτίρια που κάποιοι έχουν ΗΔΗ αποφασίσει να γκρεμίσουν, αλλά δεν έχουν γκρεμίσει.
Δηλαδή: κανείς δεν τα θέλει, κανείς δεν κάνει κάτι και κανείς δεν τα γκρεμίζει. Γιατί; Πολύ απλά: ας πέσουν μόνα τους. Και όταν με το καλό πέσουν, τότε θα βγούμε να κλάψουμε που έπεσαν, θα στείλουμε και μια μπουλντόζα να μαζέψει τα μπάζα, θα κάνουμε και ένα μνημόσυνο για τα 40 με καφέ, κονιάκ και παξιμαδάκι και μετά θα χτίσουμε με την ησυχία μας.
Κάποτε είχε πέσει μια ιδέα: αυτά τα κτίρια να φτιαχτούν και να γίνουν ξενώνες για τους ασθενείς που κάνουν θεραπείες στον Αγιο Σάββα.
Αναρωτιέμαι: ΟΚ, το ελληνικό κράτος έτσι κι αλλιώς είναι για γέλια. Το αποδεικνύει ακόμα και ο νόμος της αδράνειας.
Όμως, όλοι αυτοί που κάνουν τηλεμαραθώνιους και άλλες φιλανθρωπίες, πώς και δεν το έχουν σκεφτεί;
(εγώ την ξέρω την απάντηση, αλλά έρχονται και Χριστούγεννα και δεν θέλω να στεναχωριέται η wilma μου...)
(η φωτό από το flickr)

Διάβασα και χάρηκα

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008
Διάβασα και πολύ χάρηκα: Το Buenos Aires είναι η θεατρική πρωτεύουσα του κόσμου. Λειτουργούν 187 θέατρα, χωρίς να υπολογίζονται μικρές σκηνές. Τουλάχιστον 400 παραστάσεις παίζονται αυτή τη στιγμή...
Τα αντίστοιχα νούμερα για τη Νέα Υόρκη είναι 133 θέατρα (τα περισσότερα off Broadway) με την πόλη να διατηρεί τα πρωτεία σε μιούζικαλ (αυτή τη στιγμή παίζονται 35, ωστόσο, πολλά πάνε άπατα λόγω κρίσης), στο Λονδίνο υπάρχουν περίπου 62 αίθουσες (ο αριθμός μου φαίνεται μικρός), στο Παρίσι 151, στη Μαδρίτη 73 και στη Βαρκελώνη 28 (υποθέτω ότι τα παρισσότερα παίζουν στα Καταλανικά. Μεγάλη επιτυχία).
Την περίοδο μεταξύ Ιανουαρίου-Οκτωβρίου, γίνονται στο Βuenos Aires μέχρι 15 πρεμιέρες την εβδομάδα, ενώ μεγάλη άνθηση γνωρίζει και το παιδικό θέατρο: οι μικροί πάνε θέατρο ακόμα και στις καλοκαιρινές τους διακοπές.
Στην Αθήνα μέτρησα (από εφημερίδα) 75 θέατρα. Μπορεί να είναι περισσότερα, ειλικρινά δεν έχω ιδέα.
H «καρδιά» της θεατρικής ζωής της πρωτεύουσας μας είναι η Avenida Corrientes (φωτό).
Τέλος, ένα μικρό δωράκι για τον mahlerάκο . Ας κάνει κλικ εδώ...

Χρόνια Πολλά, Κατερίνα

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

Σήμερα γιορτάζει η Κατερίνα. Το συνεταιράκι μου στο πιο τρελλό όνειρο της blogόσφαιρας, που ακούει στο όνομα «Ρομίλντα».

Σου αφιερώνω αυτή τη φωτογραφία που τράβηξα στο λιμάνι της Νάξου τον Αύγουστο. Θυμάμαι πως είχα χαμογελάσει πονηρά με αυτό το παιχνίδι της τύχης. «Πού είσαι ρε Κατερίνα να δεις τα μεγαλεία μας» είχα πει μέσα μου. Και έξω μου, δηλαδή…



Κατερίνα, σου εύχομαι να συνεχίσεις να μας ταξιδεύεις: με το νου και τη σκέψη σου.

Σου εύχομαι να μην συνηθίσεις ποτέ το τέρας: καταβροχθίζει γλυκά και ζόρικα.

Σου εύχομαι ΟΛΟΨΥΧΑ ό,τι επιθυμείς…

Vedi, vini, vici

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

Το 47 π.Χ. ο Ιούλιος Καίσαρ είπε τη φράση: vedi, vini, vici (ήλθον, είδον, νίκησον). Το θυμήθηκα σήμερα που είδα το ντουετάκι Εφραίμ-Αρσένιος (με αυτή τη σειρά στη μαρκίζα) να προσέρχονται στην Εξεταστική (λέμε τώρα) Επιτροπή.

Δεν έχω ιδέα αν το σούπερ ατομάκι Εφραίμ φοβάται το θεό, τον οποίο υποτίθεται ότι υπηρετεί. Μετά το σημερινό, όμως, είμαι βέβαιος ότι δεν φοβάται το ελληνικό κράτος.

Και γιατί να το φοβάται; Μήπως έκλεψε τίποτα; Οι άλλοι του τα χάρισαν. Το ατομάκι τους μόστραρε κάτι χρυσόβουλα και εκείνοι, αφού τα χάζεψαν με δέος (δεν βλέπεις και κάθε μέρα μπροστά σου αυτοκρατορικές υπογραφές) του έφτιαξαν ωραιότατα συμβόλαια.

Και όσα δήθεν του πήραν πίσω, σύντομα θα είναι πάλι δικά του. Γιατί καλή είναι η βασιλεία του θεού, αλλά επί της γης -έστω και αν μιλάμε για τη γελοιότητα που ονομάζεται ελληνικό κράτος- υπάρχουν δικαστήρια που θα τον δικαιώσουν. Και ελληνικά και ευρωπαϊκά.

Πήγε λοιπόν, ως Καίσαρ, τους τράβηξε και το γνωστό κήρυγμα για τους εχθρούς της Ορθοδοξίας (all time classic, πιάνει πάντα), τους ευχήθηκε να τους φωτίσει ο Θεός (προφανώς για να συνεχίσουν να χαρίζουν φιλέτα Γης, ώστε να σώσουν την ψυχή τους), πέταξε και έναν γενικό αφορισμό σε αλιβάνιστους και αλειτούργητους δημοσιογράφους (επίσης all time classic) και απήλθε. Νικητής.

Φαντάζομαι το διάλογο: «Ωραία είστε εσείς εδώ, αλλά δεν προλαβαίνω. Έχω και σε έναν εισαγγελέα να πάω μην λέω τα ίδια δύο φορές, αμαρτία είναι. Και άμα βρείτε σε ποια off shore έχουν βάλει οι δικηγόροι που χρυσοπλήρωσα τα φράγκα, έλατε να σας δώσω από ένα πιθάρι άμμο με ιδιόχειρη αφιέρωση του Λέοντος του Σοφού.»

