Συγγνώμη, ζωάκια μου

Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008

Εδώ στο blog δεν ασχολούμαι με ρασοφόρους. 

Θα ήμουν δε ο ευτυχέστερος των φορολογουμένων αν η  "Πολιτεία" αποφάσιζε να χωρίσει τα τσανάκια της από την Εκκλησία για να ξέρει ο καθένας πού πατάει, τι λέει και κυρίως τι και ποιον πληρώνει.

Επειδή όμως η ελληνική Πολιτεία είναι της πλάκας και επειδή διαθέτω ακόμα ολίγη από τσίπα, σπεύδω να ζητήσω ΤΑΠΕΙΝΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ από τα ζώα.

Γιατί ζητώ συγγνώμη; Εις εκ των ρασοφόρων δήλωσε αντίθετος στο Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης, λέγοντας ότι «θα καταντήσουμε σαν τα ζώα». Για αυτό.

Αγαπημένα μου ζωάκια, που στόμα έχετε και μιλιά δεν έχετε, σας ζητώ ΧΙΛΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ. Μην δώσετε σημασία. Ου γαρ έρχεται μόνον. Αλλωστε, όλοι γνωρίζουν πώς ξεχωρίζουν οι αληθινοί άνθρωποι από τα ζώα και τους αχρείους.

Πάντως, αφού αναγκάστηκα να ασχοληθώ για να διορθώσω μια απρέπεια, ας ξεκαθαρίσω κάτι: Εκτιμώ βαθύτατα τον απλό παπά στα νησιά και στις ραχούλες.

Επίσης, ψηφίζω δαγκωτό τους εξής τρεις «επώνυμους»:

1. Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος: Ανθρωπος του μέτρου. Νομίζω ότι εννοεί το θέμα της Αγάπης και Συγχώρεσης. Του έκαναν τρομερό πόλεμο το 1998 για να μην βγει Αρχιεπίσκοπος και εκείνος δεν απάντησε. Τώρα που έγινε, δεν εκδικήθηκε κανέναν. Ή μάλλον, εκδικήθηκε με απλό τρόπο: κινείται σε χαμηλούς τόνους, έδιωξε κουρσάρες, πολυτέλειες, βίλες και μένει στο σπιτάκι του. Μοιραία, όλοι κάνουν σύγκριση με τον προηγούμενο και σπεύδουν να τον ξεχάσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται. Θαύμα!  

2. Μητροπολίτης Αλβανίας Αναστάσιος: Ταπεινός, γλυκύτατος, δάσκαλος.

3. Μητροπολίτης Ζακύνθου: Τρελλός για δέσιμο, όπως πρέπει να είναι οι υπέροχοι Ζακυνθινοί. Λέει αλήθειες με τον τρόπο του. Σφάζει με το μπαμπάκι και γουστάρω. Δεν τον λένε τυχαία Χρυσόστομο.

Οι υπόλοιποι να με συμπαθάνε, αλλά δεν θα ασχοληθώ σοβαρά με την περίπτωσή τους. Η περιφρόνησή μου είναι όλη δική τους. Την αξίζουν.

Τα παρατράγουδα

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008

Τρεις θλιβερές εικόνες που κατέγραψα το τελευταίο 24ωρο:

 1. Συμφωνία ΓΣΕΕ-εργοδοτών για κατώτερο μισθό 740 ευρώ. Και οι  συνδικαλιστές (που θα έπαιρναν τα Θερινά Ανάκτορα ελέω Ασφαλιστικού) να δηλώνουν ικανοποιημένοι, αλλά με ύφος ολίγον τσαντισμένο. Έτσι, για να σώσουν τα προσχήματα και να πάει κάτω το παντεσπάνι. 

2. Μια ασήμαντη βουλευτής να αγορεύει στο πλαίσιο της πρότασης-δυσπιστίας: Μπαρούφες σε 15σύλλαβο, φωνή εκνευριστική, ύφος 40 καρδιναλίων και ένα κακόγουστο ταγιέρ. Ο δε προεδρεύων να χασμουριέται. Πάλι καλά που δεν έξυνε τη μύτη του.

