Κάποιος (το) γιορτάζει

Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008
To παρόν blog σήμερα γιορτάζει. Για πολλούς λόγους:

*Καταρχήν, αν κοιτάξετε σήμερα το ημερολόγιο θα δείτε την εξής φρασούλα: Σύναξις των Αγίων Δώδεκα Apos. Για το τι ακριβώς ειπώθηκε στη σύναξη, απευθυνθείτε στον γνωστό Μάκη, ο οποίος διαθέτει οπτικοακουστικό υλικό. Ευχαριστώ για τις ευχές, δεν θέλω δώρα. Μου φτάνει η αγάπη του κόσμου (Ένα καινούργιο iPOD, για να τελειώνουμε).
* Συμμετέχουμε στη χαρά των Ισπανών, αρκετών Καταλανών και ολίγων Βάσκων για την κατάκτηση του Euro. Asi que los españoles la levantaron la jodida. (έτσι λοιπόν, οι Ισπανοί το σήκωσαν το γαμ****). Πώς θα το έλεγαν αυτό στα γερμανικά; Δεν έχει σημασία. Δεν άξιζε να έχει σημασία.
* Γιορτάζουμε επίσης το γεγονός ότι οι «έγκυροι» και «σπουδαίοι» δημοσιογράφοι, τηλεορασούδες, πρωινούδες και λοιπά τεμάχια, μας άδειασαν τη γωνιά και πήγαν να ξεκουραστούν. Υποθέτω ότι θα επιστρέψουν μόνο σε περίπτωση που καεί 10% περισσότερη δασική έκταση από την περσινή. Στο καλό να πάνε. Έχω τη φρικτή υποψία ότι δεν θα λείψουν σε κανέναν. Παράδειγμα: στη θέση της Ποπάρας της Τσαπανίδου και του πνευματικού της, παίζει Γκούφι. Νeed i say more?
* Τέλος, γιορτάζουμε την absolut στιγμή του κάθε καλοκαιριού: Επιστρέφει στη μικρή μας οθόνη το «Ρετιρέ»! Πώς θα ζήσω εγώ αν δεν ξαναδώ τη μαγκιά της Χαρούλας Πεπονάκη, το κόκκινο μαλλί της Κούλας Αγαγιώτου, το φρικιό Τζόις Ευείδη, τα λαχούρια και τον λασπωτήρα του Παύλου Ευαγγελόπουλου και το απείρου γούστου σπίτι της Κατερίνας Γιουλάκη; Ε; Ε;
Και μην ξεχνάτε: Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας!

Simply James

Κυριακή 29 Ιουνίου 2008
Χτες ήταν η μέρα των James. Είχα ένα απωθημένο από πέρυσι που για κάποιο λόγο που τώρα δεν θυμάμαι (ή που ο εγκέφαλός μου φρόντισε να ξεχάσω) δεν πήγα.
Φέτος, δεν τους έχανα. Τι να πω για τους James; Τίποτα, γιατί και τώρα που γράφω τους ακούω. Ο Tim Booth, όπως πάντα θεόμουρλος και βρωμόστομος. Αλλά και αυτή η χαρακτηριστική φωνή...
Και όλα αυτά στο φετινό Ejekt, στο οποίο εμφανίστηκαν και οι αγαπημένοι Stereo Mc's, οι Unkle, οι Digitalism και οι Hercules and Love Affair. Φέτος έγινε στο Ελληνικό. Έχει πλάκα να χοροπηδάς εκεί που κάποτε έκοβες βόλτες με το λεωφορειάκι για να μπεις στο αεροπλάνο. Και το πάρκινγκ, τεράστιο (Ευαγγελία, βρήκες το αυτοκίνητο μετά;)

Το έλυσα με τις πυρκαγιές

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008
Ξεκίνησαν οι πυρκαγιές. Θα ξεσαλώσουν πάλι οι bloggers με τις καταγγελίες και τα σχετικά. Το τι έγραφα και εγώ πέρυσι, δεν περιγράφεται. Τόσο μεγάλη προσπάθεια να σώσω τον κόσμο δεν νομίζω ότι είχα κάνει στη ζωή μου.
Το δούλεψα όμως πολύ το χειμώνα, γιατί αποφάσισα ότι δεν πάει άλλο. Πήγα σε ειδικό ψυχολόγο, ο οποίος με βοήθησε να υιοθετήσω μια διαφορετική προσέγγιση. Μου κόστισε βέβαια κάτι παραπάνω, αλλά δεν βαριέσαι. Ιδού πώς:

Με το που σκάει η πρώτη φωτιά και βγαίνουν στα κανάλια οι εισαγγελείς-δημοσιογράφοι και ο Καμπουράκης παίρνει τα όρη και τα βουνά με το μικρόφωνο, φορώντας t-shirt ροζ τέσσερα νούμερα μικρότερο με V ώστε να αναδεικνύεται η αντρίλα από την τρίχα στο στέρνο, εγώ σπεύδω στο κρεβάτι μου και επαναλαμβάνω το παρακάτω κείμενο:

ΟΚ, να παραδεχθώ ότι αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να σβήσει φωτιές. Δεν είναι όμως και το τέλος του κόσμου. Σε όλα τα υπόλοιπα, φυσάει. Ενδεικτικά θυμήσου: Euro, Eurovision με πρώτη και τρίτη θέση (εξαιρώ την Αννούλα που αδικήθηκε), ασφαλείς Ολυμπιακοί, σύγχρονες μέθοδοι ανάκρισης Πακιστανών φιλοξενούμενων, ασφαλείς τοποθετήσεις των ομολόγων, δουλειά μέχρι τα 70 για να μην βαριόμαστε, ξεφτίλα των αντιπάλων με τα σκάνδαλά τους, διεθνές ενδιαφέρον για τον πρωθυπουργό με προσωπική παρακολούθηση των τηλεφωνικών του συνδιαλέξεων, ηχηρό χαστούκι στις λούγκρες που θέλουν και να παντρεύονται, διεύρυνση της δημοκρατίας με δικαίωμα «βέτο» των πολιτών στις χωματερές δίπλα στα εξοχικά τους, άμεση αποκατάσταση σεισμοπυροπλήκτων με μοντέρνα λυόμενα και δωρεάν κρουαζιέρες στο Αιγαίο με πλοία 50 ετών, ο Αρούλης υπουργός Τουρισμού, πρωτοφανείς αυξήσεις μισθών πάνω από τα όρια του πληθωρισμού στο Μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου.
Η κυβέρνηση λοιπόν δικαιούται και μια αποτυχία. Δεν χάθηκε ο κόσμος. Αλλωστε, ο κυρ Σωτήρης υπουργός της Δικαιοσύνης το είπε: «Η ελληνική κοινωνία δεν είναι ώριμη». Δεν είμαστε εμείς για δάση και δρυμούς. Για ραχούλες που να τρέχει η Χάιντι και να την κυνηγά ο πορνόγερος παππούς της. Η ωριμότητά μας φτάνει μέχρι αλσύλλια, παρκάκια, γεράνια στα μπαλκόνια, γαϊδουράγκαθα στους δρόμους, χαμομήλια στους αγρούς, βλήτα στις εξοχές. Υπάρχει πιο τρυφερή εικόνα από τη γριά που βγαίνει με τη σακούλα και το μαχαίρι να κόψει χόρτα;
Επιπλέον, η Ελλάδα γίνεται Γη του Πυρός, άρα μου θυμίζει τη δεύτερη πατρίδα μου και στεναχωριέμαι λιγότερο που απουσιάζω.
Σκέψου και το άλλο: είναι βέβαιο ότι θα πάρει παράταση το Κτηματολόγιο. Γιατί μέχρι να μπουν οι μπουλντόζες στα καμένα του καλοκαιριού να τα στρώσουν, να τα καθαρίσουν και να γίνουν οικόπεδα, θα πάει Οκτώβριος. Πότε θα προλάβει ο κόσμος που θα δώσει το καπάρο να τα δηλώσει; Και να βγαίνουν οι αλήτες οι δημοσιογράφοι και να λένε ότι είμαστε ο λαός της τελευταίας στιγμής; Έλεος πια! Θα δοθεί μια παράταση, ώστε ο κοσμάκης να πάει με την ησυχία του. Έτσι βολεύομαι και εγώ που βαριέμαι να τρέχω τώρα. Η κυβέρνηση δίνει προτεραιότητα στην καθημερινότητα του πολίτη. Το είπε και η Φωτεινή Πιπιλή και άμα το είπε η Φωτεινή, εγώ το βουλώνω
.

Επομένως, μάγκες, φέτος με τις πυρκαγιές, count me out.

Μήπως να το έλεγα πιο απλά στην άλλη μητρική μου;

i ΒASTA YA PELOTUDOS !

(τώρα ηρέμησα... ή μήπως υποτροπίασα;)

Ακάλεστος σε Blogoπαίχνιδο Νο4

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2008
Τελευταία βλέπω να παίζει πολύ το παιχνίδι «10+1 ασήμαντα πράγματα για μένα». Επειδή δεν με κάλεσε κανένας, είπα να παίξω μόνος μου, αλλάζοντας λίγο τους κανόνες. Όχι θα κάτσω να σκάσω, που δεν με χωνεύετε και δεν με καλέσατε. Λοιπόν, παραθέτω μια picture gallery με τις αγαπημένες μου ηθοποιές (που λένε) και έναν ηθοποιό:

Κέιτ Μπλάντσετ: Το absolut πλάσμα που γέννησε η φύση. Έχω δει ό,τι ταινία έχει κάνει. Λατρεύω να την χαζεύω στον Αρχοντα ως ξωτικό και να την ακούω να λέει την αθάνατη ατάκα: I know what it is you saw. Νομίζω ότι καλύτερη ήταν στην πρώτη Elisabeth από ό,τι στη δεύτερη...