Και τα ανθρωπάκια της Εξεταστικής, θύμωσαν με όλο αυτό. Καπνοί έβγαιναν από τα αφτάκια τους. Και έβγαλαν… «σκληρή» ανακοίνωση.

Του τράβηξαν και εκείνοι μια καταγγελία, αλλά σου λέει, τι να κάναμε άλλο; Ελάτε στη θέση μας (για λίγα δευτερόλεπτα, σιγά μην σας δώσουμε και βουλευτική σύνταξη), να του βγάζαμε και τα νύχια; Και αν μας ρίξει καμιά κατάρα; Για τέτοια είμαστε;

Βρε αγάπες μου, μην μου συγχύζεστε έρχονται και Χριστούγεννα. Να μου πάθετε και τίποτα για δύο κωλο-ακίνητα;

Καλά τα έλεγα εγώ μην σώσουμε και τους πάρουμε τους Ολυμπιακούς του 2004 και αποκτήσει αξία το κάθε αυθαίρετο. Τώρα τρέχουμε.

Πάντως, δεν ανησυχώ. Θα χυθεί άπλετο φως. Μισό λεπτό μόνο να βάλω τα γυαλιά ηλίου, γιατί στραβώθηκα.

Γενική Συνέλευση

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

Αγαπημένη στιγμή στην πολυκατοικία είναι η μέρα της Γενικής Συνέλευσης. Εκεί σκάνε μύτη τα παρατράγουδα που σπανίως έχεις την ευκαιρία να ανταμώσεις: κακομούτσουνοι με γκρίζα σακάκια, συνταξιούχοι με καπαρντίνα ψαροκόκκαλο, κάτι μοναχικές υπάρξεις, ορισμένοι αμίλητοι και κανά δύο με μπόλικο θράσος. Η μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας, του μικροαστού νοικοκύρη, του φουκαρά που ξέμεινε σε πολυκατοικία του Κέντρου μεταξύ αλλοδαπών και φοιτητών.

Μαζευτήκαμε λοιπόν στην είσοδο. Και άρχισε μια απίστευτα χρονοβόρα διαδικασία καταμέτρησης χιλιοστών για να δούμε αν υπάρχει απαρτία.

Σε ένα αρχαίο βιβλίο από αυτά που συναντάς σε κάθε σύγχρονη δημόσια υπηρεσία (πχ Υποθηκοφυλακείο), μια μαντάμ έγραφε ονόματα και χιλιοστά. Και μετά άρχισε τις πράξεις με το χέρι. Όπως ο Ζήκος. Και δώστου τα κρατούμενα, και δώστου τα δεκαδικά και δώστου να μετρά δάχτυλα και νύχια. Ούτε μισό δευτερόλεπτο δεν της πέρασε από το μυαλό να χρησιμοποιήσει το κινητό, για να τελειώνουμε.

Και μετά κάθε νοικοκύρης πέρναγε να βάλει υπογραφή. Όπου ορισμένοι νόμιζαν ότι υπέγραφαν στο βιβλίο συλλυπητηρίων για το θάνατο του Ιωσήφ Στάλιν και πέταγαν κάτι μεγαλόπρεπες τζίφρες με ουρά, σκέτα αριστουργήματα. Για μονογραφή ή έστω ένα σταυρό, ούτε λόγος...

Αφού τελειώσαμε με αυτό, τέθηκε το καυτό θέμα: Αλλαγή διαχείρισης. Καλύτερα να έχεις να επιλέξεις μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ παρά να βρεις άνθρωπο να αναλάβει διαχείριση.

Πετάγεται η καπαρντίνα ψαροκόκκαλο: «εγώ έχω κάνει 450 φορές». Προφανώς χρυσέ μου έχεις κάνει 450 φορές, γιατί μένεις εδώ από τότε που ήρθε η μπουλντόζα να σκάψει τα θεμέλια και πέρασε και ο Στελλάρας ο Πατακός με το μυστρί για την αναμνηστική φωτό.

Ο νυν διαχειριστής, σχεδόν έξαλλος, μας ανακοίνωσε: «Εγώ δεν μπορώ άλλο τέτοιο άγχος». Εννοείται μανίτσα μου! Όταν είσαι big time αργόσχολος, πόσο επιπλέον άγχος να αντέξεις; Λίγο το έχεις κάθε μέρα να έχεις να αντιμετωπίσεις το φρικιαστικό δίλημμα σε ποιο τρόλεϊ θα μπεις για να κατέβεις άσκοπα στο Κέντρο; Σοβαρά μιλάτε;

«Μακάααρι. Μακάαααρι να μπορούσα εγώ να αναλάβω» ακούστηκε από το βάθος μια ηλικιωμένη εθελόντρια. Απορώ πώς δεν το είχαμε σκεφτεί: Όταν είσαι 90+, με μπαστούνι και μάσκα οξυγόνου, φωνάζει από μακριά ότι είσαι ιδανικός για να κυνηγάς να σου πληρώσουν τα κοινόχρηστα και να σνιφάρεις φυσικό αέριο...

Η μαντάμ που έκανε τις πράξεις με το στυλό, αποφάσισε να μιλήσει. Υπήρξε μια χρονοκαθυστέρηση μέχρι να ανοίξει το στόμα της, αλλά με τόσα δεκαδικά που είχε να διαχειριστεί ο εγκέφαλος, λογικό το βρίσκω.

«Να τα κρατήσει ένα ακόμα χρόνο ο νυν διαχειριστής και να εισπράττει ένα μικρό ποσό μηνιαίως για τα έξοδα» είπε.Για δες ιδέα η μαντάμ με τα δεκαδικά! Και την είχα παρεξηγήσει...

Ο «αγχωμένος» νυν διαχειριστής έκανε κάτι νάζια τύπου δεν ξέρω, αφήστε να το σκεφτώ και να το δούμε στο τέλος του χρόνου. Έχω, όμως, μια φρικτή υποψία ότι τελικώς θα δεχθεί. Ποιος λέει όχι σε μερικά έξτρα ευρώ σήμερα;

Εκεί κάπου τελείωσε η Γενική Συνέλευση και οι νοικοκυραίοι επέστρεψαν στα σπίτια τους.

Του χρόνου πάλι...

