Οι επιλογές

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008
Διάβασα διάφορα post για την ομιλία Καραμανλή στην ΚΕ της ΝΔ. Μου άρεσε πολύ αυτό που έγραψε η Κατερίνα, ο Αρκούδος και ο Φώτης. Δύσκολα θα μπορούσα να διαφωνήσω μαζί τους.
Η ΝΔ εξακολουθεί να λειτουργεί όπως η ΕΡΕ το 1960. Αρχηγού παρόντος (και μάλιστα με τέτοιο επώνυμο) οι υπόλοιποι στέκονται προσοχή. Και χειροκροτούν για ώρες, επειδή ξέρουν ότι χωρίς αυτόν είναι χαμένοι. Έτσι και γίνουν εκλογές, όχι απλά θα χάσουν την εξουσία, αλλά καμιά 40αριά από δαύτους θα περνάνε από το Σύνταγμα μόνο για να ταΐσουν τα περιστεράκια. Είναι βλέπετε και οι ρεζερβέ έδρες για τους γιους και τις κόρες, οπότε δεν μένουν και πολλές για την πλέμπα. Και αν χάσουν την έδρα, οι περισσότεροι θα ρημάξουν. Τόσο πολύ που θα καταντήσουν γραφικοί με τις «παρεμβάσεις» τους.
Όσο για τους «αντάρτες», απλά μου θύμησαν μια φράση του Βρετανού πρωθυπουργού Ουίνστον Τσόρτσιλ (νομίζω): Δυστυχώς ορισμένοι άνθρωποι είναι πιο ασήμαντοι και από όσο και οι περιστάσεις θα τους ήθελαν να είναι.

Αλλά τι να το κάνεις; Στην Ελλάδα έτσι κι αλλιώς δεν παράγεται πολιτική. Οι ίδιοι οι βουλευτές κάνουν παραπολιτική, την οποία στη συνέχεια περιφέρουν ως άποψη ορισμένοι πλασιέ-δημοσιογράφοι: Δευτέρα παίζει ο ανασχηματισμός, Τρίτη οι πρόωρες, Τετάρτη η διαγραφή κανενός ασήμαντου, Πέμπτη οι ψυχολογικές μεταπτώσεις του πρωθυπουργού (είναι προβληματισμένος, είναι εκνευρισμένος, είναι φουσκωμένος, πρήστηκαν τα μάτια του, έχει καούρες), Παρασκευή τα σενάρια συνεργασίας. Σάββατο-Κυριακή, ο θίασος αργεί.

Λατρεύω όμως τα μικρότερα μαγαζάκια. Πάρτε τον ΛΑΟπρόεδρο Γιώργο για παράδειγμα. Ξαφνικά βάζει όρους συνεργασίας με τη ΝΔ: να εγκαταλείψει τη χώρα η Ντόρα, να πέσει φωτιά να κάψει την παράγκα του Ρουσόπουλου, να μείνουν στην ίδια τάξη τα παιδιά της Μάρας και να βραχυκυκλώσουν όλα τα κλιματιστικά που έβαλε ο Κυριάκος στο πολιτικό του γραφείο. Επιπλέον, μας αποκάλυψε ότι βουλευτές της ΝΔ τον συμβουλεύονται. Το άκουσα και αυτό. Αλλοι πάνε στον πνευματικό τους, άλλοι στον ψυχολόγο, άλλοι στη μάνα τους, άλλοι στην γκόμενα, άλλοι στην πλατεία Κουμουνδούρου για να ξελαμπικάρουν και άλλοι πάνε και τα λένε στον Γιώργο. Ο νέος στρατάρχης Παπάγος της πεφωτισμένης λαϊκής δεξιάς.

Δυστυχώς, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα στην Αριστερά. Δεν μιλάω για την Αλέκα, αυτή ζει στον κόσμο των πουλιών. Οι άλλοι του Συνασπισμού είναι χειρότεροι: ο κυρ Αλέκος μας είπε ότι αντί για γάμο με το ΠΑΣΟΚ, καλύτερα να πάνε για πουρνάρια. Και ο Αλέξης συμπλήρωσε ότι δεν θέλει να τους δώσουν ένα κοκαλάκι να γλείφουν.
Υποθέτω ότι στη γλώσσα του ΣΥΝ, τα κόκαλα είναι η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και τα πουρνάρια η μη συνεργασία ή αλλιώς η λεγόμενη «αριστερή διακυβέρνηση». Μάλιστα. Mαχαίρι να πάρω για τα πουρνάρια; 
Κοίταξτε να δείτε, παλικάρια μου: αν πραγματικά ξέρατε τι θέλετε (κυρίως τι ΔΕΝ θέλετε) δεν θα φλυαρούσατε τόσο.
Κάντε και έναν κόπο: αποκτήστε εκ νέου μια αίσθηση του ΜΕΤΡΟΥ. Γιατί το μόνο σίγουρο είναι το 5%. Τα υπόλοιπα -εκείνα τα 12άρια και 15άρια των δημοσκοπήσεων- είναι θεωρητικά.
Τέλος, λάβετε λίγο υπόψη σας ότι εκείνο το ευλογημένο ποσοστό των ψηφοφόρων που βγάζει κυβέρνηση (αυτό το 5-6% που μετακινείται) δεν συγκινείται καθόλου με ατάκες τύπου «ε, ας μην υπάρχει και κυβέρνηση μετά τις επόμενες εκλογές, who cares?».

Ο Σημίτης είχε πει μια σοφή ατάκα: αυτή είναι η Ελλάδα. Πράγματι. Ένα μάτσο παράγκες που η κάθε μία πιστεύει ότι είναι τουλάχιστον The Mall Athens. Και όλες μαζί περιφέρουν τη θλιβερή τους πραμάτεια σε καθημερινή βάση. Και εμείς σε ρόλο γκρινιάρη κομπάρσου.

Θα αλλάξει κάτι; Γιατί να μην αλλάξει; Εδώ η Λιάνα και ο Τζίμης φωτογραφήθηκαν με την Γιάννα (η Λιάνα εννοείται με τσιγάρο στο χέρι. Απλά ο personal assistant Νο 1.345 της Γιάννας είχε φροντίσει να ρουφά τον καπνό).

Και για να σοβαρευτούμε: προσωπικά δεν ζητάω από τους πολιτικούς να μου κάνουν τη ζωή καλύτερη. Ζητώ να μου δίνουν επιλογές, ώστε εγώ ο ίδιος να κάνω τη ζωή μου καλύτερη. Τους είναι τόσο δύσκολο; Αλλοι με λιγότερα φράγκα κάνουν περισσότερα.

Burn after reading

Σκοπός αυτού του post, η ταινία Burn after reading των αδελφών Κοέν. Πρώτα όμως το τελευταίο επεισόδιο στο γνωστό θέμα που θίξαμε τις προάλλες: Περπατώ στην Κηφισίας στο ύψος του Hilton. Μαύρο γυαλί και iPOD στο αφτί. Σε μια στάση λεωφορείων (μόνο για αεροδρόμιο) μια ηλικιωμένη. Εννοείται πως είχε απορία: «Εδώ δεν κάνουν στάση τα λεωφορεία;» ρωτά. Δεν χρειάστηκε να βγάλω τα ακουστικά, γιατί πλέον έχω κάνει προπόνηση στο να διαβάζω τα χείλη. «Όχι, πιο πάνω πρέπει να πάτε. Εδώ είναι μόνο για το αεροδρόμιο» της απαντώ. «Α! μάλιστα» αποκρίνεται. Και στέκεται. Δεν προχωρά παραπάνω. Στέκεται εκεί. Προφανώς, ήθελε απλά να μάθει. Ενημερωτικά. Πώς οι άλλοι ρωτάνε για τον «καταλληλότερο»; Η κυρία ήθελε απλά να μάθει πού είναι η στάση. Λήξις.
Πάμε στην ταινία. Απολαυστική. Οι αδελφοί Κοέν στα καλύτερά τους. Απίστευτος σαρκασμός και σάτιρα της ανθρώπινης (και αμερικανικής) υστερίας και ματαιοδοξίας. Λάτρεψα την Φράνσις ΜακΝτόρμαντ. Είναι στο στοιχείο της. Λες και δεν κάνει καμία προσπάθεια. Τέλεια. Λάτρεψα βέβαια και την Tilda Swinton. Βρετανή σε όλα και με τη λατρεμένη μου ξυνίλα παντού. Διαμάντι η γυναίκα. Ο Τζον Μάλκοβιτς, διεστραμμένα καταπληκτικός, όπως πάντα.

