Πέρασαν 25 χρόνια

Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008
Ήταν ακριβώς πριν από 25 χρόνια, στις 30 Οκτωβρίου 1983, όταν o Raúl Ricardo Alfonsín, γινόταν πρόεδρος της Αργεντινής με το συντριπτικό 52% των ψήφων.
«Κερδίσαμε, αλλά δεν νικήσαμε κανέναν. Όλοι μαζί πήραμε πίσω τα δικαιώματά μας» ήταν τα πρώτα του λόγια.
Ο ίδιος έγινε το σύμβολο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας και της αξιοπρέπειας ενός λαού, που είχε μόλις βγει από μια φρικτή δικτατορία με πολλούς ανοιχτούς -ακόμα και σήμερα- λογαριασμούς.
Το κερασάκι στην τούρτα εκείνης της 7χρονης ντροπής ήταν ένας πόλεμος με τη Βρετανία για τα Νησιά Malvinas, ο οποίος κόστισε τη ζωή σε άλλους 600 Αργεντινούς.
Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για τα χρόνια της προεδρίας του. Ιδιαίτερα από εμένα που ανήκω στους Περονιστές, ενώ εκείνος υπήρξε η ηγετική φυσιογνωμία των Ριζοσπαστών (UCR).
Όμως στη συνείδηση όλων των Αργεντινών ο πρόεδρος Alfonsín θα συμβολίζει πάντα την αξιοπρέπεια, το ήθος, το καθαρό και ψύχραιμο βλέμμα του καπετάνιου που κρατά το τιμόνι.
Για αυτό και τιμάται από όλους. Εχθρούς και φίλους. Όπως πρέπει.

YΓ Θυμήθηκα ότι στην Ελλάδα ο Alfonsín είχε γίνει γνωστός από εκείνη την Παπανδρεϊκή σαχλαμάρα που άκουγε στο όνομα «Πρωτοβουλία των Έξι για την Ειρήνη και τον Αφοπλισμό» (ή κάτι τέτοιο).
Πάντοτε γέλαγα με όλο αυτό, γιατί στην Αργεντινή κανείς ποτέ δεν άκουσε τίποτα. Ακόμα και στην τριτοκοσμική (όπως ορισμένοι την αποκαλούν) República Argentina, η μπαρούφα έχει τα όριά της.

Κουμ-καν με το δεινόσαυρο

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

Πρωί Πέμπτης αποφασίζω να κατέβω Κέντρο να κάνω μια δουλειά. Απεργία στο Μετρό, αλλά σκέφτομαι ΛΟΓΙΚΑ τι σχέση έχει με το Μετρό το Παγκράτι; Λογικά. Αλλά όπως λένε και στα Τρίκαλα Κορινθίας, common sense is not that common.

Πλησιάζω τη στάση, όπου είχε μαζευτεί τρελλό παρεάκι από καμιά 60αριά άτομα. Κάνω έναν πρόχειρο απολογισμό: 15% κόσμος που πήγαινε δουλειά, και 85% συνταξιούχοι, που προφανώς δεν πήγαιναν για δουλειά. Αδεια χέρια, άντε κανά κομπολόι, άντε καμιά τσαντάρα οι κυρίες. Δηλαδή τι περίμενες; Να κρατάνε χαρτοφύλακα; Τα χαρτιά για την περιοδική ΦΠΑ; Τα σχέδια για την οικοδομή που σηκώνουν στο Γαλάτσι; Τις σημειώσεις για την Πυρηνική Φυσική Ι; Τη σάκα με το laptop?

Έρχεται το ρημάδι το τρόλεϊ ψιλογεμάτο. Ανοίγουν οι πύλες, μπουκάρει το 85%, μπουκάρει και το 15%. Πήχτρα ο κίτρινος δεινόσαυρος. Ούτε ανορεξικιά δεν χώραγε πλέον. Κάνω μια πρόχειρη έρευνα για τη σύνθεση του πληθυσμού: 85% ηλικιωμένοι (σταθερή αξία), 10% εργαζόμενοι, 3% νέοι και 2% διάφοροι περίεργοι. Ακυρα-Λευκά δεν καταμετρώνται.

Ξεκινά ο δεινόσαυρος... Μέσα να μην παίρνεις ανάσα. Το 85% να γκρινιάζει, το 10% να περιμένει καρτερικά, το 2% να στέλνει sms, οι περίεργοι έκαναν τα δικά τους και εγώ παρατηρούσα. Στωικά με ένα χέρι κολλημένο στον κώλο μου.

Στην πρώτη στάση ανοίγει η πόρτα. Τυπική διαδικασία. Έτσι απλά να πάρεις μια ανάσα, να αλλάξεις πόδι, να κουνηθείς λίγο μήπως και τελικά φιλοτιμηθεί ο περίεργος πίσω σου να βγάλει το χέρι του.

Ξεκινά ο δεινόσαυρος για την επόμενη στάση. Ανοίγει η πόρτα, κατεβαίνει ένας, ανεβαίνουν 15. «Έρχεται άλλο από πίσω» φωνάζει μία γριά ντάνα. Μάταια. Ποιος πιστεύει στις μέρες μας συνταξιούχο;

Ξεκινά και πάλι. Εν τω μεταξύ, το χέρι του περίεργου σταθερά κολλημένο στον κώλο μου. Το λέω έτσι τυπικά, μήπως και κανένας είχε ανησυχήσει.

Η γριά ντάνα είχε όμως όρεξη. Μάλλον είχε δει Ευαγγελάτο χθες. Ντυμένη στην τρίχα (στοιχηματίζω το σκουλαρίκι μου ότι πήγαινε για κουμ-καν), το μαλλί λάχανο με δύο μπουκάλια λακ επάνω (+0,05% άνοιξε η τρύπα του όζοντος πάνω από τα πιγκουινάκια μου στην Ανταρκτική).

«Στη Ρώμη τα αφήσανε τα αυτοκίνητα, δεν μπαίνουν στο Κέντρο. Μόνο εδώ ο Ρωμηός δεν μπορεί να το αφήσει» είπε η ντάνα-συγκοινωνιολόγος. Λογικά, θα περίμενες κάποια απάντηση. Συνήθως ο συνταξιούχος και με λιγότερα βρίσκει αφορμή να τα χώσει. Τίποτα όμως. Το οξυγόνο μέσα στο δεινόσαυρο είχε σχεδόν εξαντληθεί, είχε και μια υγρασία 150% έξω, οπότε πού κουράγιο.

Η Ντάνα με το λάχανο, επανήλθε: «Είναι και η απεργία στο Μετρό σήμερα και έχει κίνηση» είπε, για να πάρει όμως την πληρωμένη απάντηση: «ε, καλά μαντάμ και η Ολυμπιακή έχει απεργία». Η ντάνα δεν απάντησε. Καλύτερα.

Με τούτα και με κείνα και με το χέρι σταθερά κολλημένο εκεί που όλοι γνωρίζουμε, αλλά μόνο εγώ ένιωθα, ο δεινόσαυρος έφτασε στην τιμημένη πλατεία του Συντάγματος. Οι πόρτες άνοιξαν και ο λαός εξήλθε. Μαζί με αυτούς και εγώ. Μόνο η ντάνα έμεινε, γιατί τα καλά καρέ του κουμ-καν στήνονται (ακόμα) στην Κυψέλη.

Πρώτη απορία: πώς καταφέρνουν όλοι αυτοί οι περίεργοι και εξαφανίζονται πριν τους δεις; Να φταίει το ότι ασχολούμαι συνέχεια με τους συνταξιούχους;

Δεύτερη και σημαντικότερη απορία: οι απεργίες στο Μετρό γίνονται γιατί οι εργαζόμενοι διεκδικούν την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να ικανοποιηθεί αυτό το αίτημα; Οι άνθρωποι ζητούν αυτό που ισχύει με όλους στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Αλλά είπαμε, common sense is not that common. Ρωτήστε και στα Τρίκαλα Κορινθίας.