Επιφάνεια Εργασίας

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008
Ο φίλος George και ο VK με κάλεσαν σε ένα παιχνίδι. Ή μήπως δεν είναι ακριβώς παιχνίδι; Τέλος πάντων, αυτή είναι η επιφάνεια εργασίας μου:


Μην μου πείτε, τρελή πρωτοτυπία. Προφανώς δεν ρωτάτε τι είναι, γιατί σας τα έχω κάνει τσουρέκια με τους Παγετώνες.
Και όχι, δεν καθάρισα την Επιφάνεια Εργασίας για να σας την παρουσιάσω. Έτσι minimal είναι όλα στη ζωή μου.
Προκαταβολικά δηλώνω ότι αν το επόμενο παιχνίδι είναι να παρουσιάσουμε τα μποξεράκια μας, τα δικά μου είναι όλα μαύρα (και ένα πιάνο, που έλεγε και ο Σταμάτης Κραουνάκης). Οπότε τώρα ξέρετε.
Δεν θέλω να υποχρεώσω κανέναν να παίξει. Μπορείτε να το γράψετε από κάτω. Ή και να το ζωγραφίσετε. Δεχόμεθα και email, καθώς και δώρα (ιδιαίτερα σοκολατένια).

H ξεφτίλα και τα πιράνχας

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

Παρακολουθώ αυτή την απίστευτη ξεφτίλα με την κατάσταση στα νοσοκομεία. Τα γνωστά προβλήματα που δεν λύνονται ποτέ: το νοσηλευτικό προσωπικό που λείπει, τα χρέη με τα φάρμακα, τα μηχανήματα που σαπίζουν, οι προμηθευτές που δεν παίρνουν τα λεφτά τους.

Και φτάσαμε να πάνε σήμερα οι προμηθευτές να σηκώσουν τα μηχανήματα. Από μία άποψη ήθελα να το δω αυτό: άραγε θα συγκινείτο η ελληνική κοινωνία με μια τέτοια εικόνα; Να βλέπεις ατομάκια να κουβαλάνε αξονικούς, καθετήρες, γάζες και πάπιες; Και από πίσω να τρέχουν οι γριες (γιατί μόνο αυτές θα έτρεχαν) να γλιτώσουν κανένα καθετήρα;

Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, τα ίδια προβλήματα ανακυκλώνονται. Που σημαίνει ότι ποτέ δεν λύνονται. Ή μάλλον λύνονται με την αθάνατη ελληνική μέθοδο του «έναντι»: Τώρα πχ οι προμηθευτές πήραν το «έναντι» και θα πάψουν να ενοχλούν. Για λίγο. Ίσα να κάνουμε Χριστούγεννα. Μετά θα αγανακτήσουν και θα βάλουν και πάλι στο μάτι τον καθετήρα της κάθε γριάς.

Ο πιο σημαντικός κλάδος στη ζωή μας και δουλεύει με «έναντι». Και δεν ντρέπεται κανείς τους. Η ελληνική γραφειοκρατία εξαφανίστηκε ως διά μαγείας προκειμένου να μεταβιβαστούν τα φιλέτα γης στον κυρ Εφραίμ.

Γιατί άραγε δεν μπορεί να γίνει και εδώ το ίδιο; Γιατί πχ να χρειάζεται το κωλο-ΑΣΕΠ για να προσληφθούν νοσοκόμοι και γιατροί; Θα σας πω γιατί: Σου λέει, ας πεθάνουν. Φροντίζουμε για τη σωτηρία της ψυχής τους με το να δίνουμε φιλέτα στους «αρμόδιους».

Η μεγαλύτερη ξεφτίλα είναι όμως οι ίδιοι οι υπουργοί. Θυμάμαι τον προηγούμενο τα χρόνια που η ΝΔ ήταν αντιπολίτευση. Από τα έδρανα της Ευρωβουλής κατακεραύνωνε (και με το δίκιο του) τους υπουργούς Υγείας του ΠΑΣΟΚ.

Μέχρι που η ΝΔ έγινε κυβέρνηση, ο Κώστας και η Νατάσσα βγήκαν στο μπαλκόνι της Ρηγίλλης να χαιρετήσουν (παρέα με δύο σκουπόξυλα, αν θυμάστε) και ο ευρωβουλευτής έγινε... υπουργός Υγείας. Δεν ξέρω ειλικρινά τι έκανε και δεν θέλω να τον αδικήσω, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συνέντευξη που έδωσε στο Βήμα: Πιράνχας χαρακτήρισε τους προμηθευτές. Κλασικό κόλπο. Στο συλλογικό υποσυνείδητο του κάθε χαχόλου ψηφοφόρου, ο «προμηθευτής» είναι ο κακός, που θέλει να φάει τον υπουργό, την καρέκλα του, τη γραμματέα του, τις γριές και τους γέρους που περιμένουν υπομονετικά στους διαδρόμους των νοσοκομείων. Λες και τα ιατρικά μηχανήματα, οι γάζες και τα χαπάκια φυτρώνουν στο προαύλιο του Ευαγγελισμού και εμείς εδώ στην Ψωροκώσταινα πέσαμε στα δόντια των πιράνχας-προμηθευτών. Πολύ βολικό.

Δεν ξέρω αν τα εξολόθρευσε τα πιράνχας, εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι οι υπουργοί δεν κάθονται στην καρέκλα για να κάνουν καταγγελίες. Για καταγγελίες πάμε στην Τατιάνα, στην Τένια Μακρή και στη Δρούζα. Στην τελική, πάμε και στην Αννίτα Πάνια που έγινε επαναστάτρια.

Οι υπουργοί, όμως, δεν διαπιστώνουν τα προβλήματα, ώστε να τα λύσει η Θεία Πρόνοια, η Θεία Λένα και η πρέσβειρα καλής θελήσεως. Οι υπουργοί τα λύνουν. Τέλος.

Ο συγκεκριμένος βέβαια την έκανε με ελαφρά από το υπουργείο, για να σώσει την Αθήνα (λέμε τώρα).

Και μας ήρθε ο τωρινός. Ο οποίος εντελώς συμπτωματικά είχε σώσει επί παλαιοτέρου την Αθήνα: τότε που την γέμισε με κάγκελα και έστηνε κάθε Χριστούγεννα εκείνο το αλήστου μνήμης παλούκι με τα λαμπάκια στο Σύνταγμα.

Να με συμπαθά ο υπουργός, αλλά με αυτά που συμβαίνουν, δικαιώνω καθημερινά τον Θόδωρο Πάγκαλο. Για όσους δεν θυμούνται, το 1994, ο Πάγκαλος χαρακτήρισε τον νυν υπουργό (και τότε αντίπαλό του για το Δήμο Αθηναίων) «Ο κύριος Τίποτα».

Καλά το είχες πει Θόδωρε. Είμαι βέβαιος ότι και τα πιράνχας θα συμφωνούν μαζί σου.

