To ψωμάκι στη σούπα

Κατά καιρούς παρακολουθώ (κακώς βέβαια) τη βλακώδη συζήτηση περί «ανταρτών» στην κυβέρνηση. Δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμε πάψει προ πολλού να ασχολούμαστε με την πολιτική. Θα μου πεις, παράγεται πολιτική για να ασχοληθεί κανείς; Μιλάει κανείς σοβαρά π.χ. για θέματα περιβάλλοντος, για τη διαφθορά, για σύγχρονα προβλήματα, για το τι συμβαίνει γύρω μας και πώς θα το αντιμετωπίσουμε; Ουδείς. Tι είναι πολιτική στην Ελλάδα; Οι «αντάρτες», οι υπουργοί που μπαινοβγαίνουν στο Μαξίμου «για συνεργασία με τον πρωθυπουργό», τα «σενάρια» ανασχηματισμού και πρόωρων εκλογών, οι συνδικαλιστές του τσαμπουκά και της ελεγχόμενης οργής, τα «πυρά» του Γιώργου και οι γενικόλογες διακηρύξεις του, οι γνωστές σαχλαμάρες της Αριστεράς (για μερικά δευτερόλεπτα ευτυχώς) και τα λογοπαίγνια του Καρατζαφέρη (για nano-δευτερόλεπτα, ακόμα πιο ευτυχώς). Αυτό ονομάζεται πολιτική. Το δέντρο αποθεώνεται, το δάσος εξαφανίζεται.

Oι «αντάρτες» της κυβέρνησης είναι σχεδόν πάντα «πρώην». Και οι «πρώην» είναι γνωστό ότι γκρινιάζουν. Προσωπικά τους θεωρώ σαν το ψωμάκι που πέφτει στη σούπα: ρουφάει το ζουμί και έτσι η σούπα δεν χύνεται έξω από το πιάτο. Έτσι και οι αντάρτες στη σούπα της πολιτικής: Ρουφάνε το ζουμάκι. Που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι οι δυσαρεστημένοι. Σου λέει ο «γαλάζιος» σήμερα (και «πράσινος» χθες) δυσαρεστημένος, Να αγιάσει το στόμα σου κύριε αντάρτη! Και μετά πάνε όλοι για ύπνο. Ο δυσαρεστημένος ξαλάφρωσε και ο «αντάρτης» κέρδισε μερικά δευτερόλεπτα δημοσιότητας. Καλά είναι και αυτά, αν σκεφτεί κανείς ότι από τις επόμενες εκλογές και μετά, δεν τον θυμάται κανείς. Πολλά τα παραδείγματα «ανταρτών», που αν σήμερα αναφέρεις το όνομά τους, κανείς δεν τους ξέρει ή μειδιά με τη γραφικότητά τους. Την οποία ορισμένοι εξακολουθούν να περιφέρουν. Συνήθως γύρω από μπουφέδες.

Υπάρχουν βέβαια και οι «αντάρτες» που μετανοούν. Και επιστρέφουν για να φωνάξουν Μάνα μου, παραστράτησα! Προφανώς τους αρέσει η γεύση του σάλιου που έπεσε εκεί που είχαν φτύσει. Γούστα είναι αυτά.

Και επειδή η λέξη «αντάρτης» παραπέμπει στον συμπατριώτη Ernesto (και όχι Che) Guevara, τον οποίο θυμήθηκε το Μανιταράκι σε προηγούμενο post, θα σας πω μια πρόσφατη ιστορία από την Αργεντινή:

Εκεί έχουμε πολιτικό σύστημα όπως και στις ΗΠΑ: Πρόεδρος-αντιπρόεδρος. Ο αντιπρόεδρος είναι και πρόεδρος της Γερουσίας με διπλή ψήφο, σε περίπτωση που ένα νομοσχέδιο έχει ισοψηφία. Συνήθως είναι άχρωμος και άοσμος. Όπως -έλεγαν- και για τον τωρινό που είναι ο αντιπρόεδρος της προέδρου Cristina Fernández de Kirchner. Η πρόεδρος, λοιπόν, που τον τελευταίο καιρό έχει ανοίξει μια κόντρα με τους αγρότες, έστειλε ένα νομοσχέδιο στη Γερουσία. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ήταν ισόπαλο και ήρθε μοιραία η ώρα του αντιπροέδρου με τη διπλή ψήφο. Ξέρετε, εκείνου του άχρωμου και άοσμου. Που για πολύ καιρό πριν εξέφραζε αμφιβολίες για την πρόεδρό του (αν σας θυμίζει κάτι αυτό). Ο άχρωμος και άοσμος, λοιπόν, καταψήφισε το νομοσχέδιο.