Όλα μπερδεύονται γλυκά

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008
Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι η οικονομική κρίση περνά στην «πραγματική οικονομία». Την περασμένη εβδομάδα στο γραφείο μας έκαναν εμβόλιο κατά της λύσσας και της μόρβας.
Μετά μας μοίρασαν κάτι γάλατα με δημητριακά της Vivartia. Σήμερα ήρθαν με τα τελάρα τα γιαούρτια και πέσαμε με τα μούτρα να φάμε. Διακριτικότης μηδέν, εν τω μεταξύ. Όταν λέμε με τα μούτρα, εννοούμε με τα μούτρα. Είναι γνωστό άλλωστε ότι στη θέα του μπουφέ, χάνεται το μέτρο. Ξυπνούν σύνδρομα και αναμνήσεις από εποχές που άλλοι έζησαν και αρκετοί απλά θεώρησαν υποχρέωσή τους κληρονομήσουν.
Πάντως , το γιαουρτάκι είναι εκείνο το γνωστό που στο πλάι έχει μαρμελάδα ή μέλι. Ανοίγεις, γυρίζεις, ανακατεύεις και τρως.
Αν θυμάμαι καλά ένα τέτοιο γιαούρτι με μέλι είχε κυκλοφορήσει και παλαιότερα, αλλά δεν είχε επιτυχία. Τώρα το ξαναέβγαλαν. Προφανώς τότε η κοινωνία δεν ήταν ώριμη, που θα έλεγε και ο υπουργός Δικαιοσύνης και τώρα πλέον ωρίμασε.
Εκτός και αν ωρίμασε η κυβέρνηση και κάλεσε τις εταιρείες να τα μοιράζουν στους εργαζόμενους, ώστε να μην τα βρίσκουν οι αγανακτισμένοι πολίτες στα ράφια και τα πετούν στα μούτρα των αναβαθμισμένων κυβερνητικών εκπροσώπων.
Όλα μπερδεύονται γλυκά...

Polaco Goyeneche

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008
Από τον περασμένο Αύγουστο θέλω να γράψω ένα Post για τον Roberto Goyeneche. Δεν ξέρω ειλικρινά πόσοι τον γνωρίζουν, είναι όμως ένας από τους σπουδαιότερους ερμηνευτές tango που πέρασαν ποτέ από την Αργεντινή. Για μένα, μετά τον Carlos Gardel, είναι ο σπουδαιότερος.

Γεννήθηκε το 1926 στο Buenos Aires και η νοσοκόμα που τον έφερε στον κόσμο τον αποκάλεσε «Πολωνό» (el polaco) από το άσπρο δέρμα και τα κοκκινωπά μαλλιά. Από τότε του έμεινε.

Ο «Πολωνός» με τη μοναδική ερμηνευτική ικανότητα –μια απίστευτα βραχνή φωνή που το μιλούσε το τραγούδι, παρέα με το bandoneόn- συνεργάστηκε με σπουδαίες ορχήστρες των δεκαετιών του 1940 και 1950, όπως του Anibal Trόilo, ενώ στην ιστορία έμεινε και η συνεργασία του με τον Astor Piazzola το 1982.

Στο ρεπορτόριό του, τα πάντα: από τα πιο κλασσικά κομμάτια του tango μέχρι τις μοντέρνες εκδοχές του.

Το 1988 εμφανίστηκε στην ταινία Sur του Fernando Solanas. Παρέα με ένα bandoneόn καθισμένος έξω από ένα παραδοσιακό καφέ του Buenos, ερμηνεύει θρυλικά κομμάτια, όπως το Sur, Naranjo el Flor (αθάνατο!) και Marίa.

Πέθανε το 1994 και στη μνήμη του γράφτηκε από τον Cacho Castaña το Garganta con Arena. Το έχει ερμηνεύσει εκπληκτικά η Adriana Varela (άλλη λατρεμένη).

Ακολουθεί ένα μικρό δείγμα από την ταινία Sur. Αθάνατε Goyeneche!






«Kόκκινος» χαϊλάντερ

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2008
Και να θέλεις να αγιάσεις, ειλικρινά δεν σε αφήνουν. Τις προάλλες στη Βουλή με την Προανακριτική βλέπω ξαφνικά στη θέση του προέδρου του Σώματος τον Βαΐτση Αποστολάτο.
Νομίζω ότι εμείς εδώ στην Ελλάδα έχουμε νικήσει κατά κράτος το «αμερικανικό όνειρο». Εκεί μπορεί από το Χόλιγουντ να βρεθείς στο Λευκό Οίκο. Εδώ από τον σικ καναπέ του Πρωινού Καφέ, μπορεί να βρεθείς στο προεδρείο της εμετικά κακόγουστης (και από άποψη αισθητικής) αίθουσας των 300 Ελλήνων βουλευτών.
Και πάνω που το έχεις εμπεδώσει, σου πετάγεται ο Βενιζέλος και σου λέει ότι σήμερα η κυβέρνηση παρέδωσε τη Βουλή στην Αντιπολίτευση. Χαλάρωσε, βρε μανίτσα μου. Δεν σου παραδώσανε και τα Χειμερινά Ανάκτορα. Μήπως είδες και την Τσαρίνα Αλεξάνδρα Φεοντόροβνα να αναχωρεί για το Εκατερίνμπουργκ;
Και πάνω που ΚΑΙ αυτό το έχεις εμπεδώσει, γίνεται ο τσαμπουκάς. Εκεί στο μαχαλά του ΚΚΕ γινόταν μια περίεργη μουρμούρα. Και τα πήρε η Αλέκα και πετάχτηκε και τους την είπε.

Εκ των υστέρων μάθαμε ότι μουρμουράγανε τα ΠΑΣΟΚ και χαρακτήριζαν τους βουλευτές του ΚΚΕ πράκτορες, ενώ τα ΣΥΡΙΖΑ σιγόνταραν (και μετά σου λένε δεν συνεργάζονται).
Αλέκα, ξέρεις ότι σε αγαπώ. Και για να τα πάρεις ΕΣΥ στο κρανίο, σε πιστεύω. Αλλά σκέψου και το άλλο. Τουλάχιστον εκεί που κάθεσαι ακούς και κανά ιντριγκαδόρικο. You know, για πράκτορες, προδότες, ρεβιζιονιστές και τέτοια. Φαντάζεσαι να ήσουν στην άλλη μεριά; Ξέρεις τι θα άκουγες; Για τον πνευματικό τους, για τον Εσπερινό που πήγαν και την παπαδιά που έφτιαξε ωραιότατη κακαβιά μετά, για το πολιτικό μνημόσυνο του στρατάρχου Παπάγου, για το πόσο γέρασε η Αννα-Μαρία και τέτοια. Θα το προτιμούσες; Αντε να έλεγε κανά πετυχημένο η Φωτεινή η Πιπιλή, άντε σου λέω και η Παρθένα η Φουντουκίδου, άντε (αλλά πολύ άντε) να ακούσεις και από τον Αρη Σταθάκη να σου λέει για τη ζώνη ασφαλείας στα πίσω καθίσματα... Πόσο θα αντέξεις; (Δηλαδή βρε Αρη μου, έλεος, θα βάλω ζώνη.)
Για αυτό σου λέω. Καλά είναι και εκεί στην ακρούλα. Βέβαια και τα ΠΑΣΟΚ δεν ντρέπονται λίγο; Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω αυτό το θεματάκι που έχουν με το ΚΚΕ. Τι σε νοιάζει βρε Χρήστο μου Παπουτσή μου (ισπανιστί Zapatero, αλλά εκεί τελειώνει και η όποια ομοιότητα) αν στηρίζει το ΚΚΕ τη ΝΔ; Αντε λέμε και τη στηρίζει. Λέμε. Εσένα τι σε κόφτει; Το ψωμί σου τρώει; Έλα Παναγία μου…
Τα ΠΑΣΟΚ μου θυμίζουν τον ΠΑΟ που τα βάζει με τον Ολυμπιακό που παίρνει τα πρωταθλήματα. Βρε βαζελοτεντόπανο Τεν Κάτε, είσαι καλύτερος; Βουρ και σήκωστο. Τι σε νοιάζει τι κάνει ο άλλος;
Αλέκα μου άστους. Εγώ ξέρεις πόσο σε πάω. Έχεις χιούμορ και αυτοσαρκάζεσαι. Σε λάτρεψα τότε στο εργοστάσιο της Elite που κράταγες τη γόβα στο χέρι. Μου αρέσει το ήθος και ο τρόπος ζωής σου. Που δεν έχει σχέση με το ήθος και το Lifestyle πολλών (επώνυμων) ψηφοφόρων σου. Tι να κάνουμε, έτσι είναι. Εσύ Αλέκα μου στα 50τμ (χωρίς τη βεράντα) και οι άλλοι την παλεύουν από πιο ευρύχωρα μετερίζια.
Όμως λυπάμαι που θα το πω: εσένα μόνο πάω. Τους άλλους δεν τους αντέχω. Εκείνο το ύφος με το οποίο σε κοιτάνε είναι το κάτι άλλο: λες και σε μισούν επειδή ανακάλυψαν στο πορτοφόλι σου πιστωτική κάρτα ή βρήκαν το απόκομμα του εισιτηρίου των €200 από τη συναυλία της Madonna ή ξέθαψαν κάτω από την ταυτότητα την εικονίτσα του Αγίου Νεκταρίου, που εκείνη η θεούσα έχωσε στην τσέπη σου στα μουλωχτά τότε που πήγες για ένα ρημαδοσαββατοκύριακο στην Αίγινα. Μου ήθελες και τριήμερο στον Αργοσαρωνικό, κακομοίρη…
Εσένα μόνο πάω και ας μην πιστεύω λέξη από αυτά που λες. Φοβάμαι ότι κανένα σύστημα δεν μπορεί να τιθασέψει την ανθρώπινη ανασφάλεια, βλακεία και ματαιοδοξία.