Τα καλύτερα έχασα

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Δέκα μέρες έλειψα και βλέπω ότι έχασα ιστορικά γεγονότα:

* Σύλληψη του ζεύγους Καρβέλα-Πάνια μετά από καταδίωξη. Από ό,τι διάβασα ο Νικ είπε ότι έχει να πιει από το 1967, ενώ η άλλη απεφάνθη ότι μετά από όλο αυτό κατάλαβε τι πέρασαν τα παιδιά στην Εξέξερση του Πολυτεχνείου. Είναι όμως φοβερό: Να κάνεις εκπομπή με Παρατράγουδα και τελικά εσύ ο ίδιος να γίνεσαι το μεγαλύτερο Παρατράγουδο.

* Ο Δώνης έφυγε από την ΑΕΚ και τώρα θα πάρουν τον Κωστένογλου. Επιτέλους! Καθολικοί οι Valverde και Santos, Προτεστάντης το τεντόπανο Τεν Κάτε, είχαμε μείνει χωρίς original Χριστιανό Ορθόδοξο. Δόξα τω Θεώ. Κυριολεκτικά.

* Διάβασα καλά; Θύμα εισπρακτικής εταιρείας για χρέος σε πιστωτική κάρτα ο Πάνος Καμμένος; Δηλαδή, βρέθηκε ΕΝΑΣ βουλευτής που πλήρωνε αντί να πηγαίνει παντού και να θεωρεί σχεδόν δεδομένο ότι θα φάει τζάμπα; Μπράβο του! Μία απορία: σε «φουσκωτό» ποιον έστειλε η εισπρακτική εταιρεία; Τον Βουλγαράκη;

Τέλος, μια παρατήρηση επειδή τα έχω και πρόσφατα: αν δεις ειδήσεις στο χειρότερο αμερικανικό κανάλι μαθαίνεις πολύ περισσότερα από το αν δεις ειδήσεις στο (λέμε τώρα) καλύτερο ελληνικό.

Sad but true...

Πάει και αυτό

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008


Αφήσαμε πίσω μια Νέα Υόρκη πηγμένη στην ομίχλη και επιστρέψαμε. Αυτή η ομίχλη μας έκανε να περάσουμε σχεδόν δύο ώρες μέσα στο αεροπλάνο μέχρι να πάρει σειρά απογείωσης.

Από το παράθυρο πρέπει να μέτρησα τουλάχιστον 30 αεροπλάνα να περιμένουν ουρά να απογειωθούν –τόσα μπορούσα να διακρίνω μέσα στην ομίχλη. Έτσι είναι τα ταξίδια.

Οι δύο πρώτες δουλειές που έκανα με την επιστροφή: έφαγα σπανακόρυζο και εξαέρωσα τα καλοριφέρ. Μήπως τελικά αποφάσισε να έρθει ο χειμώνας;

Η βαλίτσα μπορεί να περιμένει κλειστή. Μόνο τις φωτογραφίες κάθησα να οργανώσω.

Ένα ακόμα άλμπουμ βρήκε τη θέση του στον φάκελο viajes.

Στεναχωριέμαι που έφυγα. Χαίρομαι που γύρισα. Έτσι νιώθω πάντα. Αρα πέρασα καλά.

Καλώς σας βρήκα. Αν και –εντελώς μεταξύ μας- από Εσάς δεν έφυγα ποτέ.

Tελευταίες μέρες

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008
Οι τελευταίες μέρες στη Νέα Υόρκη περνάνε χωρίς πολλά σχέδια, καθότι επήλθε και μία κάμψις, που λένε. Κοινώς, η παρέα τα έχει ολίγον φτύσει από την κούραση. Αντε να δούμε πότε θα πάμε διακοπές να ξεκουραστούμε...
Χτες βρεθήκαμε στο Central Park με βροχή. Νομίζω ότι είχα τη μοναδική ευκαιρία να το δω εντελώς άδειο. Καθημερινή ήταν βέβαια, αλλά και πάλι κάποιον θα περίμενες να δεις. Τίποτα όμως. Στα σημεία που κινηθήκαμε δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος. Εκπληκτική εικόνα αν σκεφτεί κανείς ότι λίγα μέτρα πιο έξω ήταν η Νέα Υόρκη. Μετά πήγαμε στο Metropolitan, όπου γινόταν της τρελλής. Είναι όμως πλήρες ως Μουσείο. Βλέπεις κάτι από όλους σχεδόν τους πολιτισμούς που πάτησαν το πόδι τους στη Γη τα τελευταία 4.000 χρόνια. Και πολλή ζωγραφική. Τόσα γνωστά ονόματα που στο τέλος έχεις αρχίσει να έχεις απορίες αν όντως είναι τα αυθεντικά έργα...
Η κορυφαία στιγμή των ημερών ήταν το θεατρικό στο Broadway. Θέλαμε όλοι να πάμε να δούμε κάτι, οπότε το ψάξαμε και καταλήξαμε στο Ήταν όλοι τους παιδιά μου του Αρθουρ Μίλλερ.
Μου έκανε εντύπωση η ευγένεια των ταξιθετριών και η προθυμία να βοηθήσουν. Σου έδιναν δωρεάν το πρόγραμμα της παράστασης και δεν έπαιρναν τίποτε απολύτως. Κοινώς, σε κοιτούσαν με χαμόγελο στα μάτια και όχι στην τσέπη.
Στην αρχή, εμφανίστηκαν όλοι οι ηθοποιοί στη σκηνή για να μας ζητήσουν να κλείσουμε τα κινητά μας και να μην βγάζουμε φωτογραφίες. Μετά μας είπαν ποιο έργο θα παρακολουθήσουμε και ξεκίνησαν.
Η παράσταση ήταν πάρα πολύ καλή. Δεν υπάρχουν λόγια, ειλικρινά. Νομίζω ότι είναι από αυτά που απλά σου μένουν καρφωμένα στο μυαλό για πάντα.
Το ταξίδι πλησιάζει στο τέλος του.

ΥΓ Στη φωτογραφία το κάστ της παράστασης. Ναι ναι, σωστά βλέπετε. Έπαιζε και η Κέιτι Χολμς, σύζυγος Τομ Κρουζ. Εντάξει, δεν ήταν κακή. Αμέσως όλοι!

