Οι φίλοι μου τα ζώα

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2008
Και έτσι ένα απόγευμα ο δρόμος με έβγαλε στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο. Τέρμα Αττικής Οδού: τελειώνει ο καλός και ακριβός δρόμος και ξεκινά ένας demi καρόδρομος, ο οποίος ακολουθώντας τις αθάνατες ελληνικές ταμπέλες, σε ρίχνει σε ένα σοκάκι που τελικά καταλήγει στο χώρο στάθμευσης του Πάρκου. Αυτά για τη γκρίνια του πράγματος.
Το Πάρκο είναι προσεγμένο. Μου έκανε εντύπωση ότι πουθενά δεν βλέπεις προσωπικό και όμως είναι όλα καθαρά και φροντισμένα. Πολύ καλή σήμανση και πληροφορίες για ό,τι βλέπεις. Δυσκολεύτηκα λίγο να καταλάβω τη λογική με την οποία έχουν βάλει τα ζώα, αλλά αυτό μάλλον οφείλεται στην ασχετοσύνη μου. Ίσως πάλι και να με μπέρδευαν τα κουνέλια, τα οποία την έχουν δει λίγο μαϊντανοί: όπου και να είσαι, πετάγονται και από πέντε. Μόνο στην παράγκα των ερπετών δεν τα πήρε το μάτι μου. Σου λέει, άσε καλύτερα, μην γίνουμε στιφάδο χωρίς το κρεμμυδάκι.
Έχω να καταγγείλω ότι τα όρνια είναι εντελώς όρνια, οι παπαγάλοι έχουν μάθει να λένε ‘μαλάκα’, οι πίθηκοι είναι όλη μέρα ξάπλα, το παγώνι την έχει δει bungee jumper, οι καμήλες μάλλον βαριούνται τη ζωή τους, τα πόνυ τρώνε και χέζ@@ non stop, η καμηλοπάρδαλη είναι αστέρι, το λιοντάρι όλο χασμουριέται (ίσως γιατί χορηγός του είναι η ING, οπότε νιώθει ότι έχει ασφάλεια ζωής), τα φίδια δεν κούνησαν τον κώλο τους, οι χελώνες είναι εκατοντάδες, οι κουκουβάγιες είναι όντως σοφές αν σκεφτεί κανείς την πλάκα που μου έκαναν μέχρι να κάτσουν για φωτογραφία, οι πιγκουίνοι της Αφρικής με έκαναν να θυμηθώ τα ξαδελφάκια τους στη Γη του Πυρός (πανάθεμά σας με συγκινήσατε!) και βέβαια οι σουρικάτες με τρέλλαναν. Στην αρχή έσκασε μύτη μία. Μετά εμφανίστηκε και δεύτερη και τρίτη, για να μαζευτούν τελικά έξι. Ατακτες, ετοιμοπόλεμες, παιχνιδιάρες, αεικίνητες. Η κάμερα είχε πάρει φωτιά από τα κλικ με την ελπίδα ότι τουλάχιστον μία φωτό θα είναι καλή. Δεν έμεινα απόλυτα ευχαριστημένος, αλλά δεν πειράζει. Ευκαιρία ζητούσα να ξαναπάω.

Μερικές ακόμα φωτό εδώ.

ΥΓ Δείτε και το post του *P@n0s* για να κάνετε σύγκριση.

(Μακάβρια) Συν και Πλην

Κυριακή 27 Ιουλίου 2008
Τι ωραία που χαλαρώσαμε με το τραγουδάκι! Όλα τα καλά τελειώνουν νωρίς και ήρθε η ώρα για τα Συν και Πλην. Προσοχή! Είναι μακάβρια (για μένα καθόλου).

Συν στο γεγονός ότι προχωρά το θέμα της καύσης των νεκρών. Επιτέλους, τα splatter θα βγουν από τη ζωή μας. Με την εμπειρία των τριών εκταφών στην πλάτη μου, το παραδέχομαι: η εκταφή σε βγάζει λίγο από την καθημερινότητά σου, εκτιμάς περισσότερο τη δουλειά που κάνεις, καθαρίζεις και λίγο το στομάχι σου, γεμίζεις και τα πνευμόνια οξυγόνο, ξεπαραδιάζεσαι σε περίπτωση που δεν πετύχει με την πρώτη, αλλά βρε αδελφέ, φτάνει. Που λέει ο λόγος, ούτε ένσημα δεν σου κολλάνε για αυτό το τόσο πρωτότυπο χριστιανικό-γραφειοκρατικό «καθήκον».
Πλην στους γραφικούς που βγαίνουν στα κανάλια και ωρύονται για την καύση των νεκρών. Αφήσαμε τους γάμους στην Τήλο και πιάσαμε τα κόλλυβα. Ράβε-ξήλωνε, δουλειά να μην σου λείπει αυτοί οι άνθρωποι. Βρε μανίτσα μου, η κυρία Σούλα από τα Παλούκια το παλεύει 45 χρόνια να χάσει εκείνα τα 150 επιπλέον κιλά που πήρε από την πρώτη και μοναδική απόπειρα εγκυμοσύνης. Τώρα επιτέλους βρέθηκε μια μέθοδος να τα ξεφορτωθεί για πάντα και έρχεσαι εσύ να της πεις ότι είναι κακή η καύση, επειδή τη Δευτέρα Παρουσία (που κάποιος άλλος σε μια εκπομπή την προσδιόρισε για το 2013) θα αναστηθεί ΚΑΙ το σώμα; Πάλι;

Τέλος, μια απορία: H δεξίωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας (whatever) χρειάζεται σε κάτι; Θέλω εγώ να ξέρω πόσο γέρασε ο Επίτιμος; Θέλω να δω αν πέτυχαν τα τελευταία botox? Με αφορά η κακογουστιά της κυρίας του κάθε καρεκλοκένταυρου; Με αφορά το λοβοτομημένο τέκνο του κάθε τελευταίου υπουργού ή βουλευτή που το σέρνουν στην δεξίωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας (whatever) για να συνηθίζουμε τη φάτσα του, ώστε να είναι υποψήφιος βουλευτής;
Α! και άλλη μία απορία: οι βουλευταί του ΛΑΟΣ γιόρταζαν κάτι στην whatever δεξίωση ή πήγαν γιατί άκουσαν ότι η βεράντα είναι δροσερή, η Αθήνα πιάτο και ο μπουφές πλούσιος;

Στροφή στην ποιότητα

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008
Επειδή βάρυνε το κλίμα με τα τεμάχια-παρτάλια των προηγούμενων post, ας βάλουμε ένα τραγουδάκι να παίζει. Μου αρέσει πολύ και είδα ότι άρεσε γενικότερα...



Ιδού τα λογάκια και μια μεταφρασούλα, για όποιον έχει την περιέργεια:

Y los años van sin poder soltar los recuerdos del ayer. Αsi mirándolos pasar y volver esos recuerdos del ayer. A través de la esencia de mil jazmines se filtra todo tu calor. Los pétalos de tus labios buscando sobre los míos apagar su sed. Nοches de verano en la esquina de Belgrano navegando a la deriva
hasta el amanecer. Sembrando melodías en la noche infinita lo llevo bien guardado ya lo sé.

Y los años van...
Las vidrieras han cambiado y sin embargo aun yo te pienso casi sin querer. Y soy actor y espectador en mi memoria yo te siento respirar. Noches de verano...

Και τα χρόνια περνούν χωρίς να μπορώ να διώξω τις αναμνήσεις του χθες. Έτσι βλέποντάς τις να περνούν και να γυρνούν οι αναμνήσεις του χθες. Μέσω τις μυρωδιάς χιλίων γιασεμιών φιλτράρεται όλη σου η ζεστασιά. Τα πέταλα των χειλιών σου να ψάχνουν τα δικά μου για να σβήσουν τη δίψα τους. Καλοκαιρινές νύχτες στη γωνία του Mπελγκράνο, πλέοντας ακυβέρνητοι μέχρι το ξημέρωμα. Σπέρνοντας μελωδίες στην άπειρη νύχτα, το κρατώ καλά φυλαγμένο, το ξέρω ήδη.