Δείτε την, δείτε την, δείτε την.

Κουλτούρα να φύγουμε

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008
Τις τελευταίες μέρες στο γραφείο το ένα και μοναδικό θέμα που απασχολεί είναι η συναυλία της Madonna. Ομολογώ ότι το προτιμώ από τα υπόλοιπα topics: μαλλιά, παιδικοί σταθμοί, η διαιτησία στη Σούπερ Λίγκα και οι «αντάρτες».
Μιλώντας για τη συναυλία, πρέπει να πω ότι αν εκείνες τις ημέρες είχε δουλέψει λίγο καλύτερα το Internet, θα είχα βγάλει και εγώ εισιτήριο. Ειρωνία της τύχης: όταν είναι να βγάλω για κανά tango, για κανέναν Παπαϊωάννου, όλα πάνε ρολόι. Εκείνη την ημέρα, κόλλησε.
Δεν είναι ότι τρελαίνομαι για τη Madonna. Όσα παιδάκια μπαίνουν εδώ και ακούν τις μουσικές που παίζουν, καταλαβαίνουν ότι απέχω πολύ. Απλά δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να πάω και να περάσω καλά. Πρέπει να σφιχτείς πολύ για να μην περάσεις καλά. Εκτός και αν στη διπλανή θέση σού κληρώσει η Λιάνα και όλο το βράδυ τής κρατάς το τασάκι. Τυχερά είναι αυτά.
Μιλώντας για σφίξιμο: διασκεδάζω αφάνταστα με τους «ντεμέκ» κουλτουριάδηδες: Είναι όλοι εκείνοι που απορρίπτουν κάτι, όχι επειδή το άκουσαν και είναι κακό, αλλά επειδή ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ. Έφτιαξαν μόνοι τους τα στρατόπεδα, διάλεξαν ένα, χώθηκαν μέσα και με το «γκντουπ» της πόρτας που έκλεισε πίσω τους, πέτυχαν την καταξίωση...
Γνωρίζω έναν τέτοιο κακομοίρη που κάθε χρόνο τρέχει σαν τον Βέγγο μήπως χάσει καμία «ποιοτική» παράσταση, κανένα «ποιοτικό» CD ή καμία «εναλλακτική» ταινία. Έχω την εντύπωση ότι από το πολύ τρέξιμο, δεν καταλαβαίνει τίποτα. Και δεν μοιράζεται και με κανέναν όσα ζει. Αν τα ζει.
Πρόσφατα μια άλλη φουκαριάρα είχε γράψει στο «Βήμα» ένα κομμάτι, εκφράζοντας απογοήτευση που η Αλκηστις έπεσε τόσο χαμηλά, τραγουδώντας Πάμε Χαβάη. Ελπίζω πλέον να το έχει ξεπεράσει.
Τέλος πάντων, άλλο ήθελα να πω: όσα αγαπημένα παιδάκια πάτε στη Madonna, να περάσετε καλά. O apos που αναπνέει περισσότερο οξυγόνο όταν πάει σε συναυλία, είναι αλληλέγγυος.
Και αν δείτε (που θα δείτε) κανέναν «ντεμέκ» κουλτουριάρη δίπλα σας, αγνοείστε τον. Ακόμα καλύτερα, απομακρυνθείτε. Θα σφίγγεται τόσο πολύ, που μπορεί να του συμβεί το μοιραίο ατύχημα. Και περάστε μια βόλτα την Κυριακή να μας πείτε εντυπώσεις.

Έχουμε και λέμε

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008
Τον  τελευταίο καιρό διαβάζω σε διάφορους λατρεμένους bloggers κείμενα όπου προσπαθούν να βρουν το νόημα του blogging. Κάποιοι επίσης αυτολογοκρίνονται, άλλοι απολογούνται, άλλοι βρίζουν άλλους bloggers, προφανώς γιατί δεν μπορούν να κάνουν πραγματικότητα τις φαντασιώσεις τους... 
Έχω μπει στον κόπο να γράψω τη γνώμη μου σε ορισμένους. Καλύτερα όμως να τα συγκεντρώσω σε ένα post για future reference, που λένε και στα Τρίκαλα Κορινθίας (για την προφορά, ρωτήστε τον tovenito). Θέλετε να το πούμε μανιφέστο; Ας το πούμε, αλλά η αλήθεια είναι ότι το πλήρες μανιφέστο, το έχει κάνει ο spy. Περιεκτικός, to the point και καλλιτέχνης. Για αυτό και το έβαλε στο blog του. Μια χαρά δηλαδή (εδώ έμειναν οι τρομάρες). Εξίσου άψογο και το μανιφέστο του DrSeeng. Αλλά άμα είσαι Γιατρός, τι να λέμε τώρα εμείς...
Λοιπόν έχουμε και λέμε:
1. Γράφω ό,τι παρατηρώ και ορισμένα από όσα ζω. Μοιράζομαι πράγματα με ουσιαστικό τρόπο και όχι με χαζο-εφαρμογές τύπου facebook. Ακούω από εσάς και μαθαίνω. Κάτι θα μου πείτε, κάπως αλλιώς θα το δείτε και η συζήτηση θα πάει λίγο παρακάτω.
2. Προβάλλω με υπερηφάνεια και συγκίνηση την Αργεντινή. Γιατί είναι (εδώ αρχίζουν οι υπερβολές) ό,τι πιο όμορφο έφτιαξε πάνω στον πλανήτη η μηχανή CERN (σας προειδοποίησα).
3. Σχόλια δεν μετράω. Αντίθετα, όταν μαζεύονται πολλά, παθαίνω ό,τι και στο δρόμο ή στην πλατφόρμα του μετρό, όταν βλέπω μεγάλο πλήθος να έρχεται στο μέρος μου: πανικός. Για αυτό και τα απαντητικά σχόλια -αν πρέπει να υπάρξουν- είναι λίγα και μαζεμένα. 
4. Μην πιστέψει κάποιος ότι αδιαφορώ, όταν δεν απαντώ. Αν δεν έχω να προσθέσω κάτι, γιατί να το κάνω; Αντίστοιχα, αν κάποιος έχει γράψει το ΑΠΟΛΥΤΟ post, γιατί να γράψω μια μπαρούφα; Words fail me, που λένε και στα Τ.Κ. (Τρίκαλα Κορινθίας...Δεν με παρακολουθείτε...)
5. Προφανέστατα υπάρχουν αγαπημένοι bloggers. Ξέρουν ποιοι είναι. Το βλέπουν. Αλλά αυτό δεν συνιστά «κλίκα» ή «στρατόπεδο». Έτσι συμβαίνει παντού. Και στην ουρά του Κτηματολογίου να είσαι, 80 γέρους θα αντιπαθήσεις, πέντε θα συμπαθήσεις και σε έναν ΙΣΩΣ κουβαλήσεις και τη σακούλα με τα ψώνια της λαϊκής μέχρι την σκάλα του.
6. Υπάρχουν bloggers που θα ήθελα να γνωρίσω. Σε πολλές περιπτώσεις είναι δύσκολο, γιατί ζουν μακριά. Δεν «καίγομαι» όμως. Στην τελική, μπορεί εκείνοι να μην θέλουν. Και αυτό που έχουμε εδώ, μου αρκεί.
7. Από το σπίτι μου πήρα πολλά, κυρίως όμως ένα: ΤΡΟΠΟΥΣ. Για αυτό και εδώ δεν βρίζω κανέναν. Παγίως, αντιμετωπίζω τους ανθρώπους που δεν έχουν να μου πουν τίποτα με αδιαφορία. Πιστεύω βαθύτατα ότι το μεγαλύτερο κακό, που μπορείς να κάνεις σε έναν άνθρωπο είναι να αδιαφορήσεις για την ύπαρξή του.
8. Αντιμετωπίζω, όμως, με απαξίωση αρκετά από τα λεγόμενα δημόσια πρόσωπα. Ιδού ο λόγος: αρνούνται να κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη και πιστεύουν ότι εγώ είμαι ηλίθιος, δεδομένος, λιγότερος. 
9. Μηνύσεις δεκτές, αρκεί ο δικαστικός κλητήρας που θα την προσκομίσει να μην είναι μίζερος, με γκρίζο ζακετάκι, μοκασίνι, μαλλί πάσο και γυαλιά πατομπούκαλα. Απλά υπάρχει ένα πρόβλημα: περιουσιακά στοιχεία ΜΗΔΕΝ. Ζερό μαντάμ, που λέει και η Ανίτα στα Παρατράγουδα. Το μόνο που μπορώ να προσφέρω σε επίδοξους μηνυτές είναι να τους γεμίσω μπουκαλάκια με δηλητήριο. Στάζω άφθονο. 
10. Τέλος, για όποιον άντεξε μέχρι εδώ, ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ: Το blog θα κλείσει τον κύκλο του στις 25 Μαΐου 2010: Η λατρεμένη μου πατρίδα κλείνει 200 χρόνια ζωής και σκοπεύω να κάνω ένα post από εκεί, συμμετέχοντας στους εορτασμούς (στη φωτό ο «πατέρας» μας, José de San Martín)
11. Ποιος θα έρθει μαζί να το γιορτάσουμε; 

Lluvia...

