Do it Yourself

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009

Προσπαθώ εδώ και μήνες να καταλάβω το στόρι με το Γήπεδο του Παναθηναϊκού και τη λεγόμενη Διπλή Ανάπλαση και το μόνο που κατάφερα ήταν να γεμίσω απορίες και να συνειδητοποιήσω ότι όλο γκρινιάζω...

Καταρχήν, καλά κάνει ο ΠΑΟ και θέλει να φτιάξει Γήπεδο. Αυτό στη Λεωφόρο είναι πλέον για τα μπάζα. Μπορείς να φέρεις παιχταρά στην Ελλάδα και να τον πας εκεί που στρογγυλοκαθότανε ο Πατακός με τη Δέσποινα Παπαδοπούλου; Και απέναντι να τον έχεις να βλέπει τη ΓΑΔΑ; Θα φύγει τρέχοντας ο άνθρωπος.

Γήπεδο, λοιπόν. Πλην όμως: γιατί σώνει και καλά να το συνδέσεις με την Ανάπλαση;

Να με συμπαθάτε, φίλοι ποδοσφαιρόφιλοι, αλλά στο θέμα των γηπέδων είμαι αιρετικός: Θέλεις Γήπεδο κυρία ΠΑΕ; Do it yourself, που λένε στα Τρίκαλα Κορινθίας. Φράγκα έχεις, μετόχους έχεις, άνοιξε το ρημάδι το πορτοφόλι και φτιάξτο. Όχι μόνο εσύ. Όλοι και όλες.

Kαι όπως βλέπεις, κύρια ΠΑΕ μου, ο Δήμος πάντα βρίσκει οικοπεδάκι να σου δώσει. Εδώ κοντέψανε να δώσουν όλο τον Υμηττό στην Εκκλησία του μακαριστού -τι θλιβερή ιστορία και εκείνη- στο γηπεδάκι σου θα κολλήσουν;

Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τον Δήμο. Θέλεις ανάπλαση, μανίτσα μου; Do it yourself. Από πότε, χρυσέ μου άνθρωπε, κάθε δεντράκι σε αυτή την πόλη «κοστίζει» δύο ορόφους τσιμέντο;

Και μην ακούσω δεν έχω λεφτά και τέτοια, γιατί για τις χριστουγεννιάτικες τζιριτζάντουλες, έχεις φράγκα. Όπως και για το site του Δήμου έχεις λεφτάκια. Και στην τελική, άμα δεν μπορείς να διεκδικήσεις έουρος, τι δήμαρχος είσαι; Για τα σκουπίδια και μετά βίας; Ε τότε, να μην ψηφίζουμε δήμαρχο, να κάνουμε εκλογές για Τελετάρχη και Απορριματάρχη.

Αλλη απορία: γιατί τους φάνηκε περίεργη η χλαπάτσα του ΣτΕ; Πού ζούνε; Δεν είχαν ακούσει ποτέ ότι στην Ελλάδα, είτε φτιάχνεις κάστρο στην άμμο είτε καλωδιωτή γέφυρα με τζιριτζάντζουλες, θα σου την πέσουν δέκα νοματαίοι, που θα προσφύγουν στο ΣτΕ;

Οι οποίοι νοματαίοι μπορεί να έχουν από απόλυτο δίκιο μέχρι απόλυτο άδικο. Μπορεί να είναι ηλίθιοι, μπορεί να είναι δεξιοί, αριστεροί, γέροι αργόσχολοι, νοικοκυρές σε απόγνωση, bloggers, φεμινίστριες, ακτιβιστές, μανιοκαταθλιπτικοί, η Όλγα Τρέμη με το παρεάκι της, το πάνελ του ΧΧΧ-Factor, η Μπεζαντάκου με την Μπίλιω Τσουκαλά, ο Αλέκος που τα παίρνει όλα προσωπικά, οτιδήποτε. Πάντως θα προσφύγουν. Νόμος.

Και τώρα έχουν βγει όλοι μαζί και φωνάζουν και χτυπιούνται ότι ο «λαός» του ΠΑΟ δεν θα το επιτρέψει και οι Αθηναίοι είναι ενωμένοι και οι Πλαταιείς είναι μαζί τους.

Σιγά, μανίτσα μου. Σε λίγο θα πάρουμε και τα λιανοτούφεκα να βγούμε στις ταράτσες να κάνουμε αντίσταση.

Δεν ξέρω τι θα γίνει με την υπόθεση, αλλά ο Δήμαρχος και η πράσινη ΠΑΕ μού θύμισαν την ατάκα της Σαπφούς Νοταρά στη Βλαχοπούλου-χαρτοπαίχτρα: «Πολύ τις μπέρδεψες τις δουλειές σου κυρά μου. Όλο θαλασσοδάνεια είσαι, όλο χασούρες.»

Τις μπερδέψατε τις δουλειές, κύριοι. Και τώρα είμαστε όλοι στη χασούρα.

Αυτό είναι ένα δείγμα για μεγαλύτερους τίτλοι...