Και τα χρόνια περνούν...

Οι βιτρίνες έχουν αλλάξει, αλλά εγώ ακόμα σε σκέφτομαι σχεδόν χωρίς να το θέλω. Και είμαι ηθοποιός και θεατής, στη μνήμη μου σε νιώθω να αναπνέεις.

Νύχτες καλοκαιριού...


Dedicado a la Señora Maria Eva Duarte de Perόn, quien pasó a la inmortalidad el 26 de Julio de 1952.
Eva eterna en el alma de su pueblo. i Volverá y será millones!

Αντε και του χρόνου

Πέμπτη 24 Ιουλίου 2008
Διάβασα κάπου την αίτηση που κατέθεσε ο μίστερ Ιωαννίδης της δικτατορίας για την αποφυλάκισή του. Ο συγκεκριμένος –για εμάς τους νεώτερους- ήταν ο «σκληρός» της Χούντας και γνώρισε τρελλά μεγαλεία με το Πολυτεχνείο και το πραξικόπημα στην Κύπρο.
Δεν είχε κάνει ποτέ αίτηση αποφυλάκισης, όπως το υπόλοιπο παρεάκι, επειδή ακριβώς δεν ήθελε κανένα πάρε-δώσε με τη Δημοκρατία. Φυσικά, όταν τα χρόνια σε βαραίνουν και σε χτυπήσει και λίγο η άνοια, αλλάζεις γνώμη. Ακόμα και η σιχαμένη Δημοκρατία σου μοιάζει με την Αντζελίνα Τζολί και πέφτεις στα πόδια της.
Το γελοίο της υπόθεσης είναι τα όσα αναφέρει στην αίτησή του: Το κελί σκοτεινό, το προαύλιο γεμάτο άθλια υποκείμενα (που αν ήταν στο χέρι του θα τα εκτελούσε), ο εξαερισμός κακός, ο αστακός ψόφιος, το χαβιάρι μαύρο και η Moet-Chandon παλιά.
«Όλα αυτά δεν συνάδουν με τον πολιτισμό μας» αποφαίνεται. Προφανώς αυτά όλα τα έγραψε ο δικηγόρος του, γιατί ο ίδιος ο Ιωαννίδης σιγά μην ξέρει τι εστί πολιτισμός.

Υπάρχει ένα πράγμα στη Δημοκρατία που με ενοχλεί: ότι ακόμα και αυτοί που δεν την θέλουν, την επικαλούνται. Θεωρώ π.χ. πολύ πιο τίμιο τον αναρχικό που τα καίει όλα γιατί αυτό ειλικρινά πιστεύει, από τον κάθε καραγκιόζη που σιχαίνεται τη Δημοκρατία, αλλά όχι τα καλά που του προσφέρει. Και οι καραγκιόζηδες κυκλοφορούν ανάμεσά μας: στη Βουλή, στις ενορίες, σε ΟΛΑ τα κόμματα, στα καφενεία, στα blogs…
Η Δημοκρατία, λέει, δεν εκδικείται. Ασφαλώς και δεν εκδικείται, για αυτό και οι χουντικοί δεν εκτελέστηκαν, όπως κάποιοι άλλοι το 1922, αλλά μπήκαν στη φυλακή. Για την ακρίβεια, σε κελιά πολυτελείας, ώστε να έχουν σήμερα το θράσος να διαμαρτύρονται για τον κακό εξαερισμό και τα σάπια πλακάκια. Τόσο πολύ δεν εκδικείται η Δημοκρατία που δεν θέλησε ποτέ να τους δώσει να καταλάβουν ότι μπήκαν φυλακή. Και να'ταν μόνο αυτοί...
Να με συμπαθάτε, λοιπόν, αλλά κακώς έγιναν δεκτές οι αιτήσεις τους.
Είναι προσβολή και πρόκληση. Δεν με αφορά το τι λένε, αφού έτσι κι αλλιώς βλέπουν αλλιώς τον κόσμο. Μπορώ εγώ να θυμώσω με ένα γεροντάκι που πιστεύει ότι με έσωσε από τον κομμουνισμό; Εδώ δεν θυμώνω με τις αρλούμπες των πολιτικών.
Με αφορά όμως ότι προκαλούν τον ανώνυμο που βασανίστηκε από τη Χούντα. Τον προκαλούν εξίσου χυδαία με εκείνον τον αλήστου μνήμης παπά, ο οποίος μας πέταξε στα μούτρα εκείνο το καταπληκτικό «δεν ήξερα τι γίνεται στο Πολυτεχνείο, γιατί μελετούσα». Τον προκαλούν εξίσου χυδαία με εκείνους που δεν έκαναν απολύτως τίποτα στη διάρκεια της Δικτατορίας και μετά έσπευσαν να πάρουν τον τίτλο του «αντιστασιακού», απαιτώντας από όλους να τους σέβονται.
Η Δημοκρατία, λοιπόν, έπρεπε να πάρει το χαρτί της αίτησης αποφυλάκισης και να το βάλει στο μηχάνημα που το κόβει σε μικρές λωρίδες. Για να μην γράψω τίποτα πιο χυδαίο.

Βέβαια, αν σας πω πώς η Δημοκρατία δεν εκδικήθηκε τους Αργεντινούς χουντικούς, κυριολεκτικά θα φρίξετε. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

Εν τω μεταξύ, τώρα μόλις συνειδητοποίησα ότι σήμερα είναι η επέτειος αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Whatever.

Oι αχάριστοι

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2008
Τελικά οι Σέρβοι είναι αχάριστος λαός. Πάνω που τους είχαμε κορώνα στο κεφάλι μας για την αντίσταση που έκαναν στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, στον ευρωμονόδρομο και στα ΝΑΤΟϊκά σχέδια για στραγγαλισμό και των Βαλκανίων (ξέχασα κάτι;), πήγαν και παρέδωκαν κοτζαμάν national hero στο Δικαστήριο εκείνης της αχώνευτης της Ελβετής.
Διατηρώ βέβαια κάποιες ελπίδες, έστω και αμυδρές, ότι η υπόθεση θα εξελιχθεί σε φιάσκο.
Γιατί άμα τον πάρουν μάτι στη Χάγη τον Κάρατζιτς έτσι όπως κυκλοφορεί με το γένι, χλωμό το κόβω να τον δεχθούν. Πόση φούντα να έχεις καταναλώσει για να δεχθείς στο έδαφός σου ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ;
Διάβασα ότι ζούσε στο Βελιγράδι και έκανε εναλλακτική ιατρική. Δηλαδή τι; Βελονισμό; Θαυματουργό όζον; Βότανα; Τσουκνήθρες και βιριδιάνες; Τόσο χάλια δηλαδή το ΕΣΥ της Σερβίας που όλοι τρέχανε στον τρελλογιατρό;
Και όταν λέμε κρυβόταν, τι εννούμε; Τι διάολο έλεγε το ταμπελάκι στο ιατρείο: Δρ Ραντόγιε Γενοκτόνοβιτς, Εναλλακτικός. Δέχεται νυχτερινές ώρες, κατόπιν ραντεβού. Ρωτήστε στο κουρείο ή στείλατε σημείωμα με ταχυδρομικό περιστέρι. Πληρωμαί σε είδος και κατά προτίμηση κεφαλές Κροατών ή μουσουλμάνων.
Αλλά τους είχα μυριστεί εγώ τους Σέρβους από πέρυσι. Τους πετάξανε τα μεγαλεία με τη Eurovision και δώστου Serbie douze points και τους έριξαν στην παγίδα. Σου λέει, αυτό θα πει να είσαι Ευρωπαίος, ας τους δώσουμε και τον τρελλογιατρό και θα έρθουν καλύτερες μέρες.
Ασχημα τα πήγε ο Κοβάσεβιτς στον Ολυμπιακό; Γιατί η άλλη η Σερβίδα που την είχε ο Νομάρχης και τη γύριζε με τη μηχανή του όλη τη Θεσσαλονίκη; Ακόμα και το πρόστιμο, ο Νομάρχης το έφαγε. Η Σερβίδα τη γλίτωσε.
Πάλι καλά που μέσα σε όλο αυτόν τον ενθουσιασμό βγήκε η Αλέκα και έβαλε μια τάξη: Τα έσουρε στον ιμπεριαλισμό και διεσώθη στοιχειωδώς η αξιοπρέπειά μας. Στην τελική, αν σκότωσε ο σύντροφος Ράντοβαν 5-6 χιλιάδες μουσουλμάνους, τι είναι αυτό το νούμερο μπροστά στα εκατομμύρια που έσφαξαν στο γόνατο ο Στάλιν και ο Μάο; Πήγαν ποτέ φυλακή; Όχι. Αντίθετα τους έκαναν εικόνισμα. Αρα, γιατί να πάει φυλακή ο ορθόδοξος Ράντοβαν; Σωστός ο συλλογισμός.
Ελπίζω να βγει και η ειδική Σερβολόγος-Βαλκανιολόγος-διεθνολόγος-βαζελο-ορθοδοξιολόγος Λιάνα Κ. σε κάποιο καπνισμένο παράθυρο και να δώσει το τελειωτικό χτύπημα.