3. Ένας γραφικός στην όψη παπάς (μπορεί και μητροπολίτης, δυστυχώς δεν έχουν αστέρια και φλόγες σαν τους στρατιωτικούς να ξεχωρίζουν) να βγάζει πύρινο λόγο κατά του συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης, ξιφουλκώντας παράλληλα κατά της ομοφυλοφιλίας. Με τρόμαξε το εξαιρετικά κακό του βλέμμα. Κρίμα, πάντως, που το Αγιο Πνεύμα δεν έσπευσε να του κλείσει το στόμα, ώστε να μην εκθέτει τόσο χυδαία τον εαυτό του.

Αναρωτιέμαι: Για τα παραπάνω Παρατράγουδα έχει αρμοδιότητα το Ε Σου Ρου;

Ο πιο γλυκός τρελλός

Τρίτη 25 Μαρτίου 2008
Daniel Melingo. Προσκυνώ. Τρελλός με περικεφαλαία. Ή μάλλον με μαύρο καπέλο και κόκκινο φουλάρι.
Αργεντινός φυσικά. Χαρισματικός μουσικός, εξαιρετικός στιχουργός, φοβερή φωνή. Συνεργάτης των Bajofondo (τους οποίους λατρεύω).
Μποέμ τύπος μέσα στην περιπέτεια, την κατάχρηση και την αντίθεση. Ερωτικός και ακραίος.

Πιάνει το tango και στο στίβει. Σε κάνει να δακρύσεις, αλλά και να γελάσεις πικρά με την κωμικοτραγική του πλευρά.

Τον είδα Live στο Gazarte και νιώθω τυχερός.

Για όσους ενδιαφέρονται: Δύο άλμπουμ: Santa Milonga και Maldito Tango.

24 de Marzo de 1976: NUNCA MAS

Κυριακή 23 Μαρτίου 2008

32 años desde el golpe militar GENOCIDA . No olvidamos, no perdonamos. JUSTICIA. NUNCA MAS.

Sexy Jane Birkin

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008
Συνεχίζοντας τις βραδιές με ντίβες στο Μέγαρο, χθες ήταν η σειρά της Jane Birkin και δεν θα μπορούσα να λείψω. Τι πλάσμα η Jane. Ήταν κουκλάρα στα νιάτα της, είναι όμως και τώρα γλυκύτατη. Αεικίνητη (τη μισή αίθουσα περπάτησε), επαναστατική (τα είπε χύμα για Θιβέτ και Βιρμανία), ευγενέστατη (μας ευχαρίστησε χιλιάδες φορές που πήγαμε τόσοι σε μέρα απεργίας) και με διάθεση να μας πει όλες τις μικρές και μεγάλες ιστορίες που συνοδεύουν τα τραγούδια της.

Και έτσι ήταν: τραγούδια από όλη την καριέρα της και κυρίως από τα άλμπουμ της Α La Legere, Rendez-Vous και Fiction. Το θρυλικό Je taime-Moi non plus, που έγραψε με τον Serge Gainsbourg, το Quoi που την καθιέρωσε και πολλά άλλα . Μην ξεχνάμε τις μοναδικές της συνεργασίες με Manu Chao, Franz Ferdinand, Portishead, Tom Waits.

Υπέροχη βραδιά. Όπως είπα, ήταν η δεύτερη ντίβα (μετά την Ute Lemper). Ακολουθεί τον Απρίλιο, κάτι πολύ διαφορετικό: Fados από τη Μίσια.

L'etat c'est moi

Τρίτη 18 Μαρτίου 2008
Πέντε παρατηρήσεις και μία σκέψη για το Ασφαλιστικό με φόντο το εξαιρετικό Point of View του Αρκούδου. Ξεκινάω:

1. Με τους σκουπιδιαραίους δεν μπορώ να θυμώσω και δεν θα θυμώσω όσο ζω. Μία φορά πήγα στο Στρατό σκουπιδιάρα (ή αλλιώς πλοίο της αγάπης) και πήρα μια γεύση πώς είναι να κάνει κάποιος αυτή τη δουλειά 35 χρόνια για να ζήσει την οικογένειά του. Μαζί σας, αδέλφια. Και σήμερα το πρωί που μαζέψατε κάτι λίγα σκουπιδάκια από τη γειτονιά μου, είδα το βλέμμα σας: ΚΑΘΑΡΟ. Ούτε που είπατε τίποτα για τη γυφτιά μας που βγάλαμε έξω ό,τι είχαμε και δεν είχαμε. Μέχρι χριστουγεννιάτικο δένδρο και λεκάνη από WC είδα. Και σιγά τη χάρη που σας έκαναν να σας βάλουν στα Βαρέα. Θα έπρεπε να ντρέπονται που δεν σας είχαν στα Βαρέα, from day one.