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009


Να με συμπαθάτε, φίλοι ποδοσφαιρόφιλοι, αλλά στο θέμα των γηπέδων είμαι αιρετικός: Θέλεις Γήπεδο κυρία ΠΑΕ; Do it yourself, που λένε στα Τρίκαλα Κορινθίας. Φράγκα έχεις, μετόχους έχεις, άνοιξε το ρημάδι το πορτοφόλι και φτιάξτο. Όχι μόνο εσύ. Όλοι και όλες.
Kαι όπως βλέπεις, κύρια ΠΑΕ μου, ο Δήμος πάντα βρίσκει οικοπεδάκι να σου δώσει. Εδώ κοντέψανε να δώσουν όλο τον Υμηττό στην Εκκλησία του μακαριστού -τι θλιβερή ιστορία και εκείνη- στο γηπεδάκι σου θα κολλήσουν;
Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τον Δήμο. Θέλεις ανάπλαση, μανίτσα μου; Do it yourself. Από πότε, χρυσέ μου άνθρωπε, κάθε δεντράκι σε αυτή την πόλη «κοστίζει» δύο ορόφους τσιμέντο;
Και μην ακούσω δεν έχω λεφτά και τέτοια, γιατί για τις χριστουγεννιάτικες τζιριτζάντουλες, έχεις φράγκα. Όπως και για το site του Δήμου έχεις λεφτάκια. Και στην τελική, άμα δεν μπορείς να διεκδικήσεις έουρος, τι δήμαρχος είσαι; Για τα σκουπίδια και μετά βίας; Ε τότε, να μην ψηφίζουμε δήμαρχο, να κάνουμε εκλογές για Τελετάρχη και Απορριματάρχη.
Αλλη απορία: γιατί τους φάνηκε περίεργη η χλαπάτσα του ΣτΕ; Πού ζούνε; Δεν είχαν ακούσει ποτέ ότι στην Ελλάδα, είτε φτιάχνεις κάστρο στην άμμο είτε καλωδιωτή γέφυρα με τζιριτζάντζουλες, θα σου την πέσουν δέκα νοματαίοι, που θα προσφύγουν στο ΣτΕ;
Οι οποίοι νοματαίοι μπορεί να έχουν από απόλυτο δίκιο μέχρι απόλυτο άδικο. Μπορεί να είναι ηλίθιοι, μπορεί να είναι δεξιοί, αριστεροί, γέροι αργόσχολοι, νοικοκυρές σε απόγνωση, bloggers, φεμινίστριες, ακτιβιστές, μανιοκαταθλιπτικοί, η Όλγα Τρέμη με το παρεάκι της, το πάνελ του ΧΧΧ-Factor, η Μπεζαντάκου με την Μπίλιω Τσουκαλά, ο Αλέκος που τα παίρνει όλα προσωπικά, οτιδήποτε. Πάντως θα προσφύγουν. Νόμος.
Και τώρα έχουν βγει όλοι μαζί και φωνάζουν και χτυπιούνται ότι ο «λαός» του ΠΑΟ δεν θα το επιτρέψει και οι Αθηναίοι είναι ενωμένοι και οι Πλαταιείς είναι μαζί τους.
Σιγά, μανίτσα μου. Σε λίγο θα πάρουμε και τα λιανοτούφεκα να βγούμε στις ταράτσες να κάνουμε αντίσταση.
Δεν ξέρω τι θα γίνει με την υπόθεση, αλλά ο Δήμαρχος και η πράσινη ΠΑΕ μού θύμισαν την ατάκα της Σαπφούς Νοταρά στη Βλαχοπούλου-χαρτοπαίχτρα: «Πολύ τις μπέρδεψες τις δουλειές σου κυρά μου. Όλο θαλασσοδάνεια είσαι, όλο χασούρες.»
Τις μπερδέψατε τις δουλειές, κύριοι. Και τώρα είμαστε όλοι στη χασούρα.

Whisky

Τις προάλλες η ΕΤ-1 πρόβαλε μία πολύ ενδιαφέρουσα ταινία από την Ουρουγουάη: Whisky. Tην είχα ακούσει, τότε που διάβασα για το πρόωρο τέλος του σκηνοθέτη της, αλλά δεν την είχα βρει πουθενά. Να και μια φορά που δεν λυπήθηκα τα φράγκα που πληρώνω με το ζόρι στην ΕΡΤ. Το Whisky (2004) τιμήθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και στα βραβεία Goya (τα ισπανικά Όσκαρ).

Χειρίζεται την ανθρώπινη μοναξιά με ένα χιούμορ πικρό, ανέκφραστο και… αγέλαστο.

Τρία τα πρόσωπα:

  • Η Marta είναι μια 50χρονη ψιλο-φουκαριάρα, η οποία δουλεύει σε μια βιοτεχνία με κάλτσες. Έχει τόσο πολύ «ποτιστεί» από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, που μόλις και μετά βίας μιλά με το αφεντικό της: κάθε πρωί τον περιμένει στωικά στην είσοδο της βιοτεχνίας να ανεβάσει το ρολό και να ανοίξει την επιχείρηση. Μπαίνουν μέσα και με τις ίδιες μηχανικές κινήσεις τού φτιάχνει τσάι, του λέει μισή κουβέντα και τελικά στρώνεται στη δουλειά. Μετά παίρνει το λεωφορείο και επιστρέφει σπίτι, για να ξημερώσει άλλη μία μέρα που θα την βρει στην πόρτα της βιοτεχνίας να περιμένει το αφεντικό. Ζωή και κότα.
  • Το αφεντικό, ο Jacobo, είναι ο ορισμός του δυσοίωνου: βαριέται τη ζωή του, μιζεριάζει, αφήνεται όλο και περισσότερο στη μοναξιά του. Μέχρι που μια μέρα, προτείνει στην Marta να κάνουν πως είναι παντρεμένοι, επειδή θα ερχόταν στο Μοντεβιδέο ο αδελφός του, Herman. Εκείνη βέβαια, άλλο που δεν θέλει. Μέχρι και κομμωτήριο πάει για να σουλουπωθεί. Ο λόγος που αποφασίζουν να παίξουν αυτό το θέατρο δεν εξηγείται. Εγώ κατάλαβα ότι ήθελε απλώς να αποδείξει στον αδελφό του ότι δεν ήταν και 100% loser.
  • Ο αδελφός Herman που ζει στην Βραζιλία, είναι λίγο πιο αλέγρος και πετυχημένος. Έχει παιδιά, ίσως και μια σύζυγο, έχει χαμόγελο, έχει φλυαρία, έχει διάθεση να κάνει ακόμα και κόρτε στη φουκαριάρα τη Marta (είπαμε, σουλουπώθηκε). Μέχρι που τους προτείνει να περάσουν οι τρεις τους λίγες μέρες σε ένα γνωστό τουριστικό θέρετρο της Ουρουγουάης. Εκεί, ο καθένας ξεπερνά το όριό του: η Marta ζει το μύθο της, ο δυσοίωνος βγαίνει τελείως από τα νερά του, κάνοντας φιλότιμες προσπάθειες να προσαρμοστεί και ο Ηerman παριστάνει τον κορτάκια σε μια παντρεμένη. Μάλλον με επιτυχία.