Σεσίλια Ροτ: Ε αμα δεν παινέσεις το αργεντίνικο σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει. Εξαιρετική ηθοποιός. Ίσως την θυμάστε στο Όλα για τη μητέρα μου του Πέδρο Αλμοδόβαρ.

Τζόαν Αλεν: Τώρα θα λέτε, καλά πού την βρήκες την ξυνή; Ε, κύλησε ο τέντζερης…. Δεν είναι πολύ γνωστή, αλλά έχει παίξει σε πολλές καλές ταινίες, όπως Ice Storm και The Contender.


Λόρα Λίνεϊ
: Η γνωστή μας άγνωστη. Την πετυχαίνω σε κάτι ταινίες από το πουθενά με φοβερή ερμηνεία. Ξαναδείτε το Love Actually χωρίς να κολλήσετε στην Κίρα Νάιτλι. Εκεί είναι.

Και περνάμε στα σκληρά ναρκωτικά:

Τζούντι Ντεντς: Αυτό το βλοσυρό βλέμμα. Κλασσική Αγγλίδα, λες θα με βρίσει που πήγε 17.01 και δεν έχω ακόμα σερβίρει το τσάι. Όταν όμως χαμογελά, ξεχνάς και την τσαγιέρα και βάζεις με το μυαλό σου πόσο όμορφη πρέπει να ήταν στα νιάτα της. Δεν συζητώ ταλέντο. Την είχα δει κάποτε στο θέατρο στο Λονδίνο και είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Λατρεύω να βλέπω το 7λεπτο που πήρε το Όσκαρ στην –κατά τα άλλα κακή- ταινία Shakespeare in Love.

Το absolut ξεκατίνιασμα: Όταν πήγαινα σχολείο, εκεί που
η διπλανή έντυνε τα βιβλία με τον Tom Cruise, εγώ έκανα τη δική μου επανάσταση: Έπαιρνες το βιβλίο Κοινωνιολογίας μου και έπεφτες πάνω στη Φέι Ντάναγουεϊ. Ακόμα θυμάμαι τη φωτό με το λάγνο βλέμμα ως Έβελιν Μάλρεϊ στο Chinatown. Σιγά μην διαβάσεις για τις κάστες και την οριζόντια κοινωνική διαστρωμάτωση. Μεγάλος έρωτας λέμε. Ο οποίος μετά επεκτάθηκε και στο «κόκκινο βιβλίο» Ιστορίας (όσοι καταλάβατε για ποιο βιβλίο μιλάω, ΤΣΙΜΟΥΔΙΑ ΚΑΡΦΩΝΟΜΑΣΤΕ). Αντε να διαβάσεις για τον θετικισμό με την Ντάναγουεϊ ως Λόρα Μάρς από την ομώνυμη ταινία.

Κέβιν Μπέικον. Τρελλό κόλλημα με τον κύριο. Αδικημένος κατά τη γνώμη μου, επειδή είναι λίγο αντι-σταρ στη ζωή. Τα κλασικά χαζά του συστήματος.





Αυτά είχα να πω. Όποιος θέλει να παίξει, ανοικτή η πρόσκληση. Διαλέχτε: αγαπημένους ηθοποιούς, τηλεορασούδες, χαρτορίχτρες, παπάδες, επιχειρηματίες, πολιτικούς, στελέχη, παράγοντες, ποδοσφαιριστές... ό,τι θέτε. Παρεξηγώ εγώ; Δεν παρεξηγώ.

Δήμος Αθηναίων: γκρίνια

Τρίτη 24 Ιουνίου 2008
Η υπόθεση Λυκαβηττός με εξαγρίωσε, κυρίως όμως με έφερε αντιμέτωπο με τη διαχρονική γκρίνια μου: Δήμος Αθηναίων. Ένας ταλαίπωρος και εξαιρετικά άτυχος Δήμος συντηρητικών και ηλικιωμένων ψηφοφόρων. Που βγάζουν «χαλαρά» όποιον προτείνει η ΝΔ εδώ και 22 χρόνια. Και η κατάσταση επιδεινώνεται. Εξηγούμαι: Δεν με πειράζει που είναι δεξιός ο δήμαρχος. Με πειράζει η ανύπαρκτη αισθητική του και η διάθεση «να κάνω ένα πέρασμα για το βιογραφικό μου».
Πόσο καιρό έκατσε ο Έβερτ δήμαρχος; Ούτε δύο χρόνια. Και μετά άλλαζαν οι δήμαρχοι πιο συχνά και από προέδρους της Αργεντινής το 2001.

Ύστερα ήλθε το «έπος Αβραμοπούλου»: γέμισε ο τόπος κάγκελα και συντριβάνια και η Αθήνα απέκτησε ένα ναζιστικού τύπου έμβλημα, που κανείς δεν σκέφτηκε να αλλάξει. Για να μην αναφερθώ σε εκείνο το σιδερένιο εξάμβλωμα στο Σύνταγμα που βαφτίστηκε xmas tree. Κάθε φορά που πέρναγα, κατέβαζα και από ένα Lexotanil για να αντέξω το θέαμα...
Mετά ήρθε η Ντόρα να κάνει βόλτα: τα κάγκελα έδωσαν στη θέση τους σε κάτι πράσινα κολωνάκια, οι μπιντέδες-συντριβάνια εξαφανίστηκαν, το xmas tree επωλήθη παλιοσίδερα στην αρχαιολογική συλλογή Μητσοτάκη και η Αθήνα απέκτησε πόλη από ζάχαρη, κουραμπιέδες και σοκολατάκια των 55 ευρώ. Ήρθαν και οι Ολυμπιακοί της Γιάννας και καλλωπίστηκαν ολίγον οι πλατείες και τα πεζοδρόμια.
Και πάμε στον Νικήτα. Τον ψήφισα γιατί σιγά που είναι δεξιός ο Νικήτας. Πιο δεξιός ήταν ο Σημίτης. Μετά είπα, παγκρατιώτης είναι, τουλάχιστον θα μαζέψει κανά σκουπίδι (παρένθεση: εγώ ανέκαθεν ψήφιζα Λέοντα Αυδή. Όχι γιατί είμαι ΚΚΕ, μακριά από μένα τέτοια σαχλαμάρα. Απλά ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Λέω ήταν, γιατί πήγε και πέθανε).
Να με συμπαθάει, λοιπόν, ο Νικήτας, αλλά εγώ δεν έχω δει έργο. Καταρχήν, π
οτέ δεν θυμάμαι την Αθήνα τόσο βρώμικη.
Έπειτα, πολλά σημεία της πόλης έχουν γίνει γκέτο. Δεν με τρομάζει ο Πακιστανός με τη Mitsuko σαγιονάρα, ούτε το πρεζόνι που μου ζητά 50 λεπτά. Με ενοχλεί όμως να με παίρνει στο κυνήγι η μαύρη μέρα μεσημέρι και να μου φωνάζει «αγκοράκι έλα να το βρούμε». Τι να βρούμε βρε κούκλα μου; Ασε με στη γκρίνια μου.
Με ενοχλεί να βλέπω εμπόριο ναρκωτικών στις 10 το πρωί μπροστά στα μάτια παιδιών.
Ούτε θεωρώ «αναβάθμιση» τις πέντε καφετέριες στο Γκάζι. Ωραίες είναι, ΟΚ, αλλά τι να το κάνεις όταν δεν γίνεται συνολική ανάπλαση της περιοχής και δίπλα στην ξανθιά γκόμενα με τον freddo, συνυπάρχει η γριά με το χαμόσπιτο που δεν μπορεί να κυκλοφορήσει από τα αυτοκίνητα;

Για να μην αναφερθώ στις απαράδεκτες πλάκες που έβαλαν στα πεζοδρόμια (η λωρίδα για τους τυφλούς οδηγεί μέσα σε περίπτερο), την ανυπαρξία ποδηλατόδρομων, τους κάδους ανακύκλωσης που δεν αδειάζουν ποτέ.
Και εσχάτως ακούω ότι θέλει να φτιάξει ο Νικήτας στο Αλσος Παγκρατίου ένα τερατούργημα, και καλά πύλη εισόδου ή κάτι τέτοιο. Τι του λείπει του ψωριάρη; Η Πύλη Εισόδου. Θα βάλουμε και τον Αγιο Πέτρο να κόβει εισιτήρια κοινωνικού τουρισμού από τους συνταξιούχους να βοηθήσει και την Πετραλιά να λύσει το Ασφαλιστικό.
Ξέρω την απάντηση: δεν έχει λεφτά, δεν έχει αρμοδιότητα. Ανταπαντώ: Σκασίλα μου! Εκείνος ανέλαβε να μας σώσει, δεν ανέλαβα εγώ! Θα μου πεις, εσύ κάνεις κάτι ή απλά γκρινιάζεις; Γκρινιάζω, εννοείται, αλλά κάνω: πούλησα το αυτοκίνητο, περπατάω να βρω τον κάδο ανακύκλωσης, έβαλα και λουλούδια στην ταράτσα, πληρώνω και έναν σκασμό "ανταποδοτικά" τέλη.
Και επειδή ακριβώς δεν έγινα εγώ πολιτικός, θα το πω ευθέως: η Αθήνα για να σωθεί, θέλει βομβαρδισμό. Όλα από την αρχή. Όποιος το κάνει, υπόσχομαι να παίρνω στην πλάτη όλους τους συνταξιούχους να τους πηγαίνω στα εκλογικά κέντρα, ώστε να μην χάνεται ούτε μία ψήφος.