Πολλά τσιγάρα δρόμος

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

Επόμενος σταθμός, η Washington DC. Νοικιάσαμε αυτοκίνητο από τη Νέα Υόρκη για να καλύψουμε μια απόσταση γύρω στα 400χλμ (αν έκανα σωστά τη μετατροπή από τα μίλια). Η εκδρομή άρχισε με απρόοπτα και ήταν φυσικό, αφού η μανδάμ στο GPS ομιλούσε οξφορδιανά αγγλικά. Μας γκαντέμιασε με τα turn left και stand on the right, που πήγαμε και στρογγυλοκαθήσαμε σε μια λεωφορειολωρίδα φάτσα δίπλα σε έναν αστυνομικό... Σαν τη μύγα πάνω στον ιστό της αράχνης. Φάγαμε μια ωραιότατη κλήση, ο αστυνομικός ατάραχος μάς είπε το αθάνατο have a nice day και συνεχίσαμε...
Στη διαδρομή διασχίσαμε
New Jersey, Delaware, Pennsylvania και Maryland. Τεράστιοι δρόμοι, συνεχώς έργα, συνεχώς γέφυρες, συνεχώς σερίφηδες να κυνηγούν τους γρήγορους, συνεχώς φορτηγά. Αλλά τι φορτηγά: γυαλισμένα, πεντακάθαρα, επιβλητικά. Και το όριο σταθερά στα 55 μίλια. Και ούτε ίχνος από Ηarley Davidson, όπως ορισμένοι ήλπιζαν. Τα χρώματα των δένδρων στη διαδρομή ήταν όλα τα λεφτά. Αν είχαμε πάει λίγες εβδομάδες νωρίτερα, θα ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακό το θέαμα.
Φτάσαμε στην
Washington DC, η οποία δεν είναι ιδιαίτερα όμορφη. Είναι σαφώς πιο... πόλη με μικρότερα κτίρια, σχεδόν καθόλου ουρανοξύστες και λιγότερη κίνηση, αλλά ως εκεί. Βεβαίως τα γνωστά κτίρια είναι εντυπωσιακά, αλλά σου βγαίνει το λάδι για να τα δεις όλα. Από το Λευκό Οίκο, στο Lincoln Memorial και από εκεί στο Κογκρέσο είναι κανά πακέτο τσιγάρα δρόμος (για όσους καπνίζουν).
Πολύ άπλα όμως και ατελείωτο πράσινο. Και ατελείωτα Μουσεία, για τα οποία ασφαλώς δεν φτάνει μια ολοήμερη εκδρομή όπως η δική μας.
Στο Λευκό Οίκο και στο χώρο του Κογκρέσου έχουν ήδη αρχίσει οι ετοιμασίες για την ορκωμοσία του Ομπάμα. Πλάκες αλλάζουν, πεζοδρόμια καθαρίζονται, κάγκελα βάφονται.
Και σε μια άκρη ακριβώς απέναντι από το προεδρικό μέγαρο, ένας τύπος με μια ντουντούκα καθόταν σε μια ακρούλα και έβγαζε λόγο. Βασικά τα έχωνε στον πρόεδρο για το Ιράκ, για τη φτώχεια, για το Κλίμα. Χίλια δίκια είχε, αλλά κανείς δεν του έδινε σημασία. Ούτε καν οι αστυνομικοί. Φανταστείτε να καθόταν ένας τύπος απέναντι από το Μαξίμου και να τα έχωνε στον πρωθυπουργό... πόσα λεπτά θα είχαν περάσει προτού τον μαζέψει η αστυνομία, άραγε;
Στο σημείο όπου είναι το
Lincoln Memorial ζει κανείς ένα κομμάτι της ιστορίας, αν θυμηθεί την ομιλία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις. Πραγματικά, αν κανείς δει από κοντά το μέγεθος και την έκταση του χώρου (το ένα πακέτο τσιγάρα δρόμος που έλεγα) θα συγκλονιστεί από το πόσες εκατοντάδες χιλιάδες είχαν συγκεντρωθεί...
Όμως και το αγαλμα του Λίνκολν είναι εκπληκτικό. Πελώριος, κάθεται ήρεμος και κοιτάζει το κενό. Και από κάτω όλοι εμείς οι χαζοτουρίστες να παλεύουμε για μια φωτό.
Στην πόλη βρίσκονται και τα περισσότερα ομοσπονδιακά υπουργεία. Τεράστια κτίρια, τα περισσότερα κλασσικού ρύθμου. Πολύ τεράστια όμως. Τόσο που σε κουράζουν τελικά.
Το τελευταίο κτίριο που είδαμε ήταν του
FBI, δυστυχώς είχε πέσει νύχτα (από το μεσημέρι περπατάγαμε) και δεν έβγαλα φωτό. Κάτσαμε σαν τα χαζά από κάτω από τις κάμερες και κάναμε δήθεν ότι μιλάμε ύποπτα στο τηλέφωνο και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες. Προφανέστατα κάποιοι μέσα στο κτίριο πρέπει να γελάγανε μαζί μας.
Από την κούραση έφαγα ένα πελώριο
burger σε 0,001 sec (και πολύ μου πήρε). Και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Σε όλη τη διαδρομή μιλούσα συνέχεια για να κρατάω τον ξάδελφο ξύπνιο. Τόσες πολλές ανοησίες δεν πρέπει να είχα ξαναπεί στη ζωή μου. Ή μήπως κάνω λάθος;

Δείτε καμιά φωτό από DC, αν και δεν είναι πολύ καλές.

Συνεχίζουμε

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

Τις τελευταίες τρεις μέρες έχει ήλιο και παγωνιά στη Νέα Υόρκη. Ιδανικός καιρός για να ξεχαστούμε στο Πάρκο και να επισκεφθούμε το Αγαλμα της Ελευθερίας και το Ellis Island. Να δύο μέρη που δεν είχα πάει τις προηγούμενες φορές.

Στο Αγαλμα γίνεται λίγο της τρελλής το πανηγύρι. Πολύ τουρίστας, φουλ στο ελληνικό με ατάκες τύπου «βγάλε με και από αυτή τη γωνία για να σκάσουν» (τουρισμός για εκδίκηση) και ατελείωτες ουρές. Δεν έχει πολύ νόημα να μπεις μέσα στην «πράσινη Γαλλίδα», γιατί και εκεί είναι η χαρά της κλειστοφοβίας. Είναι όμως εντυπωσιακό το θέαμα και από έξω.
Το πιο ενοχλητικό στην όλη επίσκεψη ήταν ο έλεγχος για να μπεις στο καραβάκι. Περίπου όπως στο αεροδρόμιο. Τη φίλη μου την Ισπανίδα κόντεψαν να την γδύσουν.

- «Έχει φερμουάρ η μπλούζα σας;» τη ρώτησε σε άπταιστα αγγλικά του Χάρλεμ ο τύπος.
- «Έχει, αλλά από μέσα φοράω το σουτιέν» απάντησε η
Elsa σε άπταιστα οξφορδιανά αγγλικά πασπαλισμένα με μπόλικη ειρωνία (η Elsa είναι ισπανιδο-αγγλίδα).
- «Α ΟΚ, τότε μην την βγάλετε» απεφάνθη ο σερίφης του Χάρλεμ.
- «Γιατί; Είναι ακριβό το σουτιέν μου» του απάντησε.

Εκεί κάπου τελείωσε ο διάλογος και εγώ για μια ακόμα φορά παραδέχτηκα το βρετανικό φλέγμα. Έστω και αν εδώ το ζήσαμε στο 50%...