Το τέλος της ταινίας έχει πολλές ερμηνείες. Η Μarta τσιμπημένη με τον Herman επιστρέφει με δάκρυα στο σπίτι, αλλά έχει εκδηλώσει τις προθέσεις της. Ο δυσοίωνος πίσω στην καρακοσμάρα του και ο Herman πίσω στη Βραζιλία.

Και το επόμενο πρωί που επανέρχεται η γνωστή ρουτίνα της βιοτεχνίας, έχει συμβεί η μεγάλη ανατροπή: Ο Jacobo φτάνει στην είσοδο, αλλά η Marta που κανονικά τον περίμενε στην είσοδο για να ανεβάσει το ρολό, δεν είναι πια εκεί…

Ο Juan Pablo Rebella (1974-2006) που σκηνοθέτησε την ταινία μαζί με τον Pablo Stoll έβαλαν κατά κάποιο τρόπο την Ουρουγουάη στον παγκόσμιο κινηματογραφικό χάρτη. Είχε προηγηθεί η ασπρόμαυρη ταινία 25 Watts, η οποία απέσπασε και εκείνη πολλά βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ.

Δημοκρατία με lexotanil

Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009
Σε ένα αργεντίνικο βιβλίο είχα διαβάσει κάτι που μου άρεσε για τη Δημοκρατία: Δημοκρατία είναι όταν καταφέρνεις να ανέχεσαι το διαφορετικό χωρίς να πάρεις lexotanil.

Το θυμήθηκα για δύο λόγους:
* Διάβασα μια ανακοίνωση του κόμματος του Αλέκου: Θυμωμένο, as usual, επειδή ένας Ισραηλινός πολιτικός θα συμμετείχε σε εκδήλωση-ομιλία στο Πάντειο. Το κόμμα του Αλέκου εμμέσως ζητούσε να μην γίνει η συζήτηση και προσωπικά είμαι βέβαιος ότι δεν θα γίνει, διότι δεν θα τον αφήσουν να μιλήσει. Έχει ξαναγίνει, άλλωστε, τέτοιο σκηνικό.
ΔΙΟΡΘΩΣΗ. Ο φίλος σκύλος της Βάλια Κάλντα μού έστειλε μια διευκρίνιση ότι η ομιλία θα γίνει απέναντι από το Πάντειο, στη Γενική Γραμματεία Τύπου. Κατά συνέπεια δεν τίθεται θέμα ασύλου. Βεβαίως, κατά τη γνώμη μου, δεν αλλάζει η ουσία. Γιατί σε μια συζήτηση δεν τίθεται θέμα face control. Συζήτηση. Λόγος-αντίλογος. Και ο καθένας θα βγάλει το συμπέρασμά του.
Επιπλέον, εγώ ο αφελής, θυμήθηκα ότι πέρυσι η προεδράρα του Ιράν είχε μιλήσει σε ένα αμερικανικό πανεπιστήμιο. Εκεί όπου δεν ισχύει το άσυλο. Ο χώρος ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Δεν ξέρω αν πήραν lexotanil για να τον ακούσουν, πάντως, τον άκουσαν. Γκρίνιαξαν ορισμένοι, κοπανήθηκαν στα πλακάκια μερικοί, έκλαψαν και κάποιοι άλλοι, αλλά τον άκουσαν. Του έκαναν και ερωτήσεις και μετά ο Αχμαντινοτέτοιος πήγε στην ευχή του ενός και μοναδικού θεού και του προφήτη αυτού. Αμήν.

* Πάμε παρακάτω: διάβασα σε δύο λατρεμένους bloggers, τον Ιρλανδό και τον ΜΠΑΟΚτσή ndn εκ Λονδίνου τη διαφημιστική καμπάνια στη Βρετανία και άλλες χώρες με τίτλο the atheist campaign και σύνθημα: there’s probably no god, now stop worrying and enjoy your life. Ακόμα και θρησκευτικές ομάδες έδωσαν χρήματα για το σκοπό της καμπάνιας με το σκεπτικό ότι θα προάγει την συζήτηση για το αν υπάρχει τελικά θεός.

Δεν ξέρω αν αυτοί που έδωσαν χρήματα το έκαναν υπό την επήρεια lexotanil, όμως, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι στην Ελλάδα η καμπάνια αυτή θα είχε αντέξει, άντε ένα 24ωρο.
Το τι ράσο και γλάσο θα είχε παρελάσει από την TV, τα πρωινάδικα, τα μεσημεριανάδικα, τα απογευματινάδικα, την Όλγα με το παρεάκι της, τις βραδινές (σοβαρές πρωινές) εκπομπές και τους άμβωνες δεν λέγεται. Και όλοι με το lexotanil στο ένα χέρι και το ποτήρι νερό στο άλλο.

Και πάνω που θα το είχαν κατεβάσει το χαπάκι, θα είχε παρέμβει κατά πάσα πιθανότητα η κυβέρνηση για να σταματήσει την καμπάνια, να λήξει η Ιντιφάντα και να σωθεί η Ελλάς, η Δημοκρατία και τα lexotanil. Αμήν.

H πίσω αυλή

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

Η κεντρική και νότιος Αμερική συχνά αποκαλείται «πίσω αυλή» των ΗΠΑ. Την τελευταία δεκαετία με πρόεδρο τον Γιωργάκη Μπους, ο όρος επιβεβαιώθηκε και με το παραπάνω.

Βέβαια όταν πρωτομετακόμισε στο Λευκό Οίκο, το 2000, είχε υποσχεθεί να αλλάξει τα πάντα στην «πίσω αυλή».

Φαίνεται ότι είχε ακούσει και εκείνος μια φωνή να του λέει «Γιώργο, άλλαξέ τα όλα».

Λογάριαζε όμως χωρίς τον ξενοδόχο: Του την έπεσε ο Λάντεν της γνωστής οικογενείας και ο Γιωργάκης άλλαξε πλάνα. Με λίγα λόγια, η «πίσω αυλή» έμεινε εντελώς απεριποίητη.

