Στερεότυπα

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2007
Πήγα στη συναυλία της Δήμητρας Γαλάνη στο Θέατρο Βράχων. Ήταν η τελευταία της για το φετινό καλοκαίρι, παρέα με τον Γιώργο Καραδήμο και την Ελένη Τσαλιγοπούλου.

Δεν ξέρω πολλούς ανθρώπους που να μην αγαπούν την Γαλάνη. Που να μην έχουν τραγουδήσει τουλάχιστον ένα τραγούδι της. Που να μην μπορούν να αναγνωρίσουν αυτή τη φωνή. Που να μην έχουν χαμογελάσει και στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής τους με αυτό το γλυκό χαμόγελο. Για να είμαι ειλικρινής δεν γνωρίζω κανέναν.

Όπως επίσης δεν γνωρίζω κανέναν που να γράφει τραγουδάρες όπως το "Πάτα Σκανδάλη" και να το δίνει σε άλλον να το πει, γιατί του ταιριάζει καλύτερα.

Όπως επίσης δεν γνωρίζω καλλιτέχνη που να διατηρεί (εδώ και χρόνια!) ένα τόσο καλό προσωπικό site.

Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα. Ένα μάλλον κρύο βράδυ στο Θέατρο Βράχων, εγώ βρέθηκα εκεί ελαφρά ντυμένος. Όμως η Γαλάνη με ζέστανε. Όπως έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν. Μου ζέστανε την ψυχή, μου γέμισε το μυαλό με την εικόνα της, τις φωνητικές μου χορδές με τα τραγούδια της.

Ντάμα Κούπα λέγεται ο νέος της δίσκος, για όσους ενδιαφέρονται. Εκπληκτικό τραγούδι το Στερεότυπα.

Ο λαβύρινθος που δεν έχουμε

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2007

Ανέκαθεν είχα μια αλλεργία σε αυτές τις «Παγκόσμιες Ημέρες.... », «Ευρωπαϊκές Εβδομάδες....» κλπ κλπ. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί τόση φανφάρα για να πούμε ή να κάνουμε το αυτονόητο.

Κάπως έτσι αντιμετώπισα και την «Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Μετακίνησης», όπου υποτίθεται ότι όλοι άφησαν τα αυτοκίνητα στην άκρη και υποτίθεται ότι μετακινήθηκαν με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Δωρεάν (αυτό είναι το μόνο που δεν υποτίθεται).

Προσωπικά, πούλησα το αυτοκίνητο όταν μετακόμισα στο Κέντρο. Όλοι με κοιτούσαν περίεργα. Κάποιοι με λύπηση, επειδή θα έμπαινα σε λεωφορεία και μετρό, κάποιοι δήθεν με θαύμαζαν, κάποιοι στοιχημάτιζαν ότι σε κανά χρόνο θα ξαναπάρω αυτοκίνητο.

(Το στοίχημα βέβαια το έχασαν, αφού έχουν περάσει ήδη πέντε χρόνια...)

Βέβαια όλα αυτά έγιναν πραγματικότητα επειδή η δουλειά είναι κοντά στο σπίτι, το ίδιο και οι παρέες, το σινεμά, το θέατρο, η διασκέδαση, το σούπερ μάρκετ, το εμπορικό κέντρο, η 'πίτα του παππού'.

Θέλω να πω ότι καταλαβαίνω όλους όσοι δεν αποχωρίζονται το αυτοκίνητο. Ή σχεδόν όλους.

Κατά τη γνώμη μου, είναι πλέον αργά για να αλλάξει κάτι. Ή τουλάχιστον για ριζικές αλλαγές. Όσοι είχαν την τύχη να ζήσουν στο εξωτερικό (μεταξύ αυτών και εγώ) γνωρίζουν ότι το αυτοκίνητο είναι σχεδόν περιττό όταν έχεις ένα εκτεταμένο δίκτυο μετρό για να πας παντού: στη δουλειά, στην παρέα, στο σινεμά, στο θέατρο, στη διασκέδαση, στο εμπορικό κέντρο και στην 'πίτα παππού'.

Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε πώς θα ήταν η ζωή μας αν ο χάρτης του μετρό της Αθήνας είχε επάνω του καμιά 15αριά γραμμές, λίγο σαν λαβύρινθο, για να πηγαίνουμε ΠΑΝΤΟΥ. Όταν όμως λέμε ΠΑΝΤΟΥ, εννοούμε ΠΑΝΤΟΥ.

Πόσοι δεν θα άφηναν το αυτοκίνητο στην άκρη; Πόσοι δεν θα έμπαιναν καν στον κόπο να αποκτήσουν αυτοκίνητο;

Αλλά αυτά έπρεπε να γίνουν πριν από 50 χρόνια (τουλάχιστον). Αλλά ποιος το σκέφτηκε;

Κανείς. Και έτσι χάσαμε τον λαβύρινθο και μείναμε με τα αυτοκίνητα...

No more bets, please...

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2007
Τελικά, τζάμπα οι εκλογολόγοι, παπαρολόγοι και γκαλοπατζήδες. Τζάμπα κάτσατε εσείς στα τηλέφωνα να απαντήσετε ποιος είναι ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός και άλλες τέτοιες ανοησίες.

Όπως με πληροφόρησε ο καλός φίλος και συνάδελφος blogger από το Ψηφίο για όλα φρόντισαν οι εταιρείες στοιχημάτων της αλλοδαπής.

Για μπείτε εδώ να δείτε: ladbrokes.com, bwin.com . Ιδού λοιπόν ο νικητής και με τη βούλα.

Προσέξτε μόνο μην ποντάρετε σε κανά ψόφιο άλογο και αντί ταμείου, βρεθείτε στον κουβά.

Αντε, βρε. Σύντομα και από τον ΟΠΑΠ.

Λήξις, φίλοι μου. No more bets, we have a winner.

Μπα σε καλό σας, βραδιάτικα...

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2007
Debate: ουσ. αντιπαράθεση (γνωμών), (δημόσια) συζήτηση, (δημόσιος) διάλογος.

Δεν το λέω εγώ. Το λεξικό το λέει. Ο λόγος φυσικά για την περίφημη 'τηλεμαχία' των πολιτικών αρχηγών εν όψει των εκλογών της 16ης Σεπτεμβρίου (θυμάμαι καλά την ημερομηνία;).

Εμείς τι είδαμε; Συζήτηση δημόσια, ναι. Αντιπαράθεση γνωμών, όχι. Ούτε δημόσιο διάλογο.

Μου αρέσει όμως αυτή η υποκρισία. Όλοι δηλώνουν ότι δεν το θέλουν έτσι το debate, αλλά κανείς δεν έχει τα κότσια να πει, δεν πάω. Ούτε πολιτικός, ούτε δημοσιογράφος. Όλοι συμφωνούν διακομματικά και 'διαδημοσιογραφικά' και παίρνουν τα ποδαράκια τους και πάνε στο Ραδιομέγαρο, το λεγόμενο. Οι μεν για να πουν τους μονολόγους τους, οι δε για να 'κάνουν το κομμάτι τους'.

Και μετά σβήνουν τα φώτα και όλοι κάνουν τη γνωστή ευχή: άντε και στις επόμενες εθνικές εκλογές, περισσότερος διάλογος. Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.. Εκεί κάπου είναι που σου έρχεται η νύστα, έχει πέσει και λίγο βαριά η πίτσα και τα σουβλάκια και κλείνουν τα ματάκια...

Η σούμα, γιατί πολύ ασχοληθήκαμε: 6 πολιτικοί, 6 δημοσιογράφοι, 6 Σεπτεμβρίου = 666. Ούτε ο Αντίχριστος δεν θα το άντεχε...