Διαφορετικές ευχές

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008
Eίχα σκεφτεί να βάλω τα κάλαντα όπως τα λέμε στην Αργεντινή. «Los peces en el rio». Επειδή όμως είναι του θανατά βαρετά, αποφάσισα να αλλάξω ρεπερτόριο...
Ο τρισμέγιστος Ibrahim Ferrer από τους Buena Vista Social Club έχει τραγουδήσει ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια στην Οικουμένη: Dos Gardenias. Ακούστε το λίγο σε ένα video που βρήκα. Από κάτω τα λόγια και μια μετάφραση, σε περίπτωση που κάποιος ενδιαφέρεται...




Dos gardenias para ti con ellas quiero decir te quiero, te adoro, mi vida.
Ponles toda tu atenciόn que seran tu corazόn y el mio.
Dos gardenias para ti que tendran todo el calor de un beso de esos besos que te di
y que jamas encontraras en el calor de otro querer.
A tu lado viviran y se hablaran como cuando estas conmigo y hasta creeras
que se diran te quiero.
Pero si un atardecer las gardenias de mi amor se mueren, es porque han adivinado
que tu amor me ha traicionado porque existe otro querer.

Δύο γαρδένιες για σένα, με αυτές θέλω να σου πω σ'αγαπω, σε λατρεύω, ζωή μου.
Δώστε τους όλη σου την προσοχή, γιατί αυτές θα είναι η καρδιά σου και η καρδιά μου.
Δύο γαρδένιες για σένα, που θα έχουν όλη τη ζεστασιά ενός φιλιού. Εκείνων των φιλιών που σου έδωσα και που ποτέ δεν θα ξαναβρείς στη ζεστασιά άλλης αγάπης.

Στο πλάι σου θα ζουν και θα μιλούν (οι γαρδένιες), όπως όταν είσαι μαζί μου. Και μέχρι που θα πιστέψεις ότι σου λένε σ'αγαπώ.
Αλλά αν ένα ξημέρωμα οι γαρδένιες του έρωτά μου, πεθάνουν. Θα είναι γιατί μάντεψαν ότι ο έρωτάς σου με πρόδωσε, επειδή υπάρχει άλλος έρωτας.

Δύο γαρδένιες λοιπόν στέλνω και εγώ σε όλα τα παιδάκια που με αγαπούν και αγαπώ. Με την ευχή να μην μαραθούν ποτέ. Όπως η αγάπη, η εκτίμηση και η παρέα που κάνουμε όλοι εμείς εδώ.

Καλά να περάσετε στις Γιορτές. Θα τα πούμε το 2009. Με πολλά σχέδια.

Παλληκάρι χωρίς νεράιδα

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

Ένα από τα χειρότερα πράγματα στη ζωή μου είναι τα χριστουγεννιάτικα ψώνια. Πώς να αντέξω -αγοραφοβικός άνθρωπος- τόσο κόσμο με τσάντες να έρχεται κατά πάνω μου…

Σήμερα είχα τρελλή έμπνευση να αγοράσω το δώρο της μανούλας. Φυσικά παραγγελία. Και φυσικά γραμμένο με sms στο κινητό, καθότι ο κόσμος των γυναικείων καλλυντικών μού είναι άγνωστος.

Τα μαγαζιά με γυναικεία καλλυντικά μου προκαλούν εκνευρισμό, αλλεργία και γέλιο. Όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά…

Τέλος πάντων, το είχα πάρει απόφαση. Φτάνω, μπαίνω μέσα και αρχίζω να προχωράω σαν χαμένος. Με κόβει μία ντάνα και έρχεται κατά πάνω μου:

- Να βοηθήσω σε κάτι παλληκάρι; με ρωτάει. Προφανώς εγώ ήμουν το παλληκάρι.

Εκείνη βεβαίως απείχε πολύ από το να είναι η νεράιδα: βάψιμο σε επίπεδο joker στην ταινία Batman, υπερβολικά αρωματισμένη, υπερβολικά χοντρή, υπερβολικά στενό τζην παντελόνι. Ήθελα να ήξερα πού τις διαλέγουν;

- Ήθελα αυτή εδώ την κρέμα, απαντά το παλληκάρι και της δείχνει την οθόνη του κινητού.

- Πανεύκολο μανάρι μου. Έλα μαζί μου. Το παλληκάρι έγινε και μανάρι... Μου δίνει την κρέμα, εγώ την αρπάζω (την κρέμα) λέω ένα «ευχαριστώ πολύ, καλές γιορτές να έχετε» και τρέχω για το Ταμείο. Αυτό το είχα δουλέψει σε παλαιότερη επίσκεψη. Αν δεν φύγεις σφαίρα, η ντάνα σου την πέφτει για να σου πουλήσει το μισό κατάστημα. Όσο πιο βλάκας μοιάζεις –σαν εμένα-, τόσο πιο πολλά θα αγοράσεις. Το είχα μάθει το μάθημά μου…

Πού ήμουν; Στο Ταμείο… Εκεί, λοιπόν, έχεις να αντιμετωπίσεις το δεύτερο κύμα υπαλλήλων μεταμφιεσμένων σε joker από τον Batman. Τουλάχιστον αυτές έχουν περισσότερη δουλειά και λιγότερη διάθεση για μανάρια και παλληκάρια. Μόνο ο γνωστός υποκοριστικός βαθμός: «καρτούλα θα μου δώσετε; Έχουμε ταυτοτητούλα; Θα μου βάλετε και μια υπογραφούλα;».

Αφού έκανα όλα αυτά, πετάω και την αθάνατη ερώτηση: «μπορεί κάποιος να μου το τυλίξει για δώρο;»

-Θα πάτε πίσω από την κολώνα, είναι μια κοπελιά που κάνει δώρα, απαντά ο joker.

Μεταξύ μας, την ήξερα την απάντηση. Σε αυτά τα σατανικά καταστήματα, κάπου σε μια γωνιά σε περιμένει το τύλιγμα. Είναι το σημείο όπου χάνονται πολιτισμοί, βυθίζονται Ατλαντίδες και σβήνουν Ήλιοι.

Δεν έπεσα έξω. Μια δεσποινίς διασταύρωση joker από Batman, joker από τράπουλα και παρακατιανής αδελφής της barbie με περίμενε με το χαμόγελο στα χείλη.

Μπροστά της, κάπου δέκα κόλλες περιτυλίγματος. Πίσω της, χιλιάδες φιογκάκια, ψαλιδάκια, αυτοκολλητάκια, σκατουλάκια. Χιλιάδες όμως. Τόσο χιλιάδες που χρειαζόσουν PhD για να τα χειριστείς και την οξυδέρκεια ενός Τσόρτσιλ για να αποφασίσεις ποιο πάει με ποιο.