Έλα όμως που οι αυλές όταν μείνουν απεριποίητες, βρίσκουν τρόπο να σε τιμωρήσουν. Τον Μπους τον τιμώρησαν με το να σκάσουν μύτη δεκάδες ενοχλητικά -για τον ίδιο- παρατράγουδα.

Αριστεροί, κεντροαριστεροί, λαϊκιστές-caudillos με μεγάλη γλώσσα άρχισαν να του κάνουν ναζάκια.

Κεντροαριστεροί με την ευρωπαϊκή έννοια είναι ο (Lula) Da Silva στην Βραζιλία, η Michelle Bachelet στη Χιλή και ο Tabaré Vázquez στην Ουρουγουάη.

Πιο αριστερά ίσως κινείται ο (πρώην επίσκοπος) Fernando Lugo στην Παραγουάη, αλλά αυτός είναι καινούργιος και ακόμα δεν έχει δώσει δείγματα γραφής. Κάτι σαν τη νέα σεμνή και ταπεινή κυβέρνηση Καραμανλή.

Στη συνέχεια έχεις το absolut τρελλό παρεάκι που εγώ ονομάζω «λαϊκισμό νέου τύπου» με τρία βασικά παραδείγματα: την Αργεντινή (φαμίλια Kirchner ΕΠE: μία κυβερνά ο σύζυγός, μία η σύζυγος. Τώρα έχουμε τη λατρεμένη σύζυγο Cristina Fernández de Kirchner), τη Βενεζουέλα με τον πρόεδρο-ορχήστρα Hugo Chávez και τον Ισημερινό με το alter ego του Chávez, τον ευσεβή καθολικό Rafa Correa.

Το πρόβλημα με αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι τα πράγματα πάνε πρίμα, όταν έχεις φράγκα να μοιράσεις. Και τώρα τελευταία, δυστυχώς, το ταμείον είναι μείον. Ας όψεται η κρίση.

Από κοντά βέβαια έχουμε τη Βολιβία του φουκαρά του Evo Morales, ο οποίος με τα χίλια ζόρια έχει καταφέρει να αντισταθεί στην πλούσια λευκή μειοψηφία που κοντεύει να του διαλύσει τη χώρα, τη Νικαράγουα με τον σαντινίστα Danielito Ortega και φυσικά την Κούβα με τους γηράσκοντες αδελφούς Castro.

Τα μόνα λουλούδια που άνθισαν στην «πίσω αυλή» και προσέφεραν στιγμές χαράς στον Γιωργάκη Μπους ήταν και είναι ο πρόεδρος της Κολομβίας Alvaro Uribe (λένε ότι η Ingrid Betancourt θα ξαναβάλει για πρόεδρος. Νομίζω ότι είναι αρκετά έξυπνη να μην το κάνει) και το Μεξικό: πρώτα με τον «Coca Cola» Vicente Fox και τώρα με τον Felipe Calderón. Και τα πράγματα, δυστυχώς, πηγαίνουν χάλια για το λατρεμένο μου Μεξικό.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί σε λίγες μέρες ο Μπαράκ ο Ομπάμας θα ορκιστεί πρόεδρος (επιτέλους να τελειώνουμε με το σίριαλ, μανίτσα μου) και έχει υποσχεθεί (και αυτός) μια νέα σελίδα με την «πίσω αυλή».

Ο Ομπάμα έχει ένα σοβαρό μειονέκτημα. Ας πούμε ο Γιωργάκης ο Μπους έλεγε ξεκάθαρα: σας έχω ΟΛΟΥΣ γραμμένους. Και εσάς και το σοσιαλισμό σας. Βρίστε με όσο θέλετε, I got better things to do.

Ο Μπαράκ όμως υποτίθεται ότι είναι gentleman: θέλει να συνεννοηθεί. Έχεις και τη μανδάμ Χίλαρι με την «έξυπνη» διπλωματία (ελπίζω μόνο να μην είναι σαν τις «έξυπνες» βόμβες που έπεφταν στη Σερβία), οπότε λες, όπα κλείνει η ψαλίδα (για να θυμηθώ και τον Λευτέρη Ζαγορίτη με το κορακί μαλλί).

Αντε όμως να σε δω βρε Μπαράκ μου με την οικονομική κρίση που έχεις να αντιμετωπίσεις και τα υπόλοιπα ανοιχτά μέτωπα στον πλανήτη.

Ασε που άμα σκάσεις μύτη στην «πίσω αυλή» θα τρίβεις τα μάτια σου: Τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά και δεν αποκλείεται την επόμενη διετία ο πολιτικός χάρτης να αλλάξει και πάλι με πιο μοιρασμένες τις δεξιές και αριστερές κυβερνήσεις.

Έπειτα έχεις και την Κούβα που ψάχνει την επόμενη μέρα σε πιο φρέσκιες ηγεσίες. Το είπε άλλωστε ο Raúl Castro: εμείς τα γεροντάκια την κάνουμε σιγά-σιγά, εσείς οι νέοι προσέξτε. Και τους ξέρετε τώρα τους γέρους. Είναι να μην αρχίσουν...

Ασε που, πλάκα πλάκα, για να συνεννοηθείς στην «πίσω αυλή» δεν φτάνουν πλέον τα ισπανικά. Καλό είναι να ξέρεις και κανά ρώσικο.

Τέλος πάντων. Θα αναμείνουμε. Καλόπιστα. Γιατί μας αφορά η «πίσω αυλή», αφού συχνά πυκνά είμαστε εκεί.

Και την παρακολουθούμε μακριά από τις εύκολες φωνές τύπου «ο Τσάβες είναι μάγκας» και «ζήτω η επανάσταση».

Hasta mas ver που λέμε και στην Αργεντινή. Κυριολεκτικά.