(Εγώ πάντως ακόμα περιμένω να κάτσει στο εδώλιο του Δικαστηρίου η βαρώνη Θάτσερ για εγκλήματα πολέμου στον πόλεμο των Malvinas).

May the Dark Side be with you all
.

Αριστοφάνης είναι ένας

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2008
Χθες πήγα στο Ηρώδειο για να δω τις Όρνιθες, την ιστορική παράσταση του Θεάτρου Τέχνης που ανέβηκε φέτος με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 100 χρόνων από τη γέννηση του Καρόλου Κουν. Είχα και τη θειούλα μαζί -δεινή χορεύτρια του tango- που μας ήρθε από τα εξωτερικά και είπα να την πάω κάπου καλά.
Ήταν καταπληκτικά. Το συγκεκριμένο έργο του Αριστοφάνη είναι τόσο διαχρονικό που με χαρά βλέπεις στοιχεία της σημερινής εποχής να δένουν άψογα με ένα κείμενο 2.500 χρόνων.
Κάπου διάβασα ότι εργάστηκαν τρεις γενιές ηθοποιών και καλλιτεχνών για να ζωντανέψουν αυτή την παράσταση. Αυτό τα λέει όλα νομίζω και επειδή δεν είμαι ειδικός, δεν θα πω τίποτε άλλο.
Μια μικρή λεπτομέρεια: ο φίλος μας ο Φώτης είχε κάνει ένα εξαιρετικό post για τον Λάκη Λαζόπουλο, υπενθυμίζοντας ποιος ακριβώς ήταν ο Αριστοφάνης. Διαβάστε το εδώ, αξίζει τον κόπο. Με την άδειά σου, Φώτη.
ΠΡΟΣΘΗΚΗ: Τελικώς η παράσταση θα ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα. Δείτε το πρόγραμμα εδώ.

Συν και πλην

Κυριακή 20 Ιουλίου 2008
Eίπαμε, τα Συν και Πλην έγιναν σταθερή αξία (χάρη στον Dr Seeng) και βλέπω ότι ακολουθούν κι άλλοι (*P@nOs*).
Συν στην εθνική ομάδα μπάσκετ. Μάγκες μια ζωή και απίστευτη παρέα. Πάνω από όλα διέψευσαν τους καραγκιόζηδες ότι και καλά θα ήταν πρόβλημα η ταυτόχρονη παρουσία Γιαννάκη σε Εθνική και Ολυμπιακό.
Συν στην Αλέκα Παπαρήγα. Γιατί εκτέθηκε τόσο πολύ στα «αστικά» μέσα ενημέρωσης για να μας αποδείξει ότι το ΚΚΕ «δεν τα παίρνει», που επιβεβαίωσε αυτό που όλοι ξέραμε: ότι το ΚΚΕ τα παίρνει. Ακόμα και ο Τσουκάτος φαντάζει πλέον αθώα κοκκινοσκουφίτσα.
Συν στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο: έμαθα ότι διαθέτει Meerkats. Να δω πότε θα πάω να τα δω.

Πλην στους Έλληνες φιλάθλους στο μπάσκετ Ελλάδα-Νέα Ζηλανδία. Γιούχαραν τους Νεοζηλανδούς που χόρεψαν στην αρχή τον παραδοσιακό τους χορό. Αν η βλακεία τους μπορούσε να μετατραπεί σε ευρώ, τότε ακόμα και οι μίζες της Siemens θα έμοιαζαν χαρτζιλίκι. Και φυσικά, ως κερασάκι στην τούρτα, τα ξεφτέρια οι δημοσιογράφοι που έκαναν περιγραφή και δεν διαπίστωσαν το παραμικρό. Εκτός από άσχετοι (αυτό είναι παγκοσμίως γνωστό) τώρα μάθαμε ότι είναι και κουφοί.
Πλην στην Ιερά Σύνοδο που θέλει να φτιάξει ειδική φυλακή για μητροπολίτες. Κατά τη γνώμη μου, ο τράγος που βουτά εκατομμύρια από Μονές, ενώ «διδάσκει» και «κρίνει» τους πάντες, πρέπει να ξυριστεί στεγνά και να μεταφερθεί στη Γυάρο. Με τη «Ρομίλντα».
Πλην στον αριστερό φοιτητή του ΕΜΠ που βγήκε και είπε: «η πρωτοβουλία Στυλιανίδη για τα Κολέγια σημαίνει οριστική υποβάθμιση των πτυχίων μας». Αν γλυκό μου αγοράκι πιστεύεις ότι το πτυχίο του Μετσοβείου απειλείται από τις Σχολές Μανώλα, τότε είσαι άξιος της τύχης σου. Εύχομαι να συνειδητοποιήσεις εγκαίρως (για το δικό σου μέλλον) ότι παπαγαλίζεις τις αρλούμπες του Αλαβάνου και των βολεμένων καθηγητάδων σου.
Τέλος, μία απορία: Ενδιαφέρει κανέναν το γεγονός (ο θεός να το κάνει) ότι η ζωή της Βουγιουκλάκη θα γίνει ταινία;