Ήξερα ότι εκεί θα περνούσα τη μισή μου μέρα. Η barbie-joker ακούμπησε την κρέμα στο πρώτο χαρτί, την κοίταξε, την ξανακοίταξε και τελικά το έβγαλε. Έβαλε άλλο χαρτι, το κοίταξε, το ξανακοίταξε και για καλή μου τύχη άρχισε να τυλίγει. «Σώθηκα» είπα εγώ. Το παλληκάρι-μανάρι.

Αφού το τύλιξε, γύρισε πίσω να διαλέξει κορδέλλα. Τις κοίταζε όλες σαν κάτι Γιαπωνέζους τουρίστες μια φορά στο Μετρό του Λονδίνου που στέκονταν μπροστά στο χάρτη και προσπαθούσαν επί ώρες να βρουν τη στάση (τρομερή ιστορία, θα σας την πω άλλη φορά).

Που λέτε, έβγαλε μία κορδέλλα, την ακούμπησε με χάρη στο τυλιγμένο πακέτο, το κοίταξε, το ξανακοίταξε, το άφησε.

«Φτου!» είπα εγώ. Το παλληκάρι-μανάρι.

Εκείνη απτόητη, δοκίμασε άλλη κορδέλλα και τελικά -για καλή μου τύχη- πετύχαμε το σωστό συνδυασμό: η τρίτη ταίριαζε. Την έβαλε, την γύρισε, την κόλλησε, πήρε το ψαλίδι και άρχισε με σαδιστική διάθεση να φτιάχνει την γιρλάντα. Χρειάστηκε περίπου τρία λεπτά να στερεώσει τη γιρλάντα. Χωρίς άλλο σχόλιο...

Το παλληκάρι-μανάρι είχε αρχίσει να βγάζει ατμούς. Η barbie-joker χαμογελαστή συνέχισε: έβαλε και αυτοκόλλητο πάνω στο τυλιγμένο και γιρλαντιασμένο δώρο (εδώ δεν υπήρχε ποικιλία, το βρήκαμε με την πρώτη) και μετά όλη αυτή η υπερπαραγωγή κατέληξε σε μια ωραιότατη σακούλα.

Έκανε μια κίνηση να βάλει και στη σακούλα ένα αυτοκόλλητο, αλλά δεν άντεξα άλλο: «αφήστε γιατί θέλω να βάλω και μια κάρτα μέσα, θα την κλείσω αργότερα».

Η barbie-joker απογοητεύτηκε, αλλά στιγμιαία. Μου έδωσε το σακουλάκι και γύρισε στον επόμενο (άτυχο) πελάτη….

Πολύ θα ήθελα να είχα κάτσει σε μια γωνιά να τον κοιτάζω, αλλά δεν είχα άλλο κουράγιο...

Αντε και του χρόνου, μανούλα.

Αdeste Fideles

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008
Τώρα το κατάλαβα το σατανικό -ομολογουμένως- σχέδιο του δημάρχου.
Όταν λέμε Χριστούγεννα στην πλατεία Συντάγματος, το εννοούμε.
Adeste fideles, που λέμε και στην Αργεντινή. Θα δείτε και Δέντρο, θα δείτε και καλικάντζαρους να το φυλάνε.
Los Duendes, που λέμε και οι ισπανόφωνοι. Κάπως αλλιώς τους θυμόμουν σε κάτι παιδικά βιβλία, αλλά φαίνεται ότι πέρασαν τα χρόνια. Χάθηκαν οι ουρές, τα περίεργα καπέλα και τα μυτερά αφτιά. Στη θέση τους φύτρωσαν κράνη, ασπίδες και δακρυγόνα.
Όμορφα...

To Ραδιομέγαρο

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

Tο μεσημέρι το δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ απέκτησε ενδιαφέρον. Εκεί που περίμενες να δεις την κλασσική γαλάζια φάτσα να σου περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια τις δραστηριότητες και το έργο της κυβέρνησης, μπήκαν στη μέση κάτι νεαροί. Έγινε ένα σούσουρο, εντελώς LIVE, άνοιξαν και ένα πανό και κάπου εκεί σταμάτησε το δελτίο.

Δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε στη συνέχεια. Σε παλαιότερες εποχές θα έβγαινε η Νάκυ Αγάθου (μην μου αρχίσετε ποια είναι η Νάκυ Αγάθου) και θα μας έλεγε κάτι. Σε ακόμα παλαιότερες θα έπεφτε το κάδρο με τις φωτογραφίες της ΑΜ Βασιλέως Κωνσταντίνου και της ΑΜ Βασιλίσσης Αννης-Μαρίας.

Σήμερα, άντε να έπαιξε κανά τρέιλερ με την Μπίλιω ή να βγήκε κανά πεντάλεπτο ο Γιώργος Κατσαρός (με το σαξόφωνό του).

Σε κάθε περίπτωση, η γνωστή γαλάζια φάτσα επανήλθε δριμύτερη. Απτόητη άρχισε να μας «ενημερώνει»: Φουλ κυβερνητικό έργο, φουλ τι όμορφα και ωραία όλα, φουλ οι δραστηριότητες των υπουργών-μελισσούλες που εργάζονται νυχθημερόν για το καλό μας.

Και μετά εμφανίστηκε ο Πρόεδρος του ραδιομεγάρου σε εθνικό δίκτυο. Με ύφος οργίλο, εξιστόρησε, κατήγγειλε, κατηγόρησε, μπλα-μπλα-μπλα. Και το κερασάκι στην τούρτα ήρθε λίγο αργότερα, όταν ο (λέμε τώρα) κυβερνητικός εκπρόσωπος καταδίκασε τα γεγονότα.

Όλα καλά, πλην όμως έχω μια απορία: ο Πρόεδρος του ραδιομεγάρου, από ποιον αγόρασε τηλεοπτικό χρόνο για να κάνει διάγγελμα; Τσιφλίκι του είναι; Από την τσέπη του πληρώνει;

Να του θυμίσω ότι είναι ένας δημόσιος υπάλληλος-golden boy, τον οποίο ΕΜΕΙΣ πληρώνουμε; Να του θυμίσω επίσης ότι κανείς δεν μας ρώτησε αν θέλουμε να τον πληρώνουμε;

Ποιον ακριβώς ρώτησε για να υπερασπιστεί τη «δημόσια τηλεόραση»; Και από ποιον την υπερασπίστηκε; Μήπως έστω και για λόγους δεοντολογίας (ή και περιέργειας, βρε αδερφέ) θα έπρεπε να μας πει τι ακριβώς ήθελαν οι άνθρωποι αυτοί;

Θα μου πείτε, και πότε μας ρώτησε. Τότε που σκόρπαγε τα χρήματά μας για να προβάλουμε το Everything της Αννας Βίσση στην υφήλιο; Ή όταν με χαρά μας ανακοίνωνε ότι πληρώσαμε μερικά εκατομμύρια ευρώ για τα νέα σήματα των καναλιών;

Ο δε (λέμε τώρα) κυβερνητικός εκπρόσωπος μάς είπε ότι εδώ «κάποιοι κάνουν απόπειρα κατάλυσης της Δημοκρατίας».