2. Απεργία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και το ΠΑΜΕ χώρια. Σε αυτή τη χώρα έχουμε το συνδικαλιστικό κίνημα που μας αξίζει. Το ότι διαδηλώνουν όλοι μαζί και ο ψωριάρης χώρια (o λαός μας το λέει) σημαίνει ότι κάτι δεν κάνουν καλά.

3. Aσφαλιστικό. Ξέρω τι με περιμένει, αλλά δεν με παρατάτε; Η Αλέκα σου μιλάει για ένα Ταμείο (όπως στην ΕΣΣΔ, που έπαιρναν σύνταξη 34 ρούβλια και 38 καπίκια), ο ΣΥΝ θέλει 3 Ταμεία, η Φάνη θέλει 5 Ταμεία. Για μισό: 1+3+5=9:2=4,5. Αυτό είναι. Να φτιάξουμε 4,5 Ταμεία. Και το μισό υπέρ του μαθητή. Υπάρχει βέβαια και άλλη λύση: Να κρατήσει ο καθένας το Ταμείο του, αλλά να δώσει υπόσχεση στην ψυχή του Μακαριστού ότι αν χρεωκοπήσει, δεν θα έρθει στο Κράτος να το χρηματοδοτήσει. Γιατί το κράτος είμαι εγώ: Letat cest moi, που έλεγε και ο Louis ΧΙV και δεν έχω καμία όρεξη να πληρώνω τα χρέη σας.

4. Φάνη Πάλλη: Είναι μερικοί άνθρωποι που απλά δεν σου γεμίζουν το μάτι. Καταρχήν, προσβάλλει την αισθητική μου. Αλλά αυτό πες είναι προσωπικό. Αν όμως κρίνω από τον τρόπο που χειρίστηκε το Ενιαίο Ταμείο Τύπου, που με αφορά, η Φάνη προσβάλλει και τη νοημοσύνη μου. Μπάχαλο το έκανε. Πιο Ενιαία ήταν η πρώην Γιουγκοσλαβία από το Ταμείο της Φάνης. Χώρια που άφησε ένα κάρο κόσμο έξω, εξέθεσε ανεπανόρθωτα τους δημοσιογράφους, οι οποίοι τώρα τσακώνονται μεταξύ τους. Ασε που εσύ, Φάνη Πάλλη μου, δεν πρόκειται να πάρεις την κατώταξη σύνταξη, όλοι οι άλλοι θα την πάρουμε.

5. ΔΕΗ: Θυμώνω, αλλά μου περνάει. Θυμάμαι το εξής: υπάρχει ένας κόσμος που εργάζεται σκληρά και δεν τον βλέπουμε ποτέ. Είναι χωμένοι σε στοές, σε λιγνίτες, σε κάτι φράγματα, στον αέρα, στα σύρματα, στη βρώμα, στη μπόχα. Σε πολλά νησιά, ένα άτομο κρατάει ολόκληρο το σύστημα. Αγόγγυστα. Σαν γιατρός. Αυτοί είναι η ΔΕΗ.

6. Τελευταία σκέψη: Γιατί έχω τη φρικτή υποψία ότι τα ανήψια μου θα μεγαλώσουν σε χειρότερο κόσμο;

Η βίζα και το τρίπατο στη Σουβάλα

Σάββατο 15 Μαρτίου 2008
Διαβάζω για τις διαπραγματεύσεις διαφόρων χωρών της ΕΕ με τις ΗΠΑ για να βγουν από την υποχρέωση βίζας (visa waiver) που αφορά σε όσους ταξιδεύουν στις ΗΠΑ. Γίνεται πολύς θόρυβος για το πώς ορισμένες χώρες τα δίνουν όλα για να γλιτώσουν τη βίζα, παραβιάζοντας τις κοινοτικές συνθήκες.
Έχω πάει δύο φορές στις ΗΠΑ, επειδή έχω οικογένεια εκεί. Και στις δύο περιπτώσεις έβγαλα βίζα: στην πρώτη ήμουν φοιτητής με all star παπούτσια και η βίζα έληξε σε 3 μήνες. Στη δεύτερη ήμουν εργαζόμενος με all star παπούτσια και η βίζα έληξε σε 12 μήνες. Η όλη διαδικασία ήταν γρήγορη, αλλά ομολογώ ότι με ενόχλησε. Ένιωθα σαν παράνομος οικονομικός μετανάστης που περιμένει στην ουρά να μπει στο Υπερωκεάνιο «Βασίλισσα Φρειδερίκη» για το american dream.