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2008
Κανονικά η εβδομάδα θα έπρεπε να με βρει να γράφω για τη Σέριφο. Τις φωτό που έβγαλα, τα βιβλία που διάβασα (θα επανέλθω για αυτά), τις παραλίες, το φαί, τους ανθρώπους που θα κανιβάλιζα κλπ κλπ. Τα γνωστά.
Έλα όμως που δεν πήγα, οπότε δεν έχει τίποτα. Και επειδή όταν δεν έχει τίποτα, οι Αγγλοι μιλάνε, είτε για κηπουρική είτε για τον καιρό, εγώ θα σας μιλήσω για τον καιρό. Κηπουρική, δεν παίζει. Δύο yucas έχουμε στο μπαλκόνι να χαζεύουν την Ακρόπολη και να θυμούνται -ελέω μεξικανικής προέλευσης- την αντίστοιχη Ακρόπολη των Αζτέκων πάνω στην οποία γίνονταν θυσίες στον Huitzilopochtli (φωτό).

O καιρός: Αν πω ότι λυπήθηκα που χάλασε ο καιρός, θα είμαι αισχρός ψεύτης. Τη λάτρεψα τη βροχή που έπεσε το Σάββατο και ας με βρήκε παντελώς απροετοίμαστο: κλεισμένος σε ένα γραφείο την έβλεπα από το τζάμι να μου βγάζει γλώσσα. Έστω και έτσι, χάρηκα που επέστρεψε νωρίτερα. Και το έσκασα, για να την συναντήσω. Με λάθος παπούτσια και λάθος ρούχα (τραγικό λάθος σε πρώτο ραντεβού).
Είχα όμως τη σωστή λαχτάρα. Και την επιθυμία να την αφήσω να γαργαλήσει το γυμνό μου κεφάλι. Να σνιφάρω τη μυρωδιά της. Να ανατριχιάσω με τον ήχο της. Να χαμογελάσω βλέποντας όλους τους άλλους να εκνευρίζονται.

Σε ευχαριστώ που ήρθες νωρίτερα. Ευχαριστώ και τη δεύτερη γλώσσα που έχει αυτή την υπέροχη λέξη για σένα: lluvia.

Τρεις ευχές (σαν πιγκουίνοι)

Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2008
Όπως πάντα, συμμετέχω στα blogοπαίχνιδα χωρίς κανείς να με καλέσει. Έτσι και τώρα με τις τρεις ευχές. Το είδα στον ερωτευμένο mahler, το είδα και στο Μανιταράκι (μεταλλαγμένο ολίγον), οπότε είπα να δώσω το «παρών». Επιπλέον, έχω και αυτή τη φωτό με τα τρία πιγκουινάκια από τη Γη του Πυρός -κλείνω ένα χρόνο από το ιστορικό πρώτο ταξίδι εκεί- και είπα να τα κάνω όλα ένα αχταρμά και να σας τα σερβίρω. (τρικυμία στο κρανίο, εν ολίγοις).

* Εύχομαι για μένα: να μην στερηθώ ποτέ το δικαίωμα να ξαπλώνω στον καναπέ μου και να κοιτάω το ταβάνι.
* Εύχομαι για τους φίλους μου: να εξακολουθήσουν να κάνουν αυτό που κάνουν, γιατί το κάνουν καλά.
* Εύχομαι για τους εχθρούς: αν κάποιος με θεωρεί εχθρό, εύχομαι να μου εξηγήσει το λόγο. Αν όντως είναι εχθρός, τού εύχομαι να ζει ευτυχισμένος με 300 φίλους. Στο Facebook.

Δεν θέλω να υποχρεώσω κανέναν να κάνει μοιραστεί τις ευχές που σίγουρα κάνει. Feel free, που λένε και στα Τρίκαλα Κορινθίας.

Τι ακούγα τότε

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2008
Δεν θα το έλεγα blogοπαίχνιδο, αλλά blast from the past (όπως το είπε και o George που έκανε και κάτι παραπονάκια). Και τι blast! Στο δόξα πατρί. Ο φίλος mahler μου ζήτησε να θυμηθώ τι διάολο άκουγα πριν από 10 χρόνια... Πολλά, φίλε μου. Θα σου πω τέσσερα για να μην τραβήξει μακριά η βαλίτσα.

Καταρχήν, το κόλλημα με τους James ήταν από τότε δυνατό. She's a star. Τέλειο τραγούδι.

Πάμε παρακάτω. Ο ύμνος: Bittersweet symphony. Aυτό το ακούω ακόμα και σήμερα. The Verve ασφαλώς.


Συνεχίζουμε: Τότε περνούσα μια φάση άρνησης της αργεντίνικης μουσικής. Είχα ανακαλύψει την Lila Downs (όποιος την έχει δει στην Ελλάδα, είναι μοναδική) από το Μεξικό.
Μαζί είχα ανακαλύψει και τη Frida Kahlo, τον Carlos Fuentes και τον μεγαλύτερο Λατινοαμερικάνο συγγραφέα, κατά τη γνώμη μου, τον Juan Rulfo. Η Lila Downs τραγουδά La Sandunga:


Προφανέστατα, άκουγα Αλκηστις. Σταθερή αξία όσο ζω. Ποιο ήταν τότε; Νομίζω Διθέσιο:


Το αυθεντικό δεν το βρήκα. Αν κάποιος το εντοπίσει, μου λέει και το αλλάζω.
Μahlerako, μην μου ζητάς να θυμηθώ άλλα. Ίδρωσα να τα θυμηθώ και αυτά!