Στο φανταράκι μας

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2009
Περίεργος μήνας ο Ιανουάριος. Πάντα θα μου θυμίζει την τυχερή εκείνη χρονιά του 1996, που ως φαντάρος (λοχίας, τρομάρα μου) στη Ρόδο σηκώθηκα εν τω μέσω της νυκτός να υπερασπιστώ τα πάτρια εδάφη των Ιμίων.
Τότε το πράγμα τελείωσε γρήγορα. Θυμάμαι που με είχε πιάσει ένα πράγμα και τραγουδούσα το τραγούδι της Βόσσου Μια μετακόμιση θα κάνω από το σπίτι το παλιό. Ουσιαστικά αυτό κάναμε εκείνο το βράδυ: Το μετακομίσαμε το στρατόπεδο και μόλις φτάσαμε στο σημείο της μετακόμισης, σφύριξε κλέφτικα το αρχηγόπουλο-Παπαφλέσσας και γυρίσαμε πίσω.
Μετά όλοι ξέρουμε πώς τελείωσε το έργο: ο Σημίτης ευχαρίστησε από το βήμα της Βουλής τους Αμερικάνοι, η Δάφνη έφτιαξε καρυδόπιττα και έπεσαν οι τίτλοι τέλους. Τhe End.
Τα ίδια βλέπω ότι γίνονται και τώρα με τους Τούρκοι, αλλά δεν ανησυχώ καθόλου. Καταρχήν έχω τον Μεϊμαράκη να ανησυχεί για μένα και νιώθω ασφάλεια. Το βλέπεις, άλλωστε, το βλέμμα το προβληματισμένο. Tι άλλο θέλεις;
Έπειτα έχω και την Ντόρα να δηλώνει με τη γνωστή ξυνίλα ότι δεν αρμόζει σε χώρα που θέλει να μπει στην ΕΕ τέτοια συμπεριφορά. Αλλά επειδή -ως γνωστόν- η Ντόρα είναι large άνθρωπος, σου λέει κιόλας ότι σε κάθε περίπτωση «εμείς στηρίζουμε την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας».
Έχω βέβαια και τη γνωστή απορία: όταν λέει «εμείς στηρίζουμε», ποιους ακριβώς εννοεί; Την αφεντιά της, τον μπαμπά της και τον Κυριακό; Γιατί αν εξαιρέσω την παραπάνω τριπλέτα, κανένας άλλος στον κόσμο δεν ασχολείται με αυτή την «προοπτική». Ούτε καν η ίδια η Τουρκία.
Ας «στηρίζουν» λοιπόν οι άνθρωποι, καλοσύνη τους. Μόνο να προσέξουν μην πέσει κάτω και σπάσει και έχουμε τρεχάματα μετά...
Τέλος πάντων, άμα ο Μεϊμαράκης ανησυχεί και η Ντόρα στηρίζει το άτακτο παιδί που εννοεί να έχει μονίμως το χέρι στη μύτη και να βγάζει καρκαδάκια, εγώ ο άσχετος δεν έχω λόγο να ξενυχτάω άλλο.
Εντελώς πληροφοριακά, όλο αυτό το έγραψα για ένα λόγο: Να συμπαρασταθώ στον καλό μας blogger και λατρεμένο φίλο *P@n0s* που κάθεται ο μαύρος τώρα στη Ρόδο σε επιφυλακή και βαράει 12ωρα σε σκοπιές και υπηρεσίες. Ή όπως το λένε στη γλώσσα της φανταρίας: εμπλοκή.
Μικρέ και καλέ μας φίλε, κουράγιο. Εμείς, εσένα ξέρουμε εσένα στηρίζουμε.

Βρουμ Βρουμ

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2009
Η αλήθεια είναι ότι το Rally Dakar μόνο ακουστά το είχα. Κάτι τύποι με αυτοκίνητα και μηχανές έτρεχαν στην έρημο της Αφρικής. Μέχρι εκεί. Μετά το Dakar τελείωσε, λόγω προβλημάτων ασφάλειας (βλέπε τρομοκρατία) και το Rally μεταφέρθηκε στην Αργεντινή! (καλά καλά, και στη Χιλή).
Τα νούμερα: 3-18 Ιανουαρίου, 9.000χλμ, 880 οχήματα, 2.500 άτομα συμμετέχουν με κάθε τρόπο.
Έψαξα τη διαδρομή για να δω τι παίζει: Και η αλήθεια είναι ότι παίζει ένα από τα πιο όμορφα, άγρια, περίεργα και ιστορικά τμήματα της Αργεντινής. Δεν έχω πάει. Θέλω όμως πολύ. Φέτος τον Οκτώβριο που θα πάω στην Αργεντινή, ίσως καταφέρω να φτάσω σε μερικά από αυτά τα μέρη. Ίσως, γιατί είναι και πολλά, πού να πρωτοπάω...
Ιδού για όσους ενδιαφέρονται μερικά στοιχεία.