Το Ellis Island μου θύμισε τις Νύφες του Παντελή Βούλγαρη. Λίγο όμως, γιατί η πραγματική εικόνα των μεταναστών που έφταναν στις ΗΠΑ ήταν πολύ πιο άσχημη από αυτή που είδαμε στην ταινία. Είχε ενδιαφέρον ένα ντοκιμαντέρ που προβάλλουν στις αίθουσες του Μουσείου, όπου βλέπεις τη σκληρή πραγματικότητα της όλης διαδικασίας: Από τη στιγμή που άφηναν το χωριό τους μέχρι να φτάσουν στις ΗΠΑ. Προφανέστατα, οι Αμερικανοί που έφτιαξαν το ντοκιμαντέρ δεν τηλεφώνησαν στον Αποστόλη Τότσικα, για να το κάνουν πιο γκλαμουράτο.
Επόμενοι σταθμοί το
Chinatown και το Soho-Tribeca. Το Chinatown εμένα πουθενά στον κόσμο δεν με τρελλαίνει.
Όσο και αν λατρεύω το φαγητό, δεν αντέχω τη μυρωδιά και την όλη εικόνα τους. Μην με πείτε ρατσιστή, είναι θέμα αισθητικής. Δώσε μου ας πούμε Νοτιοαμερικάνους από τις Ανδεις και πάρε μου την ψυχή. Αλλά τους Κινέζους δεν τους μπορώ.
Σε κυνηγάνε, εν τω μεταξύ, οι διάφοροι κράχτες στο δρόμο για να σου πουλήσουν μία από τις 3,5 εκατομμύρια
Luis Vuitton μαϊμού, που έχουν βάλει παράνομα στις ΗΠΑ και σου σπάνε τα νεύρα.
«Δεν θέλω μανίτσα μου, τσάντα, είμαι τσιγκούνης» είπα με ξυνό ύφος στην τέταρτη Κινέζα που με πλεύρισε και μάλλον την τρόμαξα.
Soho-Tribeca
ονειρεμένες γειτονιές με ωραίο χρώμα, ατμόσφαιρα, κόσμο, μαγαζιά. Η παρέα χάθηκε στα μαγαζιά και εγώ γύριζα με τη μηχανή να φωτογραφίζω αυτά τα υπέροχα σπίτια με τις αθάνατες σκάλες-εξόδους κινδύνου.
Ένα βράδυ πήγαμε και σε μια
off Βroadway παράσταση. To Fuerza Bruta, το οποίο έχει φτιάξει ένας από τους δημιουργούς του De la Guarda. Είναι αυτοί οι τύποι που κάνουν τα ακροβατικά στον αέρα και εσύ είσαι από κάτω όρθιος. Θεότρελλο, εντυπωσιακό, ζωντανό. Μου έκανε επίσης εντύπωση: καθαρή ατμόσφαιρα στο χώρο, ρούχα που δεν βρωμάνε στο τέλος, μάτια που δεν γίνονται κόκκινα. Βλέπετε, το κάπνισμα δεν επιτρέπεται...
Επόμενος σταθμός,
Washington DC. Πρέπει να πάμε να ρίξουμε ένα αποχαιρετιστήριο φάσκελο στην προεδράρα...

Λίστα στη Νέα Υόρκη

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008
Μια μικρή λίστα με τα πράγματα που μου αρέσουν σε αυτό το ταξίδι:
*Το χρώμα της φύσης στην καρδιά του Μανχάταν. Πραγματική πανδαισία. Μου θυμίζει αυτό που έγραφα παιδί στις εκθέσεις για το φθινόπωρο, για τα φύλλα που πέφτουν, για τα χρώματα, για το κρύο και τη μυρωδιά του χειμώνα που έρχεται. Και που στη δική μου πόλη χάθηκε για πάντα. Αν ποτέ υπήρξε...
*Το Brooklyn Heights. Μια γειτονιά-έργο τέχνης απέναντι από το «δάσος» με τους ουρανοξύστες. Εδώ γυρίζονται δεκάδες ταινίες, γιατί όλα είναι όπως τη δεκαετία του 1960.
*Οι κονκάρδες με τη φάτσα του Ομπάμα σε δεκάδες τσάντες. Νεαροί, νεαρές, φοιτητές, μαύροι (κυρίως), ακόμα και μεγαλύτεροι σε ηλικία έχουν καρφιτσώσει τον νέο πρόεδρο και ελπίζουν...
*Το MOMA με τη σύγχρονη τέχνη που πολλοί βλέπουν και ελάχιστοι (όπως βλέπω) καταλαβαίνουν. Και την Παρασκευή δωρεάν είσοδος με τον κόσμο να κάνει ουρά γύρω από τρία τετράγωνα.
*Που αγάπησα τα ταξί. Ελάχιστα το χρησιμοποιώ, αλλά νιώθω άνθρωπος.
*Που η πολυπληθής παρέα έχει αναπτύξει τάσεις ανεξαρτητοποίησης. Κοινώς, ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει και δεν ενοχλεί κανέναν. Έτσι περισσεύει χρόνος για μένα να δω το σόι μου.
*Που τα ισπανικά είναι σχεδόν πρώτη γλώσσα. Όπου τα μιλάς, κερδίζεις. Σε εξυπηρέτηση και ενδιαφέρον.
*Που ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ βρήκα το αυθεντικό CD της Natalia Clavier. Όταν μου το έφερε ο υπάλληλος, έπεσα και τον φίλησα. Δεν ξέρω αν του έφτιαξα την ημέρα, εμένα όμως μου την έφτιαξε.
*Που βγάζω ωραίες φωτογραφίες. Έτσι νομίζω δηλαδή.

Τι με εκνευρίζει και πάλι στη Νέα Υόρκη:

*Που το φιλοδώρημα δεν περιλαμβάνεται στο λογαριασμό και δεν μπορώ να υπολογίσω με τίποτα πόσα να πληρώσω.
*Η υπερβολή στο ενδιαφέρον για το περιβάλλον. Όλα τα ανακυκλώνουν εδώ, αλλά τη Συνθήκη του Κιότο δεν την υπέγραψαν. Τότε, τι διάολο ανακυκλώνεις χρυσέ μου; Ποτηράκια και χαρτοπετσετούλες;
*Το have a nice day. Η πλέον κλισέ έκφραση.
*Το μετρό (subway). Χάλια το άφησα, χάλια το βρήκα και χάλια θα το ξαναβρώ.
Όποιο παιδάκι θέλει να δει, υπάρχουν και νέες φωτό στο flickr.