Αναρωτιέμαι ειλικρινά: ακούνε τι λένε ή έχει χαλάσει ο πομπός των Γερανίων; Ποια Δημοκρατία, χρυσέ μου, υπερασπίζεται η «δημόσια τηλεόραση»; Τα γαλάζια δελτία με τους γαλάζιους δημοσιογράφους; (που παλαιότερα ήταν πράσινοι, δεν θέλω να είμαι άδικος).

Το λέτε αυτό ενημέρωση; Τα μονοψήφια νούμερα θεαματικότητας δεν σας έχουν πει κάτι; Ούτε όλη αυτή η στρατιά αποτυχημένων που βρίσκουν καταφύγιο στην ΕΡΤ, όταν τους πετάξουν από τα άλλα κανάλια; Μας ρώτησε ποτέ κανένας αν θέλουμε να τους πληρώνουμε;

Εντάξει, είμαστε ηλίθιοι που δεν έχουμε ακόμα βρει έναν τρόπο να απαλλαγούμε από το χαράτσι της ΕΡΤ, αλλά να μας κοροϊδεύετε μέσα στα μούτρα μας; Για μας το κάνατε; Για μας όλη αυτή η φασαρία και το άγχος μην καταλυθεί η Δημοκρατία;

Αγαπητέ Πρόεδρε του ραδιομεγάρου, αυτό που έγινε σήμερα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και χρόνια. Κάποιοι (ούτε καν με ενδιαφέρει τι είναι) το έκαναν για λογαριασμό όλων μας. Και χωρίς (μπλε) κουκούλα. Για αυτό σου κακοφάνηκε.



ΥΓ1 Για την ιστορία, στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, τα κρατικά κανάλια βρήκαν τον τρόπο να είναι ψηλά σε θεαματικότητα ακόμα και μετά την είσοδο της ιδιωτικής TV. Θα μπορούσε και εδώ να γίνει. Χαλαρά. Αλλωστε, τι παραπάνω σου λένε οι Τρέμες, οι Καμπουράκηδες και οι Ευαγγελάτοι; Τίποτα.

ΥΓ2 Δείτε εδώ το κείμενο των ανθρώπων που έκαναν τη διαμαρτυρία (ή εισβολή ή κατάληψη, πείτε το όπως θέλετε).

Έχεις γράμμα...

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008
Στέλνω μερικές επιστολές, μέρες που είναι συνηθίζεται:

Προς Ντόρα Μπακ: μίλησες στο Spiegel, σχετικά με τα επεισόδια στην Αθήνα, και μας είπες: «περίμενα κάτι τέτοιο». Καταρχήν, όταν είσαι κόρη του you know who, προφανέστατα το γκαντεμογονίδιο έχει περάσει στο DNA σου. Πάμε παρακάτω: ο ρόλος σου, καλή μου, δεν είναι να προβλέπεις και μετά να παρακολουθείς ή να τρέχεις με τα φαράσια να μαζέψεις τα σπασμένα. Ο ρόλος σου είναι άλλος. Θέλεις να στον εξηγήσω;
Έπειτα, τι σας έπιασε ο πόνος να δώσετε συνεντεύξεις σε όλα τα ξένα μέσα; Έτσι βελτιώνεται η εικόνα της Eλλάδας; Με μπλα μπλα τύπου, «εντάξει μωρέ έγιναν και αλλού». Αν είναι έτσι, εκεί στο «αλλού» έχουν βάλει και πολιτικούς φυλακή, έχουν παραιτηθεί και άνθρωποι και άλλα πολλά. Ασε, καλή μου, που η «ζημιά» γίνεται από την τηλεόραση, ό,τι και να λες εσύ στο κάθε Spiegel ή ο Πάκης στη Figaro ή ο Γιώργος στο CNN (γουστάρω προφορά αγγλικά. Πάντα τέτοια).
Και στην τελική, κουκλίτσα μου, ξέχασες να δώσεις και μια συνέντευξη σε ισπανόφωνη εφημερίδα και έχουν σπάσει τα τηλέφωνα. Ανησυχεί ο κόσμος και δεν τους έχεις καθησυχάσει και με έχουν τρελάνει αν ζω ή κάηκα ζωντανός.

Προς Αλέκους, Αλέκες και άλλα τεμάχια: φτάνει, μανίτσες μου. Το κουράσατε. Κουκουλοφόροι, χαϊδεμένα αυτιά και τριμμένα παντελόνια. Έλεος. Εσείς δεν κουραστήκατε να αυτορουφιανεύεστε στα κανάλια; Πιστεύετε ότι σας ακούει κανείς; Βρίσκει κανείς έστω και κατ' ελάχιστο ελκυστική την εικόνα σας; Την πρότασή σας; Γουστάρετε που μπήκατε στο ίδιο μίξερ με τους Καρατζαφέρηδες; Γιατί αν δεν το καταλάβατε, ένα έχετε γίνει. Ένα. ΕΝΑ.

Προς σαΐνια της ΕΛ.ΑΣ.: Ακουσα καλά; Πέρασε μια βδομάδα και δεν έχει γίνει αυτοψία στον τόπο που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ ο Αλέξης; Καλά, CSI δεν έχετε δει ποτέ; (Las Vegas, να εξηγούμαστε. ΘΕΟΣ ο μαύρος με το απίστευτο μάτι, ΘΕΑ και η ξανθιά και είσαι μπάζο, ρε μαύρε, που δεν την παντρεύτηκες). Το κόβω να χύνεται ΚΑΙ ΕΔΩ άπλετο φως...

Προς δήμαρχο Νικήτα: Εντάξει, βρε αγάπη μου, θα το στολίσεις το Δένδρο. Λύσσαξες.

Προς τηλεδημοσιογράφους και διάφορους Λάκηδες: πάρτε ένα lexotanil να ηρεμήσετε, πάρτε και τον 13ο μισθό και αμολυθείτε στο Golden Hall. Έχω και εναλλακτική: σταματήστε να πυροβολείτε τον Αλέξη και πιάστε το hot θέμα: τι δήλωσε η Cate Grey (Kαίτη Γκρέη) μόλις έμαθε την τραγωδία (ξέρετε ποια τραγωδία, αφήστε τα ψόφια...).