* H φωτό είναι της Ισπανίδας φίλης μου Elsa, η οποία λατρεύει αυτή την πόλη (αυτά να τα βλέπω εγώ ο γκρινιάρης).

Iker, portero-matador

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008
Δεν γράφω τίποτα για τη Siemens, ούτε για τα «νέα Ζωνιανά» στην Κρήτη. Τους βαρέθηκα όλους. Έτσι κι αλλιώς, σύντομα θα έχουμε και στην Ελλάδα έναν Μπερλουσκόνι, πολλά κόμματα θα κλείσουν και αρκετοί θα αναγκαστούν (για πρώτη φορά στη ζωή τους) να δουλέψουν.
Έτσι, ξεκινώ την εβδομάδα με την επιθυμία να μοιραστώ μαζί σας τη χαρά μου για την πρόκριση της Ισπανίας στους «4» του Euro. Ας είναι καλά ο San Iker. Αν περάσουμε τους Ρώσους, τίποτα δεν μας σταματά.
Χθες πάλι με ρώταγαν γιατί οι Ισπανοί δεν τραγουδάνε στον εθνικό ύμνο. Στο Mundial με ρώταγαν γιατί δεν τραγουδάνε οι Ισπανοί και οι Αργεντινοί.
Tο εξηγώ πάλι: οι Αργεντινοί δεν τραγουδάμε στον εθνικό μας ύμνο, επειδή στις διοργανώσεις παίζεται μόνον η εισαγωγή. Εκεί που είναι να αρχίσουν τα λόγια, κόβεται.
Οι Ισπανοί δεν τραγουδάνε, γιατί ο εθνικός ύμνος δεν έχει λόγια. Είχε επί Φράνκο, αλλά τα έκοψαν. Έκαναν μια απόπειρα να βάλουν κάτι καινούργια, αλλά ήταν χάλια. Οπότε, σου λέει, άστο καλύτερα πού να μπλέκουμε.

Για την ιστορία, οι Καταλανοί έχουν δικό τους ύμνο (Els Segadors=οι θεριστές) όπως και οι Βάσκοι (Euzko Abendaren Ereserkia).

El dίa
veintidós, Ιtalia dice adiós...

Ζω σε σχέση και με αναφορά...

Σάββατο 21 Ιουνίου 2008
Προτού γίνουν τα αίσχη με τον Λυκαβηττό, είχα υποσχεθεί στον φίλο Φώτη ότι θα ξεκινήσω ένα -ας πούμε- Blogoπαίχνιδο. Αφορμή στάθηκε ένα εξαιρετικό post για τον Λαζόπουλο, όπου μεταξύ άλλων ο Φώτης έγραφε: Ίσως να τον σοκάρει αυτό που θα πω, αλλά ζούμε σε σχέση και με αναφορά τη σύντροφό μας, τους συγγενείς μας, τους φίλους μας, τον Θεό μας εν τέλει. Όχι με τον Λάκη.

Έτσι μπήκε η ιδέα: Με τι στο καλό ζούμε σε σχέση και αναφορά; Είπα να το ξεκινήσω και όποιος θέλει ακολουθεί. Αν θέλετε να το δούμε ως παιχνίδι, κανένα πρόβλημα. Εγώ πάλι δυσκολεύθηκα να το δω έτσι, γιατί θέλει λίγο χρόνο να σκεφτείς με τι στο καλό ζεις σε σχέση και αναφορά. Επιπλέον, έχω την εντύπωση ότι η λίστα στη διαδρομή της ζωής εμπλουτίζεται. Ίσως και να μικραίνει. Ποιος ξέρει.

* Ζω σε σχέση και με αναφορά τη διχασμένη μου προσωπικότητα: τις δύο πατρίδες, τον αγώνα να γνωρίσω περισσότερο τη δεύτερη και την προσδοκία φτάσω από τη μία άκρη ως την άλλη. By the way, στη μία άκρη, τη Γη του Πυρός, έφτασα.
* Ζω σε σχέση και με αναφορά την διασκορπισμένη μου οικογένεια και την προσπάθεια (περισσότερο αγωνία) να βλέπω όσους μπορώ και όποτε μπορώ.
* Ζω σε σχέση και με αναφορά τη μουσική, τα βιβλία, τον κινηματογράφο, το τρέξιμο, τα ταξίδια, τη φωτογραφία και το γράψιμο.
* Ζω σε σχέση και με αναφορά τη δουλειά μου. Την οποία λατρεύω να μισώ. Είναι διαστροφικά περίεργο να ξέρεις ότι μπορείς να επικοινωνήσεις στον άλλο τα καλά και τα κακά τη στιγμή που συμβαίνουν.
* Ζω σε σχέση και με αναφορά τους φίλους μου. Την αγάπη και το δέσιμο, το κράξιμο και το πείραγμα, τη χαρά και τη λύπη. Εσχάτως, υπήρξε αρκετή λύπη.
* Ζω σε σχέση και με αναφορά την παρατήρηση. Είναι το οξυγόνο μου.
* Ζω σε σχέση και με αναφορά τον αυτοσαρκασμό και το πικρό μου χιούμορ. Και τον αγώνα μου να καταφέρω να μην πνιγώ στο δηλητήριο που ο ίδιος βγάζω. Το χιούμορ είναι για μένα ένας αληθινός Θεός. Που εξασφαλίζει ισορροπία, ευτυχία και υγεία.
* Ζω σε σχέση και με αναφορά την αισιοδοξία. Ότι θα έλθουν καλύτερες μαζί σου.

Αυτά τα ολίγα.

* Η φωτογραφία είναι από το Buenos Aires. Graffiti με έναν μουσικό που κρατά το θρυλικό bandοneόn.

Siemens LIVE στον Λυκαβηττό

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008
Eίχα σκοπό να κάνω ένα post που σκεφτήκαμε με τον φίλο Φώτη. Όμως τα καραγκιοζιλίκια που βλέπω και ακούω με έκαναν να αλλάξω πλάνο και ελπίζω στην κατανόησή του.
Μάθατε ότι ο Δήμος Αθηναίων σφράγισε ξαφνικά το Θέατρο Λυκαβηττού, λόγω προβλήματος στατικότητας; Συγχαρητήρια σε όλους τους! Ειλικρινά δεν με αφορά ποιος έχει την ευθύνη για τη στατικότητα, αλλά καλό θα ήταν να κοιτάξουν λίγο τη στατικότητα του μυαλού τους. Από εμένα, μια μούτζα αφιερωμένη εξαιρετικά. Θα τους έφτυνα, αλλά το σάλιο έχει μεγάλη αξία για να λερωθεί από τα μούτρα τους.
Το άλλο με τη Siemens; Θυμήθηκα χθες τη μακαρίτισσα τη Μαλβίνα που τα έχωνε στον Τσουκάτο. Μαλβίνα, δικαιώθηκες μετά θάνατον. Έχετε δει την εκπληκτική βρετανική σειρά η Μαύρη Οχιά; Οι υποτακτικοί κάνουν τις «δουλειές» και ο Μεγαλειότατος απλά κάνει τα στραβά μάτια. Διαχρονική μέθοδος.
Εγώ αν ήμουν μέτοχος της Siemens, ειλικρινά θα έκλαιγα για το πού πάνε τα χρήματα της εταιρείας. Θα μου πεις, αν δεν δώσεις στα ανθρωπάκια να λαδώσει λίγο το άντερό τους και να πάψει να βρωμά το χνώτο τους, πώς θα πάρεις τη δουλειά; Πώς θα εξασφαλίσεις ότι κανένας δεν θα γράψει κάτι εναντίον σου; Πώς θα γίνεις «μεγάλος χορηγός», «ευεργέτης», «πρέσβης»; Για την ψυχή της γιαγιάς σου; Σωπάτε καλέ!
Δεν με ενοχλούν τα «δωράκια», ειλικρινά. Είναι θέμα χαρακτήρα. Προσωπικά, δεν δέχομαι να μου χαρίσουν ούτε στυλό. Αλλά αυτό έχει να κάνει με το πώς μεγαλώνει κανείς και τι απωθημένα έχει.
Αλλο με ενοχλεί: η νοοτροπία του κάθε τιποτένιου, που επειδή έγινε βουλευτής, υπουργός, στέλεχος, κλπ κλπ θεωρεί ότι του χρωστάνε. Ασφαλώς και πρέπει η κάθε Siemens να του χαρίσει κλιματιστικά, τηλέφωνα, φούρνους, μίξερ και δονητές. Ασφαλώς και πρέπει να φάει τζάμπα στα ακριβότερα εστιατόρια, ασφαλώς και δεν πρέπει να πληρώσει ούτε καν εισιτήριο στο Μετρό. Ούτε φυσικά το κωλόσογό του. Τους χρωστάμε. Οφείλουμε να αναπνέουμε και λιγότερο οξυγόνο για να μην τους το στερήσουμε. Να εξαφανιστούμε και από το οδόστρωμα εν ανάγκη για να περάσουν με την κουρσάρα τους. Αυτοί και η Αυλή τους.
Καμαρώστε τους. Δυστυχώς κυκλοφορούν ελεύθεροι με περισσό θράσος στο στόμα και αλαζονεία στο μάτι.

Μια πρόταση προς τη Siemens: Να κόψει λίγο τα «δώρα» στους λιγούρηδες και να αγοράσει το Θέατρο Λυκαβηττού. Εν ανάγκη και τον Δήμο Αθηναίων. Για να μην κοροϊδευόμαστε κιόλας.