Σίδερο στη μέση μου

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008
Όταν έχεις πάει αρκετές φορές σε μια πόλη, το να επιστρέψεις με παρέα που δεν έχει ξαναπάει, σου δημιουργεί ένα θέμα: πρέπει να δεις ξανά τα πάντα. Δεν είναι κακό ειδικά για μένα που ποτέ δεν θυμάμαι τα βασικά μιας πόλης, αφού το μάτι μου κολλάει στις λεπτομέρειες.
Έτσι δύο μέρες τώρα στη Νέα Υόρκη βλέπω ξανά τα ίδια. Μόνο οι Δίδυμοι δεν υπάρχουν και στη θέση τους μία τρύπα. Ένα γιαπί για κάτι καινούργιο που ακόμα και οι κάτοικοι της πόλης δεν γνωρίζουν αν τελικά θα γίνει.
Οι φίλοι μου είναι κατενθουσιασμένοι. Ακόμα δεν έχουν πιστέψει ότι βρίσκονται εδώ. Ο ένας είχε βγει έξω στο μπαλκόνι χθες το βράδυ και κοιτούσε τα κτίρια για να το πιστέψει. Δεν είναι λίγο να καπνίζεις το τσιγαράκι σου στο Μανχάταν, υποθέτω.
Το μάτι μου όμως κόλλησε και πάλι στη λεπτομέρεια. Στη διάρκεια μιας βόλτας στη διάσημη και πανάκριβη Πέμπτη Λεωφόρο, η θεία μου θυμήθηκε ότι έχει μια φίλη με σπίτι εκεί. «Να την πάρω τηλέφωνο να δω αν είναι σπίτι να πάμε να δούμε από εκεί τη θέα» μας είπε.
Η φίλη ήταν τελικά εκεί. Πάμε στο κτίριο, όπου ακόμα και οι καλοντυμένοι θυρωροί έχουν μάθει να κοιτάνε με μισό μάτι τους πάντες. Προφανώς, νομίζουν ότι τα εκατομμύρια δολάρια των ενοίκων είναι κατά κάποιο τρόπο και δικά τους.
Τελικά, μπήκαμε σε ένα πολυτελέστατο ασανσέρ το οποίο μας έβγαλε κατευθείαν στο διαμέρισμα. Ανοίγουμε μόνοι την πόρτα και μπαίνουμε. «Περάστε περάστε» ακούσαμε μια φωνή από το βάθος.
Και περάσαμε σε ένα σπίτι όπου κυριολεκτικά ντρεπόμασταν να πατήσουμε.
«Πού να αφήσω το μπουφάν μου; Η πολυθρόνα πρέπει να κοστίζει εκατομμύρια και θα την λερώσω» ρώτησα τη θεία μου, η οποία όμως είχε πάρει δρόμο -κάπου στο βάθος- να βρει τη φιλενάδα της.
Εμείς οι υπόλοιποι καθόμασταν σαν ηλίθιοι. Ο ένας είχε πάρει μάτι δίπλα του ένα βάζο Μινγκ και κάτι πίνακες Kadinsky και τράβαγε φωτογραφίες.
Τα άλλα δύο παιδιά -μαζί και εγώ- σταθήκαμε μπροστά σε ένα τεράστιο παράθυρο και κοιτούσαμε το θέαμα. Η φωτό που βλέπετε: Το Central Park πιάτο, τα χρώματα των δένδρων συγκλονιστικά και στο βάθος το κτίριο όπου δολοφονήθηκε ο Τζον Λένον.
Στο τέλος εμφανίστηκε η θεία μου με την ιδιοκτήτρια. Μια μικροκαμωμένη 65άρα, την οποία αν συναντούσες στην Αθήνα μπορεί και να μην της έδινες καμία σημασία.
Συμπαθέστατη, ακομπλεξάριστη και με μια ευγένεια που πρέπει να ξέρεις για να εκτιμήσεις. Μας είπε πού να πάμε στη Νέα Υόρκη, ενώ δεν άφησε σε χλωρό κλαρί ούτε την «μαλακισμένη» -όπως την αποκάλεσε- Σάρα Πέιλιν...
Όταν φύγαμε έμαθα ότι η μικροκαμωμένη κυρία είναι διαόλου κάλτσα και κουβαλά μια ιστορία εξαιρετικά περίπλοκη, σχεδόν κινηματογραφική.
Στην Ελλάδα θα μπορούσε να είχε γίνει ταινία με τον Ξανθόπουλο και τη Μάρθα Βούρτση. Στη Νέα Υόρκη, όμως, τέτοιους ρόλους τους παίζουν δικηγόροι και λογιστές. Βλέπετε, τα εκατομμύρια που έχουν να μοιραστούν είναι πολλά. Πάρα πολλά.
Επόμενες βόλτες, στο ΜΟΜΑ και τη Wall Street. Περισσότερα στο επόμενο post. Από την κούραση, ούτε να γράψω δεν μπορώ....
Δείτε στο flick μερικές φωτό.