Σκοτώστε με

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008
Έχω «αποκλίνουσα κοινωνική συμπεριφορά». Γεννήθηκα στην Αθήνα, μεγάλωσα στα βόρεια προάστια, πήγα σε Πρότυπο Σχολείο, ταξίδευα και ταξιδεύω συνέχεια στην Αργεντινή, όπου –μεταξύ άλλων- έδρασαν οι Montoneros.
Σκοτώστε με.
(Το νου σας, όμως, μην πετύχετε το σκύλο δίπλα...)

Siempre me quedará

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008
Η Μafalda το είχε πει, όπως βλέπετε δίπλα στη φωτό: «Είναι δύσκολο να μαζέψεις δύναμη να κατέβεις στον κόσμο». Μafa, nena, έχεις απόλυτο δίκιο...
Λυπάμαι για την κυβέρνηση: Τρομαγμένες και αξιοθρήνητες φυσιογνωμίες. Πρώτοι στα «εύκολα», πελαγωμένοι τώρα στα δύσκολα. Είδατε μούτρα; Ξύπνησαν απότομα από τη Νιρβάνα. Να τη χαίρεστε την Αστυνομία που φτιάξατε. Σπείρατε ανέμους και τώρα θερίζετε θύελλες. Και ψάχνετε συνενόχους –στο όνομα της Ενότητας- για να μοιραστείτε την χλαπάτσα. Χα!
Λυπάμαι για την Αντιπολίτευση: Τα ίδια και τα ίδια. Αν η κυβέρνηση ζει στη Στρατόσφαιρα, αυτοί ζουν στην Εξώσφαιρα. Α, ώστε οι εκλογές θα λύσουν το πρόβλημα; Αρλούμπες, ανόητες ατάκες και η γνωστή χυδαία προσπάθεια να οικειοποιηθούν την οργή των παιδιών και μιας ολόκληρης κοινωνίας. Και η absolut κατάντια: να τσακώνεται η Αλέκα με τον Αλέκο για το ποιος φλερτάρει με τους κουκουλοφόρους. Αυτό τους απασχολεί. Σε αυτό το αηδιαστικό κομμάτι της Εξώσφαιρας ζουν. Μπράβο τους. Εκεί να μείνουν.
Λυπάμαι για τον επικεφαλής των δημοσιογράφων, που δικαιολογεί την Αστυνομία παντού και πάντα. Με άλλοθι την «καταγραφή των γεγονότων», όπως λέει στα παράθυρα. Ο ίδιος βέβαια σιωπά όταν η δεοντολογία πάει περίπατο στο διπλανό παράθυρο. Σιωπά όταν οι συνάδελφοί του σκοτώνουν κάθε μέρα άλλες δέκα φορές το άτυχο πιτσιρικάκι. Κουβέντα δεν είπε για τους συναδέλφους του που έκαναν ζουμ στην κάμερα για να δούμε τη μάνα του παιδιού να κλαίει. Αξιος. Να τον κάνετε ισόβιο. Πού θα βρείτε καλύτερο;
Λυπάμαι για τους «νοικοκύρηδες». Αυτούς που εξοργίζονται με την απουσία του Κράτους, που φωνάζουν για τις καταστροφές και τις λεηλασίες. Βρε ανθρωπάκια τι ανέχεστε εδώ και 30 χρόνια; Την ατιμωρησία και την απάθεια δεν ανέχεστε; Αυτήν δεν ψηφίζετε κάθε τέσσερα χρόνια; Τιμωρήθηκε ποτέ κανείς; Πήγε φυλακή ο γιατρός που σε σκοτώνει στην εγχείριση; Ο τράγος που εμπορεύεται την ψυχή σου για μερικά οικόπεδα; Ο πολιτικός που πλουτίζει παράνομα; Ο δημόσιος υπάλληλος που σε σταυρώνει για σου βγάλει τη σύνταξη; Ο εφοπλιστής που αφήνει τα νησιά χωρίς πλοία; Ο αστυνομικός που σε βαράει; Ο στρατιωτικός που σκοτώνει το παιδί σου, όταν υπηρετεί την πατρίδα; Ο οικοπεδοφάγος που σου κλέβει το οξυγόνο, καίγοντας τα δάση; Ο τραπεζίτης που κρύβεται πίσω από εισπρακτικές εταιρείες; Ο «επιχειρηματίας» που σερβίρει στο παιδί σου βρώμικα ποτά;
Η μαγκιά της ατιμωρησίας είναι το διαχρονικό Δόγμα της κοινωνίας μας. Και ξαφνικά μας έπιασε η οργή, επειδή κάποιοι το κάνουν σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση. Βρε ουστ.
Λυπάμαι που το αυτονόητο δικαίωμά μας να διαδηλώσουμε για ό,τι μας ενοχλεί, έγινε φόβος που μας κρατά σπίτι: «Πού να τρέχω, θα γίνουν επεισόδια». Και έτσι δεν τρέχουμε, για να μην πνιγούμε στα δακρυγόνα ή βρεθούμε σε καμιά κλούβα. Αστυνομικοί και «γνωστοί-άγνωστοι» φρόντισαν, ώστε ένα από τα σπουδαιότερα αγαθά της Δημοκρατίας (ρωτήστε σε χώρες που δεν το έχουν) να μετατραπεί σε αγώνα μπόξ, που δεν μας αφορά. Βάζουν το κόκκινο σηματάκι στην οθόνη και εμείς αλλάζουμε κανάλι.
Χαίρομαι που άκουσα ότι ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου παραιτήθηκε. Βρέθηκε και ένας με τσίπα. Αναρωτιέμαι ειλικρινά: αυτοί που αγωνίζονται για δωρεάν παιδεία, καταγγέλλοντας κολλέγια και παραμάγαζα, πού είναι να την υπερασπιστούν; Κανείς δεν θυμώνει που βλέπει τα ΑΕΙ να γίνονται μπουρδέλο; Καθηγητές, φοιτητές, σπουδαστές, συνδικαλιστές: αφού η Αστυνομία είναι ανίκανη, γιατί δεν υπερασπίζεστε εσείς τη Γνώση; Τα αμφιθέατρά σας, τα εργαστήριά σας, τις εργασίες σας; Το μέλλον σας! Και πού είναι ο λεγόμενος «πνευματικός κόσμος»; Όλοι εκείνοι οι λαλίστατοι που σπεύδουν όταν μυριστούν κάμερα και δωρέαν μπουφέ; Πού κρύφτηκαν;
Χαίρομαι για τα 15χρονα. Μας ξεπέρασαν. Kαι ας θυμηθούμε ότι μεγαλώνουν μόνα τους. Δεν υπάρχει πια εκείνη η παλιά οικογένεια. Κατέβηκαν με οργή, φαντασία, καθαρό βλέμμα και αυθορμητισμό. Το παλικαράκι που ξεβρακώθηκε μπροστά στο κτίριο της Αστυνομίας, ξεβράκωσε μια ολόκληρη κοινωνία που δεν έχει τίποτα να του δώσει.
Χάρηκα για τα παιδιά, αλλά δεν πρόκειται να τα γλείψω όπως ο κάθε Λάκης. Εύχομαι απλά να μην ξεχάσουν ποτέ γιατί οργίστηκαν. Να μην επιτρέψουν σε κανέναν σιχαμένο να τους καπελώσει. Να διδάξουν αυτά το νέο ήθος στους γονείς τους. Να το δούμε και όλοι εμείς, που δηλώνουμε μπερδεμένοι. Και να ξεκινήσουμε ρίχνοντας την πρώτη μολότοφ στον ωχαδερφισμό μας.
Μικρέ Αλέξη, αν από κάπου με διαβάζεις, κάνε scroll down και άκου λίγο το τραγούδι της Bebe: Siempre me quedará. Mετάφραση: πάντα θα μου μείνει. Και συμπληρώνω: πάντα θα μου μείνει η χαμογελαστή φατσούλα σου. Hasta mas ver, nene...