La fiesta terminó

Ο τίτλος παραπέμπει σε ένα ισπανικό τραγούδι της δεκαετίας του 1980. La fiesta terminó (Η γιορτή τελείωσε). Το θυμήθηκα τώρα με την Ολυμπιακή Αεροπορία. Κάποτε θα τελείωνε αυτή η γιορτή, απλά κανείς δεν είχε το θάρρος να το ομολογήσει. Έπρεπε να έρθει η ΕΕ να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Είναι η γνωστή ελληνική νοοτροπία: για να μην πάρουμε εμείς την ευθύνη, αφήνουμε αυτούς τους «κακούς Ευρωπαίους» να κάνουν τη δουλειά και εμείς μετά λέμε «τι να κάνουμε; Ήμασταν αναγκασμένοι».
Να εξηγούμαστε: δεν έχουν κάτι κακό εκεί στις Βρυξέλλες, απλά εμείς εδώ είμαστε οι καραγκιόζηδες. Το μαγαζί που λέγεται ΕΕ έτσι δουλεύει. Σου λέει, εδώ και 27 έτη σου δίνω ένα σκασμό λεφτά να γίνεις λίγο πιο άνθρωπος, αλλά, διάολε έχω και κανόνες. Με πρώτο και καλύτερο τον ελεύθερο ανταγωνισμό. Μόνο που εδώ στο Ελλάντα αυτός ο όρος είναι σχεδόν άγνωστος. Γιατί μάθαμε να ανεχόμαστε κάτι αισχρά κρατικά μονοπώλια τύπου ΟΤΕ και ΔΕΗ και κάτι άλλα ιδιωτικά μονοπώλια που απλά αντιγράφουν τα κρατικά. Και με το δίκιο τους: Σου λέει το καρτέλ του γάλακτος, αφού οι χαχόλοι ανέχονται την καφρίλα της ΔΕΗ και τα €30 πάγιο στον ΟΤΕ, σιγά που θα αντιδράσουν επειδή πουλάω το γάλα €1,50. Αδικο έχουν;
Όμως το μαγαζί της ΕΕ δεν δουλεύει έτσι. Θεός ο ελεύθερος ανταγωνισμός. Σου λέει γιατί έχεις κλειστά επαγγέλματα; Τι νταβατζιλίκι είναι αυτό με τους φαρμακοποιούς και τους συμβολαιογράφους; Ακουσον άκουσον! Στην Ελλάδα, ο συμβολαιογράφος είναι σαν τον κληρονομικό μονάρχη: Ο Λουδοβίκος ο 14ος ελέω Θεού παραδίδει την πελατεία στον Λουδοβίκο τον 15ο. Για να βρεις mesulid στις 11 το βράδυ, πρέπει να πάρεις τους δρόμους με το GPS ανά χείρας, γιατί έτσι αποφάσισε ο Φαρμακευτικός Σύλλογος. Πείτε μου, πού αλλού ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ αυτή τη γελοιότητα;
Στην περίπτωση της Ολυμπιακής, η ΕΕ εδώ και χρόνια φωνάζει στην κυβέρνηση να πάψει να σπρώχνει φράγκα, αλλιώς θα πέσει πρόστιμο. Όπως σου βαράει πρόστιμο όταν γεμίζεις τον τόπο χωματερές, επειδή της κυρίας Σούλας δεν της αρέσει -λέει- ο ΧΥΤΑ εκεί που έφτιαξε την αυθαίρετη παράγκα της.
Με την Ολυμπιακή λοιπόν, la fiesta terminó
. Διορίσατε τη γιαγιά σας, το σκύλο σας να κάνει πιρουέτες στο check-in, ταξιδέψατε τζάμπα όλοι οι πολιτικοί με το κωλόσογό σας, στείλατε τους ψηφοφόρους σας δωρεάν, ξοδέψατε ένα κάρο λεφτά σε εταιρείες που θα την έσωζαν και ήρθε το τέλος.
Και καλά θα έκαναν τώρα ΟΛΟΙ να το βουλώσουν. Όλα αυτά τα θλιβερά παρτάλια του παρελθόντος, πράσινοι και μπλε, Τσιπρο-αλέκες της αρλούμπας, αγάδες, πασάδες, δερβισάδες Τ-Σ-Ι-Μ-Ο-Υ-Δ-Ι-Α.
Και για να εξηγούμαστε: εγώ αγαπώ την Ολυμπιακή. Έχω γυρίσει το μισό πλανήτη και έχω απομυθοποιήσει τις δήθεν καλές και μεγάλες εταιρείες.

Θέλω να υπάρχει, γιατί κατά πάσα πιθανότητα ουδείς άλλος θα με πάει στην Αστυπάλαια. Δεν είναι, όμως, μόνο συναισθηματικό το θέμα: η Ελλάδα σαφώς έχει ορισμένες διαφορές σε σχέση με το εξίσου μικρό π.χ. Βέλγιο. Αλλά όπως στο Βέλγιο έφτιαξαν την εταιρεία που χρειάζεται να έχουν, ας φτιάξουμε και εμείς την εταιρεία που χρειάζεται να έχουμε.
Και για να την φτιάξουμε, πάνω από όλα χρειάζεται να το ΒΟΥΛΩΣΟΥΝ αυτοί που σήμερα φωνάζουν. La fiesta terminó.

Συν και Πλην

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008
Αλλαξα ωράριο εργασίας και τεμπέλιασα. Αυτό και αν είναι ΠΛΗΝ. Τέλος πάντων, ας κάνουμε μια απόπειρα να βρούμε τη φόρμα μας.
Συν στους αθλητές των Παραολυμπιακών. Φάτσες όλοι τους. Τα μετάλλια πέφτουν βροχή, αν και δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Το στομάχι σφίγγεται όταν τους βλέπεις -εγώ το ομολογώ- αλλά με το χαμόγελο που σκορπούν, δεν μπορείς παρά να κοιτάξεις τα μούτρα σου στον καθρέφτη και να σκεφτείς πολλά.

Συν στο Facebook, γιατί έχει χιούμορ. Βλέπεις στις μικρές διαφημισούλες στο πλάι: παπούτσια Prada και ακριβώς από κάτω: ΚΚΕ 90 χρόνια. Ελπίζω να το δουν στον Περισσό να τους τραβήξουν μια καταγγελία. Ξέρουν αυτοί.
Συν στον μοναχό Εφραίμ που έβγαλε διάγγελμα: Καλά το πήγες, λίγο το auto cue σου έφευγε, αλλά ΟΚ. Φτιάξτε κάπως και το ντεκόρ από πίσω την επόμενη φορά, γιατί αυτό το εκρού του νεκρού με το χρυσό σταυρό με ανατρίχιασε. Και περισσότερη ζωντάνια, ε; Η υπνηλία δεν αστειεύεται.
Συν σε μια παρέα πέντε ατόμων που πίναμε καφέδες στη Σκουφά. Συμπέρασμα: καλά είμαστε, αν σκεφτεί κανείς τι κυκλοφορεί out there...

Πλην στους γνωστούς της ΕΡΤ που είχαν πει την εξής θεϊκή ατάκα για τους αθλητές των Παραολυμπιακών: «Κοιτάξτε τους που γελούν». Θα κλάψουν, χρυσέ μου, όταν θα σε δουν από κοντά με το ματσούκι της κρατικής TV.
Πλην στον Αλογοσκούφη που αυτοσχεδιάζει με τα τεκμήρια. Κάθε μέρα βγάζει και κάτι. Τώρα έβγαλε τις πιστωτικές κάρτες, αύριο τις κάρτες αλλαγής, μετά τις κάρτες γενεθλίων, ύστερα τις τηλεκάρτες. Τις κάρτες των μνημοσύνων, πότε θα τις βγάλεις μανίτσα μου;
Πλην στη Μάρα Ζαχαρέα. Που δέχθηκε να παίξει το ρόλο της παράπλευρης απώλειας για χάρη του συζύγου. Και υποτίθεται ότι ήταν επαγγελματίας δημοσιογράφος. Τελικώς, απεδείχθη επαγγελματίας σύζυγος.

Τέλος, μια απορία: Όλα αυτά τα σίριαλ που βλέπω ότι ετοιμάζονται πυρετωδώς να αρχίσουν, ποιος θα τα βλέπει;

Food for post

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008
Κανονικά εγώ σήμερα έπρεπε να είμαι στη Σέριφο. Δυστυχώς, όμως, ακυρώθηκε, οπότε πίσω στα ίδια. Με άλλο ωράριο εργασίας που σημαίνει ότι δεν ξυπνάω από τα χαράματα (ουφ!). Που σημαίνει ότι άλλαξε τελείως ο κόσμος που αντικρύζω στο δρόμο και στα Μέσα Μεταφοράς. Που σημαίνει ότι η αγοραφοβία επιστρέφει δριμύτερη, καθότι έρχονται περισσότεροι κατά πάνω μου στο δρόμο...
Το μόνο που δεν αλλάζει είναι η παρακάτω σκηνή, γνώριμη ίσως σε πολλούς: Στέκεσαι στην πλατφόρμα του τρένου, στη στάση του λεωφορείου, στο βαγόνι. Στα αφτιά ακουστικά και στο πρόσωπο γυαλιά ηλίου. Από το πλήθος, ένα άτομο -συνήθως μια χοντρή κυρία με απορημένο βλέμμα και χιλιάδες τσάντες στο χέρι- έρχεται κατά πάνω σου. Πλησιάζει, πλησιάζει.... στέκεται: «Μήπως ξέρετε πώς θα πάω στην Παμμακάριστο;»
Aπλά και αφοπλιστικά. Και άλλοι 40 να είναι δίπλα, εσένα θα ρωτήσει. Δεν πτοείται από το μαύρο γυαλί. Σου λέει, και τυφλός να είναι, μπορεί να με βοηθήσει. Δεν κάνω διακρίσεις να με πούνε ρατσίστρια. Ούτε υπολογίζει τα ακουστικά. Σου ξαναλέει, κάποια μόδα θα είναι, εδώ οι άλλοι κυκλοφορούν με το παντελόνι στο γόνατο και τον κώλο έξω.
Δεν πτοείται ποτέ. Την ερώτηση θα την κάνει. Σε σένα. Όχι στους άλλους 40 που κρατάνε ένα GPS στο χέρι...
Μπορείς όμως να μην απαντήσεις; Να μην βοηθήσεις; Εγώ δεν μπορώ.
Μετά γκρινιάζω για λίγα λεπτά (εννοείται!), κατεβάζω τα γυαλιά και τοποθετώ πάλι τα ακουστικά.
Και κάπου εκεί θυμάμαι τις ερωτήσεις που κατά καιρούς μου έχουν κάνει. Και τις απαντήσεις που έχω δώσει μέσα μου. Με λίγα λόγια, food for post.
Ιδού μερικές:
1. Ξέρετε τι ώρα έχει τρένο για το αεροπλάνο; (εξαρτάται την πτήση)
2. Ομόνοια από εδώ πάει; (από παντού πάει, έτσι που κατάντησε)
3. Ξέρετε πόση ώρα κάνει το πλοίο να δέσει; (το είχαμε μάθει στο δημοτικό;)
4. Μήπως πέρασε το 450 που είναι το τρόλεϊ 10; (έμαθες όλο αυτό και σου ξέφυγε η ώρα;)
5. Μήπως έχετε ένα δεύτερο εισιτήριο; (με 20 ευρώ στο χέρι. Α ρε Αλογοσκούφη)
6. Αυτό το εισιτήριο είναι για 90 λεπτά ή ένα δίωρο; (για δυνατούς λύτες)
7. Αυτή η κυλιόμενη δεν κατεβαίνει; (όλα κατεβαίνουν, είπε ο Γαλιλαίος)
8. Από εδώ περνάω απέναντι; (ναι, είναι η σκάλα για τον Αδη)
9. Είμαι από Βέροια και θέλω να πάω Πεντάγωνο (σήμερα δέχονται μόνο Βέροια;)
10. Μήπως ξέρετε τη στάση Βρυσάκι; (όχι, πάρε τη βοήθεια του κοινού)
11. Έχει εδώ κοντά περίπτερο; (μια μπουτίκ φρούτων πήρε το μάτι μου, βοηθάει;)
12. Προς τα πού πάει από εδώ; (φιλοσοφικό. Το ρωτάει και η GPO για το MEGA)
Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλες ανοησίες να σας πω πρωινιάτικα.
Καλό φθινόπωρο σε όλα τα παιδάκια.