Η ουρά των highlander συνταξιούχων

Τρίτη 17 Ιουνίου 2008
Είχα την τύχη να περάσω από το σταθμό του Μετρό Συντάγματος, όπου λειτουργεί το γραφείο για τo Κτηματολόγιο. Πρώτη μέρα σήμερα και η εικόνα ήταν ειδυλλιακή: εκατοντάδες γέροι στην ουρά με χιλιάδες χαρτιά από τα 35 αγροτεμάχια που έχουν γράψει εξ' αδιαιρέτου στα 388 εγγόνια και ανίψια. Γκρίνια, διαπληκτισμοί και το αθάνατο «δεν μας ενημέρωσαν». Από κοντά και τα γνωστά κανάλια να «κάνουν ρεπορτάζ».
Έκατσα λίγη ώρα και χάζεψα το θέαμα. Έχω πλέον πειστεί: Η τιμωρία του δημόσιου υπαλλήλου σε αυτή τη χώρα λέγεται «γέρος συνταξιούχος»: Πρόσωπο με άφθονο ελεύθερο χρόνο, που ειδικεύεται στη χρήση του τρόλεϊ και στην πολύωρη άνευ λόγου αναμονή στην ουρά. Προτιμά δημόσιες υπηρεσίες και τράπεζες με δυνατό κλιματιστικό και εργονομικές θέσεις αναμονής. Στα ΕΛΤΑ της γειτονιάς μου, για να σας δώσω ένα παράδειγμα, όποια ώρα και να πας έχει μέσα περί τους 50 γέρους και γριές με έναν λογαριασμό ΕΥΔΑΠ των 6 ευρώ στο χέρι. Όσο η ελάχιστη κατανάλωση. Το absolut προσόν του συνταξιούχου είναι το πρόβλημα ακοής. Αφενός εκνευρίζει περισσότερο τον δημόσιο υπάλληλο, αφετέρου ό,τι και να πει ακούγεται σε ακτίνα 2,5 χιλιόμετρων, ώστε να το σχολιάσουν και οι υπόλοιποι. Έτσι βγαίνουν χρήσιμα κοινωνιολογικά συμπεράσματα για την ελληνική κοινωνία, τους νέους, τις «βρωμο-ρωσίδες», τους «κλέφτες που ήρθαν από την Αλβανία» και τους «ληστές στο Κοινοβούλιο».

Θα μου πεις, τι θέλεις; Να πάνε να πληρώσουν on line σαν εσένα; Όχι βέβαια. Μια φορά όμως που ρώτησα μια ηλικιωμένη κυρία, γιατί δεν κάνει πάγια τραπεζική εντολή, η απάντηση που πήρα (αφού της εξήγησα τι θα πει αυτό) ήταν «α πα πα. Δεν τους εμπιστεύομαι τους απατεώνες».

Και έτσι ξαναγυρίζουμε στην ουρά. Που αν το σκεφτείς, έχει νόημα. Δηλαδή, τι θες να κάνει ο συνταξιούχος, ξυνέ αργεντινέ; Αυτή είναι η ρουτίνα του: Θα σηκωθεί στις 5 το πρωί, θα πάρει το τρόλεϊ για το ΙΚΑ, μετά θα πάει στην Κεντρική Αγορά γιατί του είπε ο Φώλιας να συγκρίνει τις τιμές και εκεί το μαρούλι είναι 0,001 ευρώ φθηνότερο, μετά θα στηθεί έξω από την Εθνική Τράπεζα για να ενημερώσει για 54η φορά το βιβλιάριο καταθέσεων, μετά θα πάρει και τους λογαριασμούς όλης της οικογένειας να πληρώσει (αφού στο «κεκτημένο» των δημόσιων υπαλλήλων είναι να δουλεύουν μέχρι τις 2 που σημαίνει ότι κανένας άλλος «φυσιολογικός» άνθρωπος δεν μπορεί να πάει), ύστερα καφενείο, μετά σπίτι για Λαμπίρη, «Έρωτα», «Πάμε Πακέτο», γιαούρτι και νάνι.

(το χειμώνα η ρουτίνα διανθίζεται με μάζεμα εγγονιών από το σχολείο και φύλαγμα).

Η ουρά λοιπόν... Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Και για τον συνταξιούχο και για τον δημόσιο υπάλληλο...

Η σωστή σειρά

Κυριακή 15 Ιουνίου 2008
Κάπου διάβασα ότι για να απολαύσεις τη χαρά της νίκης πρέπει πρώτα να έχεις νιώσει την πικρία της ήττας.
Στην περίπτωση του Euro, τα πράγματα ήλθαν ανάποδα για την Ελλάδα. Με το ποδόσφαιρο που έχουμε σε επίπεδο συλλόγων, ποτέ δεν πηγαίναμε για μεγάλα πράγματα σε επίπεδο Εθνικής. Ίσως για αυτό ποτέ δεν πήραμε στα σοβαρά τις ήττες. Μέχρι που ήρθε η Πορτογαλία, όπου το σηκώσαμε. Με όπλο την καλώς εννοούμενη μαγκιά, που σημαίνει ότι είμαι σοβαρός, λίγο τυχερός και πονηρός, αλλά δεν υποτιμώ τους άλλους στη λογική του «έλα μωρέ οι μαλάκες. Που όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, αυτοί έτρωγαν καρύδια».

Το σηκώσαμε και φυσικά τρελλαθήκαμε. Και ακόμα πιο φυσικά γίναμε υπερβολικοί σε όλα. Ακόμα και στην υποδοχή που τους επιφυλάξαμε, στα λογίδρια που έβγαλαν ορισμένοι και σε όλη την υπόλοιπη χυδαία μπίζνα που στήθηκε γύρω από τους «ήρωες της Πορτογαλίας».
Φέτος λοιπόν χάσαμε και στεναχωρηθήκαμε. Δεν ξέρω εσείς, αλλά εγώ όπως το έγραφα και σε προηγούμενο post, την πίκρα την έχω δουλέψει (ας είναι καλά τα αργεντινόπαιδα που αποκλείστηκαν από το Mundial του 2002) οπότε, I will survive.
Ένα παιχνίδι είναι. Που δεν κρίνει την πορεία του έθνους, το ύψος της γαλανόλευκης, το θαύμα της Ακροπόλεως, την ασπρίλα του Λευκού Πύργου, το ελληνικό γονίδιο, το μεγαλείο της ορθοδοξίας και άλλα τέτοια γραφικά.
Αποκλείεται να έχουμε εμείς όλοι στεναχωρηθεί πιο πολύ από τους ίδιους. Ή από τους Αγγλους που δεν πήγαν καν. Ή από τους παγκόσμιους πρωταθλητές Ιταλούς που τα έκαναν σαν τα μούτρα του Μπερλουσκόνι. Ή από τους παγκόσμιους πρωταθλητές και φιναλίστ Γάλλους που επίσης τα έκαναν σαν τα μούτρα του Σαρκοζί πριν γνωρίσει την Κάρλα.
Επομένως, εμένα το μόνο που μου μένει είναι να πω ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στους μάγκες. Δώσατε το παρών, πάθατε, στεναχωρηθήκατε, στεναχωρηθήκαμε, θα μάθετε, θα αλλάξουν πράγματα και πάμε για άλλα. Επόμενη στάση, Mundial.

Τώρα νομίζω το βάλαμε στη σωστή σειρά: Νιώσαμε την πικρία της ήττας και μπορούμε να απολαύσουμε τη χαρά της νίκης.
Και της προηγούμενης και αυτής που θα έλθει.

Μουτζώνουν και οι Ιρλανδοί

Σάββατο 14 Ιουνίου 2008
Τα φιλαράκια μας στην Ιρλανδία ψήφισαν «όχι» στην Ευρωσυνθήκη και τους τσάντισαν όλους. Εκτός βέβαια από την Παπαρήγα που χάρηκε, βγάζοντας το γνωστό λογίδριο (Αν βέβαια είχαν ψηφίσει «ναι», θα τους έβριζε....).
Φυσικά, οι Ιρλανδοί δεν καταψήφισαν τη Λισαβόνα επειδή τους ενέπνευσε η Αλέκα, ο Κολοζόφ και η παρέα τους. Είμαι βέβαιος ότι αν κάποιος τούς μετέφραζε στα Κέλτικα τις κοτσάνες του Περισσού, θα έπιναν όση περισσότερη Guiness μπορούν για να συνέλθουν.
Θα διαβάσουμε πολλές αναλύσεις για το «όχι». Για μένα την καλύτερη εξήγηση την έδωσε ο επίτροπος της Ιρλανδίας στην Κομισιόν. Όταν τον ρώτησαν αν έχει διαβάσει τη Συνθήκη, απάντησε: «δεν τρελλάθηκα».
Χαιρετίζω την απόφαση των Ιρλανδών. Μπορεί να είναι λίγο αχάριστοι γιατί έχουν ωφεληθεί περισσότερο από κάθε άλλο λαό από την ΕΕ, ωστόσο, έσωσαν την αξιοπρέπεια όλων μας.
Το θέμα της Ευρώπης, θυμίζει λίγο τη συζήτηση του κυρ Χατζηγάκη περί «ώριμης κοινωνίας». Πριν από 60 χρόνια λίγοι τολμηροί ηγέτες πήραν την απόφαση: «τέλος οι τσακωμοί αιώνων, τώρα συνεργασία». Και τράβηξαν μαζί τους μια ρημαγμένη ευρωπαϊκή κοινωνία, καταρχήν στο όραμα της οικονομικής συνεργασίας. Προφανώς ξύνισαν τα μούτρα τους οι λαοί που μέχρι την προηγούμενη μέρα σφάζονταν. Όμως, κάποιοι πήραν για λογαριασμό όλων την απόφαση.
Για να προχωρήσει η πολιτική ενοποίηση και όλα αυτά που λέει το Ευρωσύνταγμα, χρειάζονται εξίσου τολμηροί ηγέτες. Που θα πείσουν τον κάθε νοματαίο ότι αυτή η Ήπειρος πρέπει να έχει μια άλλη φωνή. Σε πολιτική, οικονομία, ανάπτυξη, περιβάλλον.
Πού είναι όμως αυτοί οι ηγέτες; Εγώ δεν τους βλέπω. Ο καθένας έχει το κοντό του και το μακρύ του και δεν είναι διατεθιμένος να κάνει βήμα πίσω. Επιπλέον –και αυτό είναι το χειρότερο- οι αποφάσεις των μισών, συνήθως προσβάλλουν βάναυσα τους άλλους μισούς.
Γιατί δηλαδή να χαίρεται η «Ευρωπαία» Ρουμάνα, που αν πάει στη Βρετανία θα την αντιμετωπίσουν σαν λαθρομετανάστρια; Γιατί να χαρεί ο Κύπριος που βλέπει τις Βρυξέλλες να σφυρίζουν αδιάφορα που μια υποψήφια προς ένταξη χώρα δεν αναγνωρίζει μία χώρα που ήδη είναι μέλος; Γιατί να χειροκροτούμε τον Μπους και τους πολέμους του;
Για αυτό λέω ευχαριστώ στους Ιρλανδούς. Γιατί έδειξαν την ωριμότητα που δεν έχουν οι περισσότεροι ηγέτες της ΕΕ. Τους ξεγύμνωσαν για την έλλειψη πολιτικής βούλησης να τραβήξουν το κάρο μπροστά, όπως οι λίγοι εμπνευσμένοι πριν από 60 χρόνια.
Go raibh mile maith agaibh (θέλω να ελπίζω ότι αυτό σημαίνει «ευχαριστώ»).