Πάρε τέσσερις λοβοτομημένους και κλείδωσέ τους σε ένα άδειο δωμάτιο. Την άλλη μέρα, ο ένας θα είναι πρόεδρος, ο άλλος αντιπρόεδρος και ο τρίτος χαφιές που θα παρακολουθεί τις προβοκατόρικες κινήσεις του τέταρτου, ώστε να τις καρφώσει στον πρόεδρο ή τον αντιπρόεδρο, ανάλογα με το πού φυσάει ο άνεμος.
Επειδή όμως δεν θέλω να σε στεναχωρήσω, άντε να δεχτώ Αλέκα μου το σύστημά σου και να σε ψηφίσω. Να σου δώσω και 10, 20, 40 χρόνια να λειτουργήσει...

Αν -λέμε αν- αποτύχει και μιζεριάσω εκεί στα 60, μπορείς, αγάπη μου, να μηδενίσεις το κοντέρ να γίνω και πάλι νέος;
Και να το πάμε πάλι από την αρχή, δεν έχω πρόβλημα. Να βρούμε άλλο μοντέλο και να το εφαρμόσουμε για άλλα 50 χρόνια. Και μετά αν -λέμε αν- αποτύχει, να μηδενίσουμε πάλι το κοντέρ.
Θα μου πεις, δεν γίνεται να μείνεις πάντα νέος. Ναι, αλλά η Ζωζώ Σαπουτζάκη πώς το κατάφερε;
Λοιπόν για να τελειώνω με το παραλήρημα που με έπιασε βραδιάτικα: εγώ ο περονιστής δέχομαι να γίνω «κόκκινος», αρκεί να είμαι χαϊλάντερ.
Και αν είναι, Αλέκα μου, να παίξεις ξύλο με τα ΠΑΣΟΚ στη Βουλή, θα έρθω ως χαϊλάντερ να σε υπερασπιστώ. Τους έχω έτσι κι αλλιώς άχτι.

(Το παραλήρημα μάλλον οφείλεται στην αλλαγή ώρας. Ή απλά στο ότι είμαι νούμερο. Διαλέγετε. Και αν θέλετε, εκτός από μέσα σας, το λέτε και έξω σας).

Blogοπαίχνιδο Νο6

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008
Επειδή πολύ το αναλύσαμε στα τελευταία posts και επειδή χάσαμε και στον πρώτο διαγωνισμό της blogόσφαιρας που διοργάνωσε ο DrSeeng (άραγε μπορώ να κάνω ένσταση; Πολύ θα ήθελα αυτό το βιβλίο με τις συνεδρίες), ώρα να το ρίξουμε στο παιχνίδι.
Ο
ethan με κάλεσε στις 7 αλήθειες. Δεν είμαι βέβαιος ότι είναι οι πιο αντιπροσωπευτικές για την περίπτωσή μου, αλλά με μια πρώτη σκέψη αυτές μου ήρθαν:

* Είναι αδύνατον να αργήσω σε ραντεβού. Πάντα νωρίτερα. Και πάντα τρελλό στήσιμο. Μόνο που μετά τα πρώτα δέκα λεπτά του στησίματος, βαριέμαι. Καλύτερα να φύγω, γιατί η ξυνίλα δεν κρύβεται. Επίσης, δεν μπορώ να ξεκινήσουμε να βγούμε 3 και στην πορεία να γίνουμε 33. Εκεί η ξυνίλα χτυπάει κόκκινο.
* Δεν μαζεύω τίποτα. Η παραμικρή υποψία «σωρού» με αρρωσταίνει: από χαρτιά και ρούχα μέχρι… εισερχόμενα στο email.
* Tρύπησα το αφτί μου όταν έχασα ένα στοίχημα με τον εαυτό μου. Είχα πει: «αν εσύ πάρεις ποτέ προαγωγή, να τρυπήσεις το αφτί σου». Συνέβησαν και τα δύο.
* Δεν έχω πάει ποτέ στα μπουζούκια. Ούτε στη Σαντορίνη.
* Είμαι απίστευτα τεμπέλης. Η τελειομανία και το φιλότιμό μου οφείλονται μάλλον σε κάποιον αυτοματισμό που ακόμα δεν μπορώ να εξηγήσω. Ίσως και σε ένα ελαττωματικό γονίδιο.
* Για να γίνω χαλί να με πατήσεις, πρέπει πρώτα να γκρινιάξω.
* Δεν τρώω ποτέ-σιχαίνομαι: τις γαρίδες, τα μύδια, το χοιρινό, τις πατάτες τηγανητές, τα τηγανητά γενικώς, τα αρνιά και τα κατσίκια, τα φαγητά που κολυμπάνε στο λάδι, τα φαγητά που κολυμπάνε στις σάλτσες, τα μανιτάρια και την παπάρα στη σαλάτα. Αντίθετα, μπορώ να τρώω σοκολάτα μέχρι να σκάσω.

Θέλω να καλέσω τη φίλη μου wilma, το Μανιταράκι-Ιάσωνα, τον matrix, τον tovenito, τον billzuk (αν έχει ξεπεράσει το σοκ της Έλλης Κοκκίνου), την Κατερίνα και τον VK.

Παραμύθια

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008

Στην ελληνική ταινία Η βίλα των Οργίων η Ρίτα Μουσούρη στο ρόλο της κυρά Δόμνας λέει την αγαπημένη μου ατάκα: Μιλάτε μου στον πληθυντικό θα με υποχρεώσετε, είμαι κόρη ναυάρχου.

Την ατάκα αυτή θυμήθηκα χτες που άκουσα την άλλη ατάκα του υπουργού ότι είναι «γιος ταχυδρόμου».

Με παραμύθια μεγαλώσαμε όλοι. Ακόμα και τώρα που είμαστε λίγο μεγαλύτερα παιδιά, λατρεύουμε τα παραμύθια με τους καλούς και τους κακούς. Οι «κακοί» είναι οι πλούσιοι. Ξέρουν και οι ίδιοι ότι είναι κακοί, για αυτό και σπάνια παραδέχονται ότι είναι πλούσιοι. «Πώς πάνε οι δουλειές;» ρωτάς έναν πλούσιο και η απάντηση είναι: «ε, δεν βαριέσαι. Χάλια». Ασχετα βέβαια αν το χάλι συνοδεύεται από μια Cayenne και η ξαπλώστρα στην Ψαρρού (πρώτη σειρά) είναι ρεζερβέ από Μάιο μέχρι Οκτώβριο.

Από την άλλη είναι οι «καλοί» φτωχοί. Αυτοί που στερήθηκαν, πείνασαν, αδικήθηκαν, πικράθηκαν, αλλά πείσμωσαν και τα κατάφεραν.