*1η διαδρομή: Buenos Aires - Santa Rosa : Η πάμπα της Αργεντινής, η καρδιά της αγροτιάς. Ωραία και άγρια τοπία. Εδώ μόνο το Rally μπορεί να τα βγάλει πέρα…
*2η διαδρομή: Santa Rosa- Puerto Madryn: Το βορειοανατολικό τμήμα της Παταγονίας με απίστευτη ομορφιά και πήχτρα στον αμμόλοφο. Το Puerto Madryn είναι το όνειρο του φετινού μου ταξιδιού, αφού εκεί έχει φάλαινες. Εκεί υπήρξε επίσης και αποικία Βρετανών από την Ουαλία. Λένε ότι πήγαινε συχνά η λαίδη Νταϊάνα (εμ, δεν καθόταν εκεί, μου ήθελε Παρίσια).
*3η διαδρομή: Puerto Madryn - Río Negro: Αφήνουμε τον Ατλαντικό Ωκεανό και προχωράμε στο εσωτερικό. Με φόντο την ξεραϊλα της Παταγονίας. Και την πέτρα. Πολύ πέτρα.
*4η διαδρομή: Río Negro - Neuquén: Προς τα βόρεια στο Νεουκέν (έτσι προφέρεται) μια από τις πλουσιότερες περιοχές της Αργεντινής, με κοιτάσματα αερίου και πετρελαίου (αμέ). Οι γεωλόγοι θα το λάτρευαν το μέρος. Εντάξει δεν είναι και Γκραν Κάνιον, είναι ΚΑΛΥΤΕΡΟ!
*5η διαδρομή: Neuquén - San Rafael (Mendoza): Αυτή η διαδρομή πρέπει να είναι μαγική. Τοπία απίστευτα σε μια από τις πιο ωραίες, πιο τουριστικές και πλούσιες περιοχές της Αργεντινής.
*6η διαδρομή: San Rafael - Mendoza: Η καρδιά της παραπάνω περιοχής με την πρωτεύουσα Μεντόσα. Από εδώ ξεκίνησε ο Libertador San Martίn (o πατέρας της Αργεντινής) για να αντιμετωπίσει το στρατό της Ισπανίας. Μάλιστα οι γυναίκες της περιοχής δώρισαν τα κοσμήματά τους για να ενισχύσουν τον Αγώνα και έραψαν την πρώτη σημαία μας (bandera de los Andes) η οποία βρίσκεται σήμερα στον Καθεδρικό του Buenos Aires.
*7η διαδρομή Mendoza – Valparaíso-Atacama (Χιλή): Δύσκολη διαδρομή με πέρασμα μέσα από τις Ανδεις στη Χιλή. Το Βαλπαραΐσο είναι το μεγαλύτερο λιμάνι της Χιλής και η δεύτερη σημαντικότερη πόλη. Εδώ βρίσκεται το Κοινοβούλιο, όπως και ένα από τα σπίτια που έζησε ο Pablo Neruda. Πολλά τα τουριστικά θέρετρα τριγύρω για Χιλιανούς και Αργεντινούς. H έρημος της Atacama λένε ότι είναι η πιο άγρια και άνυδρη του πλανήτη. Μέχρι και 400 χρόνια χωρίς να πέσει σταγόνα…
*8η διαδρομή Copiapó - Fiambalá: Επιστροφή στην Αργεντινή σε μια άγρια και ξηρή περιοχή με σπουδαίο προ-Κολομβιανό πολιτισμό.
*9η διαδρομή: Fiambalá - La Rioja: Εδώ έρχεσαι για το διάσημο κρασί και εφόσον έχεις δει όλα τα άλλα στην Αργεντινή. Η Λα Ριόχα είναι γνωστή για τον Κάρλος Μένεμ (πρόεδρος της Αργεντινής 1989-1999). Από εδώ ξεκίνησε το πουλάκι μου…
*10η διαδρομή La Rioja - Córdoba: Το Rally κατεβαίνει πιο νότια με κατεύθυνση την βιομηχανική Κόρδοβα. Έχουμε και εμείς Κόρδοβα, η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Από το Πανεπιστήμιό της πέρασαν προσωπικότητες της Αργεντινής σε όλους τους τομείς. Η πόλη έγινε πιο γνωστή από την εξέγερση του Μαΐου του 1969 κατά της δικτατορίας. Το γνωστό σε εμάς Cordobazo…
*11η διαδρομή: Córdoba - Buenos Aires: Επιστροφή στην αργεντίνικη πάμπα με κατεύθυνση την πρωτεύουσα για τον τερματισμό. Νομίζω ότι θα περάσουν και από την πόλη Ροσάριο, τη δεύτερη μεγαλύτερη της Αργεντινής. Εδώ το 1812 ο στρατηγός Belgrano ύψωσε για πρώτη φορά τη σημαία της Αργεντινής.

Περισσότερα, στο επίσημο site: http://www.dakar.com/index_DAKus.html
ΦΕΤΟΣ τον Οκτώβριο, λέμε, θα πάω Αργεντινή. Ακούσατε ορισμένοι;
Gracias Mario, por toda la informaciόn...

Καλορίζικοι

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009
Δεν θα το πιστέψεις, έγινε ανασχηματισμός. Μεταξύ μας, το είχα δει χθες στα μούτρα του Καραμανλή την ώρα που παρακολουθούσε με το γνωστό βαριεστημένο ύφος την τελετή των υδάτων στη Ραφήνα με φόντο μια θεϊκή ψαροταβέρνα.
Για τους λατρεμένους bloggers που ενημερώνονται από εδώ (ύψιστη τιμή), έχουμε και λέμε:

* Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος παρέμεινε υπουργός Υγείας. Καλά να πάθει. Όταν βγαίνεις και λες: «ολοκλήρωσα το έργο μου στην Υγεία» και δεν ντρέπεσαι για αυτό, η καλύτερη τιμωρία είναι να κάτσεις εκεί να το καμαρώσεις. Και ας περάσει και μια βόλτα από το ΚΑΤ να δει θέαμα. Μια πόρτα είναι από το σπίτι του.
* Η Ντόρα πάλι υπουργός Εξωτερικών. Σούπερ. Μετά τις φάπες που έφαγε από την Κοντολίζα, θα τρώει τώρα και τις φάπες της Χίλαρι. Βέβαια εδώ που τα λέμε, σε μια χώρα με ανύπαρκτη εξωτερική πολιτική, μια αποτυχημένη δήμαρχος είναι μια χαρά για το υπουργείο. Της εύχομαι να κάνει πράξη το όνειρό της: ταξίδι στις ΗΠΑ χωρίς visa. Όχι την πιστωτική, την άλλη.
* Παρέμεινε ο Πάκης (τέως Προκόπης) Παυλόπουλος υπουργός Εσωτερικών, ενώ στη θέση του Almirante Χηνοφώτη έρχεται ο Comandante Μαρκογιαννάκης. Ξέρετε, για τη Δημόσια Τάξη. Μεγάλη επιτυχία. Να υποθέσω ότι ο νέος αρμόδιος θα αξιοποιήσει τα κονέ που έχει στην Κρήτη;
* Ο Στυλιανίδης έφυγε από το Παιδείας. Έρχεται το νέο σλόγκαν: ως υπουργός Μεταφορών θα λέει «Qatar Airways ή τάνκς».
* Ο Αρούλης έφυγε από το Τουρισμού: Αίσχος. Ντροπή. Κλαίει η Μykonos.
* Έφυγε ο Αλογοσκούφης και ήρθε ένας τύπος που κάποτε είχε πει ότι «βρήκε καφέ με 2 ευρώ». Πού βρε μανίτσα μου τον βρήκες 2 ευρώ να πάμε και εμείς; Στην Αγία Όλγα; Δεν πιάνεται, αγάπη μου, εκεί. Ξέχασες ότι έχουν διευθυντή του Νοσοκομείου τον Ανευλαβή;
* Ο Χατζηγάκης πήγε να γίνει υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης. Ρε τι πάθαμε. Τώρα θα ξεκινήσουν καινούργιες θεωρίες περί «ωριμότητας της ελληνικής κοινωνίας»...
* Η Φάνη ακλόνητη. Θα μου πείτε, εδώ πέρασε ασφαλιστικό και δεν άνοιξε μύτη. Ασχετο: Ξέρατε εσείς ότι υφυπουργίνα είναι μια Καλατζάκου; Σήμερα την άκουσα επειδή δεν άλλαξε.
* Διπλό χτύπημα για τον Μητσοτάκη: Ο Κυριάκος έμεινε με τα τηλεφωνικά κέντρα της Siemens στο χέρι και ο Σαμαράς έγινε υπουργός Πολιτισμού. Την ίδια ώρα, η Moet Chandon ρέει άφθονη στην οικία της οικογένειας Βαρβιτσιώτη. Ο υιός έγινε υφυπουργός. Μην με ρωτήσετε τι, δεν έχει άλλωστε σημασία.
* Κρίμα κρίμα για τον Μαργαρίτη Τζίμα. Αλλά τι να περιμένεις από το ανάλγητο κράτος των Αθηνών. Για όποιον δεν το γνώριζε, ήταν υπουργός Μακεδονίας-Θράκης. Αν κάποιος ξέρει τι ακριβώς κάνει το υπουργείο, ας με ενημερώσει.
* Καλά για τον Λιάπη δεν το συζητώ. Ο άνθρωπος είναι ο καλύτερος του χωριού. Αλλωστε, η πολιτική για τον ίδιο είναι κάτι σαν το Allοu Fun Park: πρώτα πάμε βόλτες με τρενάκια και προαστιακούς, μετά παίρνουμε σβάρνα τα Μουσεία και στο τέλος γυρνάμε σπίτι να διηγηθούμε τις ιστορίες μας και να βάλουμε τις φωτό στο flickr.
* Ασχετο 1: Εκείνο το υπουργείο Περιβάλλοντος, τι έγινε; Δεν βρέθηκε κτίριο, δεν βρέθηκε καρέκλα, δεν βρέθηκε εθελοντής ή και τα τρία μαζί;
* Ασχετο 2: ο Τατούλης θα κάνει σχόλιο για όλα αυτά; Τι ώρα;

Μισές δουλειές

Έβλεπα τα λεφούσια από υπουργούς και υπουργίσκους που έσπευσαν στο Νοσοκομείο να δουν τον καημένο τον αστυνομικό. Κανονική παρέλαση. Για την ακρίβεια cow parade.
Μέχρι σήμερα ήξερα ότι οι Έλληνες υπουργοί και υπουργίνες μπορούν να κάνουν ένα πράγμα καλά: να διαπιστώνουν τα προβλήματα. Όχι να τα λύνουν. Απλά να τα διαπιστώνουν. Για τη λύση τους, ας φροντίζει η θεία πρόνοια, η θεία Λένα, η θεία μου η Αμερσούδα.
Από σήμερα ξέρω ότι μπορούν να παίξουν πολύ καλά και το ρόλο της συντρέχτρας. Κλασσική ελληνική αξία η συντρέχτρα.
Σε όλες τις οικογένειες υπάρχει: μια χήρα ή μια κυρία «ατυχήσασα», η οποία είναι πάντα εκεί στα δύσκολα: στα νοσοκομεία, έξω από τα χειρουργεία, στα μνημόσυνα για τα 40, ακόμα και στην ουρά για να βγάλει εισιτήριο που λέει ο λόγος.
Ποτέ δεν θυμόμαστε ακριβώς ποιος την κάλεσε, ποιος την ειδοποίησε, από πού την ξέρουμε. Εκείνη όμως είναι πάντα εκεί.
Έγιναν λοιπόν και συντρέχτρες
Έχω βέβαια μια απορία: αφού ανέλαβαν αυτό το ρόλο, γιατί δεν περνάνε μια βόλτα και από τον Ευαγγελισμό που νοσηλεύεται εκείνη η φουκαριάρα η καθαρίστρια που της έριξαν οξύ; Πάλι μισές δουλειές;