Διακοπές all inclusive

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008
Μέσα Ιουλίου και οι περισσότεροι ετοιμάζονται να την κάνουν με ελαφρά. Επειδή ο apos είναι σχετικά πολυταξιδεμένος, αποφάσισε να κάνει προτάσεις διακοπών, ξεκινώντας με πρόσωπα που αγαπά (να κανιβαλλίζει):
Πέδρο Τατούλη: Εναλλακτικές διακοπές στη ζούγκλα της Κολομβίας για να μάθετε πώς γίνεται πραγματικά το αντάρτικο. Προλαβαίνετε δεν προλαβαίνετε, καθώς και εκεί έχουν αρχίσει να το κλείνουν το μαγαζί. Σε λίγο θα ψηφίζουν και νομοσχέδια του Καραμανλή (του ντόπιου).
Αλεκ Αλαβάνο: Παραδοσιακές διακοπές στην Τήνο. Και τον 15αύγουστο κάντε ένα κόπο να περάσετε από τη Virgen. Έχω αποκλειστικό: θα σας ψιθυρίσει στο αφτί να γυρίσετε και πάλι στην ηγεσία του ΣΥΝ, ώστε να μας απαλλάξετε από το χαζοχαρούμενο. Και να κόψετε τις κουλαμάρες τύπου «τα ιδιωτικά κολλέγια είναι πυρηνική βόμβα στα θεμέλια της παιδείας». Η υπερβολή βλάπτει όσο και η πολλή φασολάδα, είναι γνωστό αυτό. Οι Σχολές Μανώλα πυρηνική απειλή; Έλεος! Θα τρίζουν τα κόκαλα του Οπενχάιμερ.
Ζορζ Κατζαφέρη και ΣΙΑ: Ορθόδοξες διακοπές στο μοναστήρι της Ανω Δίβρης Ηλείας. Όλο το παρεάκι ε; Θα πάρετε βιβλιαράκια από το μαγαζί του Αδωνι και θα πάτε εκεί να μελετήσετε. Παράλληλα θα κάνετε και λίγη φασίνα, καθότι στη μονή ιδρύεται πριβέ φυλακή διά τα naughty boys της Εκκλησίας, yoυ know, μητροπολίτες με μακρύ χέρι και τέτοια. Και τα βράδια ο βουλευτής που πήγε φαντάρος για 45 μέρες θα σας λέει ιστορίες από το Στρατό. Και αν σκάσει μύτη το περιστέρι, please, η σκατοκουτσουλιά να πέσει στον ώμο του προέδρου. Θα είναι το γνωστό σημάδι από το Αγιο Πνεύμα. Και μετά όλοι μαζί θα τραγουδήσετε το I saw the sign των Ace of Base. Και στα κουβαδάκια να μαζέψετε μπόλικη λάσπη.
Αλέκα Παπαρήγα: Μαρξιστικές διακοπές στη Βόρειο Κορέα. Πού αλλού να πας βρε Αλέκα μου; Ακόμα και στην Κούβα το χαλάνε το μαγαζί. Και να σου πω μανίτσα μου, όλα καλά και ανθηρά και ξέρεις πόσο σε πάω, αλλά μην προσπαθείς να με πείσεις ότι με το κουπονάκι συντηρείς ραδιόφωνα, τηλεόραση, εφημερίδα και Σπίτι Λαού. Μόνο η ΔΕΗ να σου έρθει, σου κόβονται τα πόδια. Από την άλλη βέβαια, ούτε εγώ εμπιστεύομαι το «σύστημα» να μου ελέγξει τα οικονομικά μου, αλλά άμα πάω στην Εφορία και το πω αυτό, θα κάνουν νέο συκώτι από τα γέλια. Εκτός και αν θέλει να αναλάβει φοροτεχνικός μου ο Αντώνης Σκυλλάκος.
Παναγιωτάκη Βουρλούμη: Χλιδάτες διακοπές στο Grand Hotel Kempinski της Γενεύης. Ρωτήστε τον Μιχάλη και την παρέα του για τις παροχές, το μίνι μπαρ και τις μετακινήσεις. Και στη ρεσεψιόν μην πείτε ότι είστε πρότυπο-μάνατζερ στον ελληνικό δημόσιο τομέα. Βρείτε κάτι πιο χαριτωμένο.
Κρις Φώλια: Φτηνές διακοπές στη Σαντορίνη. Θα είναι μια μοναδική ευκαιρία να δείτε πώς τα 41 μέτρα κατά της ακρίβειας έχουν πάει πιο πάτο και από το Sea Diamond. Σαλατούλα χωριάτικη 10 έουρος; Τι διάολο; Η Paris Hilton την καθάρισε;
Γιωργάκη και Κωστάκη: Συνεχίστε τις διακοπές σας! Αυτό το κάνετε μια χαρά.

Λατρεμένους bloggers: Επειδή σας αγαπώ πολύ, προτείνω Ίο για σούπερ παραλίες και Αστυπάλαια-Νίσυρο για ησυχία και μηδέν εκμετάλλευση.Και οι μετακινήσεις με τα πλοία του μπαρμπά Γεράσιμου (Αγούδημου). Καλοκαίρι χωρίς «Ρομίλντα» δεν είναι καλοκαίρι. Ζω να ακούω από το μεγάφωνο τη μεγαλειώδη ανακοίνωση σε μια άγνωστη γλώσσα, που όμως ελληνιστί ακούγεται ως εξής: πάσετζερζ αρ κάιντλι ρικουέστεντ το ντιζεμπάργκ. Δε σιπ γουίλ σέιλ ιμίνταντελί (με διπλό τόνο).

* Η φωτό δική μου από τη Νίσυρο.

Απορίες...

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2008
Αλλοι έχουν πονοκέφαλο, άλλοι νεύρα, άλλοι τα ρούχα τους. Εγώ πάλι έχω απορίες και όποιος μπορεί να βοηθήσει, please do.

* Αυτοί που σε δημόσιο χώρο μιλάνε στο κινητό και βάζουν και καλά το χέρι μπροστά στο ακουστικό σαν κάλυμμα, τι ακριβώς νομίζουν ότι πετυχαίνουν; Γιατί εγώ αλλιώς την είχα μάθει την ηχομόνωση στο σχολείο.
* Είσαι στο σούπερ μάρκετ στο ταμείο και η μαντάμ σου λέει 16,28 έουρος. Της δίνεις 20άρικο και εκείνη σε ρωτά: Δεν έχετε ψιλά; Αυτό τώρα το εννοεί ή είναι generic αντίδραση;
* Όταν ο μίστερ έρχεται να κάνει απολύμανση για τις κατσαρίδες και σου λέει ότι αυτές μας σιχαίνονται περισσότερο, τι νόημα έχει αυτή η συζήτηση; Γιατί να μην μου πει για τις μεταγραφές της ΑΕΚ ή απλά να παραδεχθεί ότι είναι kinky; Και στην τελική, τις ρώτησε ο ίδιος τις κατσαρίδες και του το είπαν;
* Στον τερματικό σταθμό του Μετρό σβήνουν τα φώτα στους συρμούς πριν καλά καλά βγει ο κόσμος. Να υποθέσω ότι αν είχαν περισσότερα λεφτά θα προσλάμβαναν προσωπικό να μας πετάει έξω με τις κλωτσιές;
* Η Μιραράκη γιατί λέει ότι το χαλί το έχει φέρει από τη ΧΩΡΑ του Πακιστάν; To ΣΚΕΤΟ Πακιστάν είναι άλλο;
* Aυτόν τον κυριούλη που λέει τον καιρό στον ΑΝΤ1, τον έχετε δει και εσείς ή εμένα τα έχουν παίξει τα μάτια μου; Και τι απέγινε η Τζέλλα Παυλάκου;

Με τον Federico στον Λυκαβηττό

Τρίτη 15 Ιουλίου 2008
Χτες την έβγαλα στο στατικότατο θέατρο Λυκαβηττού. Πήγα για να ακούσω το πιο καλό παιδί της Αργεντινής (και των thievery corporation), τον έναν και μοναδικό και εξαιρετικά αδύνατο Federico Aubele. Ο Fede είναι η μεγάλη μου αγάπη. Με την κιθαρούλα του, τη νοσταλγία του και την κοπελίτσα του σε ταξιδεύει σε μια Αργεντινή που ο ίδιος σίγουρα δεν γνώρισε (τόσο νέος που είναι), αλλά μάλλον άκουσε και διάβασε πολύ καλά. Μου θυμίζει τον εαυτό μου, εν ολίγοις. Με εξαίρεση το 'τόσο νέος'. Το λέω για να μην δουλευόμαστε και μεταξύ μας.
Δείτε το κλιπάκι του Postales (καρτ ποστάλ). Έχει εικόνες ενός παλιού Buenos Aires, που σίγουρα θυμίζει κάτι από μια Αθήνα του 1970 ή του 1980:


Τα άλμπουμ: Gran Hotel Buenos Aires, Panamericana και La esquina corazόn (με διασκευές). Επίσης η κυρία Aubele (δηλαδή η Natalia Clavier) έβγαλε μόλις το άλμπουμ Néctar .

Μετά το Federico, η σκηνή γέμισε με τη hip hop μουσική των Κουβανών Orishas. Οι τύποι είναι κυριολεκτικά μάγοι. Ακόμα και εγώ που δεν ενθουσιάζομαι με την hip hop, ούτε με την κουβανέζικη μουσική γενικά (μην με μισήσετε όλοι μαζί), δεν μπορώ να πω ότι έμεινα αδιάφορος. Παράλληλα, βέβαια, κανιβάλιζα και την κοπελιά μπροστά μου, η οποία λικνιζόταν με στυλ λάτιν και ολίγη από «ανέβα στο τραπέζι μας κούκλα μου γλυκιά».