Θα μπορούσα να γράφω σεντόνια για ανισότητες, για πολιτικές, για το πού βρίσκεται ο πραγματικός πλούτος του ανθρώπου και άλλα κοινότυπα και λίαν απογοητευτικά.

Η κυρά Δόμνα όμως τα είπε όλα: Μιλάτε μου στον πληθυντικό θα με υποχρεώσετε, είμαι κόρη ναυάρχου. Μια ξεπεσμένη γεροντοκόρη με μια βίλα, που επειδή δεν μπορούσε να συντηρήσει, τη νοίκιαζε σε «κακούς» πλούσιους για τα όργιά τους.

Και ο ταπεινός αστυφύλακας Νίκος Τσούκας, της απαντά: «Μωρέ δεν πα νάσαι και κόρη αρχικελευστή».

Αυτό λέω και εγώ στον γιο του κάθε ταχυδρόμου και γαλατά. Το θέμα δεν είναι πού φτάνεις. Αν έχεις Cayenne, ξαπλώστρα στην Ψαρρού ή βίλλες. Το θέμα είναι να θυμάσαι από πού ξεκίνησες. Και το βλέμμα δείχνει ότι δεν θυμάσαι. Ή για να στο πω αλλιώς, το θέμα δεν είναι αν εσύ είσαι «γιος ταχυδρόμου». Το θέμα είναι ο κάθε ταχυδρόμος εξακολουθεί να είναι περήφανος για το γιο του.

Φύγαμε για Λίμνη

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

Έχοντας κατεβάσει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ολόκληρο το άλμπουμ της Natalia Clavier (σόρρυ αγαπημένα μου παιδιά, αλλά για πολλές μέρες μόνο τη Natalia θα ακούτε… αν πάντοτε θέλατε να διαγράψετε αυτό το blog, τώρα έχετε την ευκαιρία) δεν μπορώ να γράψω αυτά που ήθελα για να κλείσω το θέμα Δικαιοσύνη. Είμαι σε μια ψυχολογία, που έλεγε και ο Μπιθικώτσης…

Τέσπα, αυτή την εβδομάδα είναι και οι ψηφοφορίες για τις Εξεταστικό-Προανακριτικές Επιτροπές της υπόθεσης Βατοπαιδίου. Θα το γράψω όπως ακριβώς μου έρχεται: και ποιος χέστηκε;

Σε όλο τον κόσμο ασχολούνται με την ύφεση, εμάς εδώ μας έλαχε να ασχολούμαστε με τις μπίζνες που έκαναν οι «πολιτικοί» με δύο «ηγούμενους».

Λοιπόν, εγώ εδώ στο «Κράτος των Αθηνών», μια περιέργεια την έχω να πάω να δω τη λίμνη Βιστωνίδα. Όταν ήμουν μικρός θυμάμαι στη γειτονιά μου τις ταμπέλες «Μπάνια στη Λούτσα κάθε Κυριακή». Με πολύχρωμα γράμματα που για κάποιο περίεργο και χαριτωμένο λόγο τραβούσαν σαν μαγνήτη κάτι χοντρές γριές: Μαζεύονταν γύρω στις 6 το πρωί (όπως μάθαινα) για να πάνε να κολυμπήσουν.

Αν στο μέλλον δω στη γειτονιά ταμπέλα «Μπάνια μετά προσκυνήματος στη Λίμνη Βιστωνίδα», θα σηκωθώ μαζί με τις γριες και θα πάω. Έστω και στις 6.

Τι έλεγα; Α, ναι. Ειλικρινά δύο σκασίλες είχα στη ζωή μου τελευταία: τι στάση θα κρατήσουν οι ΤατουλοΠολύδωροΜανώληδες στην Προανακριτική και αν θα βρεθεί ένας κούριερ να πάει τον φάκελο της δικογραφίας στη Βουλή (όπως ζητά η καλή και ηθική Αριστερά, σε αντίθεση με το κακό και πρόστυχο ΠΑΣΟΚ που τους καταδίκασε με σαθρά στοιχεία) ώστε να ξέρουν να μην στείλουν και λάθος άνθρωπο στη φυλακή.

Το έχουν σίγουρο αυτοί όλοι ότι κάποιοι θα πάνε φυλακή…

Αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι πιστεύουν ότι είμαστε τόσο ανόητοι. Δεν ξέρουμε όλοι εμείς ότι ποτέ κανείς δεν πήγε φυλακή με Επιτροπές. Δεν έχουμε καταλάβει πόσο σούπερ ατομάκια είναι που φροντίζουν με κάθε λεπτομέρεια να προσδιορίσουν ακόμα και πότε διαγράφονται τα ποινικά αδικήματα: σου λέει, τα παλιά ποινικά αδικήματα τα έφαγε η μαρμάγκα και τα νέα ποινικά αδικήματα η μαρμάγκα θα τα φάει τον Ιούνιο. Δηλαδή έχει αρχίσει ήδη να τα ροκανίζει.

Τι είναι ο Ιούνιος; Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά στο Σύνταγμα με τον Κακλαμάνη, Απόκριες στου Φιλοπάπου με τον Κακλαμάνη, Πάσχα στη Μητρόπολη με τον Κακλαμάνη και έφτασε ο Ιούνιος. Βρε μανίτσες μου, δεν φέρνετε και τη Μις Μαρπλ; Μήπως να κάνετε και μία ΕΔΕ; Ειλικρινά θα ήθελα να ξέρω ποιος άνθρωπος σκέφτηκε την ΕΔΕ. Έγινε ποτέ ΕΔΕ για αυτόν που την επινόησε;

Μήπως, λέω μήπως, σκέφτηκε ποτέ κανείς από όλους αυτούς που πασχίζουν να μας κυβερνήσουν να αλλάξει τη διαδικασία περί ευθύνης πολιτικών προσώπων;

Σε όλο τον κόσμο (δηλαδή οι κουτόφραγκοι) στέλνουν πρωθυπουργούς, υπουργούς και βουλευτές στα δικαστήρια, όπως κάθε άλλο θνητό. Στέκονται στο εδώλιο απέναντι σε δικαστές χωρίς βάτες από γούνα, ώστε να αποδείξουν ότι δεν είναι απατεώνες. Και αν δεν τα καταφέρουν πάνε μέσα. Την ίδια ξεφτίλα που θα υποστώ εγώ και εσύ για να αποδείξουμε ότι πρέπει να έχουμε λευκό ποινικό μητρώο θα υποστούν και εκείνοι. Τέλος. Και μην μου πείτε τώρα για το 1989, πλιζ. Φάνηκε και στην πορεία ότι ούτε καν τα στοιχεία της παραπομπής δεν ήταν αρκετά.

Μήπως εκεί μέσα στις τόσες μπαρούφες περί «δίκαιης κοινωνίας» και «αριστερής πολιτικής» ακούσατε κάτι περί αυτού; Όχι ε; Καλά το υποψιάστηκα.

ΥΓ Στη φωτό η Εξεταστική (δεξιά), η Προανακριτική (αριστερά) και η ΕΔΕ (κέντρο) πάνε για μπάνιο στη Λίμνη. Το υβριδικό όχημα είναι προσφορά της Βουλής των Ελλήνων (βουλευτών).