Το βαρέλι, ο πάτος και το ΠΑΣΟΚ

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008
Υπάρχει μια ρήση που λέει, πιάσαμε πάτο και πιο κάτω δεν πάει. Νομίζω ότι το μεγαλύτερο επίτευγμα του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία 4 χρόνια είναι ότι κατάφερε να αποδείξει ότι υπάρχει χώρος και πιο κάτω από τον πάτο.
Να τα πάρουμε από την αρχή: το 2004, μετά από 11 χρόνια στην εξουσία, ο κόσμος τους σιχάθηκε. Λογικό. Και πάλι καλά δηλαδή που πήραν 40%. Προφανώς, η σφαλιάρα ήταν δυνατή και ήθελαν χρόνο να συνέλθουν. Προφανώς, η Ευρώπη την έχει δει συντηρητικά και αυτό δεν βοηθούσε. Προφανώς, προφανώς, προφανώς.
Όταν, όμως, τελείωσαν τα «προφανώς» και υποτίθεται ότι σήκωσαν τα μανίκια για να πιάσουν δουλειά, τι είδαμε; Το ΠΑΣΟΚ σταθερά πίσω από τη ΝΔ, ο Γ.Παπανδρέου λίγο καταλληλότερος για πρωθυπουργός από τον «κανέναν», ένα πρόγραμμα «γενικώς και αορίστως», δεκάδες ανθρώπους να μιλούν με το ύφος της αυθεντίας, φυσιογνωμίες που είχες ξεχάσει σε ρόλο ξερόλα-υποθήκης-μέντορα-σοφού, χιλιάδες Όργανα και Επιτροπές να συνεδριάζουν.
Και το Ταμείο ήρθε το 2007: το ΠΑΣΟΚ ακόμα πιο χαμηλά. Ο πάτος από το βαρέλι είχε βγάλει τη γλώσσα του και τους κορόιδευε.

Και μετά; Καλά, μωρέ, τα ίδια εδώ. Δουλίτσα να υπάρχει. Πάρτε την προηγούμενη παράγραφο και κάντε την copy/paste. Με τον ίδιο αρχηγό, με το ίδιο μακώ και με κέφι κακό. Α! και το κερασάκι: μια ηλίθια συζήτηση για συνεργασία με τον ΣΥΝ.
Σε όλα αυτά προστέθηκε και ο Σημίτης. Ή αλλιώς ο Μητσοτάκης του ΠΑΣΟΚ να διεκδικεί την αναγνώριση, την υστεροφημία για την ΟΝΕ, το ευρώ, τους αυτοκινητόδρομους και το Μετρό. Και αυτό που τελικά κέρδισε με την αποπομπή του από την Κοινοβουλευτική Ομάδα είναι να απαλλαγεί από τις τύψεις του για το «δαχτυλίδι» που έδωσε το 2004...

As for you, Γιώργο μου, θυμήσου τη Μελίνα που είχε πει: Πρόεδρε, δεν αρέσουμε.


Υπάρχουν βέβαια λύσεις: Δες την εναλλακτικός. Γύρνα το σε Μη Κυβερνητική Οργάνωση, να μπαίνει ο καθείς και να λέει την αρλούμπα του. Αλλοι να μιλάνε για αριστερές στροφές, άλλοι να φωνάζουν τιμή και δόξα στον Ανδρέα, άλλοι να φωνάζουν στα παράθυρα, άλλοι να φωνάζουν στα αμφιθέατρα, άλλοι να φωνάζουν γενικώς.

Αν πάλι την έχεις δει ισόβιος κληρονόμος του ΠΑΣΟΚ, ΟΚ γούστα είναι αυτά. Εμένα το ίδιο μου κάνει. Από πίτα που δεν τρώω, τι με νοιάζει κι αν καεί. Απλά, dude, μια συμβουλή: κλείστο το μαγαζί, διώξτους όλους, δώσε από ένα μετάλλιο τιμής να πάνε στο καλό, φτιάξτο από την αρχή και βάλε αγγελία:

«Ζητούνται στελέχη. Ικανοποιητικό πακέτο αποδοχών, ξεκάθαρες θέσεις σε όλα τα ζητήματα, τολμηρές προτάσεις, μηδέν πειραματισμοί. Σύγχρονο εργασιακό περιβάλλον. Προσοχή! Όχι καπετάνιοι, όχι ηγέτες, όχι νοσταλγοί, όχι ψώνια! Θα προτιμηθούν υποψήφιοι χωρίς μερίδα στο Χρηματιστήριο και χωρίς δωρεάν κλιματιστικά Siemens στην οικία τους.»

Αλλη λύση, δεν βλέπω.

Αυτά, καλές διακοπές να έχεις, καλά μπάνια και προσοχή στο δρόμο.

ΥΓ Η φωτό δεν έχει σχέση με το θέμα μας. Ή μήπως έχει;

Don't cry for me...

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008
Και ξαφνικά γέμισε ο τόπος σκυθρωπές φάτσες. Το πρωί το Μετρό ήταν μια ατέλειωτη μακριά πλερέζα. Ακόμα και οι πιο τολμηροί που ξεφύλλιζαν τις δωρεάν εφημερίδες, τούς έβλεπες: μόλις έφταναν στα αθλητικά, ήθελαν να σκίσουν τη σελίδα και να την φάνε.
Εντάξει, δεν παίξαμε. Και εκείνος ο Ιμπραήμοβιτς, τάμα το είχε κάνει; 400 χρόνια είχε να σκοράρει και βρήκε εμάς; Δεν πήγαινε καλύτερα μέχρι τα ΙΚΕΑ να πάρει μια πολυθρόνα Tulsta;
Αλλά τι τα θέλεις; Ανοιγες το πρωί τις αθλητικές και έσταζε φαρμάκι. Λες και τους περίμεναν στη γωνία. Αλλο πράγμα να είσαι πικραμένος και ακριβοδίκαιος και άλλο να γίνεσαι Κατίνα. Ας μην συνεχίσω όμως, γιατί το Σάββατο που θα κερδίσουμε τη Ρωσία, οι ίδιες Κατίνες θα λένε τα αντίθετα.
Εγώ δεν πρόκειται να πικραθώ ό,τι και να γίνει. Μεταξύ μας, το έχω δουλέψει στην προπόνηση: μετά το κλάμα που έριξα το 2002 με τον αποκλεισμό της Αργεντινής από το Mundial (ακόμα δεν το έχω χωνέψει), δεν μασάω.

Πικρός βιενουά; Τι λέτε ρε! Φραπεδιά και χαμόγελο.

Τα (σεισμικά) Παρατράγουδα

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2008
Και μόλις αρχίζει να κουνάει, έχουμε και λέμε:

Παρατράγουδο number 1: Ο ίδιος ο σεισμός. Δεν παλεύεται. Τον ζήσαμε, τον ξαναζήσαμε, ρίξαμε ένα σκασμό μπετόν μέχρι και στο καζανάκι, αλλά άμα αρχίσει να κουνάει, άστα να πάνε.
Παρατράγουδο number 2: Η «ενημέρωση» από τα «έγκυρα» δελτία. Τρόμος παντού, μουσικές από ταινίες Χίτσκοκ, τίτλοι τύπου «Καταστροφή από τα φονικά Ρίχτερ», «Τον ένιωσαν και στη Σουαζιλάνδη», «Βρέχει μπάζα και οι γριές σε απόγνωση», «Κατολισθήσεις και μετακινήσεις βουνών από το χτύπημα του Εγκέλαδου», «Θα πεθάνουμε πριν την ώρα μας», «Μετρούν με το υποδεκάμετρο τις πληγές τους», «Αγριο ομοφυλοφιλικό σεξ στα αντίσκηνα που στήθηκαν στις πλατείες», «Ο Μητσοτάκης το είχε προβλέψει». Και σε ρόλο διευθυντή ορχήστρας οι Στραβελάκηδες και οι Ευαγγελάτοι.
Παρατράγουδο number 3: Οι Καμπουράκηδες που σπεύδουν να «κάνουν ρεπορτάζ». Δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση, γιατί αυτή η αποκρουστική εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις.
Παρατράγουδο number 4: Οι κάθιδροι υπουργοί και περιφερειάρχες να μας αποδείξουν το αυτονόητο: ότι το Κράτος έκανε τη δουλειά του. Και στο ξεκάρφωμα μοιράζουν και μερικά 3χίλιαρα «για τις πρώτες ανάγκες».
Παρατράγουδο number 5: οι σεισμολόγοι. Σκάνε σαν τα σαλιγκαράκια στα κανάλια και αρχίζει το πάρτυ. Προβλέψεις, λεφτά, επιτροπές, μηχανήματα, ΒΑΝ, παραΒΑΝ και παραπαρολογία. Όλα στο ίδιο μίξερ. Και ο κοσμάκης κάθεται και ακούει και φυσικά άκρη δεν βγάζει.