Απλά, δεν κατάλαβα πώς ακριβώς πάντρεψαν αυτούς τους δύο καλλιτέχνες σε μια συναυλία. Ουσιαστικά ήταν δύο ξεχωριστές από κάθε άποψη.
(ουφ, πάλι γκρινιάζω...)

Τα κεφάλια μέσα...

Κυριακή 13 Ιουλίου 2008
Την εβδομάδα που τελειώνει, πήγα αρκετές φορές στη θάλασσα. Κάπου μεταξύ Κορίνθου και Ξυλοκάστρου. Δυστυχώς, μπήκα και πάλι στη διαδικασία της οδήγησης, κάτι που έχω βγάλει γενικά από τη ζωή μου.
Ως οδηγός, ο apos έκανε τις εξής χαζές παρατηρήσεις:
* Καταρχήν το αυτονόητο: Οι Έλληνες δεν θα μάθουμε ποτέ να οδηγούμε σωστά. Όλοι με το πόδι στο γκάζι, όλοι μάγκες και με παντελή άγνοια κινδύνου. Δεν θα πάψω ποτέ να πιστεύω ότι στην Ελλάδα δεν έχουν νόημα τα point system. Αυτά είναι για τους κουτόφραγκους. Εδώ θα έπρεπε να αφαιρούνται διπλώματα επί τόπου και διά παντός. Θα πρότεινα μάλιστα να το σκίζει ο ίδιος ο παραβάτης-οδηγός και προαιρετικά να το τρώει. Επίσης, τα αυτοκίνητα στην Ελλάδα θα έπρεπε να πωλούνται χωρίς κόρνα και η τοποθέτηση στερεοφωνικού να γίνεται κατόπιν αποκλεισμού συγκεκριμένων ραδιοφωνικών σταθμών και καλλιτεχνών.
* Συγχαρητήρια σε όποιον φωστήρα της κυβερνήσεως αποφάσισε να αμολύσει και πάλι στους δρόμους τα Σαββατοκύριακα τα φορτηγά και τις νταλίκες. Εξαίρετο μέτρο. Οι δρόμοι απέκτησαν και πάλι χρώμα, όμορφες γεροδεμένες παρουσίες, ενδιαφέρουσες εμπορικές επωνυμίες και έξτρα καυσαέριο.
* Χάρηκα που διαπίστωσα ότι και φέτος οι υπάλληλοι των κρατικών διοδίων είναι αμίλητοι, ενίοτε και ακούνητοι. Δεν τους αδικώ. Όταν εισπράττεις 2 ευρώ για έναν δρόμο που κανονικά δεν αξίζει ούτε 10 σεντ, είναι καλύτερα να κρατάς το στόμα κλειστό και τα μάτια καρφωμένα στο sudoku. Λατρεύω επίσης τον τρόπο που τσαλακώνουν τα ρέστα μαζί με την απόδειξη. Θέλει ταλέντο. Όσες φορές και να το προσπάθησα, απέτυχα.
* Ανακουφίστηκα που είδα ότι ο καρόδρομος Κορίνθου-Πατρών παραμένει στην ίδια ακριβώς κατάσταση, δηλαδή χωρίς καμία πινακίδα για μελλοντικά έργα. Για να είμαι δίκαιος θα σημειώσω ότι στο ύψος του Κιάτου τοποθετήθηκε τεράστια ταμπέλα που γράφει το εξής: «Προσοχή, στα επόμενα 2χλμ συμβαίνουν θανατηφόρα δυστυχήματα». Αν με είχαν ρωτήσει θα το διατύπωνα ως εξής: «Μανίτσες μου, προσοχή. Στα επόμενα 2χλμ ο Χάρος κυκλοφορεί ελεύθερος και κλείνει σπίτια. Σπεύσατε να ρυθμίσετε τα κληρονομικά σας.» Αλλά δεν με ρωτήσανε.
* Και για να μην με πείτε γκρινιάρη, κλείνω με όμορφο τρόπο: η σταθερή αξία που ονομάζεται καρόδρομος Κορίνθου-Πατρών τελικά με κάνει εθνικά υπερήφανο. Με τον τρόπο αυτό η Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου διατηρεί την πρωτιά της στο Βιβλίο Guiness ως τη μοναδική καλωδιακή γέφυρα στον πλανήτη που κατασκευάστηκε για να ενώσει δύο καρόδρομους. Αποδεικνύει ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε large λαός. Δεν τσιγκουνευτήκαμε μερικά δισ. ώστε οι οδηγοί να απολαμβάνουν ένα ευχάριστο διάλειμμα ολίγων μέτρων.

Αυτά τα ολίγα. Και από βδομάδα τα κεφάλια μέσα…

The Closer

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2008
Τον τελευταίο καιρό έχω ανακαλύψει μια ενδιαφέρουσα σειρά στην τηλεόραση. Λέγεται The Closer και παίζεται μαύρα μεσάνυχτα στον Star.
Αστυνομική, όπως πολλές άλλες, με πρωταγωνίστρια την Kyra Sedgwick (σύζυγο του Κέβιν Μπέικον) στο ρόλο της επικεφαλής αστυνομικού τμήματος στο Λος Αντζελες που καλείται να εξιχνιάσει δύσκολες υποθέσεις δολοφονιών.
Η τύπισσα είναι έξυπνη, χαμογελαστή, ολίγον ξυνή (τώρα καταλάβατε γιατί μου αρέσει τόσο η σειρά), εντελώς τσαούσα και έχει ένα επιτελείο από αστυνομικούς λίγο περιπτωσάρες (ο καθένας με τον τρόπο του). Το καλό είναι ότι λειτουργούν βάσει μυαλού και όχι με εκείνη την ανατριχιαστική και εκνευριστική λεπτομέρεια των αναλύσεων που κάνουν στο CSI.
Επιπλέον η τύπισσα έχει και ένα τράβηγμα με έναν πράκτορα του FBI και της βγαίνουν κάθε τόσο και κάτι ανασφάλειες, κάτι ιστορίες, τύπου δεν προλαβαίνω ποτέ να σε δω, δεν θέλω παιδιά, καλά περνάμε και έτσι, πάρε με να φύγουμε από εδώ και τέτοια.

Από ό,τι διάβασα η σειρά παίζεται τώρα για 4η σεζόν στην Αμερική.