Θα σας γράφω λοιπόν

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008
Πείτε με τρελλό, πείτε με ψώνιο, αλλά πάλι μπροστά σε ένα pc είμαι. Πέρυσι ήθελα να στέλνω τις εντυπώσεις μου από το ταξίδι στιν Παταγονία και δεν μπορούσα γιατί –προφανέστατα- δεν έβρισκα ελληνικό πληκτρολόγιο. Τώρα όμως που μπορώ, γιατί να μην το κάνω;
Σήμερα ξύπνησα από τις 6 το πρωί (13.00 μεσημέρι) γιατί κοιμάμαι χιλιάδες ώρες. Φτάσαμε χτες και η Νέα Υόρκη ήταν βροχερή.
Η πτήση καταπληκτική, γεμάτη χιλιάδες Έλληνες από εκείνους που έφυγαν πριν από 50 χρόνια και δεν άλλαξαν ούτε το τσεμπέρι στα μαλλιά. Μέτρησα τουλάχιστον 30 τσεμπέρια, 20 κομπολόγια και δύο σβηστά τσιγάρα στο χέρι από ανθρώπους που δεν αντέχουν άκαπνοι δέκα ώρες.
Χτες στην πτήση της Ολυμπιακής κατάλαβα για πρώτη φορά στη ζωή μου γιατί η ΟΑ είναι ο «Εθνικός Αερομεταφορέας». Γιατί ο Έλλην της διασποράς κάνει γενικώς ό,τι του έρθει στο αεροπλάνο χωρίς οι ταλαίπωρες αεροσυνοδοί να αντιδρούν. Θέλει ο χριστιανός να φέρει δύο νταμιτζάνες λάδι στην Αστορία; Θα το φέρει και θα το βάλει πάνω από το ντουλάπι σου. Τι όμορφα να ταξιδεύεις γνωρίζοντας ότι πάνω από την καράφλα σου περιφέρονται λίτρα ολόκληρα αγνό παρθένο ελαιόλαδο.
Θέλει ο έτερος χριστιανός να κρατά το μπουζούκι στο χέρι σε όλη την πτήση αδιαφορώντας για τα μέτρα ασφαλείας; Θα το κρατάει και δεν υπάρχει καμία δύναμη στον κόσμο που να μπορεί να τον σταματήσει. Ο πόνος του μπουζουκιού, μανδάμ, δεν συγκρίνεται με τις ελαφρές αναταράξεις και τα μέτρα ασφαλείας, κατάλαβες;
Τέσπα, δεκάδες οι χαριτωμενιές που καταγράφω πάντα στις πτήσεις, καθότι δεν κλείνω μάτι. Χτες φρόντισε για αυτό και μια άλλη γριά τσεμπεροφορούσα, η οποία ενώ είχαν κλείσει όλα τα παραθυράκια για να γίνει το τεχνητό σκοτάδι, εκείνη το είχε ανοιχτό δέκα ώρες, για να με φωτίζει σαν προβολέας. Καλή της ώρα όπου και να είναι αυτή τη στιγμή...
Πείτε και με ψώνιο, αλλά μια ψιλή κουβεντούλα την έπιασα χτες στα διαβατήρια με την υπάλληλο: Είδα ταμπελάκι GOMEZ στο πουκάμισο, λέω δικιά μου είναι. Και πιάσαμε ένα ψιλούλι εκεί και χαχαχά και χουχουχού και τι ωραία που είναι στο Ecuador (από εκεί ήταν), ναι αλλά σαν την Αργεντινή, μανίτσα μου, πουθενά στον κόσμο (εγώ, το ψώνιο) και τέτοια.
Μετά είχα να πάω για τις βαλίτσες, όπου επειδή αργούσε η δική μου, βοηθούσα μια κυρία Παρθένα (στο όνομα) να ξεφορτώσει 5 βαλιτσάρες σε οικογενειακή συσκευασία των 50 τόνων έκαστη.
Μπορεί κάποιος λιγότερο ξυνός, κακοπροαίρετος και γκρινιάρης από μένα να μου εξηγήσει τι κουβαλούσε η Παρθένα;
Φτάσαμε λοιπόν στη Νέα Υόρκη του Ομπάμα, όπου εδώ εκτός από τα πρωτοσέλιδα, τίποτε προφανώς δεν θύμιζε εκλογές. Το πάρτυ που έγινε το χάσαμε αφού εκείνη την ώρα ταξιδεύαμε. Το μόνο που το θύμιζε ήταν η μπλούζα που φόραγε η θεία μου.
Ο καιρός βροχερός, η κίνηση στους δρόμους ενοχλητική σε σχέση με την προηγούμενη φορά (vassili είχα προλάβει και εγώ τους Διδύμους Πύργους) και τώρα θα αρχίσουμε τις βόλτες και το ουσιαστικό μέρος του ταξιδιού.
Και όπως λένε και εδώ, have a nice day.
Χάρηκα που σας τα είπα.

Ανακοίνωσις

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

Αγαπημένοι μου,

Το μαγαζί θα κατεβάσει ρολά για τις επόμενες δέκα ημέρες, καθότι παίρνουμε τη βαλίτσα και την κάνουμε για τις Νέες Υόρκες, να δούμε τι κάνει το σόι μας (θείος, θεία, ξαδέλφια) και αν χαίρονται αρκετά με το εκλογικό αποτέλεσμα.

Εδώ ένα τραγουδάκι της λατρεμένης Natalie Merchant.

Χρειάζεται να πω ότι θα μου λείψετε; Χρειάζεται. Θα μου λείψετε.

Καλή μας αντάμωση.







Στη Μήδεια

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008
Το Σάββατο πήγα και εγώ στη Μήδεια 2 του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Την προηγούμενη δεν την είχα δει, ωστόσο, είχα δει άλλες δουλειές του πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Θυμάμαι για παράδειγμα την εξαιρετική παράσταση Για Πάντα (2001) και μία ακόμα που δυστυχώς όσο και να σπάω το κεφάλι μου δεν μπορώ να θυμηθώ τον τίτλο.
Πάμε στη Μήδεια. Έμεινα κυριολεκτικά μαλάκας, με την ερμηνεία της πρωταγωνίστριας. Ειλικρινά υπήρχαν στιγμές που δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν άνθρωπος. Θυμάμαι ακόμα τη σκηνή που είχε κουλουριαστεί και το μόνο που έβλεπες ήταν το κουκούλι από το φόρεμά της. Όπως και τη στιγμή που καταρρέει και γίνεται ένα με το υγρό έδαφος. Όπως και τη στιγμή που ο πόνος από την προδοσία μετατράπηκε σε οργή.
Απίστευτος σε κόντρα ρόλο ο Σερβετάλης. Μαζί του είχα πάθει ένα θέμα και από την προηγούμενη παράσταση του Παπαϊωάννου. Δεν είχα ιδέα ότι είχε παίξει σε τηλεοπτική σειρά και μάλλον δεν πειράζει. Αντίθετα, ο πρωταγωνιστής δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα.
Για τα υπόλοιπα, τι να πω; Τίποτα καλύτερα, γιατί όσοι την είδατε, ξέρετε. Όσοι δεν την είδατε, πήρε παράταση μέχρι τις 11 Ιανουαρίου 2009, οπότε σπεύσατε.
Μια γενικότερη παρατήρηση: νομίζω ότι το κοινό εξακολουθεί να αντιμετωπίζει με αμηχανία τον Παπαϊωάννου. Στο 2 ήταν ακόμα προφανές. Ένας κόσμος που απλά είχε δει την Τελετή των Ολυμπιακών και θεώρησε καθήκον να συνεχίσει. Να πιάσει το νήμα από εκεί, χωρίς όμως να είναι σίγουρος ότι θέλει να κρατάει αυτό το νήμα. Ίσως βρήκε «πιασάρικο» αυτό το (άθλιο) σύνθημα «Ο Εθνικός Τελετάρχης», τι να πω;.
Δεν ξέρω, λίγο ελιτίστικο ακούγεται όλο αυτό και εγώ μοιάζω ο σνομπ, που ήξερε τον Παπαϊωάννου μερικά χρόνια νωρίτερα...
Τέλος πάντων. Προσωπικά τον θαυμάζω απεριόριστα και προσπαθώ να τον καταλάβω. Κάθε φορά και από λίγο. Μου αρέσει το χαμηλό του προφίλ, η ευγένειά του, η διακριτικότητά του, η σεμνότητά του. Που μιλά μόνο όταν έχει κάτι να πει. Που ό,τι βλέπω με απασχολεί αρκετό καιρό μετά.
Μακάρι στην τελική ανάλυση όλο αυτό που ο ίδιος αντιπροσωπεύει να περάσει έστω και λίγο στον κόσμο που σπεύδει να δει τις παραστάσεις του. Ειδικά η αίσθηση του μέτρου και της σεμνότητας.