Και για όλα αυτά, φταίει η άτιμη η Θεά Αθηνά. Που του έδωσε μία του μάγκα του Εγκέλαδου και τον έκανε κομμάτια. Και μετά του ρίξε στη μούρη και κοτζμάν Αίτνα και εκείνος τα πήρε στο κρανίο.

Α ρε Εγκέλαδε. Από γυναίκα την πάτησες, εμείς την πληρώνουμε τη νύφη.

Ο ώριμος υπουργός

Κυριακή 8 Ιουνίου 2008
Διάβασα στο in.gr τις δηλώσεις του υπουργού Δικαιοσύνης ότι η ελληνική κοινωνία δεν είναι ώριμη να δεχθεί την επέκταση του Συμφώνου Ελεύθερης Συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια. «Ίσως να είναι στο μέλλον» απεφάνθη.
Καταρχήν, χρυσούλι μου, η ελληνική κοινωνία ενδεχομένως να μην είναι ώριμη να δεχθεί το Σύμφωνο και για τα ετερόφυλα ζευγάρια, οπότε τι τα θέλεις;
Δεύτερον δεν έχω καταλάβει ποιος ακριβώς καθορίζει το βαθμό ωριμότητας μιας κοινωνίας; Ο παπάς, ο δάσκαλος, ο στρατηγός, ο υπουργός; Ποιος;
Να φέρω ορισμένα παραδείγματα;
Μέχρι το 1950, οι γυναίκες στην Ελλάδα δεν ψήφιζαν (για την ιστορία, η πρώτη Ελληνίδα βουλευτής, η Ελένη Σκούρα, πέθανε άπορη το 1991 σε γηροκομείο. Αθάνατη Ελλάδα!). Οι γυναίκες λοιπόν δεν ψήφιζαν. Κάποια συντηρητική κυβέρνηση πήρε την απόφαση, το 1952, να αποκτήσουν το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Ήταν θέμα ωριμότητας; Η ελληνική κοινωνία του 1950 ήταν φτωχή, πεινασμένη και ρημαγμένη από Κατοχή και Εμφύλιο, πιστεύετε ότι είχε καμιά σκασίλα για τη γυναικεία ψήφο; Κάποιος όμως αποφάσισε να το κάνει.
Αλλο παράδειγμα: Στην Ελλάδα δεν ισχύει η θανατική ποινή. Όταν ακούμε ότι ένας πατέρας σκότωσε το παιδί του, εννέα στους δέκα να ρωτήσεις, θα σου πουν «ο άνθρωπος θέλει κρέμασμα». Με λίγα λόγια, η κοινωνία δεν είναι ώριμη να δεχθεί ότι ο παιδοκτόνος θα «φάει» 16 χρόνια ισόβια και μετά θα βγει έξω. Κάποιος όμως αποφάσισε ότι η ανθρώπινη ζωή είναι πιο σημαντική ό,τι και να γίνει. Και πήρε την απόφαση.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι την ωριμότητα την καθορίζουν οι Αρχές που σαν κοινωνία καλείσαι να υπηρετήσεις. Και τα όποια ζητήματα, τα κοιτάς στα μάτια και τα λύνεις. Δεν παριστάνεις ότι δεν υπάρχουν, επικαλούμενος την ωριμότητα.
Για αυτό, υπουργάρα μου, πες ότι φοβάσαι το πολιτικό κόστος και τον παπά που σε εξομολογεί να τελειώνουμε. Ξέρεις ότι τα ομόφυλα ζευγάρια που παντρεύτηκαν, αν τους ακυρώσεις το γάμο, θα προσφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και θα δικαιωθούν. Και εσύ θα υποχρεωθείς να το δεχθείς και θα λήξει το θέμα. Μόνο που σαν χώρα θα έχουμε γίνει και πάλι ρεζίλι.
Εσύ, βέβαια, θα έχεις σώσει την ψυχή σου. Και ήσυχος -εκεί στον Παράδεισο- θα τρως το ώριμο μηλαράκι που θα έχει πέσει από το δέντρο...

Καλή σου όρεξη.

Η ελληνική albiceleste

Σάββατο 7 Ιουνίου 2008
Euro. Μαγική λέξη. Και ποιος δεν θυμάται το ατελείωτο εκείνο καλοκαίρι του 2004; Τότε που η κλασική ερώτηση ήταν «εσύ μετά από ποιο παιχνίδι βγήκες στο δρόμο;».
Λοιπόν, εγώ αγαπώ την ελληνική albiceleste (γαλανόλευκη), γιατί με έκανε:
* Να δω ολόκληρο παιχνίδι ποδοσφαίρου, πράγμα που δεν πίστευα ποτέ στη ζωή μου.
* Να βγω στο δρόμο, πράγμα που επίσης δεν πίστευα ότι θα έκανα ποτέ στη ζωή μου (μετά τον αγώνα με την Τσεχία).
* Να θυμάμαι πώς είναι όταν η καρδιά ειλικρινά πάει να σπάσει. Στον τελικό με την Πορτογαλία ήμουν στην Ίο. Σε ένα μπαρ είχαμε μαζευτεί εκατοντάδες -Έλληνες και τουρίστες- και παρακολουθούσαμε. Το τι πέρασα από τη στιγμή που έγινε το 1-0 μέχρι να το σφυρίξει το γ*****, δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Να μην μπορώ να δω άλλο, να φεύγω, να γυρίζω, να πηγαίνω τουαλέτα…
Και στο τέλος, όλοι ένα κουβάρι. Θυμάμαι ακόμα εκείνη την παρέα των Γάλλων να με έχουν πάρει αγκαλιά και να φωνάζουν στα γαλλικά.

Για όλους αυτούς τους λόγους, αγαπώ την Εθνική. Την αγαπούσα και μετά την ήττα στο Καραϊσκάκη από την Τουρκία (θυμάστε τι έλεγαν ορισμένοι…) την αγαπώ και τώρα και για πάντα.


ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ μάγκες. Ό,τι και να γίνει, εμένα δεν υπάρχει τρόπος να με πικράνετε.

Greek Psycho

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008
Ο Νίκος Σεργιανόπουλος γενικά μου ήταν άγνωστος. Τον παρακολουθούσα αραιά και πού στους «Δύο Ξένους» και ως εκεί. Ή μάλλον, είχα διαβάσει και για την περιπέτειά του με τα ναρκωτικά. Τώρα μπορώ να πω το «ως εκεί».
Προφανώς σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει ένα τέτοιο τέλος. Περισσότερο όμως και από αυτό, σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει το τέλος που του επιφύλαξε η ελληνική τηλεόραση: ώρες ατελείωτης φλυαρίας από δημοσιογράφους, ξανθιές και μελαχροινές, ειδικούς και μη, δικηγόρους, συναδέλφους και πάει λέγοντας. Κροκοδείλια δάκρυα, ρατσισμός, κανιβαλισμός και λαγνεία της φρίκης για τον κόσμο των «καθωσπρέπει» και τη κλειδαρότρυπά του.
Κανείς δεν εκτίμησε τελικά το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος κράτησε για τον εαυτό του τα «πάθη» του. Τα έζησε στη σφαίρα της ιδιωτικής του ζωής, χωρίς ποτέ να παραστήσει τον τιμητή κανενός.
Και αν ο δράστης τού κατάφερε 21 μαχαιριές, η ελληνική τηλεόραση φρόντισε να γυρίσει όσο πιο δυνατά μπορούσε το μαχαίρι μέσα στην πληγή.
Συγχαρητήρια σε όλους τους.

Ακριβό μου γαλατάκι

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008
Είναι γνωστό ότι εγώ με το γάλα έχω μια σχέση πάθους. Όμως η κατάσταση δεν πάει άλλο. Μην περιμένετε μάγκες να μας σώσει ο Φώλιας με τα 41 μέτρα. Η αισχροκέρδεια είναι σύμπτωμα ενός γενικότερου προβλήματος, για το οποίο πρέπει και εμείς να κάνουμε κάτι.

Και αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποκτήσουμε καταναλωτική συνείδηση. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Η ελπίδα είναι πάντα να περάσει το μήνυμα στις επόμενες γενιές.

Έτσι συμμετέχω στο μποϊκοτάζ του γάλακτος πάνω από 1 ευρώ το λίτρο από 9-14 Ιουνίου. Και όταν λέμε μποϊκοτάζ, δεν εννοούμε αγοράζω ένα σκασμό γάλα στις 8 Ιουνίου για να μου φτάσει μέχρι τις 15. Εννοοούμε δεν αγοράζω ακριβό γάλα.