Mεσημέρι στον ΗΣΑΠ

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008
Τρίτη μεσημέρι ταξιδεύω με τον (κλιματιζόμενο) ΗΣΑΠ. Στην Ομόνοια τα πλήθη κατεβαίνουν και οι τρεις θέσεις γύρω μου αδειάζουν. Για λίγο όμως αφού μπαίνουν νέα τεμάχια. Μια γλυκιά κυρία κάθεται δίπλα μου στην εξωτερική θέση και μια άλλη απέναντί της. Προς στιγμή, η θέση απέναντί μου στο παράθυρο μένει κενή και εγώ βρίσκω την ευκαιρία να απλώσω τα πελώρια πόδια μου. Τα θαύματα όμως κρατούν από τρεις ημέρες έως τρία δευτερόλεπτα, αφού ένα λαγωνικό μυρίστηκε την κενή θέση και έσκασε μύτη.
Ας περιγράψουμε το λαγωνικό: homo securitatus, κοινώς Έλλην σεκιουριτάς, απροσδιορίστου νεαράς ηλικίας, μελαχροινός. Μόλις είχε σχολάσει και το στυλ του το έλεγες χαλαρό: καταϊδρωμένος, μύριζε ολίγον αλκοόλ, πουκάμισο ανοιχτό, φώναζε από μέσα ο χρυσός βαφτιστικός σταυρός, παντελόνι λίγο σκισμένο, δύο νούμερα μικρότερο (στα μπούτια στέναζε το ύφασμα) και μποτάκι ιδανικό για τους ζεστούς μήνες του χρόνου. Και το μαλλί ανέμελο προς το απλυτολαδωμένο.
Πάμε παρακάτω: κάθεται και απλώνει τα πόδια προς το μέρος μου, ρίχνοντας και μια κλωτσιά για την οποία φυσικά και δεν ζήτησε συγγνώμη. Επειδή δεν ήμουν στο mood να κάνω νέες γνωριμίες και οι σεκιουριτάδες δεν με ανάβουν, το προσπερνώ. Παράλληλα, απλώνει και τη χερούκλα του στην πλάτη της διπλανής θέσης, όπου καθόταν η μία κυρία που λέγαμε. Τώρα η κυρία ταξίδευε με ένα χέρι σαν γλυκό μαξιλαράκι στο κεφάλι της. Προφανώς, επειδή ούτε εκείνη την έβρισκε με σεκιουριτάδες, το προσπέρασε.
Το άλλο χέρι του ήταν κολλημένο στο κινητό. Χρειάστηκαν περίπου 0,002 nanoδευτερόλεπτα για να καταλάβουμε ότι μιλούσε με το πρόσωπο. Φουλ στο μέλι ο greek lover και η φωνή στο τέρμα. Γιατί ο βήχας, ο ιδρώτας, η δρωτσίλα και ο έρωτας δεν κρύβονται.
Το θέμα της συζήτησης των πιτσουνακίων θα το έλεγες από ελεύθερο έως κατευθυνόμενο: κάποιο φιλικό τους ζευγάρι είχε αρραβωνιαστεί (και όμως, έχουν φίλους) και εκείνος υποσχόταν στο έτερον ήμισυ ότι το δικό της δαχτυλίδι αρραβώνων θα είναι από Καίσαρη και πάνω. Κάτσε να το δούνε και θα πάθουν υπογλώσσια, της είπε για του λόγου το αληθές (αυτά να τα βλέπει η Αλεξίου που έλεγε εσύ για μένα θα πάθεις έρωτα).
Η νεαρά όμως φαίνεται ότι δεν επείσθη για τα ειλικρινή αισθήματα του ήρωά μας και κάτι ψέλλισε. Εκείνος δεν μάσησε. Τι στοίχημα πας; Της είπε. Εκείνη όμως δεν έλεγε να το πάει το ρημαδοστοίχημα, οπότε η ερώτησις επαναλαμβάνονταν για τις επόμενες τρεις στάσεις. Και κάθε φορά πιο δυνατά. Όχι, τι στοίχημα πας! έλεγε και ξανάλεγε ο δυστυχής, αλλά η νεαρά τίποτε.
Το θέμα του στοιχήματος δεν λύθηκε ποτέ, αλλά η νεαρά που εν τω μεταξύ, είχε πληρώσει και μια περιουσία στο τηλεφώνημα, είπε να προφασιστεί διάβασμα για να το κλείσει. Ο greek lover έδειξε ενδιαφέρον: Τι διαβάζεις; Χημεία; Έλα μωρό μου, είναι απαραίτητο αφού θέλεις να σπουδάσεις κομμώτρια. Δεν είναι δύσκολη, μαζί θα την μάθουμε, είπε ο απόγονος του διάσημου Γάλλου χημικού Λαβουαζιέ, για να συμπληρώσει: Στο κάτω κάτω, τι θες να γίνεις; Καμπαρετζού;
Η νεαρά φαίνεται ότι προσβλήθηκε και του απάντησε του βουβαλόπαιδου-greek lover-Λαβουαζιέ ανάλογα. Εκείνος μαζεύτηκε. Η αλήθεια είναι ότι δίλημμα 'κομμώτρια ή καμπαρετζού' εγώ δεν το είχα υπόψη.
Έλα βρε μικρό, έχω μέρες να σε δω και σε πειράζω, δικαιολογήθηκε το παιδί μας (αυτά να τα βλέπετε όσοι νομίζατε έως σήμερα ότι ξέρατε από πειράγματα) για να περάσει σε κάτι μουγκρητά-νιαουρίσματα με πολλά πολλά πολλά υπονοούμενα.
Στο σημείο εκείνο, χαλαρά έκανα τον πράσινο εμετό, πλην όμως ο ΗΣΑΠ είχε καλύτερο σχέδιο: ήταν η ώρα να κατέβω. Προς στιγμή σκέφτηκα να το πάω μέχρι τέρμα για να μάθω πώς τελείωσε αυτό το υπέροχο τηλεφώνημα, αλλά δεν ήθελα να είμαι ασυνεπής στο ραντεβού μου.
(Γαμώτο).
Και μια προσθήκη: H παραπάνω ΑΛΗΘΙΝΗ ιστορία θα μπορούσε να είναι μέρος ενός κουίζ: Ποιος είναι ο ένοχος; Εγώ που είμαι αδιάκριτος ή εκείνος που είναι ενοχλητικός; (στην καλύτερη περίπτωση).

Μέτρα κατά του καύσωνα

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2008
Αγαπημένα μου παιδάκια,
Όπως ξέρετε, έρχεται καύσωνας. Επειδή λοιπόν η ΔΕΗ μάς απαγόρευσε να ανάβουμε τα κλιματιστικά και να στερούμε πολύτιμα MW από το σύστημα, αποφάσισα να βοηθήσω λίγο την κατάταση με φωτογραφίες από το ταξίδι μου στην Παταγονία και τη Γη του Πυρός, πριν από μερικούς μήνες. Οι θερμοκρασίες ήταν γύρω στο -1C, οπότε με τη δροσιά τους κάτι μπορεί να γίνει.

Παγετώνας Perito Moreno. H έκτασή του είναι καμιά 20αριά φορές το Λεκανοπέδιο της Αττικής, αλλά ο καημένος όλο και λιώνει. Όταν βρίσκεσαι πάνω σε αυτό το καταμαράν και κοιτάς μια μικρή μικρή ακρούλα του, νομίζεις ότι είναι ψεύτικος. Όταν όμως τον ακούς να 'τρίζει' και μετά ακούς και το 'μπλουμ' στη λίμνη, καταλαβαίνεις τι παίζει...


Τα 'μπλουμ΄του πάγου που λέγαμε. Ξεκολλάνε τα καημένα και επιπλέουν μήνες ολόκληρους μέχρι να λιώσουν. Και τα σχήματα που δημιουργούν, σκέτα έργα τέχνης. Αυτά τα κομμάτια είναι από τον παγετώνα Spegazzini.




Lago Onelli. Ό,τι πιο όμορφο έχω δει στη ζωή μου. Μια λίμνη σχηματίζεται στα πολλά 'φιορδ' των παγετώνων και μέσα σε αυτήν λιώνουν οι πάγοι δημιουργώντας αυτή την εικόνα. Όταν είδα το θέαμα κράτησα για αρκετή ώρα ανοιχτά τα μάτια μου, να γεμίσουν με την εικόνα. Να μην την ξεχάσω όσο ζω.



Τα πιγκουινάκια μου. Κανάλι Beagle, στη Γη του Πυρός έξω από την πόλη Ushuaia. Το τέλος του κόσμου, αφού από κάτω είναι μόνο η Ανταρκτική. Και τα πιγκουινάκια επιστρέφουν να φτιάξουν τις φωλιές τους, πάντα πιστά στο ένα και μοναδικό τους ταίρι. Η φωτογραφία είναι βγαλμένη από καταμαράν σε θερμοκρασία -2C. Εννοείται πως δεν επιτρέπεται να τα πλησιάσεις.

Αυτά λοιπόν τα ολίγα. Για περισσότερες φωτό από το συγκεκριμένο ταξίδι, αλλά και διάφορα ακόμα των τελευταίων 3 χρόνων, δείτε www.flickr.com/photos/apos

Ελπίζω να βοήθησα.