Πονεμένο (από τα γέλια) σαγόνι

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008
Ορισμένοι ατιμοπονηρούληδες τις προάλλες πιάστηκαν από το «σημαντικό ραντεβού» που ανακοίνωσα για την Παρασκευή το βράδυ και έφτιαξαν σενάρια.
Ε, λοιπόν τα πράγματα ήταν πιο σοβαρά. Μια φράση θα πω: δεν έχεις πιο ραντεβού.
Τι συνέβη; Μαζευτήκαμε σεμνά και ταπεινά μια ομάδα έξι ανθρώπων που είχαν γνωριστεί τυχαία μια βραδιά σε ένα σκοτείνο και υγρό μπαρ στην έρημο Guadalajara. Εκεί μέσα κανείς δεν μπορούσε να διακρίνει κανέναν. Για αυτό και αποφασίσαμε να τα ξαναπούμε διά ζώσης.
H σύνθεση: Ένας κουλ γιατρός, μια συγγραφέας, μια γλυκύτατη-τρυφερότατη-χαμογελαστή μανούλα, ένας παίδαρος με μια απίστευτη μηχανή, μια πληθωρική γυναίκα με γέλιο που έσκιζε τον αέρα και εγώ. Ο γράφων, που λένε.
Κανείς δεν θυμόταν κανέναν, αλλά όταν ανταμώσαμε στο εστιατόριο ήταν σαν να μην είχαμε χωρίσει ποτέ. Τόσο ποτέ που σχεδόν ξεχάσαμε να παραγγείλουμε. Η πληθωρική με το γέλιο είχε κάτι περιπέτειες και άργησε λίγο. Όταν όμως ήρθε, παραδέχθηκα. Και ζωή και θάνατο. Και το κρασί που κατανάλωσε, και το γκαρσόνι που δεν φίλησε και τη φάβα που δεν δοκίμασε.
Και η βραδιά κυλούσε με πονεμένες ιστορίες από τα βάθη της ερήμου της Guadalajara, όπου κυριαρχούν τα αυθαίρετα. Ο κουλ γιατρός μας παρακολουθούσε χωρίς να λέει πολλά. Προφανώς, κρατούσε σημειώσεις, ώστε να βρει μετά την κατάλληλη θεραπεία. Η συγγραφέας έλεγε λίγα, αλλά ενδιαφέροντα. Μάζευε υλικό για το τρίτο βιβλίο μάλλον (το δεύτερο βγαίνει και είμαστε όλοι κουφάλες που ακόμα δεν έχουμε διαβάσει το πρώτο). Η γλυκύτατη και χαμογελαστή μανούλα κοιτούσε τους πάντες με περιέργεια, ίσως γιατί δεν πίστευε ότι η συνάντηση θα γινόταν. Αλλά και έκδηλη ικανοποίηση που τελικά έγινε. Και ο παίδαρος καταβρόχθιζε -όχι όμως αμασητί- τις ιστορίες της πληθωρικής μας φίλης, που όλως τυχαίως έκατσε δίπλα του. Οι καθυστερημένες αφίξεις πάντα ευνοούνται...

Και επειδή και οι παίδαροι είναι άνθρωποι, ο δικός μας έκανε κάθε τόσο αέρα με μια βεντάλια, σκορπίζοντας την αύρα του: Στο μαγαζί αγόρια με pre-lower και κορίτσια με lower αναστατώνονταν και οι λιποθυμίες συναγωνίζονταν τα πρόστιμα για τα αυθαίρετα στην έρημο της Guadalajara, το κρασί που έρεε, το γέλιο που μας σκέπαζε και τα τρένα που περνούσαν βιαστικά.
Μετά στριμωχτήκαμε σε ένα μπαρ για να συνεχίσουμε. Ήταν τόσο απόλυτη η παρέα, που από τα διπλανά τραπέζια οι θαμώνες υποκλίνονταν και αποχωρούσαν, ώστε να ανοίξει ο χώρος. The night was ours.
Μείναμε όσο αντέξαμε. Εμείς, τα αυτιά μας, τα στομάχια μας, η υπομονή μας και κυρίως το σαγόνι μας.
ΥΓ Όσοι αναρωτιούνται ποια κέρδισε τον παίδαρο στο τέλος της βραδιάς, απάντηση δεν έχω. Εμένα απλά με πήγε σπίτι καβάλα στη μηχανή. Ήταν τόσο απόλυτη η εμπειρία, που ξέχασα ακόμα και την έλλειψη σοκολάτας. Τον ευχαριστώ. Και του χρωστάω και μία σοκολάτα.
ΥΓ1 Όσοι αναρωτιούνται τι συνταγή μας έγραψε ο γιατρός, δεν έχω απάντηση. Ίσως κάτι ακουστεί στο μέλλον.
ΥΓ2 Όσοι αναρωτιούνται το συνολικό ύψος των προστίμων των αυθαιρέτων στην έρημο της Guadalajara, έχω απάντηση: πολλά πολλά πολλά γέλια, η αξία των οποίων δεν μετριέται σε pesos.
ΥΓ3. Όσοι αναρωτιούνται πώς λέγεται το πρώτο βιβλίο της συγγραφέως της παρέας, θα σας το πω όταν το διαβάσω. Είμαι απαράδεκτος και της ζητώ συγγνώμη.
ΥΓ4 Όσοι αναρωτιούνται πώς μια γλυκύτατη μανούλα με ένα δύσκολο ομολογουμένως αμερικανικό-σκωτσέζικο επίθετο βρέθηκε μαζί μας χτες, ειλικρινά δεν έχω απάντηση. Την θαυμάζω πάντως.
YΓ5 Όσοι πιστεύετε ότι όλη αυτή η ιστορία είναι ψεύτικη, κάντε μου μήνυση. Θα την χάσετε, γιατί έχω μάρτυρες. Κυρίως, έχω μια βεντάλια, μια νύστα και ένα πονεμένο σαγόνι
.

Πρόθυμοι μαϊντανοί

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008
Από αυτό το blog έχω πει και παλαιότερα ότι δεν ασχολούμαι με τράγους. Μοναδική εξαίρεση αποτελούν οι παπάδες στις απομακρυσμένες περιοχές, όπου χωρίς καμία βοήθεια «την παλεύουν». Και καλά κάνουν. Αυτοί αξίζουν το σεβασμό μου, ενίοτε και την αγάπη μου. Και έχω γνωρίσει πολλούς.

Οι υπόλοιποι δεν έχουν θέση εδώ, γιατί προσβάλλουν την αισθητική μου. Επιπλέον, δεν μου αρέσουν τα μούτρα τους, τα λούσα τους, οι κουρσάρες τους, τα iPhone τους, η υποκρισία και η μισαλλοδοξία που βγαίνει κάθε φορά που ανοίγουν το στόμα τους.