Τα «Τηλιανά» (επίλογος)

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2008
Δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ άλλο με τα «Τηλιανά», όμως, δεν με αφήνουν ήσυχο. Είναι και αυτές οι TV που παίζουν ολημερίς γύρω μου και κολάζομαι...
Είναι χαριτωμένοι οι δημοσιογράφοι: προσεγγίζουν το θέμα των γκέι γάμων με ρατσισμό και αηδία, τα οποία φροντίζουν να καλύπτουν πίσω από χαμογελάκια, χαχανάκια, γαρύφαλλο στ' αφτί και τσαχπινιά στο μάτι.
«Πώς να σας αποκαλούμε;» ρωτούσε με απορία 4χρονου ο κυρ Γιώργος ο Οικονομέας.
«Αχ καλέ δήμαρχε, εκεί που αλλάζατε τα στέφανα, δεν νοιώσατε έναν ενδοιασμό για την πράξη σας;» ξαναρωτούσε με το χαμόγελο της μελαχροινής ξανθιάς η κυρά Πόπη η Τσαπανίδου.
Τι άλλο να πεις εκτός από τα λόγια του Τσαρούχη: «Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις». Προφανώς μπορείς από ηλεκτρολόγος να γίνεις κομμώτρια, ύστερα ταμίας σούπερ μάρκετ, από εκεί πεταλωτής, μετά δημοσιογράφος και τελικά καθηγητής Πανεπιστημίου. Και να ρωτάς ό,τι σου κατέβει.
Το πιο χαριτωμένο όμως ήταν το θέαμα ενός ευτραφούς με ροδαλά μαγουλάκια. Τον βλέπω συχνά πυκνά στην TV να υπερασπίζεται τα Θεία, αλλά δεν θυμάμαι ποτέ το όνομά του. Επίσης, δεν έχω καταλάβει τι δουλειά κάνει, αν και σχετικά πρόσφατα τον είδα να κλαίει πίσω από τον μακαριστό. Go figure.
Ο εν λόγω λοιπόν, αφού ειρωνεύτηκε τον δήμαρχο Τήλου που ενδιαφέρεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον διέταξε με παρατεταμένο το δάκτυλο «να κοιτάξει τα προβλήματα των κατοίκων!».

Και όταν ένας δημοσιογράφος του είπε ότι βγαίνει δήμαρχος πολλές τετραετίες, ο μεσιέ με τα ροδαλά μαγουλάκια απεφάνθη: «και εγώ να ήμουν εκεί, απουσία άλλου δημάρχου, θα έβγαινα δήμαρχος συνέχεια».
Καλέ μου χοντρούλη, άκουσε λίγα πραγματάκια να μαθαίνεις: ο δήμαρχος νοιάζεται και με το παραπάνω για την Τήλο. Μέχρι και καταμαράν χρεώθηκε να αγοράσει για να πηγαίνει ο κόσμος στη Ρόδο να κάνει καμιά εξέταση και να πληρώνει την εφορία. Σιγά που θα περίμενε το Κράτος.
Φοβάμαι, τζουτζούκο μου, ότι εσύ ούτε μια εβδομάδα δεν θα άντεχες με τους κατοίκους της Τήλου. Trust me.
Έπειτα, γιατί τους υποτιμάς; Νομίζεις ότι οι κτηνοτρόφοι και οι ψαράδες είναι κρετίνοι; Ψηφίζουν έναν οποιοδήποτε γιατί δεν υπάρχει άλλος;

Καλό είναι να γνωρίζεις ότι εκεί οι άνθρωποι είναι πιο απαιτητικοί από εμένα τον ηλίθιο που ψηφίζω δήμαρχο για να ΜΗΝ μου μαζεύει τα σκουπίδια.
Στην κάθε Τήλο αυτής της χώρας, ο δήμαρχος είναι τα πάντα: πρωθυπουργός, γιατρός, μαμή, καπετάνιος, ψαράς, μπακάλης, κουβαλητής. Μέχρι και την αγελάδα πρέπει να ξεγεννήσει.

Κατάλαβες; Μπορείς τώρα να μαζέψεις το δάκτυλό σου;

Αλλά αυτή είναι η κοινωνία μας: To πρόβλημα δεν μπορούμε ποτέ να το κοιτάξουμε στα μάτια και να βρούμε μια λύση. Πάντοτε να παριστάνουμε ότι δεν υπάρχει.
Ή για να το πω διαφορετικά: Είμαστε με την πέτρα στο χέρι έτοιμοι να την πετάξουμε σε όποιον αντιπροσωπεύει το «ενοχλητικό», όπως εμείς το ορίζουμε.
Όμως θαυμάζουμε και χειροκροτούμε το «καθωσπρέπει». Τη γραβάτα, το ωραίο λεξιλόγιο, το λαμπερό και καθαρό πρόσωπο: τι σημασία έχει αν αυτός ο «καθωσπρέπει» βαράει τη γυναίκα του, κατεβάζει από το ίντερνετ φωτογραφίες γυμνών παιδιών, βγάζει από τη φυλακή έμπορους ναρκωτικών, κάνει βίζιτες για να χτίσει εξοχικά, λαδώνει πολιτικούς για να καταστρέψει το περιβάλλον; Είναι καθωσπρέπει και «δεν δίνει δικαίωμα». Αυτό μας αρκεί. Για να γίνει πρότυπο.

Βλέπετε, ο «καθωσπρέπει» δεν έχει τα μούτρα της λεσβίας που παντρεύτηκε ή του Βαλλιανάτου με το σκούφο και το αμάνικο.
Αυτή είναι η κοινωνία μας. Κοινωνία Ώρα -1.

Τα «Τηλιανά»

Τρίτη 3 Ιουνίου 2008
Κοίτα να δεις περίπτωση. Ένα νησί είχα σκοπό να σας προτείνω για το καλοκαίρι και πήγανε και το μαγαρίσανε με γκέι γάμους. Φίλες και φίλοι, μετά λύπης μου διαπιστώνω ότι μετά τα «Δεκεμβριανά» και τα «Ιουλιανά», η Ελλάς απέκτησε και τα «Τηλιανά».
Α ρε δήμαρχε που άφησες τη Λακωνία -το λίκνο του συντηρητισμού- για να πας στην Τήλο! Γιατί μας το έκανες αυτό; Θα τρίζουν οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου και της Αννης Μαρίας που είναι ακόμα κρεμασμένες -δόξα και τιμή- στα σπίτια της γενέτειράς σου!
Πάλι καλά δηλαδή που υπάρχει και ένας Χατζηγάκης. Το είπε ο άνθρωπος: οι so called γάμοι (για το so called, den pairno orko) είναι παράνομοι, καταχρηστικοί, πραξικοπηματικοί, απαράδεκτοι, φρικτοί, τρισάθλιοι, εμετικοί. Και για να μην γυρίσει κανένα προοδευτικό γουρούνι να τον πει συντηρητικό, συμπλήρωσε: «τα κοινωνικά θέματα πρέπει να λύνονται με ωριμότητα». Πέστα ρε Χατζηγάκη! Και μετά επανέλαβε και τα τρία ΔΕΝ του Καραμανλή σε μορφή αρχείου zip, δηλαδή τα έκανε δύο: το Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης ΔΕΝ περιλαμβάνει τα ομόφυλα ζευγάρια και ΔΕΝ έχει σκοπό να τα περιλάβει. Αντε γιατί πολύ αέρα πήρε ο κώλος σας! Ουστ!
Μα τώρα τι κάθομαι και λέω; Το είπε ο Παπαδάκης το πρωί: «οι γκέι είναι φίλοι μας, αλλά η ελληνική κοινωνία δεν είναι έτοιμη». Τελείωσε: Ο άνθρωπος έχει ρολόι και ξέρει πότε θα είναι έτοιμη. Σου λέει, έχει κάνει set το alarm. Να αμφισβητήσω εγώ τον Γιώργο με 18 χρόνια πορεία στα πρωινά;
Για να μην πω για τον Νομάρχη: «Έχουμε τόσα προβλήματα, με αυτά θα ασχολούμαστε;». Δηλαδή, τι άλλο θέλετε εσείς οι δήθεν για να καταλάβετε; Mίλησε ο Νομάρχης; Λήξις.

Πάει, χάλασε και η Τήλος. Και είχα να σας πω για κάτι μέρη. Κρίμα.