Οι ακούραστοι και οι επίμονοι

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2008
Έχω προσπαθήσει αρκετά να μην ασχοληθώ με τη Siemens. Κυρίως γιατί έχω πάψει προ πολλού να πέφτω από τα σύννεφα. Όποιος πιστεύει ότι οι ακριβές τηλεοπτικές διαφημίσεις όλων των κομμάτων, οι συγκεντρώσεις, οι πανάκριβες καταχωρήσεις σε εφημερίδες και οι μετακινήσεις ψηφοφόρων με αεροπλάνα γίνονται με το κουπονάκι που αγοράζει η θείτσα και την εξόρμηση που κάνουν τα συντρόφια, τότε απλά δεν ξέρει τι του γίνεται. Καλό θα ήταν να πάρει ένα καλαθάκι, να βάλει και ένα κόκκινο σκουφάκι και να βγει στο δάσος να μαζέψει μανιτάρια. Και αν δει τον λύκο, ας πληκτρολογήσει στο GPS τη διευθύνση της γιαγιάς να πάει μια ώρα αρχίτερα να την φάει να τελειώνουμε. Έτσι κι αλλιώς οι ξυλοκόποι του παραμυθιού έχουν πάει να κόψουν κορμούς στα καμένα δάση.
Ο ταξιδιώτης υπουργός με έκανε να ασχοληθώ. Όχι ότι έχω κάτι μαζί του. Πώς μπορεί, άλλωστε, ο οποιοσδήποτε να έχει κάτι με έναν άνθρωπο που ανήκει σε εκείνη την κατηγορία που ονομάζω «ακούραστοι άνθρωποι». Με την έννοια ότι τους άγγιξε η άτιμη η νεραϊδούλα και γεννήθηκαν πλούσιοι. Κάτι σαν την Paris Hilton: Λεφτά έχουμε, απλά να κάνουμε κάτι να περνά η ώρα. Και ενώ η Paris σαχλαμαρίζεται, ο «ακούραστος» το έριξε στα κοινά. Στο χαλαρό όμως. Αρχικά, μπήκε σε τρένα, μετρά, προαστιακούς και το καταχάρηκε. Ό,τι διακόπτη βρήκε τον γύρισε, τσαφ-τσουφ, doors close please mind the gap και πάει λέγοντας. Και μετά όταν μυρίστηκε ότι έρχεται το λουκέτο στην Ολυμπιακή, σου λέει, κάτσε να πάω αλλού. Και πήγε εκεί όπου ένας ζωηρός γενικός γραμματέας έκανε όλη τη δουλειά. Μάγκας ο «ακούραστος». Και η Paris, όταν βαρεθεί ένα παιχνίδι, πάει σε ένα άλλο.
Και ύστερα ήρθαν οι μέλισσες που έλεγε και η Μαρινέλλα. Εκεί που έπαιζε αμέριμνος με θέατρα και αγάλματα, έσκασε η ιστορία με το ταξίδι.
Αν θέλω να είμαι συνεπής, βάσει του σκεπτικού που ανέπτυξα παραπάνω, ο «ακούραστος» είχε να το πληρώσει. Παρά το γεγονός ότι οι πλούσιοι είναι συνήθως οι μεγαλύτεροι ταληροφονιάδες, εγώ θα δεχθώ ότι τα έβαλε από την τσέπη του. Ακόμα και να του φέρανε το hotel voucher στο χέρι, τα έβαλε από την τσέπη του. Ακόμα και αν οι αεροσυνοδοί τον παρακαλούσαν στα γόνατα με δάκρυα στα μάτια να μπει στο ιδιωτικό τζετ, τα έβαλε από την τσέπη του. Ακόμα και αν μια γραμματέας είχε φτιάξει οκτώ σελίδες αναλυτικό πρόγραμμα μέχρι και σε ποιο περίπτερο θα σταματήσουν για να πάρουν τσιχλόφουσκες και γλιφιτζούρια, τα έβαλε από την τσέπη του.
Θα μου πεις, τότε τι σε ενοχλεί; Με ενοχλεί αυτό στο οποίο έχουμε αποκτήσει ανοσία: βλέπεις κόσμο που μέχρι χθες πείναγε να χτίζει βίλες και σου φαίνεται φυσιολογικό. Θα τον πεις «κλέφτη» για να βγάλεις το απωθημένο σου και μετά ίσως προσπαθήσεις να του μοιάσεις. Ή το πολύ πολύ να τον έχεις από κοντά μπας και κάνεις καμιά βουτιά στην πισίνα του.
Διαβάζεις για το πόθεν έσχες πολιτικών και λες «ρε συ, ο τάδε έχει δέκα διαμερίσματα και 35 εξοχικά! Γουάου ο κερατάς!». Και στο γουάου το κλείνεις το θέμα και πας για Τazo στα Starbucks. .
Τον ακούς τον άλλον να ομολογεί ότι εγώ τα έπαιρνα για το κόμμα, γιατί αυτή είναι η σύνηθης πρακτική, και λες «τον καημένο, πάνε να του τα φορτώσουν όλα». Ξαφνικά, έγινε καημένος. Ο άνθρωπος που πάνω από όλα βάζει τι; Ένα κόμμα!
Τον βλέπεις τον άλλον να μπαινοβγαίνει σε κότερα επιχειρηματιών και λες «πήρε το μάτι μου την τάδε στο κότερο της τάδε. Σα δεν ντρέπεται η βουβαλονεράιδα με 15 κιλά κυτταρίτιδα». Και στην κυτταρίτιδα κλείνει η συζήτηση.
Με λίγα λόγια, ακούς όλα τα παραπάνω με μια γαργαλιστική διάθεση και χάνεις την ουσία: Τα κόμματα αναπνέουν από το «μαύρο χρήμα» και το οξυγόνο διαχέεται σε χίλιες δύο φάτσες. Και οι φάτσες έχουν το θράσος να σου λένε, «δεν είμαστε όλοι ίδιοι» και «όποιος έχει στοιχεία να πάει στον Εισαγγελέα».
Και μετά πας στην κάλπη και βρίσκεις μία από αυτές τις φάτσες και την ξαναψηφίζεις.

Ακούραστοι άνθρωποι εναντίον επίμονων ψηφοφόρων. Οι πρώτοι γελάνε, οι δεύτεροι γκρινιάζουν.

Και η βόλτα στο δάσος για την κοκκινοσκουφίτσα συνεχίζεται....

Επιτέλους, ελεύθερη η Μπετανκούρ

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008
Προσοχή! Ακολουθεί βαρετό post.