Η Δικαιοσύνη του Μπαλτάσαρ

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008
Πιάνω το προηγούμενο Pοst από το τέλος για να φτιάξω ένα καινούργιο. Θέμα του ο Ισπανός δικαστής Μπαλτάσαρ Γκαρθόν. Επίκαιρος, αφού όλοι εδώ μιλάμε για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης.
Καταρχήν να πω μια γνώμη: αν η Δικαιοσύνη ήταν ανεξάρτητη, δεν θα χρειαζόταν να το επαναλαμβάνουμε 100 φορές την ημέρα. Ιδιαίτερα με τη φωνή-τσιρίδα του αρμόδιου υπουργού.
Πάμε παρακάτω. Ο Μπαλτάσαρ Γκαρθόν έγινε γνωστός όταν αποφάσισε να κυνηγήσει δικαστικά το χιλιανό απόβρασμα Πινοτσέτ για τις δολοφονίες Ισπανών στα χρόνια της δικτατορίας.
Το απόβρασμα κρύφτηκε στη Βρετανία για να γλιτώσει τη δίωξη. Βρήκε τσάι και συμπάθεια στα Λονδίνα, γιατί οι Βρετανοί έπρεπε με κάποιον τρόπο να τον ευχαριστήσουν για την πολύτιμη βοήθεια που τους είχε προσφέρει εις βάρος της Αργεντινής, στην επιχείρηση των Malvinas το 1982.
Ο Γκαρθόν απέτυχε. Τα κατάφερε όμως με κάτι άλλα «μπουμπούκια» για τις δολοφονίες Ισπανών στη διάρκεια δικτατορίας στην Αργεντινή (1976-1983). Κατάφερε να δικάσει δύο, εκ των οποίων ο ένας έλαβε κάθειρξη 1.000 ετών (μόνο).
Ακριβώς επειδή στην Ισπανία η Δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη (αφού δεν βγαίνει συνέχεια ο υπουργός να το τσιρίζει στη Βουλή) ο Γκαρθόν κατέβηκε υποψήφιος με το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSOE, το αρχαιότερο στην Ευρώπη) και εξελέγη με πολλά όνειρα να καταπολεμήσει τη διαφθορά. Δεν τα κατάφερε όμως και αποχώρησε. Έχω την υποψία ότι δεν τα κατάφερε, γιατί τα έβαλε με το «βαθύ PSOE» και τους έπεσε βαρύς στο στομάχι.
Αυτό βέβαια δεν τον εμπόδισε να κυνηγήσει τα πλέον υψηλόβαθμα στελέχη του κόμματος για μια εξαιρετικά σκοτεινή υπόθεση στη σύγχρονη ιστορία της Ισπανίας: Στη δεκαετία του 1980 επί πρωθυπουργίας του Φελίπε Γκονθάλεθ (τον θυμάστε;) είχαν δημιουργηθεί τα λεγόμενα GAL (Grupos Antiterroristas de Liberaciόn) δηλαδή τάγματα θανάτου με στόχο τα μέλη της ΕΤΑ. Και ψιλοπαρακράτος το λες.
Τα GAL δρούσαν κυρίως στο γαλλικό κομμάτι της Χώρας των Βάσκων, το οποίο θεωρείτο «καταφύγιο» της ΕΤΑ. Έχουν και οι Γάλλοι βασκικό τμήμα (ο ποδοσφαιριστής Λιζαραζού από εκεί κατάγεται) και η μόνιμη γκρίνια των Ισπανών ήταν (και είναι) ότι οι Γάλλοι δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με την ΕΤΑ.
Το θέμα όμως είναι ότι αυτά τα GAL είχαν φτάσει να απαγάγουν και να βασανίζουν παντελώς άσχετους με την υπόθεση ανθρώπους. Πλέον χαρακτηριστική η περίπτωση του Segundo Marey, ενός επιχειρηματία, η οποία νομίζω ότι έχει γίνει και ταινία.
Ο Γκαρθόν πέτυχε την καταδίκη δύο υπουργών της σοσιαλιστικής κυβέρνησης. Το φαντάζεστε;
Η υπόθεση GAL στιγμάτισε για μία δεκαετία το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το οποίο έχασε τις εκλογές του 1996, φέρνοντας στην εξουσία τον Χοσεμάρι τον Αθνάρ...
Ακριβώς επειδή στην Ισπανία η Δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη (αφού δεν βγαίνει συνέχεια ο υπουργός να το τσιρίζει στη Βουλή), ο Γκαρθόν τα έβαλε και με κοτζάμ πρόεδρο της Ρεάλ Μαδρίτης, τον μακαρίτη Χεσούς Χιλ (μεγάλη μορφή: Κόκκαλης, Μάκαρος Ψωμιάδης και Αλέφαντος σε ένα. Καταλαβαίνετε...), τα έβαλε και με πολιτικά κόμματα της Χώρας των Βάσκων, τα έβαλε και με τον Κίσιντζερ, τα έβαλε και με τον Μπερλουσκόνι, τον Μπους, το Γκουαντάναμο και τώρα ψάχνει την άκρη στο θέμα των θυμάτων του Εμφυλίου και της Φρανκικής δικτατορίας.
Μερικές φορές το παρακάνει. Ίσως είναι η τυπολατρία του δικαστή, ίσως ο χαρακτήρας του, ίσως το όνομά του. Του έχουν καταλογίσει πολλά.
Αλλά είπαμε. Στην Ισπανία η Δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη
...

Ισπανικές εκκρεμότητες

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008

Εδώ και μερικά χρόνια η ισπανική κοινωνία προσπαθεί με ψύχραιμα και προσεκτικά βήματα να κλείσει τις εκκρεμότητες με το πρόσφατο παρελθόν της. Στην Ισπανία το πρόσφατο παρελθόν δεν είναι άλλο από τα 40 σχεδόν χρόνια της δικτατορίας του Φρανθίσκο Φράνκο. Τότε που η Ισπανία ήταν «μία, μεγάλη και ελεύθερη» (España, una, grande y libre), τότε που ήταν έγκλημα να αυτοπροσδιορίζεσαι Βάσκος ή Καταλανός, να ονομάζεσαι Iñaki αντί Ignacio, Mikel αντί Miguel και Carles (όπως ο Puyol της Μπαρτσελόνα) αντί Carlos.

Tότε που οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα να ανοίγουν ούτε τραπεζικό λογαριασμό στο όνομά τους, τότε που χιλιάδες πέθαιναν από την πείνα, αφού το καθεστώς ζούσε στην απομόνωση, τότε που τα βομβαρδιστικά της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας ρήμαζαν την Γκερνίκα. Ένα μικρό βασκικό χωριό με τέραστια συμβολική σημασία, αφού εκεί βρίσκεται το Gernikako arbola, το δένδρο-σύμβολο της ελευθερίας των Βάσκων (φωτό).

Κατά τη γνώμη μου, το καθεστώς περιγράφεται με τον καλύτερο τρόπο στην ταινία El Laberinto del Fauno (O λαβύρινθος του Πάνα).

Όπως είπα, η προσπάθεια να κλείσει η εκκρεμότητα γίνεται με προσεκτικά βήματα, κυρίως τα τελευταία χρόνια που στην εξουσία βρίσκονται οι Σοσιαλιστές. Οι αντιδράσεις είναι τεράστιες, γιατί η Ισπανία παραμένει μια βαθύτατα συντηρητική και τρομακτικά καθολική χώρα.

Ωστόσο, η Βουλή καταδίκασε για πρώτη φορά στην ιστορία της τον Φρανκισμό, ενώ ψηφίστηκε και ο Νόμος για την Ιστορική Μνήμη με τον οποίο αποκαταστάθηκαν ηθικά οι ηττημένοι του Εμφύλιου (1936-1939) και τα θύματα της δικτατορίας (1939-1975).

Σήμερα έγινε γνωστό ότι με εντολή του γνωστού δικαστή Μπαλτάσαρ Γκαρθόν πρόκειται να ανοίξουν ομαδικοί τάφοι, ανάμεσά τους και ο τάφος όπου είναι θαμμένος ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα. Ο ποιητής εκτελέστηκε στη Γρανάδα από τους οπαδούς του Φράνκο στις 19 Αυγούστου 1936.

Η περίπτωση του δικαστή Μπαλτάσαρ Γκαρθόν είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και πολύ επίκαιρη. Το λέω γιατί αυτές τις ημέρες συζητάμε τη γνωστή μπαρούφα περί ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και των δικαστών.

Θα επανέλθω για τον κυρ Μπαλτάσαρ, για να μελαγχολήσουμε όλοι μαζί παρέα, κάνοντας (μοιραία) συγκρίσεις.

Με το φτωχό μου το μυαλό

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008
Τι κατάλαβα από τη χρηματοπιστωτική κρίση μετά από φιλότιμες προσπάθειες, δεδομένου ότι δεν έχω ιδέα από οικονομία:

* Ότι ακόμα έχει πολύ δρόμο.


* Ότι με κάποιο καταπληκτικό τρόπο πάντα υπάρχουν λεφτά. Απλά βρίσκονται στη μέσα τσέπη.