Εξηγηθήκαμε και συνεχίζουμε.

Μονή Βατοπαιδίου ή Βατοπεδίου (να με συμπαθάτε, αλλά δεν είδα το συμβόλαιο με το χρυσόβουλο του Παλαιολόγου για να ξέρω πώς γράφεται). Αυτή την ιστορία την έχω λατρέψει, γιατί τα έχει όλα: αυτοκράτορες, σουλτάνους, αγάδες, πασάδες, τράγους, μπόλικη κατάνυξη και λόγια κενά περιεχομένου, οικόπεδα, ανταλλαγές, φιλέτα και φυσικά Έλληνες πολιτικούς. Οι τελευταίοι σε ρόλο πρόθυμου μαϊντανού.

Διάβασα στην Καθημερινή ότι ο μάνατζερ της Μονής Βατό, σενιόρ Εφραίμ ή κάτι τέτοιο, έχει κάνει το μαγαζί μπίζνα από τη δεκαετία του 1990. Με ισχυρούς φίλους και τα γνωστά. Έψαξα και βρήκα τη φωτό του.... Μεγάλη μούρη. Το βλέμμα του μου θύμισε εκείνον τον άλλο τον ρασοφόρο που μάζευε κάτι λεφτουδάκια για τα γεράματα και τώρα την παλεύει πίσω από τα σίδερα του Κορυδαλλού.

Βέβαια, ο σενιόρ Εφραίμ καλά κάνει. Γιατί να τα βάζουμε μαζί του; Σου λέει, μου το έδωσε ο αυτοκράτορας τέτοιος, έχω και κάτι κόκκινες βούλες, μην σας πω και το δαχτυλίδι του βασιλιά Isildur από τη Μέση Γη του Τolkien. Ξέρετε, ο βασιλιάς των Ανθρώπων που κατάφερε να κόψει το παλιόχερο του Σάαρον και να του πάρει το δαχτυλίδι (μετά το φόρεσε, μαγεύτηκε και έγινε της τρελής).

Λοιπόν, τη δουλειά του κάνει. Και φαίνεται ότι την κάνει πάρα πολύ καλά. Ξέρει τι δίνει και κυρίως τι παίρνει. Ας είναι καλά οι πρόθυμοι μαϊντανοί, που κάνουν μπίζνα μαζί του. You know, τα γνωστά πράσινα και μπλε ανθρωπάκια που χαρίζουν οικόπεδα έναντι σανού και μετά τρέχουν για μια φωτογραφία με παπάδες, ώστε να την δει ο χαχόλος ψηφοφόρος και να μαγευτεί.

Απορώ πώς ο σενιόρ Εφραίμ δεν σκέφτηκε να τους πουλήσει το καλύβι του Μπαρμπά Θωμά σε ανταλλαγή με το Athens Hilton. Χαλαρά το έπαιρνε, τέτοιοι μαϊντανοί που είναι.

Ελπίζω μόνο ο σενιόρ να τα βγάλει πέρα με το Κτηματολόγιο. Γιατί η θεία μου η Αμερσούδα που πήγε με το Χρυσόβουλο του Παλαιολόγου, της ζήτησαν το γνήσιο της υπογραφής του Παλαιολόγου ή έστω ενός Κομνηνού, ενός Λέοντα Σοφού.

Τους πήγε το αυτόγραφο της Μιμής ως Θεοδώρας συζύγου αυτοκράτορος Ιουστινιανού, αλλά δεν έγινε δεκτό. Και έμπλεξε.

* Στη φωτό η χείρα του τρισμέγιστου Κρίστοφερ Λι στο ρόλο του Σάρουμαν.

Στη μαύρη τρύπα της ατυχίας

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008
Διάβασα και εγώ για το «Μεγάλο Πείραμα» που θα συνέβαινε στo CERN και ενθουσιάστηκα. Η αλήθεια είναι ότι δεν κατέχω ντιπ, που λένε. Αν με ρωτήσει κανείς τι είναι αστέρι, δεν έχω ιδέα. Ξέρω όμως για τη Μεγάλη Έκρηξη και κατάλαβα ότι κάτι παρόμοιο θα γινόταν. Σκέφτηκα ότι ήρθε επιτέλους η ώρα να τελειώσει ο κόσμος με τον ίδιο θεαματικό τρόπο που δημιουργήθηκε. Και όχι σε κανά τυχαίο μέρος: στα σύνορα Ελβετίας-Γαλλίας...
Χθες βράδυ ένιωθα περίεργα. Πολλές οι εκκρεμότητες. Δεν πρόλαβα να αποχαιρετήσω τους δικούς μου, δεν έβαλα εκείνο το ringtone στο κινητό της μανούλας, δεν μίλησα με τους φίλους μου, δεν είχα καθόλου σοκολάτα στο ψυγείο, δεν θα πήγαινα σε ένα σημαντικό ραντεβού την Παρασκευή το βράδυ, δεν θα έβλεπα τη Σάρα Πέιλιν να γίνεται αντιπρόεδρος των ΗΠΑ.
Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να πάρω αγκαλιά το iPOD. «Τουλάχιστον θα ακούσω την αγαπημένη μου μουσική και θα δω φωτογραφίες από τα τελευταία 5-6 ταξίδια» είπα. Και το έκανα. Να είσαι καλά, κύριε Apple που φρόντισες να φτιάξεις ένα μαραφέτι με μνήμη 80 Giga.
Το πρωί που ξύπνησα ήταν όλα στη θέση τους: η ίδια ζέστη, οι ίδιοι μίζεροι και αγενείς άνθρωποι στους δρόμους, η ίδια κίνηση. Στη TV η Παπαρήγα μιλούσε για τον ευρωμονόδρομο, στη Βουλή ένας Μανώλης έκανε αντάρτικο, υποθέτω ότι και κάποιος άλλος έγραφε αρλούμπες στο blog του. Ορισμένοι παντελώς άγνωστοι σχολίαζαν και προέβλεπαν πώς θα πάει η τηλεοπτική σεζόν για ορισμένα παντελώς άγνωστα σε μένα πρόσωπα, ο Νταλάρας κάπου θα τραγουδούσε, ένας άλλος Δήμος θα έκανε το 3.566ο αφιέρωμα στον «μεγάλο» Μίκη, η μπουλντόζα έσκαβε λίγο πιο βαθιά το γήπεδο του ΠΑΟ και στο MTV άκουγα για 679η φορά την τελευταία εβδομάδα το Give it to me της Madonna...
Με λίγα λόγια, τζίφος. Δεν έγινε τίποτα. Επιστήμονες σου λέει ο άλλος. Τώρα βέβαια αν το σκεφτείς, ακόμα και αν γινόταν η Μεγάλη Έκρηξη πολύ δύσκολα θα δεχόταν να καταπιεί τη δική μας μίζερη πραγματικότητα. Ακόμα και η Μαύρη Τρύπα έχει ένα στοιχειώδες γούστο.
Εδώ είμαστε λοιπόν και πάλι...

Πάμε παραλία;

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008
Το 'Θ' της ΔΕΘ μου θυμίζει τη χρονιά μου στη βόρειο Ελλάδα. Ήταν το 1996, τότε που υπηρετούσα στο Σιδηρόκαστρο. Πήγαινα συχνά στη Θεσσαλονίκη μαζί με τους νέους τότε φίλους μου και πάντοτε διηγούμαι την εξής ιστορία:
Μου είπαν μια φορά «θα πάμε για καφέ στην παραλία». Σούπερ, είπα και εγώ... Πάμε, λοιπόν, και αράζουμε σε μια καφετέρια. Και πιάσαμε την πάρλα. Η οποία πάρλα ήταν κυρίως να ακούω για τα καλά της πόλης «σε σχέση με εσάς», όπως χαρακτηριστικά μου επαναλάμβαναν.

Κάποια στιγμή είπα να κάνω μια αθώα ερώτηση: «τελικά, δεν θα πάμε στην παραλία;» Για να έρθει η απάντηση: «μα στην παραλία είμαστε!».
Εννοείται πως δεν ξανάνοιξα το στόμα μου. Ούτε ποτέ ρώτησα γιατί την πολυκατοικία την λένε οικοδομή. Ούτε γιατί το λεωφορείο λέγεται αστικό. Και το «ντεμέκ» φρόντισα να μάθω μόνος μου τι σημαίνει. Όλα αυτά όμως είναι χαριτωμένα.