Νομίζω ότι όλη αυτή η ιστορία είναι πολύ κακό για το τίποτα. Καταρχήν, τώρα τους έπιασε ο πόνος στην ΕΕ. Όλα τα άλλα που ανέχονται από τις ΗΠΑ δεν τους πειράζουν, το αν η Ντανούτα από την Πολωνία και ο Πάβελ από την Τσεχία θα πάνε στην Οκλαχόμα χωρίς βίζα τους μάρανε.


(Θυμάστε τις πτήσεις της CIA σε αεροδρόμια χωρών της ΕΕ; Ακούσατε τίποτα;)

Το θέμα βέβαια αφορά και την Ελλάδα, όπου (όπως πάντα), ανθεί ο γνωστός ηλίθιος αντιαμερικανισμός. Τρεχάτε αδέλφια, οι κακοί Αμερικάνοι θα αποκτήσουν πρόσβαση στα ευαίσθητα προσωπικά μας δεδομένα!
Πολύ θέλω να δω την έκπληξη στα μάτια των κακών Αμερικάνων, όταν θα πέσει στα χέρια τους το Ε9 και θα προσπαθούν να βγάλουν άκρη με το αγροτεμάχιο της βλάχας «Αθηναίας» που θέλει να πάει Μανχάταν για ψώνια. Να δω τι θα καταλάβουν για την τρομοκρατική προδιάθεση της βλάχας, η οποία διαθέτει εκείνο το τρίπατο στη Σουβάλα, που η θεία Μαριγώ το έγραψε εξ΄αδιαιρέτου στα 18 ανίψια της (ήθελε να είναι ακριβοδίκαιη).
Να δω επίσης πώς θα βγάλουν άκρη οι κακοί Αμερικάνοι με το all time classic αντίγραφο ποινικού μητρώου που ακόμα και σήμερα γράφεται στο χέρι, με 452 χαρτόσημα υπέρ 1.128 ασφαλιστικών φορέων. Όλα κολλημένα με σάλιο.

Εν τω μεταξύ, υπάρχει και η πιο απλή λύση: Δεν γουστάρεις βίζες, δεδομένα, Ε9 και τέτοια; Μην πας στις ΗΠΑ! Υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές. Πιστέψτε με, έχω γυρίσει τη μισή (τουλάχιστον) υφήλιο.

ΥΓ. Μην σπεύσουν να παρεξηγηθούν οι βλάχες «Αθηναίες». Δεν είναι κακό να είσαι βλάχος και να μένεις στο Κολωνάκι. Κακό είναι με το που πατάς το πόδι σου στο Κολωνάκι και στο Cirio’s να ξεχνάς από πού ξεκίνησες...

Θωμά είσαι σπίτι;

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2008
Διάβαζα τις προάλλες στο Βήμα της Κυριακής ένα μικρό σχόλιο μιας δημοσιογράφου (δεν θυμάμαι το όνομά της) για την Πρωτοψάλτη. Η δημοσιογράφος εξέφραζε την έκπληξή της για το γεγονός ότι το «Πάμε Χαβάη» έγινε επιτυχία από την Πρωτοψάλτη. Δεν μπορούσε να πιστέψει η καψερή ότι το είπε η Αλκηστις και όχι η Καλομοίρα ή κάποια άλλη.

Συμπλήρωνε δε ότι η Αλκηστις μπήκε στα χωρικά ύδατα ενός άλλου φτηνού κόσμου, που δεν της αξίζει. Ότι πρόκειται για ένα ακόμα σημείο των καιρών… μπλα μπλα μπλα μπλα….

(στο Διαδίκτυο μπορεί κάποιος να βρει το δημοσίευμα, συμπαθάτε με, αλλά βαριέμαι να μπω στον κόπο να σας βρω το link).

Προφανώς, ο καθένας έχει το δικαίωμα να λέει τη γνώμη του και να τραγουδάει όποιο τραγούδι θέλει.