Bang Bang

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008
Διάβασα και άκουσα τα πάντα για τη δολοφονία του 16χρονου στα Εξάρχεια. Ειδικοί, ακόμα πιο ειδικοί, λιγότερο ειδικοί, υπουργοί, παρατρεχάμενοι και ό,τι άλλο βάζει ο νους του καθενός, έχυναν δάκρυα –κροκοδείλια και μη- για το γεγονός.Εντύπωση έκανε σε ορισμένους που το «κωλόπαιδο» (κατ’ άλλους «τσογλάνι») ήταν γόνος καλής και πλούσιας οικογένειας. Προφανώς τους χάλασε την εικόνα που είχαν στο μυαλό τους.
Το μόνο παρήγορο: ο αυθόρμητος τρόπος που αντέδρασαν οι μαθητές.Οι υπόλοιποι, απλά κατώτεροι των περιστάσεων. Ούτε μία στιγμή δεν βρήκαν χρόνο να σκεφτούν: αν το δικό μου παιδί ήταν ο Αλέξης, θα το άντεχα όλο αυτό;
Προσυπογράφω το κείμενο της Κατερίνας. Διαβάστε το εδώ. Kαι του Αρκούδου, εδώ.
Θυμήθηκα, επίσης, το τραγούδι της Νancy Sinatra: Bang bang. You shot me down. Bang bang and i hit the ground. Bang bang, that awful sound...

Bοήθειά μας

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008

Ήρθε η ώρα για τον επίλογο στην υπόθεση του Βατοπαιδίου. Καταρχήν να ξεκινήσουμε από το αυτονόητο: τη βασική αλήθεια δεν θα την μάθουμε ποτέ και ο λόγος είναι απλός: Αυτός που έδωσε την εντολή να γίνει ανταλλαγή της Βιστωνίδας (που δεν την ήξερε ούτε η μάνα της) με ακριβά οικόπεδα (που τα ήξερε η μάνα τους) δεν πρόκειται να βγει να μας το πει.

Εκτός και αν κάποιος τον έγραψε σε κανά DVD. Που και πάλι χλωμό το κόβω, γιατί αν το πήγαν το υλικό στο MEGA μόνο ο Καμπουράκης θα το είδε που δεν πιάνεται, γιατί είναι Καμπουράκης. Και αν κρίνω από το γεγονός ότι κανένας δεν έχει πέσει από τον 6ο όροφο στο Κολωνάκι και η Όλγα Τρέμη δεν έχει ορκιστεί 400 φορές ότι δεν είδε το DVD, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Αρα, τη βασική αλήθεια δεν θα την μάθουμε και ο καθένας μπορεί να λέει και από ένα όνομα: Καραμανλής, Παπάγος, Πλαστήρας, Αθανάσιος Διάκος, Ομέρ Βρυώνης, Ζωζώ Σαπουτζάκη, Μπέμπα Μπλανς, Τζένη Βάνου. Διαλέγετε και παίρνετε.

Τι μάθαμε από την Εξεταστική:

  • Η γραφειοκρατία είναι αστικός μύθος (urban legend). Μόλις εγκαταλείψεις την πόλη και ανοιχτείς στην επαρχία (σόρρυ, περιφέρεια το λέμε), τέτοια θέματα πάνε περίπατο. Σου κάνουν δικαστήριο-αποχαρακτηρισμό-αντικειμενική αξία-πολεοδομία-συμβόλαιο σε 1 ώρα. Αν είσαι παπάς, η 1 ώρα πέφτει σε 30 λεπτά. Και στο πακέτο προσφορά μία γνωμάτευση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους με όλα τα χαρτόσημα πληρωμένα και δώρο χρυσή κορνίζα με αυτόγραφο από επώνυμη συμβολαιογράφο. Αβάδιστα.
  • Ο υπουργός είναι ανεύθυνος. Δεν πρέπει να ξέρει τι σκαρώνει ο υφιστάμενός του, ούτε να τον ρωτά για λόγους savoir vivre. Απλά κάθεται στην καρέκλα, δίνει συνεντεύξεις, βγαίνει σε παράθυρα και πάει σε εγκαίνια. Όπως δηλαδή η Φρειδερίκη πριν από 50 χρόνια ή ο Νομάρχης στην παρούσα ιστορική περίοδο.
  • Ο υφυπουργός είναι πιο τυχερός. Κάνει ό,τι γουστάρει και δεν φέρει καμία ευθύνη, γιατί προϊστάμενος είναι ο υπουργός. Ο οποίος είναι ανεύθυνος. Αρα ο υφυπουργός είναι double ανεύθυνος. Στην περίπτωση που ο υπουργός έχει πάει για εγκαίνια (όπως η Φρειδερικη) ή μιλά σε παράθυρο (όπως ο Νομάρχης), η ευθύνη αυτόματα μεταβιβάζεται σε Εταιρεία ή Οργανισμό του Δημοσίου. Κατά προτίμηση σε εταιρεία με περίεργο τίτλο, ώστε να διαχέεται ακόμα περισσότερο η ανευθυνοευθύνη.
  • Οι υπόλοιποι που πήγαν στην Εξεταστική απλά έκαναν ένα πέρασμα, τύπου live your myth για να το λένε στα εγγόνια τους: «Παιδί μου, εμένα που με βλέπεις είχα πάει στην Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών, στο βαζελογήπεδο πριν γκρεμιστεί και στη Βουλή σε μια Εξεταστική». Και το εγγόνι θαμπωμένο να ρωτά: «παππού, η Παπακώστα ήταν αλήθεια τόσο αντιπαθητική;»
  • Κάτι δημοσιογράφοι που επίσης πέρασαν, απλά θα έχουν έξτρα υλικό για το βιβλίο που θα εκδώσουν και θα μοιράσουν σε συναδέλφους τους στη διάρκεια εκδήλωσης με δωρεάν μπουφέ. Αλλωστε,η προσφορά τους στην αποκάλυψη της αλήθειας ήταν αδύνατη λόγω «δημοσιογραφικού απορρήτου». Είναι γνωστό ότι οι δημοσιογράφοι έχουν δημοσιογραφικό απόρρητο, οι γιατροί ιατρικό, οι δικηγόροι νομικό, οι πυροσβέστες πυροσβεστικό και οι υδραυλικοί υδραυλικό.
  • Μάθαμε επίσης ότι κάτι παπάδες-μοναχοί-πατέρες-ηγούμενοι-πνευματικοί έκαναν αναλήψεις με τσάντες από την Τράπεζα της Ελλάδος. Λογικό το βρίσκω. Αλλωστε, η ανάληψη τιμάται και από το ημερολόγιο κάποια μέρα, επομένως έχουν το know-how.
  • Η Επιτροπή κατά του ξεπλύματος μαύρου χρήματος στην Κύπρο λέγεται ΜΟΚΑΣ. Υποθέτω ότι το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης θα λέγεται ΤΙΡΑΜΙΣΟΥΣ και ο Συνήγορος του Πολίτη ΣΤΡΑΤΣΙΑΤΕΛΑΣ.