Κάποτε έκανα και την εξής γκάφα: κατέβηκα από τας Σέρρας με ΚΤΕΛ στη Θεσσαλονίκη (στα παλιά ΚΤΕΛ, πίσω από τον ΟΣΕ). Κατεβαίνω λοιπόν από το λεωφορείο με σκοπό να πάω στον ΟΣΕ. Και παίρνω ταξί. Μπαίνω μέσα και λέω στον οδηγό: «Στον σιδηροδρομικό σταθμό». Βάζει ταχύτητα ο χριστιανός και ξεκινά. Ρωτάω εγώ: «Είναι μακριά;» Φανταζόμουν ότι είναι όπως στην Αθήνα, πού να το ξέρω; «Όχι, φτάσαμε» μου απαντά ατάραχος περίπου 1,5 λεπτό αργότερα. Καταλαβαίνετε πού έφτασαν τα μούτρα από την ντροπή μου...
Πρόσφατα διάβασα ένα ωραίο
post του φίλου ndn, περί ΔΕΘ. Ομολογώ ότι θα βαριόμουν αφόρητα να πάω σε μια έκθεση για να δω περίπτερα υπουργείων. Να ήταν καναλιών να πάω. Να πεταχτώ στο Star να δω την Ελεάνα Τριφύδου (νομίζω) να φωνάξουμε θεά, αγάπη μου, θεά! 
Να ήταν τα jumbo να πάω να βγω και φωτογραφία με τον Μπομπ Σφουγγαράκη. Αλλά τώρα, στο υπουργείο Απασχόλησης, τι να δω; Την Πετραλιά να σκίζει και να καταπίνει τα Βαρέα και Ανθυγιεινά ένσημα; Να πάω στο περίπτερο του υπουργείου Ανάπτυξης; Να κάνω τι; Να δω τον Κρις Φώλια να βιδώνει τα μπουλόνια του αγωγού Μπουργκάς-Southstream; 
Και το Βελλίδειο, δεν λέω. Μεγάλο με ωραίες καρέκλες και ψεύτικες γλάστρες. Ιδανικός χώρος για ομιλίες και ανούσιες συνεντεύξεις Τύπου. Και για όσους εκνευρίζονται με τα όσα είπε ο πρωθυπουργός, εγώ αναρωτιέμαι ανάποδα: με τέτοιες ερωτήσεις που του έκαναν αυτοί οι σούπερ δημοσιογράφοι με ύφος χιλίων καρδιναλιών έκαστος, τι απαντήσεις να έδινε; Εγώ αν ήμουν στη θέση του δεν θα έκανα καν τον κόπο. Θα έστελνα τον αναπληρωτή του συζύγου της Μάρας και πολύ τους είναι...
Ελπίζω, πάντως, να υλοποιηθεί η εξαγγελία του πρωθυπουργού να κλείσει η ΔΕΘ και να γίνει Πάρκο με το όνομα: Μητροπολιτικό Πάρκο Νέλλυ Μυλωνά.

Και η ΔΕΘ να πάει μακριά. Πολύ μακριά. Αραγε το Πάρκο θα ενωθεί και με την παραλία;

Μια φράση μόνο

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2008
Πετυχημένη οικογενειακά και επαγγελματικά. Ερωτευμένη με το ίδιο πρόσωπο εδώ και 44 χρόνια (τ'ακούτε;).
Δεινή παίκτρια του μπριτζ (παλαιότερα) και τις μπιρίμπας (πλέον), καταπληκτική μαγείρισσα και με απίστευτο τσαγανό. Μια ζωή υπερασπίζεται τη θεωρία «όποιος δεν μιλάει τον θάβουνε».
Θα μπορούσα να γράφω ώρες, αλλά δεν χρειάζεται.
Μια φράση μόνο: Χρόνια Πολλά Μανούλα! Να τα εκατοστήσεις!

Συν και Πλην

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008
Όχι δεν τα ξέχασα. Απλά είχαμε θέματα, όπως διαπιστώσατε ορισμένοι.
Συν σε εκείνον τον βουλευτή της ΝΔ (και πρώην της Πολιτικής Ανοιξης, αν θυμάστε εκείνη την αρλούμπα) που αναγνώρισε ότι είναι βλαξ. Του έδωσαν στη ζούλα μια τροπολογία και αυτός την πέρασε. Ή τουλάχιστον επιχείρησε. Εμ και εσύ, δεν πήγαινες στη Φεβρωνία να σου κάνει τη δουλειά. Τρία πάνω-κάτω στα έδρανα θα έκανε και μετά πάσα η τροπολογία στον έτερο Καππαδόκη. You know, με τις τσέπες. Now you see it, now you don‘t.
Συν στον Γ.Παπανδρέου που αναγνώρισε ότι οι ευρωεκλογές του 2009 θα είναι δημοψήφισμα. Δηλαδή, αν το ΠΑΣΟΚ πάρει κάτω από 30%, ο ίδιος θα πάρει το μήνυμα ή να περιμένουμε και νέους φραπέδες να εκτοξεύονται στην πλάτη του Βενιζέλου;
Συν στην Εθνική Στατιστική Υπηρεσία. Σύμφωνα με έρευνά της, το μικρότερο ποσοστό εργατικών ατυχημάτων συμβαίνει σε άτομα του καλλιτεχνικού χώρου. Είδατε διακριτικότητα; Δεν ήθελε να πει το όνομα της Αντζελας Δημητρίου -τότε που γκρεμοτσακίστηκε σε μια πίστα- και το έδωσε με αριθμό: 0,2%.
Πλην σε εκείνον τον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ που όλο ανακαλύπτει σκάνδαλα. Με υφάκι τύπου «σας έχω TO θέμα: Ο Μέγας ο Αλέξανδρος και η Χατσεψούτ τα έπαιρναν από τον Δαρείο και την Παρεισάτιδα». Τώρα ανακάλυψε ότι υπουργός είχε και offshore. Τι μας λες! Και σου έκανε εντύπωση ε; Λυπάμαι, αλλά ήρθες δεύτερος και καταϊδρωμένος. Ούτε καν δεύτερος. Με το «πόθεν έσχες», που όλοι ανέχεστε εδώ και δεκαετίες, και λίγα δήλωσε. Και αν ο υπουργός είπε ότι το έκανε για τα παιδιά του, για πες μου εσύ, πόσοι από τους 300 δεν έχετε βολέψει τα παιδιά σας; 
Πλην στο ALTER: Καλά ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ δεν πρόσεξε την ανεκδιήγητη καούκα της Μάρας της Ζαχαρέας στο παράθυρο κάτω δεξιά; Έλεος. Βλέπουν και μικρά παιδιά.
Πλην σε μένα. Ναι τον apos. Γιατί επί χρόνια κοροϊδεύω τις γριές που πάνε με 456 βιβλιάρια στην τράπεζα για να τα ενημερώσουν. Τώρα που ο άλλος έβαλε στο μάτι τους λογαριασμούς που «κοιμούνται», κατάλαβα την αξία της γριάς. Βουρ, αδέλφια, βγάλτε τις γριές στις τράπεζες να ενημερώνουν λογαριασμούς. Να φαίνεται ότι κάτι κινείται. Αλλιώς θα σας τα πάρει ο άλλος.

Τέλος μια απορία: έχετε καμία φαγούρα εσείς για το ποιος θα παρουσιάζει το πρωινό του ΑΝΤ1?

Ο μήνας της Mafa (και της wilma)

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008
Τις τελευταίες ημέρες, όποιο blog και να ανοίξεις βλέπεις τη θεϊκή φωτό του spy. Ύμνοι γράφονται, ποιήματα σκαρώνονται, δίστιχα ακούγονται, φαγητά μαγειρεύονται. Εμείς εδώ δεν έχουμε αντίστοιχα προσόντα να διακινήσουμε στη blogόσφαιρα, για αυτό και αποφασίσαμε να τιμήσουμε τη wilma, η οποία είχε την ιδέα της διακίνησης. Σημειώνω ότι πρόσφατα έμαθα ότι η wilma είναι παντρεμένη με έναν Σκωτσέζο που ακούει στο όνομα Μάθιου ΜακΚόναχι. Αγνώστων λοιπών στοιχείων.
Το αφιέρωμα στη wilma θα μπορούσε να είναι μια σημειολογική ανάλυση του ολοκληρωμένου πλέον επιθέτου της wilma flintstone mcConaughey. Φοβάμαι όμως ότι θα ξέσπαγε σύρραξη με άλλες αιθέριες παρουσίες και θα το έκαναν εδώ μέσα Αμπχαζία Grand Resort. Επιπλέον, εγώ από σημειολογία ξέρω όσα και ο Αλογοσκούφης από οικονομία.