* Ότι τα λεφτά της μέσα τσέπης στηρίζουν τις τράπεζες. Είναι εξωφρενικό, αλλά έτσι κι αλλιώς, όλη μας η ύπαρξη στηρίζεται στο δανεισμό. Πού θέλατε να τα δώσουν; Στην Action aid, τον Αρκτούρο και τη WWF? Στην τράπεζα θα τα δώσουν, για να πάρουμε νέο αυτοκίνητο, νέο σπίτι, νέα πιστωτική κάρτα, νέο επαγγελματικό κλπ κλπ.


* Όταν μια χώρα δεν παράγει απολύτως τίποτα, είναι ακριβή, με ένα νόμισμα που περιφέρεται σαν φτερό στον άνεμο, με ψηλούς-ξανθούς και όμορφους ανθρώπους που πιστεύουν ότι ζουν στον παράδεισο, το αποτέλεσμα είναι η ABSOLUT (ίσως και URSUS) χρεωκοπία.

* Ότι για μια ακόμα φορά θα στεναχωρήσω τη φίλη μου την Αλέκα: Αν η Ελλάδα δεν είχε ακολουθήσει τον «ευρωμονόδρομο», τώρα θα έτρεχε να χτυπήσει την πόρτα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Aν είχαμε τη δραχμούλα, θα είχαμε βαρέσει κανόνι: μην ξεχνάτε ότι ζούμε από δανεικά, παράγουμε ελάχιστα και το μεγαλύτερο κομμάτι της ανάπτυξής μας οφείλεται στο ζεστό κοινοτικό χρήμα.

* Ο μόνος στην Ευρώπη που τελικά είχε σκεφτεί ένα κάποιο σχέδιο ήταν ο «μπατίρης των δημοσκοπήσεων» Γκόρντον Μπράουν. Οι υπόλοιποι απλά έβγαζαν λογίδρια και χαμογελούσαν στις κάμερες. Εξαίρεση η Μέρκελ, η οποία δεν ήθελε να πληρώσει μία. Αν το σκεφτείς και αυτό είναι ένα σχέδιο. Για τον δικό μας, δεν το συζητώ. Απλά είχε έτοιμο το διάγγελμα ότι θα μας δώσει επίδομα θέρμανσης και βουτήματα για τον καφέ.

* Το Κράτος είναι καλό πράγμα. Προσοχή! Δεν εννοώ το ελληνικό κράτος. Προφανέστατα όσοι μιλούν για την ανάγκη ύπαρξης ενός Κράτους, δεν έχουν στο μυαλό τους το ελληνικό. Το οποίο δεν είναι Κράτος, αλλά ανέκδοτο.

* Τις αγορές δεν τις βάζεις στο DRIVE και τσουλάνε μόνες τους. Μπορεί σε μια κοινωνία αγγέλων, αλλά όχι σε κοινωνία ανθρώπων. Το κατάλαβαν και σε χώρες όπου οι πολίτες έχουν την απαραίτητη παιδεία να αναζητούν το συμφέρον τους. Εννοείται πως δεν μιλάμε για την Ελλάδα. Ο Έλλην ξέρει από ελεύθερο ανταγωνισμό όσο και οι Ίνκας από iPOD.

* Το μπάχαλο στην Αμερική δεν ξεκίνησε επί Μπους, αλλά επί Κλίντον. Απλά η νυν προεδράρα του έδωσε και κατάλαβε και η φούσκα τελικά έσκασε στα χέρια του. Ή μάλλον στα σπιρούνια του.

* Είναι άλλο πράγμα να έχεις λιγότερο κράτος, λόγω ιδεολογίας –όπως στις ΗΠΑ ή τη Βρετανία- και άλλο πράγμα να πουλάς όσο-όσο δημόσιες επιχειρήσεις, που εσύ κατέστρεψες, επειδή ο προϋπολογισμός σου είναι ένα σουρωτήρι και τρέχεις να βουλώσεις τρύπες. Αυτό το δεύτερο είναι απλά καραγκιοζιλίκι. Για το ΠΑΣΟΚ και την αριστερά που μας έλαχε σε αυτή τη χώρα, αυτό το καραγκιοζιλίκι λέγεται «νεοφιλελευθερισμός». Τι να πω; Απλά έχω μια απορία: ποιος είναι πιο ηλίθιος; Αυτός που ονομάζει το «πούλα όσο-όσο» νεοφιλελευθερισμό ή ο Αμερικανός βουλευτής που νομίζει ότι αν το Κράτος πάρει μια Τράπεζα, ήρθε ο Σοσιαλισμός;

* Ότι η ελληνική αντίληψη για όλα αυτά που συνέβησαν συνοψίζεται στο γνωστό motto του δελτίου «ειδήσεων» του Mega: Θα τα δούμε όλα αυτά αναλυτικά. Δηλαδή, στο μίξερ η κρίση μαζί με Βατοπαίδιο, Τατούλοπολύδωρες, παράσταση νίκης και καταλληλότερους. Κοινώς, δεν θα δούμε τίποτα, δεν θα μάθετε τίποτα. Η γνωστή ελληνική μιζέρια.

Συγχαρητήρια.


Επετειακό (και νοσταλγικό)

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

Δεν ξέρω ειλικρινά ποιον μπορεί να ενδιαφέρει αυτό το post. Σαν σήμερα πριν από ένα χρόνο ξεκινούσα να κάνω πραγματικότητα ένα όνειρο. Παταγονία και Γη του Πυρός: Δεκαέξι μέρες, οκτώ πτήσεις συνολικής διάρκειας 40 ωρών (χωρίς τις αναμονές), δεκάδες εκδρομές με τρένα, πούλμαν και καταμαράν, πολλά χιλιόμετρα trekking, ψωφόκρυο, μεγάλη ποσότητα κρέατος, πολλή σοκολάτα και 250 φωτογραφίες.
Ο Αργεντινός συνταξιδιώτης και σχεδόν αδελφός μου Mario, έφτιαξε αυτό το video, το οποίο έντυσε με Stereo Nova (ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς ανακάλυψε αυτό το τραγούδι) και εγώ έβαλα τις φωτό. Ήδη, οι περισσότεροι τις έχετε ήδη δει και συγγνώμη αν έχω γίνει κουραστικός.

Μια πρόταση: Για να καταλάβετε το μέγεθος των παγετώνων, δείτε τους στο Google Earth. Απλά γράψτε στην αναζήτηση Lago Argentino ή Glaciar Spegazzini ή Lago Onelli. Kαι περιπλανηθείτε. Θα με θυμηθείτε...



Μου δίνω μια υπόσχεση: Του χρόνου τέτοια εποχή θα είμαι στην Αργεντινή, για να κάνω ένα άλλο όνειρο πραγματικότητα. Σημειώστε το κάπου, ώστε αν δεν είμαι στην πατρίδα να έρθετε να με δείρετε. Εγώ θα σας δείρω το 2010, που έχουμε το επετειακό ταξίδι για τα 200 χρόνια της Αργεντινής και υποσχεθήκατε ότι θα έρθετε.

Τώρα που το σκέφτομαι: μήπως να ράψω από τώρα στο στρώμα τα λεφτά του ταξιδιού; Είναι η μόνη εγγύηση ότι δεν θα μου τα φάει καμία κωλοτράπεζα ...

Eva, la Pasionaria...