Aυτά λοιπόν. Να είμαστε καλά να τους θυμόμαστε και στα 40 θα σερβίρουμε και κονιάκ πρώτης διαλογής. Εγώ θα είμαι εκεί.

Quiz: Εμείς και το Τέρας

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008
Υπόσχομαι ότι μετά από αυτό το quiz σταματώ να ασχολούμαι με το θέμα. Και το αφήνω στους ειδικούς…



1. Τι γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα;

Α. Τη γέννηση του Χριστού, ανόητε. Ελληνικά δεν έμαθες ακόμα;

Β. Δεν ξέρω εσείς, αλλά εμείς πάλι στο θείο Χρήστο θα πάμε και θα σκάσουμε στη διασκέδαση. Ωκεανός πλήξης αυτή η οικογένεια.

Γ. Τίποτα. Απλά χαμογελάμε και περιμένουμε τα δωράκια που παραγείλαμε.

Δ. Είμαι υπέρ του διαχωρισμού Κράτους-Εκκλησίας και δεν γιορτάζω. Επίσης για το Βατοπαίδι ευθύνες έχουν και τα δύο μεγάλα κόμματα.



2. Πότε στολίζετε το Δέντρο;

Α. Μόλις σκάσει μύτη στη γωνία του δρόμου εκείνος ο τύπος από τα Τζουμέρκα με τα έλατα.

Β. Μεσάνυχτα 30ής Νοεμβρίου.

Γ. Όταν αδειάσει από το σιδέρωμα η Galina. Και αφού πρώτα κρύψουμε τον παππού που την κουτουπώνει.

Δ. Όταν καταφέρουμε να εντοπίσουμε στο πατάρι πού είναι εκείνη η κούτα με το ψεύτικο. Πέρυσι, βάλαμε τη θεία τη Φυστικούλα να την ψάξει και την χάσαμε για πάντα (την θεία)



3. Σε πόσα παιδάκια ανοίγετε να σας πουν τα κάλαντα;

Α. Σε όλα. Αλλά τα υποχρεώνω να τα πουν μέχρι τέλους και τους κερνάω ένα μελομακάρονο κομμένο στη μέση.

Β. Σε κανένα. Κατεβάζω τον Γενικό και ακούω Καίτη Γαρμπή.

Γ. Εξαρτάται το σχήμα. Αμα παίζει κανά καλό όνομα και κυκλοφορεί και λουλουδού, δίνω προτεραιότητα.

Δ. Αυστηρά μόνο σε σχήματα με κλαρίνο



4. Πόσα μελομακάρονα και κουραμπιέδες καταναλώνετε;

Α. Εγώ ακόμα δεν έχω τελειώσει τα περσινά.

Β. Είμαι από Βόρεια Ελλάδα και θέλω διευκρινίσεις: Κουραμπιέδες με κρέμα ή με ψωμάκι;

Γ. Όσα γλιτώσουν από το glitter που ρίχνει επάνω μια γνωστή

Δ. Δεν μπορώ να απαντήσω γιατί είμαι μπουκωμένος. Πιάσε μια σόδα όπως έρχεσαι.



5. H Παραμονή της Πρωτοχρονίας σε τι κατάσταση σας βρίσκει;

Α. Σε απελπιστική. Χρωστάω σε 15 πιστωτικές και οι δικαστικοί κλητήρες αδειάζουν ήδη το σαλόνι μου.

Β. Σκέτο ράκος. Πέρασε ένας ακόμα χρόνος και πρέπει να αρχίζω τα bottox. Έχει κανείς πρόχειρο το τηλέφωνο της Νατάσσας Θεοδωρίδου;

Γ. Στο καζίνο. Με το πούρο στο ένα χέρι, το ουίσκι στο άλλο και τη «γυναίκα» να ποντάρει μάρκες.

Δ. Εμάς ΠΑΛΙ στο θείο Χρήστο πήγαμε και είδαμε τα προγράμματα στην ιδιωτική TV. Μέχρι που έπεσε η ιδέα να βάλουμε Μοιραράκη και η βραδιά μεταμορφώθηκε



6. Τι σας ενοχλεί περισσότερο στις Γιορτές;

Α. Οι Γιορτές

Β. Η κίνηση στους δρόμους

Γ. To Last Xmas των Wham

Δ. Που ο 13ος μισθός δεν δίνεται κάθε μήνα



7. Αν μπορούσατε να πάτε αλλού για Χριστούγεννα, πού θα πηγαίνατε:

Α. Στα τσακίδια να μην βλέπω κανέναν

Β. Στην Αυστραλία να κάνω και μπάνιο

Γ. Στην Αργεντινή, γιατί εκεί είναι ο Παράδεισος

Δ. Ακόμα και στο Βατοπαίδι, αρκεί να μην ξαναπάμε στον θείο Χρήστο



8. Τι resolution κάνετε με τη Νέα Χρονιά;

Α .Το ίδιο με πέρσι. Έτσι κι αλλιώς δεν τηρώ τίποτα

Β. Να μου κάτσει επιτέλους εκείνο το τεκνό/πιτσιρίκα που κυνηγάω

Γ. Να καταδικαστούν τα κόμματα της πλουτοκρατίας και του ευρωμονόδρομου

Δ. Τι θα πει resolution?