Προτίμησα λοιπόν το σιγουράκι: Κατά σύμπτωση είναι Σεπτέμβριος, δηλαδή ο μήνας που γεννήθηκε η Mafalda. Ήταν τέλη του μήνα πριν από 45 και πλέον χρόνια, όταν ο σπουδαίος Αργεντινός Joaquίn Salvador Lavado (Quino) δέχθηκε μια επαγγελματική πρόταση: να φτιάξει ένα χαρακτήρα για μια διαφήμιση πλυντηρίων. Η μάρκα των πλυντηρίων ήταν Mansfield. Και επειδή στη λέξη υπήρχαν το M και το A, o όρος όταν ο χαρακτήρας να είχε στο όνομά του αυτά τα γράμματα. Ο Quino κατέληξε στο όνομα Mafalda από μια αργεντίνικη ταινία που είχε γυριστεί λίγα χρόνια νωρίτερα.
Η καμπάνια δεν έγινε ποτέ. Ο Quino έβαλε τη Μafalda στο ντουλάπι και την έβγαλε για το περιοδικό Primera Plana, το 1964. Ακολούθησε η εφημερίδα El Mundo και το Siete Dias Ilustrados. Mέχρι το 1973.
Η φίλη μας η Mafa δεν αντέχει την αδικία. Ακούει Beatles, σιχαίνεται τις σούπες και λατρεύει ένα είδος κρέπας που στην Αργεντινή ονομάζεται panqueque (πανκέκε). Oι ατάκες της σπάνε κόκκαλα. Να μερικές:
  • Από πού να σπρώξουμε τη χώρα για να πάει μπροστά;
  • Μήπως τελικά αυτή η σύγχρονη ζωή είναι πιο πολύ σύγχρονη και λιγότερο ζωή;
  • Το κακό με τη μεγάλη οικογένεια της ανθρωπότητας είναι ότι όλοι θέλουν να παίξουν το ρόλο του πατέρα.
Πλάκα έχει επίσης και η παρέα της: O Φελίπε, μονίμως αγχωμένος με το σχολείο και πιο απλοϊκός στον τρόπο που βλέπει τη ζωή.
Ο Μανολίτο, προσγειωμένος, συντηρητικός, εχθρός των Beatles και οπαδός της σούπας.
Η Σουσανίτα, μικροαστή και κουτσομπόλα, ονειρεύεται να γίνει μητέρα με πολλά παιδιά.
Ο σχετικά αθώος Μιγκελίτο, καθώς και ο μικρός αδελφός της Μafalda, Γκίγιε (Γκίshε με αργεντίνικη προφορά) που στα ελληνικά έχει μεταφραστεί Νάντο.
Επίσης, η Λιμπερτάδ είναι ακόμα πιο προοδευτική από την Mafalda, ενώ αρκετά συχνά εμφανίζεται και η χελώνα με το όνομα Γραφειοκρατία.
Τέλος, υπάρχουν και οι γονείς: ο «μπάμπας» (Τομάς) με το 2CV αυτοκίνητο και η «μαμά» (Ρακέλ).
Aυτά τα ολίγα, λοιπόν, αφιερωμένα στην wilma μας. Που, όπως ξέρουμε, αγαπάει τη Mafa.

Bουλή: Μαγικά κόλπα στο χώρο σου

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008
Δεν είχα σκοπό να κάνω αυτό το post, αλλά ο spy είπε ότι το έχω κάψει από την TV, οπότε δεν θέλω με τίποτα να τον απογοητεύσω. Επιπλέον, διάβασα και εκείνο το καταπληκτικό post της φίλης μου της akanonisti αφιερωμένο στο βιβλίο του Διονυσίου Χαριτοπούλου... ήρθε και έδεσε.
Που λέτε, σήμερα θα ακούσατε για την αποκάλυψη περί νοθείας στην ψηφοφορία για τη Συνταγματική Αναθεώρηση. Το ΠΑΣΟΚ κατήγγειλε τα αίσχη που έγιναν στην «κορυφαία κοινοβουλευτική διαδικασία». Την οποία βέβαια διαδικασία το ίδιο το ΠΑΣΟΚ αγνόησε και αποχώρησε. Φαίνεται όμως ότι δεν αποχώρησε και από το video room της Βουλής, όπου είχε πιάσει κολλητό τον φύλακα για να πάρει τις κασέτες. Και στις κασέτες είδαμε λοιπόν ένα παρεάκι εκεί στα μπροστινά τα έδρανα να ψηφίζει. Ήταν που λέτε και η Φεβρωνία, η οποία πήγαινε και ερχότανε με τα ψηφοδέλτια. Εκεί στη Βουλή ισχύει το έρχομαι στο χώρο σου να ψηφίσεις. Πήγαινε λοιπόν η Φεβρωνία στο χώρο του βουλευτή να ψηφίσει. Και μετά έπαιρνε η Φεβρωνία το ψηφοδέλτιο να περάσει face control από το scanner. Όταν λοιπόν το scanner έβλεπε ότι ο αγράμματος βουλευτής αντί υπογραφής είχε βάλει το σταυρό που έβαζε και στο χωριό του, τσίριζε. Και φώναζε τη Φεβρωνία, η οποία έπαιρνε το ψηφοδέλτιο και το πήγαινε πίσω στον βουλευτή. Και μετά το έφερνε πάλι η Φεβρωνία και το έδινε σε έναν άλλον. Το έπαιρνε ο άλλος, έκανε και ένα ψιλό κοζερί με τη Φεβρωνία τύπου «τον άθλιο πήγε και έπαιξε Χ το ΑΕΚ-ΠΑΟ» και το καταχωρούσε. Αλλά πριν το καταχωρήσει ο βουλευτής, έκανε και μια κυκλωτική κίνηση τύπου David Copperfield στην τσέπη.
Και έπεσε ο ΠΑΣόκος στην παγίδα. It's a scandal που τραγουδούσε και η μακαρίτισσα η Dusty Springfield. Εν τω μεταξύ, μην φανταστείτε ότι σε αυτή την «κορυφαία κοινοβουλευτική διαδικασία» ψήφιζαν ας πούμε να γκρεμίσουν τα σπίτια από τα δάση. Ούτε καν. Κάτι άλλα, που έτσι κι αλλιώς δεν θα ψηφίζονταν καθότι δεν έβγαιναν τα κουκιά.

ΤΟ ΚΚΕ που ήτο παρόν διαπίστωσε άμεσα ότι επρόκειτο για νοθεία. Ξέρουν αυτοί από νοθεία, λόγω των εκλογών σε εκείνα τα αλήστου μνήμης καθεστώτα. Στον ΣΥΡΙΖΑ είχαν μια δικιά τους βουλευτή παρούσα, αλλά μάλλον την μάγεψε ο Copperfield και έτσι όρκο δεν πήρε ότι είδε νοθεία. Και μεταξύ μας, καλά έκανε. Στον ΛΑΟΣ έκαναν ένα λογοπαίγνιο. Σιγουράκι.
Ο δε David Copperfield βουλευτής που ερωτήθη είπε «ό,τι και να σας πω ψέμματα θα είναι. Να δω και το βίντεο, γιατί στη μία τσέπη είχα και κάτι φυστίκια.»
Και στα κανάλια το βράδυ ο Καψής μέσα στην απορία. Σου λέει πώς έγινε αυτό το πράγμα να βάζει στην τσέπη φυστίκια και να βγάζει ψηφοδέλτια, δεν μπορώ να το καταλάβω. Και έλεγαν, και έλεγαν, και έλεγαν...
Ένα είναι σίγουρο: αύριο θα έχει ξηλωθεί εντελώς το παρεάκι στο video room της Βουλής. Και οι κασέτες στο εξής θα έχουν επάνω εκείνο το αντικλεπτικό που βάζουν και στο Ζara (Θάρα) και καλά για να μην τους κλέψεις το κουρέλι που κάνει €4,99.

Εντελώς ενημερωτικά, η Αγία Φεβρωνία ήτο καλογραία σε μοναστήρι της Μεσοποταμίας. Με εκθαμβωτική ομορφιά. Γιορτάζει στις 25 Ιουνίου (να θυμηθώ να στείλω μιαν αζαλέα).

Σούπερ άρχισε ο μήνας...