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2008
Είμαι πολύ χαρούμενος. Μόλις έμαθα το τελευταίο κατόρθωμα της ανιψιάς μου: ξεκίνησε φέτος στην α' δημοτικού. Σε γαλλικό σχολείο, αφού όλη η οικογένεια του αδελφού μου (και της Γαλλίδας συζύγου) ζει στο εξωτερικό.
Μία βδομάδα μάθημα και το αστέρι η δασκάλα βάζει στα παιδάκια... διαγώνισμα. Λέξεις χωρίς τα φωνήεντα για να τα συμπληρώσουν. Και η ανιψιά δεν καταλάβαινε τίποτα. Και τσαντίστηκε. Και κάνει μία χρααααπ! και το σκίζει το διαγώνισμα. Γλυκιά φασαρία στα αυθάδη «παιδαγωγικά» αφτιά της δασκάλας...
Eva μου, κουκλίτσα μου, πονηρό μου πλασματάκι με τα υπέροχα ματάκια και την ωραία ελληνική προφορά, είμαι περήφανος για σένα. Πήρες την τρέλα του θείου σου (θυμάσαι που σε βάφτισα;), αλλά και το επαναστατικό πνεύμα της Γαλλίδας μαμάς σου, η οποία κατάγεται από τη Λωραίνη. Όπως και η διάσημη συμπατριώτισσά της Ζαν ντ' Αρκ.
Εύγε αγάπη μου! Ξεκίνησες από νωρίς την επανάσταση.
Μα είναι δυνατόν; Διαγώνισμα σε 5χρονα μετά από πέντε μέρες μάθημα; Μετά τι; Πτυχιακή στο νηπιαγωγείο και κβαντική μηχανική στα προνήπια;

Ήλθεν η ώραν μας, Scotty

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008
Oι πιο πρόσφατες κοτσάνες που άκουσα:

* Ο πρωθυπουργός θα κάνει αιφνιδιαστικές επισκέψεις σε υπουργεία στο πλαίσιο της προσπάθειας να αλλάξει το κλίμα υπέρ της κυβέρνησης... Θυμήθηκα έναν καθηγητή στο σχολείο που μας έλεγε: αύριο θα γράψετε απροειδοποίητο διαγώνισμα στη Χημεία.



* Ερωτήθη ο κυβερνητικός εκπρόσωπος (ή κάτι τέτοιο) για την επιστολή της Στυλιανής Μπεζαντάκου προς τον πρωθυπουργό και η απάντησή του ήταν: «άλλη ερώτηση». Προφανώς θεώρησε την ερώτηση γελοία. Ενώ οι απαντήσεις τύπου «κανένα σχόλιο», «όποιος έχει στοιχεία να πάει στον εισαγγελέα» είναι πιο σοβαρές. Τουλάχιστον μήπως ξέρει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος (ή κάτι τέτοιο) να μου πει ποιος έγραψε το τραγούδι:
Θέλεις τραλαλά, θέλω τραλαλό, θέλεις γλυφιτζούρι, χωνάκι παγωτό; Μία περιέργεια την έχω.



* Το υπουργείο του Πολιτισμού (ή κάτι τέτοιο) θα σπρώξει μερικά εκατομμύρια ευρώ στα εγκαίνια του νέου Μουσείου της Ακροπόλεως. Με αυτό τον τρόπο θα προβληθεί στα πέρατα της Οικουμένης το αίτημα για την επιστροφή των Μαρμάρων. Let me guess: το πρόγραμμα θα περιλαμβάνει ένα αφιέρωμα στον «μεγάλο» Μίκη και ο Αλέξης Κωστάλας θα προσφωνεί τους 3.500 ξένους προσκεκλημένους με άπταιστη προφορά σε κάθε μία από τις 458 γλώσσες που ομιλεί... Ένα μόνο πράγμα θα ήθελα: να διακτινιζόμουν την ημέρα των εγκαινίων στο Βρετανικό Μουσείο να βλέπω τους Αγγλους να γελάνε με την ψυχή τους... Beam me up, Scotty.

Θέλω να πω: είναι άλλο πράγμα να εγκαινιάζεις το σπουδαίο αυτό Μουσείο και άλλο πράγμα να πιστεύεις ότι με τα εκατομμύρια που θα σπρώξεις, οι φλεγματικοί Αγγλοι θα γονατίσουν προ της λαϊκής κατακραυγής και θα σου φέρουν κλαίγοντας τα Μάρμαρα. Αυτοί από το να στα δώσουν είναι ικανοί να τα κόψουν φέτες και να τα κάνουν σουβέρ για την τσαγιέρα.



* «Ήρθε πλέον η ώρα για κυβερνήσεις συνεργασίας». Ναι ε; Ποιοι ακριβώς; Ο Καρατζαφέρης και ο Αλαβάνος με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ; Κρίμα που δεν με ενημερώσατε να ρίξω κάτι επάνω μου. Να δείτε πώς το λένε στην Κύπρο:
Ήλθεν η ώραν σας.



Queremos Paz

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008
Πριν λίγες ημέρες η φίλη elf έγραψε ένα υπέροχο post στο οποίο, μεταξύ άλλων, αναφερόταν και στην χρηματοπιστωτική κρίση. Όλη αυτή η ιστορία με τις τράπεζες μου θύμισε τις περιπέτειες που ζήσαμε εκείνο το μαύρο Δεκέμβριο του 2001 στην Αργεντινή. Τότε που η οικονομία κατέρρευσε -δεν άντεξε η δόλια δέκα χρόνια νεοφιλελεύθερης πολιτικής- και ο κόσμος βγήκε στους δρόμους, ζητώντας να του δώσουν πίσω την αξιοπρέπειά του. Νοικοκυραίοι, που θα λέγαμε και εδώ. Το σύνθημα ήταν ένα: que se vayan todos (να φύγουν όλοι).
Μάλλον δεν θα τα ζήσουμε εδώ αυτά και λυπάμαι που θα χαλάσει το πάρτι της Αλέκας για το «τέλος του καπιταλισμού». Ας τα φάνε μόνοι τους τα καναπεδάκια και τα σνακς, σκασίλα μου.
Η Ευρώπη δεν είναι η φουκαριάρα η Αργεντινή. Πολύ περισσότερο δεν είναι ΗΠΑ με τις θρησκόληπτες εμμονές τους στην οικονομία της αγοράς, την απληστία των χρηματιστών και την αυτορρύθμιση.
Εδώ υπάρχει κοινότερος νους και διάθεση για σύνθεση. Νομίζω τουλάχιστον.
Αλλιώς, ελάτε εδώ να σας κάνω φροντιστήριο πώς θα την περνάμε με λίγα ευρώ την εβδομάδα και μπόλικη φαντασία.
Θυμάμαι πάντα την Αργεντινή του 2001 και πόσο στεναχωριόμουν για τους ανθρώπους μου. Που ήθελα να τους βοηθήσω, αλλά δεν ήθελα να θίξω την αξιοπρέπειά τους.
Όλο αυτό το έπιασε ένας τυπάκος στο You Tube και έβαλε από πάνω το τραγούδι των Gotan Project, Queremos Paz (θέλουμε ειρήνη).
Δείτε μας και καμαρώστε: τις διαδηλώσεις έξω από τις τράπεζες και το Κογκρέσο, τον Οβελίσκο μας στο Buenos Aires, το ελικόπτερο που το έσκασε ο πρόεδρος, τον κωλόκαιρο που είχε εκείνες τις καλοκαιρινές (για το Νότιο Ημισφαίριο) μέρες, το σύνθημα
que se vayan todos και το άλλο: violencia es mentir (βία είναι το να λες ψέμματα). Και μετά κάντε έναν κόπο να διαβάσετε από κάτω το υπόλοιπο post.



Στο τραγούδι ακούγονται οι φράσεις «queremos paz» και λίγο μετά «queremos construir una vida mejor para nuestro pueblo» (θέλουμε να φτιάξουμε μια καλύτερη ζωή για το λαό μας). Είναι από τη φωνή του Ernesto Guevara στη διάρκεια της ομιλίας του στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, το 1964. Σε εκείνη την ομιλία είχε αναφερθεί ακόμα και στην Κύπρο: «Η ειρηνική συνύπαρξη δοκιμάζεται βίαια στην Κύπρο, λόγω των πιέσεων του ΝΑΤΟ και της τουρκικής κυβέρνησης. Με αποτέλεσμα ο λαός της και η κυβέρνησή του να αναγκάζονται να υπερασπιστούν ενεργητικά την ανεξαρτησία τους»...

Τεστ: Πόσο ζιζάνιο είστε;

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008
Αντί blogοπαίχνιδου, που δεν τα συμπαθούν όλα τα παιδάκια, ας κάνουμε ένα εντελώς αυθαίρετο και χωρίς καμία επιστημονική βάση τεστάκι να δούμε πόσο ζιζάνια είμαστε...