9.Τι δώρο ζητήσατε από τον Αη Βασίλη;

Α. Δεν θέλω δώρα, μόνο αγάπη (ένα iPOD nano)

Β. Δεν θέλω δώρα, μόνο αγάπη (ένα mac)

Γ. Δεν θέλω δώρα, μόνο αγάπη (μια Cannon)

Δ. Δεν θέλω αγάπη, μόνο τα παραπάνω δώρα



10. Ξέρετε τι είναι το glitter?

Α. Ρωτήστε τη Wilma

Β. Ρωτήστε την naf

Γ. Ρωτήστε την Wilma και την naf

Δ. Μην ρωτήσετε τον spy.



AΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Δεν υπάρχουν. Μόνο ο Αη Βασίλης υπάρχει. Όποιο παιδάκι θέλει, ας τα μοιραστεί μαζί μας.

Περί Παιδείας

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

Προφανώς, όλοι γνωρίζουμε τη Wikipedia. Δεν ξέρω όμως πόσοι γνωρίζουν την uncyclopedia, όπου τα γεγονότα και τα πρόσωπα παρουσιάζονται με σατιρικό τρόπο.

Πρόσφατα ανακάλυψα ότι η uncyclopedia έχει και ελληνικό τμήμα με 1.602 άρθρα, προς το παρόν.Το όνομα αυτής Φρικηπαιδεία.

Ρίξτε μία ματιά και μετά διαβάστε δύο βιογραφικά: αυτό και αυτό





Ποιον ακριβώς αφορά;

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008
Από το πρωί σήμερα βλέπω παντού το κόκκινο κορδελάκι για την Παγκόσμια Ημέρα του AIDS. Σε μπουφάν καρφιτσωμένο, σε νεανικές τσάντες κρεμασμένο, σε τηλεοπτικές οθόνες αναρτημένο...
Χαίρομαι, αλλά αναρωτιέμαι: Γιατί χρειάζονται οι Παγκόσμιες Ημέρες; Γιατί μόνο σήμερα; Το πιστεύουμε όλοι εμείς που βάζουμε το κορδελάκι; Μήπως είναι απλά μια ακόμα υποχρέωση;
Πριν από λίγες μέρες σε πολύ μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα είδα το εξής: Τίτλος: ΑIDS: Αυξάνονται τα κρούσματα. Και από κάτω φωτογραφία πλάτη δύο αγοράκια που περπατούσαν χεράκι-χεράκι.
Το μήνυμα λοιπόν σαφές: Τζάμπα το βάλατε το κόκκινο κορδελάκι σήμερα, μαντάμ. Και εσείς δεσποινίς μου: άδικα τρυπάτε το σατέν πουκαμισάκι (που τόσο πολύ σας πάει). Δεν σας πιάνει το θέμα. Αφορά μόνο εκείνα τα δύο αγοράκια που περπατούσαν χέρι-χέρι. Και όλα τα αγοράκια. Αντε και κανά πρεζόνι. Αντε και κανά ατομάκι από αυτά που «τρυπάνε» τον καθωσπρεπισμό της κοινωνίας μας.
Εγώ λέω το εξής: Μας αφορά, αν αγαπάμε τη ζωή μας. Δεν μας αφορά, αν ξέρουμε τόσο καλά τον εαυτό μας και τις ζωές των άλλων.
Αυτό ας αναρωτηθούμε: Πόσο καλά ξέρουμε τον ίδιο τον εαυτό μας. Και μετά ας πάμε παρακάτω...
Καλό μήνα σε όλα τα παιδάκια. Και glitter. Θέλω πολύ glitter…

Προσοχή μπάζα

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008
Διάβασα την απόφαση του Κεντρικού Συμβουλίου Νεώτερων Μνημείων (δεν ξέρω τι είναι αυτό, αλλά κάτι θα είναι) για τις προσφυγικές πολυκατοικίες της λεωφ. Αλεξάνδρας (απέναντι από το βαζελογήπεδο).
Το Κεντρικό Συμβούλιο μπλα μπλα μπλα αποφάσισε να μείνουν οι πολυκατοικίες στη θέση τους.
Ως εδώ καλά. Έρχονται όμως δεύτεροι. Προηγήθηκε η απόφαση του ΥΠΕΧΩΔΕ και της ΚΕΔ ότι τα περισσότερα από τα διαμερίσματα έχουν απαλλοτριωθεί.
Με λίγα λόγια: υπάρχει ήδη μια απόφαση (καλή ή κακή, ας κρίνει ο καθένας) που δεν εφαρμόζεται και στο καπάκι, έρχεται μια άλλη.
Με ακόμα πιο λίγα λόγια, το Κεντρικό Συμβούλιο μπλα μπλα μπλα λέει ότι δεν πρέπει να γκρεμιστούν τα κτίρια που κάποιοι έχουν ΗΔΗ αποφασίσει να γκρεμίσουν, αλλά δεν έχουν γκρεμίσει.
Δηλαδή: κανείς δεν τα θέλει, κανείς δεν κάνει κάτι και κανείς δεν τα γκρεμίζει. Γιατί; Πολύ απλά: ας πέσουν μόνα τους. Και όταν με το καλό πέσουν, τότε θα βγούμε να κλάψουμε που έπεσαν, θα στείλουμε και μια μπουλντόζα να μαζέψει τα μπάζα, θα κάνουμε και ένα μνημόσυνο για τα 40 με καφέ, κονιάκ και παξιμαδάκι και μετά θα χτίσουμε με την ησυχία μας.
Κάποτε είχε πέσει μια ιδέα: αυτά τα κτίρια να φτιαχτούν και να γίνουν ξενώνες για τους ασθενείς που κάνουν θεραπείες στον Αγιο Σάββα.
Αναρωτιέμαι: ΟΚ, το ελληνικό κράτος έτσι κι αλλιώς είναι για γέλια. Το αποδεικνύει ακόμα και ο νόμος της αδράνειας.
Όμως, όλοι αυτοί που κάνουν τηλεμαραθώνιους και άλλες φιλανθρωπίες, πώς και δεν το έχουν σκεφτεί;
(εγώ την ξέρω την απάντηση, αλλά έρχονται και Χριστούγεννα και δεν θέλω να στεναχωριέται η wilma μου...)
(η φωτό από το flickr)