Προσωπικά, έχω τη φρικτή υποψία ότι δύο σκασίλες έχει αυτή την περίοδο η Αλκηστις Πρωτοψάλτη: τι θα γράψει Το Βήμα και πώς δεν θα στιγματίσει την πορεία της η «Χαβάη».

Πώς το βλέπω εγώ; Υπάρχουν ωραία και άσχημα τραγούδια. Ανάλογα με τη διάθεση. Σημεία των καιρών υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα. Στην τελική, και ο καλλιτέχνης άνθρωπος είναι. Μπορεί να θέλει να κάνει το χαβαλέ του. Να χαλαρώσει λίγο, να περάσει καλά με ένα (ας πούμε) τραγουδάκι και να μας καλέσει να περάσουμε και εμείς καλά. Πού είναι το πρόβλημα;

Θυμάστε τον «Αδωνη» που τραγουδούσε μια φορά και έναν καιρό η Αλκηστις; «Πάμε στον Αδωνη για καφέ που πηγαίνουν τεκνά και φρικιά και αράζουνε και αθλητές. Και που πηγαίνει και μία χοντρή νευρικιά Κυριακή να της φύγει το στρες». Μήπως και αυτό δεν ήταν μια «Χαβάη» της εποχής του; Δεν χαλαρώσαμε όλοι; Δεν γελάσαμε; Δεν κοροϊδέψαμε τη «νευρικιά χοντρή του Αδωνη»;
Να θυμίσω το «Bongo Bongo» που είπε πρόσφατα η Δήμητρα Γαλάνη; Ή την «Σερενάτα» που τραγούδαγε η γλυκιά μου η Αρλέτα;

Μου προκαλεί θλίψη και πονηρά γέλια η μανία ορισμένων ανθρώπων να βάζουν την ταμπέλα: Εδώ ποιότητα, εκεί σκουπίδι. Και κάθονται και σκοπιά μην τυχόν και κανένας ποιοτικός περάσει στο αντίπαλο στρατόπεδο και πώς θα το αντέξουν. Και στον ύπνο τους βλέπουν την Πέγκυ Ζήνα να τους τραγουδά «Ματώνω» και πετάγονται επάνω μούσκεμα στον ιδρώτα. Και τρέχουν στο σαλόνι να βάλουν λίγη Casta Diva στο γραμμόφωνο να έρθουν στα καλά τους.

Χαλαρώστε λίγο ρε παιδιά. Προφανώς, υπάρχουν και σκουπίδια. Αλλά να πεθάνεις με το άγχος του κουλτουριάρη, ούτε ο Αγιος Πέτρος δεν το αντέχει.

Εκτός αν θέλετε να με πείσετε ότι αν ερχόταν ο «Θωμάς» από τη «Χαβάη» με τη μηχανάρα να σας πάρει λίγο μακριά από όλα όσα ζούμε, θα τον στέλνατε από εκεί που ήρθε με αποσπάσματα από τη «Βαλκυρία» του Βάγκνερ…

Ο Ισπανός παπουτσής

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2008
Βγάζω το καπέλο στους Ισπανούς. Γιατί έχουν τον Θαπατέρο (παπουτσής, στα ισπανικά). Τα περισσότερα από όσα υποσχέθηκε, το 2004, τα υλοποίησε στους πρώτους 18 μήνες. Και μετά έκανε περισσότερα και τολμηρότερα.

Kαι πού όλα αυτά; Σε μια άκρως συντηρητική χώρα που οι γυναίκες μέχρι το 1975 δεν μπορούσαν να έχουν ούτε βιβλιάριο τραπέζης στο όνομά τους.

Βγάζω το καπέλο στους Ισπανούς. Γιατί τον ξαναψήφισαν πανηγυρικά.

Βγάζω το καπέλο στους Ισπανούς αριστερούς. Που όταν βλέπουν ορθές πολιτικές επιλογές, τις στηρίζουν χωρίς κόμπλεξ.

Και μετά γυρνάω στα δικά μας: ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΣΥΝ… Θλίψη. Και γέλια μαζί. Τι άτυχοι που είμαστε...

Felicidades Elsa por haberle votado al Josecito. Felicidades a vos Mario ! Por fin tendras pasaporte rojo. Gracias al Zapa y a la otra.. la ‘vice’…