Επιτέλους! H Ίνγκριντ Μπετανκούρ ελεύθερη. Ποια είναι τούτη;
Η Μπετανκούρ είναι μια Κολομβιανή πολιτικός. Η μητέρα της υπήρξε βουλευτής και ο πατέρας της υπουργός και διπλωμάτης. Μπήκε πολύ νέα στην πολιτική με ρομαντικό τρόπο, αφού μιλούσε για διαφάνεια και ειρήνη στην... Κολομβία. Μάλιστα, μοίραζε προφυλακτικά στους πολίτες συμβολικά, θεωρώντας ότι η διαφθορά είναι σαν το AIDS. Εξελέγη βουλευτής και τελικά, το 2002, διεκδίκησε την προεδρία. Στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας μετέβη στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη των αριστερών ανταρτών για να συνομιλήσει μαζί τους. (Στην Κολομβία, υπάρχει μια περιοχή όση η Ελβετία, την οποία ελέγχουν οι αντάρτες. Τόσο καλά..)
Η κυβέρνηση την είχε προειδοποιήσει να μην πάει. Η ίδια αψήφισε τις προειδοποιήσεις με αποτέλεσμα στις 23 Φεβρουαρίου 2002 να πέσει θύμα απαγωγής.
Το μαρτύριό της τελείωσε στις 2 Ιουλίου 2008.
Εύχομαι ειλικρινά να μην έχει τα σοβαρά προβλήματα υγείας που ακούγεται ότι έχει και να καταφέρει να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα.
Πάμε λίγο στο παρασκήνιο: στη Νότιο Αμερική κυριαρχούν κεντροαριστερές κυβερνήσεις διαφόρων αποχρώσεων και... στυλ. Από τον Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα και τους περονιστές μου στην Αργεντινή, μέχρι ευσεβείς καθολικούς, συνδικαλιστές, γιατρούς και ινδιάνους που την έχουν δει αριστεροί.
Φυσικά, τα νεύρα των Αμερικανών τσατάλια. Λίγο το έχεις να σε βρίζουν πατόκορφα τόσοι πρόεδροι;
Μοναδική εξαίρεση, η Κολομβία όπου η καθολική προεδράρα με το όνομα Αλβαρο Ουρίμπε έχει πλέον πάρει εργολαβία τη στήριξη των ΗΠΑ. Παρέα με τον πρόεδρο του Μεξικού (εκεί είναι μια άλλη ιστορία...).
Η προεδράρα λοιπόν, έχει πάρει τρελλά φράγκα και σύγχρονα μέσα για να εξοντώσει τους αριστερούς αντάρτες και τους εμπόρους ναρκωτικών. Φυσικά, ο κόσμος έχει κουραστεί από τον εμφύλιο, οπότε το πράγμα γίνεται πιο εύκολο. Ακόμα και οι ίδιοι οι αντάρτες εγκαταλείπουν τα όπλα, «δίνουν» στεγνά τους συντρόφους τους, έναντι αμνηστίας και χρημάτων για μια καλύτερη νέα ζωή. Πρόσφατα μάλιστα σκοτώθηκε ο αρχηγός τους.
Κάπως έτσι σώθηκε και η Μπετανκούρ. Μια καλά οργανωμένη στρατιωτική επιχείρηση, στη διάρκεια της οποίας δεν άνοιξε ρουθούνι. Προς μεγάλη απογοήτευση του Ούγκο Τσάβες που την είχε δει «φυσικός συνομιλητής» των ανταρτών...
Από κοντά φυσικά και ο μαμούνιας ο Σαρκοζίς. Τι σου κάνει αυτός ο άνθρωπος: Ήρθε εδώ, μας πούλησε φούμαρα για Grece-France nouvelle alliance και το φάγαμε το κουτόχορτο και πήραμε τις φρεγάτες του. Μόνο την Κάρλα μάτι δεν πήραν οι λιγούρηδες, αλλά δεν βαριέσαι.
Τα ίδια και με την Μπετανκούρ. Την είδε πατέρας της. Σου λέει, αφού παντρεύτηκε ΚΑΠΟΤΕ Γάλλο και έζησε στα Παρίσια, Γαλλίς είναι. Θα την κάνω σημαία μου να πάρω κανέναν πόντο. Και έτσι τώρα πανηγυρίζει...

Σόρρυ αν σας κούρασα με τις περιπέτειες της γειτονιάς μου.

Blogoπαίχνιδο No5

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008
Μετά τις γνωστές ζαβολιές που έκανα σε παλαιότερο post, είπα αφού με κάλεσαν και επισήμως (ο Δάσκαλος) να παίξω στο «10+1 πληροφορίες για μένα».
Ιδού λοιπόν ό,τι πιο άχρηστο μπορούσα να σκεφτώ:

1. Σιχαίνομαι τις γαρίδες. Δεν αντέχω καν να είναι στο ίδιο τραπέζι με μένα. Δεν τρώω ποτέ χοιρινό και πατάτες τηγανητές, χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω.
2. Λατρεύω τις φράουλες και τη σοκολάτα. Χωριστά.
3. Έχω μια απίστευτη ανικανότητα να βγάζω εισιτήρια. Από σινεμά, μέχρι αεροπλάνο. Πάντα λάθος θέσεις, λάθος σειρά, λάθος ώρα, ακόμα και λάθος μέρα.
4. Θέλω πολύ να πετάξω με ελικόπτερο.
5. Έχω 6,5 βαθμούς μυωπία και φοβάμαι να κάνω laser.
6. Τρώω με μανία τα νύχια μου.
7. Είμαι απίστευτα τεμπέλης, αλλά λειτουργώ άψογα υπό καθεστώς πίεσης
8. Πιστεύω ότι κάποια μέρα θα κουφαθώ από την πολλή μουσική στα αφτιά μου.
9. Βαριέμαι να χρησιμοποιώ την πιστωτική μου κάρτα. Μου τη σπάει η αναμονή για έγκριση και η μουρμούρα από πίσω ότι τους καθυστερώ. Έτσι, οι μόνες μηνιαίες χρεώσεις είναι το παιδί από το Βιετνάμ (actionaid), η Τίγρης της Σουμάτρας (WWF) και μια οργάνωση για την προστασία κακοποιημένων παιδιών στην Αργεντινή (AAPVF).
10. Στην παραλία δεν κάθομαι ποτέ στον ήλιο. Τη βγάζω στο νερό και μετά κάτω από ομπρέλλα. Αν δεν παίζει ομπρέλλα, βάζω μπλούζα ή ρίχνω πετσέτες σαν τις γριες.
11. Μικρός ήθελα να γίνω πυροσβέστης. Όταν μεγάλωσα ήθελα πάλι να γίνω πυροσβέστης. Αλλά δεν ήθελε κανένας άλλος…

Ποιους πέντε να καλέσω που δεν έχουν παίξει; *P@n0S*, Sofia, Δόνια Σοφία, Spy, Μανιταράκι και Sourgeal.

Συν και πλην

Τρίτη 1 Ιουλίου 2008
Δεν τα ξέχασα τα Συν και Πλην, απλά τα... αμέλησα για λίγο καιρό.

Συν στο Ελληνικό Φεστιβάλ. Έχουν χιούμορ. Στα ταμεία είσαι παρέα με ένα μάτσο κουλτουριάρηδες για καμιά Επίδαυρο και στα μεγάφωνα παίζει το Secret Combination.

Συν στον Arzobispo Jerόnimo. Διάβασα στα Νέα ότι πήρε τον οδηγό του και πήγε στις κακόφημες γειτονιές της Αθήνας. Για να δει την κατάσταση (ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ), ώστε να εισηγηθεί τρόπους παρέμβασης της Εκκλησίας. Αφιερωμένο σε όσους νοσταλγούν τον προκάτοχο.

Συν στον δήμαρχο του Παρισιού. Που είχε cojones και πήγε στο Gay Pride της πρωτεύουσας... Μοιραία η σύγκριση με άλλους τοπικούς άρχοντες που δεν τολμούν να δηλώσουν ούτε καν χορηγοί μιας τέτοιας κίνησης.

Συν στον Θέμο Αναστασιάδη. Όσο αντιπαθής και αν μου είναι, αναγνωρίζω ότι έχει χιούμορ. Βρίσκεται ένα βήμα από τον Κορυδαλλό και στους δημοσιογράφους δηλώνει ότι η «Ισπανία κέρδισε δίκαια».

Πλην στους Σαλονικούς που γκρινιάζουν για τα έργα του Μετρό. Α, καρντάσια να με συμπαθάτε, αλλά είστε φάουλ εδώ. Αμα θέτε Μετρά, έχει και ταλαιπωρία. Αλλιώς, δωρεάν γκρίνια για το Κράτος των Αθηνών, δεν λέει.

Πλην στον Ν.Κακλαμάνη: οι κάδοι ανακύκλωσης στο Σύνταγμα έχουν στουμπώσει. Και κανείς δεν μαζεύει το παραμικρό. Και όλα αυτά μπροστά στα μάτια των ξένων.

Πλην στον Έλληνα γονιό. Που πιστεύει ότι η φασαρία και η υστερία των παιδιών του είναι χαριτωμένη. Ειδικά όταν ενοχλεί όλους τους υπόλοιπους.

Πλην στις δημοσιογραφάρες για τον γελοίο τρόπο που κάλυψαν και το θέμα του «Θεόφιλος». Ευτυχώς που διαβεβαίωναν από το studio τους γέρους και τις γριες ότι δεν θα πνιγούν και ότι θα πάρουν τα σώβρακα που έχουν στις βαλίτσες τους.

Τέλος μία δήλωση: Μετά χαράς δέχομαι αεροπορικά εισιτήρια, κλιματιστικά, ψυγεία και ό,τι άλλο από τη Siemens. Μπορεί να μην ξέρουν από ποδόσφαιρο οι Γερμανοί, αλλά στα ηλεκτρικά είναι μανούλες.
Καλό μήνα σε όλα τα παιδάκια!