1. Η Σάσα Μπάστα τραγουδά μαζί με:

Α. Χάρη Ακριτίδη
Β. Αγγελική Ηλιάδη
Γ. Τραγουδά η Σάσα Μπάστα;


2. Πόσες φορές πήγατε στο Μέγαρο Μουσικής φέτος;
Α. Περίπου πέντε
Β. Κάθε μέρα πάω. Είναι πέντε λεπτά από το γραφείο η στάση του Μετρό
Γ. Από πίστες πάω μόνο «Λαλέουσα»

3. Πολιτικός έρωτας είναι:

A. Του Νομάρχη προς τον Καραμανλή

Β. Του Κίμωνα προς τον Ανδρέα Παπανδρέου

Γ. Της Αντζελας προς τον Τόλη Β.

4. Ποιο σήριαλ πιστεύετε ότι θα πάει καλά φέτος;

Α. Βλέπω μόνο το «Με Αγάπη» και το «Πάμε Πακέτο».

Β. Τι θα πει καλά; Να το γλείφουν τα πρωινάδικα;

Γ. Ο καιρός για τους αγρότες και οι κληρώσεις ΟΠΑΠ

5. Ανακουφιστήκατε που η κυβέρνηση εγγυάται τις καταθέσεις μας;

Α. Μου έφυγε ένα βάρος

Β. Να παρθούν μέτρα για τη λαϊκή οικογένεια, που λέει το ΚΚΕ
Γ. Ποιες καταθέσεις;

6. Θέλετε να παραμείνει κρατική η Ολυμπιακή;

Α. Δεν θέλω να πληρώνω άλλο τα χρέη της εταιρείας!
Β. Εγώ θέλω εκείνο το μπρατσωμένο τεκνό που διαδήλωνε στο Σύνταγμα
Γ. Αγάπη μου, εμείς πετάμε μόνο με Emirates και Thai

7. Αν σας ρωτήσουν ποιος είναι καταλληλότερος, τι θα πείτε;

Α. Την αλήθεια

Β. Θα πω ο Παπανδρέου για να εκνευρίσω τον Πρετεντέρη
Γ. Θα πω ο Πολύδωρας για να εκνευρίσω τον Τατούλη και να κάνει post

8. Θα την βγάλει φέτος τη σεζόν ο Θέμος;

Α. Θα την βγάλει. Έχει τόσο χιούμορ που είναι ικανός να κάνει εκπομπή και από τον Κορυδαλλό.

Β. Το χειρότερο είναι ότι θα πάρει πάλι πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός

Γ. Eδώ την έβγαλε καθαρή ο Καμπουράκης, ο Θέμος θα χαθεί;

9. Τι πιστεύετε ότι κάνει αυτή τη στιγμή ο Ανδρέας Μικρούτσικος;

Α. Κατάθεση ψυχής και βουντού στη Ναταλία Γερμανού

Β. Κατάθεση ψυχής και βουντού στη Ναταλία Γερμανού

Γ. Κατάθεση ψυχής και βουντού στη Ναταλία Γερμανού

Και τώρα μετράμε:

Περισσότερα Α: Τόσο mainstream? Πότε θα την κάνετε την επανάσταση; Όταν η Λιάνα κόψει το κάπνισμα;

Περισσότερα Β: Καλά το πάτε. Έχετε κάτι υστερικά αριστερίστικα και μικροαστικά κολλήματα (ναι, όλα μαζί), αλλα το παλεύετε.

Περισσότερα Γ: You rule! Αbsolut ζιζάνιο!

Να μαζευτώ Τρίτη;

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2008
Προχθές στο μίνι μάρκετ ο τύπος μου έλεγε, άντε να μαζευτείς σπίτι γιατί σε λίγο αρχίζει και το 'Αλ Τσαντίρι'. Μαζεύτηκα και εγώ να μην του χαλάσω το χατήρι, είναι και απλός άνθρωπος. Ανοιξα την TV και στο μισάωρο επάνω κατάλαβα ότι δεν με αφορά πλέον.
Ο Λαζόπουλος έχει ταλέντο. Έχω γελάσει μαζί του στο θέατρο και στην τηλεόραση. Πάντοτε λάτρευα τον τρόπο που σατίριζε τον φουκαρά τον Έλληνα, το φοβισμένο μικροαστό, τη γριά, τη χοντρή που βασανίζεται να αδυνατίσει, την εξουσία, την ίδια του τη μάνα.
Αλλά δεν μου αρέσει καθόλου ο Λαζόπουλος με τις εμπάθειες. Ανέκαθεν π.χ. μισούσε τον Σημίτη και την Ντενίση. Δεν είναι και το τέλος του κόσμου να έχεις, απλά δεν ξέρω γιατί πρέπει να χειροκροτώ τις εμπάθειες κάποιου, ιδιαίτερα όταν αυτές πάνε τόσο μακριά. Και στην τελική, ο Τιτανικός βυθίστηκε, ξεπέρασέ το. Ναι, Λάκη μου, καλώς ή κακώς η Ντενίση θα είναι εδώ να κάνει αυτό που πιστεύει. Φτάνει. Χρειάζεται εσένα η Ντενίση, όταν στον γάμο της βγήκε από τη λιμουζίνα και χαιρετούσε τα πλήθη -ως άλλη Φρειδερίκη- ενώ δεν ήταν κανείς; H εικόνα μίλησε, τι να προσθέσεις εσύ;
Καλώς ή κακώς, Λάκη μου, τα «νούμερα» θα αναζητούν πάντα μια τηλεοπτική εκπομπή για να απλώσουν τον παροξυσμό και τη ματαιοδοξία τους. Όταν ο άλλος πάει στην Αννίτα, δεν θα έπρεπε αυτόματα να βαράει ένα amber alert, για να τον μαζέψουν; Εσύ τι ρόλο παίζεις; Γελάς με τη δυστυχία του;
Καλώς ή κακώς, οι υπουργοί θα μας κοροϊδεύουν. Ο άλλος έγινε δέκα φορές πιο πλούσιος και οι ψηφοφόροι της Α' Αθηνών τον έστειλαν πρώτο στη Βουλή. Και εκείνος για να τους ευχαριστήσει, έβγαλε γλώσσα. Τέτοιοι που είμαστε, άλλο έπρεπε να βγάλει. Γιατί τα βάζεις με τον υπουργό και δεν ρωτάς αυτούς που σε χειροκροτούν: ρε ρεμάλια, πόσοι από εσάς τον ψηφίσατε; Να σηκώσετε το χέρι, αν έχετε αξιοπρέπεια.
Δεν μου αρέσει ούτε ο Λαζόπουλος που χαϊδεύει αυτιά. Είναι εύκολο να κερδίσεις το χειροκρότημα όταν λες αυτό που όλοι θέλουν να ακούσουν. «Ξεχαρμανιάζει» ο άλλος όταν του γελοιοποιήσεις τον κάθε Βουλγαράκη ή τον Γιωργάκη, όταν του μιλήσεις για τον εποχικό πυροσβέστη, τα άθλια νοσοκομεία, τον εθνικό μας αερομεταφορέα, τον γεράκο με την κωλο-σύνταξη ή την επιστολή του Θεοδωράκη για το πώς η ανθρωπότης έχει βάλει στο μάτι την μικρή, πτωχή και τιμία Ελλάς.
Αβίαστα, αβασάνιστα και άκριτα έχεις κερδίσει το χειροκρότημά του, αβαντάροντας ταυτόχρονα τον Συνασπισμό (πώς γίνεται σε αυτή τη χώρα να λένε όλοι μπαρούφες εκτός από τον Αλέξη και τον Αλέκο, δεν το έχω καταλάβει).
Εγώ σε είχα για καλύτερο, Λάκη μου. Όπως λένε και στα Τρίκαλα Κορινθίας, you can do better than that.

Το βρίσκω εμετικό: Να ζω σε μια χώρα που περιμένω τον κάθε Λάκη, Παπαδάκη, Αφτιάκη, Τατιανάκη, να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Με το αζημίωτο βέβαια.
Ουσιαστικά με υποτιμούν, φωνάζοντας με χαμόγελο και φουλ στο μέικ-απ πόσο ανόητος είμαι που κάθομαι και τους ακούω, αντί να κοιτάξω τα μούτρα μου λεβέντικα στον καθρέφτη και να με φτύσω εγώ.
Για όλους αυτούς τους λόγους να με συμπαθά ο κύριος στο μίνι μάρκετ, αλλά δεν θα ξαναμαζευτώ. Καμία Τρίτη.