Διάβασα και χάρηκα

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008
Διάβασα και πολύ χάρηκα: Το Buenos Aires είναι η θεατρική πρωτεύουσα του κόσμου. Λειτουργούν 187 θέατρα, χωρίς να υπολογίζονται μικρές σκηνές. Τουλάχιστον 400 παραστάσεις παίζονται αυτή τη στιγμή...
Τα αντίστοιχα νούμερα για τη Νέα Υόρκη είναι 133 θέατρα (τα περισσότερα off Broadway) με την πόλη να διατηρεί τα πρωτεία σε μιούζικαλ (αυτή τη στιγμή παίζονται 35, ωστόσο, πολλά πάνε άπατα λόγω κρίσης), στο Λονδίνο υπάρχουν περίπου 62 αίθουσες (ο αριθμός μου φαίνεται μικρός), στο Παρίσι 151, στη Μαδρίτη 73 και στη Βαρκελώνη 28 (υποθέτω ότι τα παρισσότερα παίζουν στα Καταλανικά. Μεγάλη επιτυχία).
Την περίοδο μεταξύ Ιανουαρίου-Οκτωβρίου, γίνονται στο Βuenos Aires μέχρι 15 πρεμιέρες την εβδομάδα, ενώ μεγάλη άνθηση γνωρίζει και το παιδικό θέατρο: οι μικροί πάνε θέατρο ακόμα και στις καλοκαιρινές τους διακοπές.
Στην Αθήνα μέτρησα (από εφημερίδα) 75 θέατρα. Μπορεί να είναι περισσότερα, ειλικρινά δεν έχω ιδέα.
H «καρδιά» της θεατρικής ζωής της πρωτεύουσας μας είναι η Avenida Corrientes (φωτό).
Τέλος, ένα μικρό δωράκι για τον mahlerάκο . Ας κάνει κλικ εδώ...

Χρόνια Πολλά, Κατερίνα

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

Σήμερα γιορτάζει η Κατερίνα. Το συνεταιράκι μου στο πιο τρελλό όνειρο της blogόσφαιρας, που ακούει στο όνομα «Ρομίλντα».

Σου αφιερώνω αυτή τη φωτογραφία που τράβηξα στο λιμάνι της Νάξου τον Αύγουστο. Θυμάμαι πως είχα χαμογελάσει πονηρά με αυτό το παιχνίδι της τύχης. «Πού είσαι ρε Κατερίνα να δεις τα μεγαλεία μας» είχα πει μέσα μου. Και έξω μου, δηλαδή…



Κατερίνα, σου εύχομαι να συνεχίσεις να μας ταξιδεύεις: με το νου και τη σκέψη σου.

Σου εύχομαι να μην συνηθίσεις ποτέ το τέρας: καταβροχθίζει γλυκά και ζόρικα.

Σου εύχομαι ΟΛΟΨΥΧΑ ό,τι επιθυμείς…

Vedi, vini, vici

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

Το 47 π.Χ. ο Ιούλιος Καίσαρ είπε τη φράση: vedi, vini, vici (ήλθον, είδον, νίκησον). Το θυμήθηκα σήμερα που είδα το ντουετάκι Εφραίμ-Αρσένιος (με αυτή τη σειρά στη μαρκίζα) να προσέρχονται στην Εξεταστική (λέμε τώρα) Επιτροπή.

Δεν έχω ιδέα αν το σούπερ ατομάκι Εφραίμ φοβάται το θεό, τον οποίο υποτίθεται ότι υπηρετεί. Μετά το σημερινό, όμως, είμαι βέβαιος ότι δεν φοβάται το ελληνικό κράτος.

Και γιατί να το φοβάται; Μήπως έκλεψε τίποτα; Οι άλλοι του τα χάρισαν. Το ατομάκι τους μόστραρε κάτι χρυσόβουλα και εκείνοι, αφού τα χάζεψαν με δέος (δεν βλέπεις και κάθε μέρα μπροστά σου αυτοκρατορικές υπογραφές) του έφτιαξαν ωραιότατα συμβόλαια.

Και όσα δήθεν του πήραν πίσω, σύντομα θα είναι πάλι δικά του. Γιατί καλή είναι η βασιλεία του θεού, αλλά επί της γης -έστω και αν μιλάμε για τη γελοιότητα που ονομάζεται ελληνικό κράτος- υπάρχουν δικαστήρια που θα τον δικαιώσουν. Και ελληνικά και ευρωπαϊκά.

Πήγε λοιπόν, ως Καίσαρ, τους τράβηξε και το γνωστό κήρυγμα για τους εχθρούς της Ορθοδοξίας (all time classic, πιάνει πάντα), τους ευχήθηκε να τους φωτίσει ο Θεός (προφανώς για να συνεχίσουν να χαρίζουν φιλέτα Γης, ώστε να σώσουν την ψυχή τους), πέταξε και έναν γενικό αφορισμό σε αλιβάνιστους και αλειτούργητους δημοσιογράφους (επίσης all time classic) και απήλθε. Νικητής.

Φαντάζομαι το διάλογο: «Ωραία είστε εσείς εδώ, αλλά δεν προλαβαίνω. Έχω και σε έναν εισαγγελέα να πάω μην λέω τα ίδια δύο φορές, αμαρτία είναι. Και άμα βρείτε σε ποια off shore έχουν βάλει οι δικηγόροι που χρυσοπλήρωσα τα φράγκα, έλατε να σας δώσω από ένα πιθάρι άμμο με ιδιόχειρη αφιέρωση του Λέοντος του Σοφού.»

Και τα ανθρωπάκια της Εξεταστικής, θύμωσαν με όλο αυτό. Καπνοί έβγαιναν από τα αφτάκια τους. Και έβγαλαν… «σκληρή» ανακοίνωση.

Του τράβηξαν και εκείνοι μια καταγγελία, αλλά σου λέει, τι να κάναμε άλλο; Ελάτε στη θέση μας (για λίγα δευτερόλεπτα, σιγά μην σας δώσουμε και βουλευτική σύνταξη), να του βγάζαμε και τα νύχια; Και αν μας ρίξει καμιά κατάρα; Για τέτοια είμαστε;

Βρε αγάπες μου, μην μου συγχύζεστε έρχονται και Χριστούγεννα. Να μου πάθετε και τίποτα για δύο κωλο-ακίνητα;

Καλά τα έλεγα εγώ μην σώσουμε και τους πάρουμε τους Ολυμπιακούς του 2004 και αποκτήσει αξία το κάθε αυθαίρετο. Τώρα τρέχουμε.

Πάντως, δεν ανησυχώ. Θα χυθεί άπλετο φως. Μισό λεπτό μόνο να βάλω τα γυαλιά ηλίου, γιατί στραβώθηκα.