O καθρέφτης

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2009
Να υποθέσω ότι κανένας δεν θα γράψει τίποτα για τον 21χρονο που πυροβολήθηκε; Ξέχασα, ήταν αστυνομικός. Ένα παιδάκι που το έστειλαν να κάνει καριέρα στην Αστυνομία, προκειμένου να βρει μια «δουλίτσα». Να γίνει και το ρουσφετάκι του βουλευτή, να κρατάει και το πιστολάκι, είτε είναι ικανό να το κρατάει είτε όχι. Με τα γνωστά αποτελέσματα...
Αλλά και τι άλλο να έκανε στη ζωή του το παιδάκι-αστυνομικός από την (κάθε) Κυπαρισσία; Αντε να γινόταν ΕΠΟΠ, άντε Πυροσβέστης, άντε λιμενικός. Αλλιώς; Βουρ στο χωράφι ή στην καφετέρια να παίζει φρουτάκια.
Ένα παιδάκι, λοιπόν, που το είχαν χώσει να βαράει «γερμανικό νούμερο» στα Εξάρχεια. Χρονιάρες μέρες έτσι γίνεται με τις βάρδιες. Προσέξατε τα λεωφορεία; Πιτσιρίκια τα οδηγούσαν αυτές τις ημέρες.
Φυσικά και δεν θα χυθεί μελάνι για την περίπτωση του αστυνομικού.
Αλλωστε, ήταν αυτό που λέμε Crόnica de una muerte anunciada.
Όπως επίσης δεν χύθηκε ποτέ μελάνι για εκείνο τον άλλο τον φουκαρά αστυνομικό –πιτσιρίκι και εκείνο- που την έφαγε στα Ζωνιανά και έμεινε ανάπηρος για την υπόλοιπη ζωή του. Εμ κι αυτός; Δεν ήξερε, δεν ρώταγε για τα «ιδιαίτερα» Ζωνιανά;
Τόσο ο 15χρονος Αλέξης όσο και ο 21χρονος είναι θύματα του υπέροχου ελληνικού κράτους, που όλοι αγαπάμε να μισούμε.
Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Της ίδιας κοινωνίας. Του ωχαδερφισμού μας. Του μίσους μας. Της φάτσας μας, που κρύβουμε επιμελώς όταν πλησιάσουμε στον καθρέφτη. Το τελευταίο το είδα να συμβαίνει ήδη: διάβασα αριστερά και δεξιά τους «υποψιασμένους» που όλο αυτό το χαρακτήρισαν προβοκάτσια. Μπράβο τους. Προφανώς ξέρουν καλύτερα από εμένα τον ηλίθιο.
Ευτυχώς που η είδηση «έκανε τον γύρο του κόσμου» και ησύχασα. Μεγάλος καημός και αυτός.
Aκόμα περισσότερο ησύχασα που παρέλασαν τα γνωστά ανθρωπάκια να μας πουν ότι «η δημοκρατία μας είναι ισχυρή». Φανταστείτε να μην ήταν...

Jorge Drexler

Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2009
Ο Jorge Drexler είναι «ξαδελφάκι» μας κατά κάποιο τρόπο. Εξαιρετικός μουσικός από την Ουρουγουάη με πολλές συνεργασίες ήδη στο ενεργητικό του.
Πολλοί θα τον ξέρουν από το τραγούδι Al otro lado del rίo που του χάρισε το Όσκαρ στην ταινία Ημερολόγια Μοτοσικλέτας (2004).
Πριν από τρία χρόνια είχε γράψει αυτό το τραγούδι: Milonga de un moro judίo.
Το θυμήθηκα αυτές τις μέρες που το (προεκλογικό) Ισραήλ σκοτώνει και πάλι. Για να υπάρχει, όπως πιστεύει.
Ακούστε το και δείτε και τη μετάφραση. Κυρίως τη μετάφραση...



Για κάθε τείχος ένα δάκρυ στη χρυσή Ιερουσαλήμ.
Και χίλιες πεταμένες ζωές για κάθε Εντολή.
Είμαι σκόνη του αέρα σου κι ας ματώνω από την πληγή σου.
Και κάθε αγαπημένη πέτρα φυλάει τον πιο βαθύ μου έρωτα.
Δεν υπάρχει πέτρα στον κόσμο που να αξίζει όσα μια ζωή.

Είμαι ένας άραβας εβραίος, που ζει με τους χριστιανούς.
Δεν ξέρω ποιος θεός είναι ο δικός μου, ούτε ποια είναι τα αδέλφια μου.

Δεν υπάρχει νεκρός που να μην με πονά.
Δεν υπάρχει νικήτρια πλευρά.
Δεν υπάρχει τίποτε άλλο από πόνο και μια ακόμα χαμένη ζωή.
Ο πόλεμος είναι κακό σχολείο, όποια στολή και να φορά.
Συγγνώμη που δεν συντάσσομαι κάτω από καμία σημαία.
Αξίζει περισσότερο οποιαδήποτε χίμαιρα από ένα θλιβερό κομμάτι πανί.

Και σε κανέναν δεν έδωσα άδεια να σκοτώνει στο όνομά μου.
Ένας άνθρωπος δεν είναι παρά ένας άνθρωπος και αν υπάρχει θεός, αυτό ήταν το θέλημά του.
Το ίδιο έδαφος που πατώ, θα εξακολουθήσει να υπάρχει. Εγώ θα έχω φύγει.
Δεν υπάρχει δόγμα που να μην πορεύεται προς τη λήθη.
Και δεν υπάρχει λαός που να μην έχει πιστέψει ότι είναι ο Περιούσιος.

Post it

Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2009
Βρε βρε, καλώς τον. Για πέρασε μέσα... Μισό λεπτό μόνο να δω αν έφυγε ο άλλος και αν πήρε μαζί του τα Post it. Εκείνα τα μικρά κίτρινα χαρτάκια που σημειώνουμε και κρεμάμε.
Το κάνω κάθε χρόνο, ξέρεις. Φτιάχνω τις λίστες μου: ταξίδια, πρόσωπα, καταστάσεις, προσδοκίες. Και πάντα αφήνω και κανά δυο κενά Post it: για όσα θα έρθουν ευχάριστα ή δυσάρεστα να με ταρακουνήσουν.
Και μετά τσεκάρω. Σβήνω ή διαγράφω. Τραβάω τις γραμμές, γελώντας πικρά ή γλυκά.
Για κάτσε λοιπόν να δω αν τα πήρε όλα μαζί του... Εντάξει, τα πήρε. Και ήταν όλα τσεκαρισμένα...
Για πέρασε μέσα και ρίξε μια ματιά. Εδώ τα έχω τα νέα Post it. Τα συμπληρωμένα, αλλά και τα κενά. Κυρίως τα κενά. Αυτά που περιμένουν να γεμίσουν. Να τσεκαριστούν, να σβήσουν. Να διαγραφούν. Να με ταρακουνήσουν...
Σου υπόσχομαι ότι εδώ μαζί μου δεν θα πλήξεις. Οι επόμενες 365 μέρες της ζωής σου θα έχουν τα πάντα.
Μαζί θα μοιραστούμε τα πάντα. Και, ξέρεις, είμαστε πολλοί. Και όλοι συνένοχοι. Θα δεις...
Εδώ τα έχω. Τα Post it.
Ξεκινάμε...