Ιούνιος: Γκρίνια τέλος (λέμε τώρα)

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

Μπήκε ο Ιούνιος και ξέχασα: Να σας ευχηθώ καλό μήνα και καλό καλοκαίρι! Κυρίως ξέχασα να γκρινιάξω.
Κι όμως, τον Ιούνιο δεν έχει γκρίνια, γιατί:

* Δεν έχει ακόμα πολλή ζέστη.
* Αδειάζει το γυμναστήριο. Εκείνοι και εκείνες που έσπευσαν να γραφτούν με πάθος μετά το Πάσχα, την κάνουν με ελαφρά. Είτε γιατί δεν έχασαν γραμμάριο, καθότι μετά το Gym έτρωγαν και ένα γουρουνόπουλο στην καθισιά τους, είτε γιατί σου λένε, «σκασίλα μου, θα βγω όπως είμαι». Και βγαίνουν: αμάνικο χωρίς τρικέφαλο και παντόφλα με φτέρνα- νταμάρι.
* Γίνονται οι πρώτες κουβέντες για διακοπές. Φέτος χαίρομαι διπλά, γιατί η χρονιά δεν έχει Αργεντινή (που σημαίνει κρατάμε την άδεια για το Νοέμβριο, που στην πατρίδα είναι Ανοιξη), οπότε γίνομαι μέρος της «θερινής ζύμωσης» (στο χωριό το λένε summer brainstorming). Παρεπιπτόντως, δεχόμεθα ιδέες. Και προτείνουμε κιόλας.
* Αποφασίζω εντελώς αυθαίρετα να το παίξω σχολιαρόπαιδο και να δουλεύω λιγότερο, «επειδή είναι καλοκαίρι».
* Στο γραφείο παίρνω την εκδίκησή μου με το κλιματιστικό: αφού με πρήζουν όλο το χειμώνα με τον θερμοστάτη στο 32C, τους πετάω ένα 20άρι σε θερμοκρασία και φέρνουν ζακετάκια. Μόνο πιγκουίνοι δεν κυκλοφορούν, χεχε…
* Aνοίγουν οι θερινοί σινεμάδες. Αγαπημένη συνήθεια.
* Καταστρώνονται σχέδια για συναυλίες. Προσοχή: δεν εννοούμε τις αρπαχτές καλλιτεχνών.
* Εμφανίζονται και άλλα αγαπημένα φρούτα (εμ τι; μόνο φράουλες;), καθώς και αληθινές τομάτες.
* Έρχεται στην Ελλάδα μέρος (δυστυχώς) της ξενιτεμένης οικογένειας.

Αυτά, αγαπημένοι μου. Σταματάω να γράφω, γιατί τέτοια καλοσύνη, δεν με αναγνωρίζω (ενδεχομένως ούτε και εσείς).

ΥΓ1 Μήηηηπως προσέξατε εις την κεφαλήν του blog κάποιαν αλλαγήν; Όχι ε; Τέτοιοι τύποι είστε και παριστάνετε τους φίλους. Bloggers και αηδίες... Tέλος πάντων, ο DrSeeng, εκτός από Γιατρός είναι και πρώτης τάξεως γραφίστας, οπότε είχε την ευγενή καλοσύνη να μας καλλωπίσει.
Muchisimas gracias! Ute' e' muy amable (με αργεντίνικη προφορά).
ΥΓ2 Η φωτό είναι από τη Νίσυρο. Δύο βήματα από την Τήλο...

Αιώνιοι Μαυρογιαλούροι

Όπως λέει ο φίλος VK, το Κανάλι της Βουλής πρέπει να το κόψω. Θα το κόψω, αλλά υπάρχει κάτι ακόμα που θέλω να καταθέσω. Τυχαία έπεσα πάνω στην περίφημη συνεδρίαση με τον Ανδρέα Βγενόπουλο, για την οποία θα ακούσατε πολλά στα «έγκυρα» δελτία.
Έκατσα και την είδα όλη. Και μελαγχόλησα. Καταρχήν, θα έπρεπε να κυκλοφορεί σε DVD και να διδάσκεται σε σχολεία και Πανεπιστήμια. Γιατί βλέπεις σε όλο το μεγαλείο την άβυσσο που χωρίζει τον έξω κόσμο από τον μικρόκοσμο στον οποίο ζουν οι 300 της Βουλής.
Μπορεί να διαφωνεί κανείς με τον Βγενόπουλο, ιδεολογικά, ποδοσφαιρικά, αισθητικά κλπ κλπ. Δεν είναι όμως εκεί το θέμα. Ο άνθρωπος έκατσε 5 ώρες όρθιος σε ένα βήμα και μίλησε με σοκαριστική ειλικρίνεια και κυνισμό για τον κόσμο που αντιπροσωπεύει. «Είμαι επιχειρηματίας, ζούμε σε ελεύθερη οικονομία και ο χρόνος είναι χρήμα» είπε με λίγα (και απλά) λόγια.
Το ξαναλέω: μπορεί κανείς να διαφωνεί με την ιδέα του, αλλά όλοι όσοι δουλεύουμε στον ιδιωτικό τομέα, γνωρίζουμε ότι έτσι έχουν τα πράγματα.
Και από κάτω; Από κάτω ένας θίασος που τον κοιτούσε με δέος. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (πχ η Κατσέλη), οι υπόλοιποι βουλευτές που πήραν το λόγο «για να θέσουν ερωτήματα», δεν ήξεραν καν τι να ρωτήσουν.

Και για να καλύψουν την ανεπάρκειά τους, έβγαζαν λογίδρια τύπου «εδώ στο Ναό της Δημοκρατίας», ο «ελληνικός λαός που εμείς υπηρετούμε» και άλλα τέτοια χαριτωμένα.
Και από πάνω ο προεδρεύων της επιτροπής, κοιτούσε να τηρήσει τους τύπους, τη διαδικασία και το «καθωσπρέπει» του πράγματος. Μην ακουστεί καμία λεξούλα κακιά, μην ειπωθεί κάτι στραβό, μην ξεφύγουν από το χρόνο κλπ κλπ.

Και το πιο αστείο από όλα ήταν ότι ορισμένοι (πχ η Παπακώστα) έθεταν ερωτήματα και δεν περίμεναν να πάρουν απαντήσεις! Σου λέει, το κομμάτι μου το έκανα. Θα με δείξει το κανάλι της Βουλής (το Βουλοκάναλο) και θα έχω να λέω στους ιθαγενείς που με ψηφίζουν για τα «αμείλικτα» ερωτήματα που έθεσα στον φαύλο επιχειρηματία και του «έτριψα τα μούτρα».
Ειλικρινά ο Βγενόπουλος θα πρέπει να γελάει μήνες με το θλιβερό θέαμα των ανθρώπων αυτών.

Εγώ πάλι ντράπηκα για λογαριασμό τους. Αιώνιοι Μαυρογιαλούροι.

Η διπλανή μου, η Αμαλία

Κυριακή 1 Ιουνίου 2008
Μην πάρεις φακελάκι - Μην δώσεις φακελάκι
Ή
ταν 25 Μαΐου 2007: Η
Αμαλία Καλυβίνου πεθαίνει μετά από απίστευτη ταλαιπωρία στα χέρια του ΕΣΥ. Η οργή όλων μας ξεχειλίζει. Όπως και η Αμαλία, ευγνωμονούμε τους γιατρούς εκείνους που υπερβάλλουν εαυτόν και τιμώντας το λειτούργημά τους σώζουν ζωές. Αλλά όπως και εκείνη, θέλουμε να πούμε ένα μεγάλο «ΟΧΙ» σε κάθε γιατρό που απαιτεί φακελάκι και σε κάθε γραφειοκρατικό κώλυμα που μας στερεί την ισότιμη, έγκαιρη και ολοκληρωμένη περίθαλψη.
Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ 1.06.07: Ημέρα αφιερωμένη στη μνήμη της Αμαλίας. Η κίνηση Για την Αμαλία ήταν ο πρώτος και πιο αυθόρμητος διαδικτυακός ακτιβισμός.
Η διαμαρτυρία αγκαλιάστηκε από χιλιάδες κόσμου (σχετικού αλλά και άσχετου με τα blogs) και προκάλεσε πολιτικό ενδιαφέρον.
Δυστυχώς όμως όχι για πολύ. Το θέμα γρήγορα μπήκε στις καλένδες και από τότε μέχρι σήμερα, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.
ΣΗΜΕΡΑ 01.06.08: Ένα χρόνο μετά, η διαμαρτυρία συνεχίζει. Και όσοι διαμαρτυρόμαστε εξακολουθούμε να θεωρούμε πως δεν εκπροσωπούμε κανέναν πέρα από τους εαυτούς μας και δεν ενδιαφερόμαστε για την προσωπική μας προβολή. Αυτά που μας ενώνουν είναι η οργή για το ότι η Αμαλία δεν ήταν η πρώτη και η βεβαιότητα ότι δεν θα είναι η τελευταία.
ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ! Εύκολη λύση φυσικά δεν υπάρχει. Και για να υπάρξει κάποιο απτό αποτέλεσμα σε τέτοια μεγάλα θέματα απαιτείται συνεχής πίεση και προσπάθεια διαρκείας. Όσο όμως υπάρχουν συνάνθρωποί μας εγκλωβισμένοι χωρίς ελπίδα ή τρόπο αντίδρασης στο διεφθαρμένο ΕΣΥ, εμείς που έχουμε φωνή, δε μπορούμε να μην φωνάξουμε για λογαριασμό τους.

Καλούμε όλους όσους θέλουν να συμμετάσχουν στην κίνηση να ενώσουν τη φωνή τους στη δική μας με τα εξής βήματα:
1. Ανεβάζουμε κείμενο και τα σχετικά με την αιμοδοσία μπάννερς στα μπλογκς μας την 1η Ιουνίου 2008.
2. Υπογράφουμε στο http://www.gopetition.com/online/12922.html αν δεν το έχουμε ήδη κάνει, και παροτρύνουμε φίλους, γνωστούς και συνεργάτες να υπογράψουν κι εκείνοι.
3. Στέλνουμε με SMS το εξής μήνυμα:«Ένα χρόνο μετά τον θάνατο της Αμαλίας και τίποτα δεν άλλαξε στο ΕΣΥ. Υπόγραψε το διαδικτυακό κείμενο διαμαρτυρίας «Για την Υγεία» στο http://www.gopetition.com/online/12922.html και προώθησέ το σε όσους γνωρίζεις.»
4. Συμμετέχουμε σε εθελοντική αιμοδοσία στο πλησιέστερό μας νοσοκομείο.
Ευχαριστούμε θερμά όλους όσους στήριξαν και στηρίζουν την διαμαρτυρία, τη συλλογή υπογραφών και την αιμοδοσία. Συνεχίζουμε!