Όσο και αν δεν μου άρεσε αυτό που έγινε, καθότι η Cristina είναι η αγαπημένη μου πρόεδρος, του έβγαλα το καπέλο. Γιατί δεν βούτηξε το ψωμάκι στη σούπα να ρουφήξει το ζουμί. Το πέταξε με δύναμη, για να κουνήσει μυαλά.

Hasta la Victoria, λοιπόν. Siempre.

Οι κλέφτες

Όταν ζούσα στην Αγγλία, πολλά μου έκαναν εντύπωση. Περισσότερο όμως δύο: η έστω και τυπική ευγένεια των ανθρώπων και το γεγονός ότι το κράτος καταρχήν σε θεωρεί τίμιο. Αν του δώσεις όμως αφορμή να σε θεωρήσει απατεώνα, σε τσακίζει.
Εδώ στην Ελλάδα δύο πράγματα κυρίως με ενοχλούν: η αγένεια και το γεγονός ότι το κράτος σε θεωρεί απατεώνα.
Το πρώτο θέμα το αφήνω. Πιάνω το δεύτερο με αφορμή τα μέτρα που μας πήρε ο (λέμε τώρα) υπουργός Οικονομίας. Τι μας είπε λοιπόν και αυτός ο υπουργός; «Είστε όλοι κλέφτες. Δεν μπορώ να το αποδείξω, αλλά είστε κλέφτες. Αρα, πληρώστε.»
Πάρτε για παράδειγμα την περαίωση. Σου λέει, δώσε τόσα να γλιτώσεις. Για μένα έτσι κι αλλιώς είσαι κλέφτης. Αρα, έχεις κλεμμένα στο στρώμα της γιαγιάς σου.
Και βέβαια, ο μεν αληθινός κλέφτης ΙΣΩΣ τα δώσει, γελώντας μέσα του γιατί του ήρθε τζάμπα, ο δε τίμιος θα κόψει το λαιμό του, γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. «Πού να μπλέξω με την κάθε ανοργασμικιά διευθύντρια ΔΟΥ να με ψάξει» σκέφτεται. Και με το δίκιο του.
Μετά έρχεται ο υπουργός και σου λέει: «Τα μέτρα που σας πήρα δεν πλήττουν τους μικρομεσαίους». Έτσι είναι μανίτσα μου. Αλλωστε η αύξηση 20% στα Τέλη Κυκλοφορίας ποιον πλήττει; Ποιοι έχουν αυτοκίνητα; Κάτι αντιπαθητικές κομμώτριες στο Μπουρνάζι και τα πλουσιόπαιδα. Οι υπόλοιποι πάνε με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.
Και δεν σταμάτησε εκεί ο κιθαρίστας υπουργός: «Έχουν να αυξηθούν τα Τέλη τρία χρόνια». Πες το έτσι! Είχες τέτοιο κολοσσαίο επιχείρημα! Είναι γνωστό άλλωστε ότι η αύξηση στα Τέλη είναι κάτι σαν νομοτέλεια. Ανοιξη-Καλοκαίρι-Φθινόπωρο-Χειμώνας, Λόλα, να ένα μήλο. Μίμη, φάε μια αύξηση.
Θα μου πεις, τι να γίνει; Να σας πω τι να γίνει. Να πει κάποιος επιτέλους το αυτονόητο: Δεν έχουμε χρήματα, γιατί τα ρίχνουμε σε ένα τεράστιο, σπάταλο και διεφθαρμένο Κράτος που δεν παράγει τίποτα. Και σας προσφέρει ΚΑΚΙΣΤΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΜΕ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΟΣΤΟΣ. Αρα, σας κατανοούμε όταν το κλέβετε. Και εμείς στη θέση σας το ίδιο ακριβώς θα κάναμε. Η οικονομία μας είναι σκατά γιατί λειτουργεί στη λογική της σοσιαλιστικής Βουλγαρίας: Κρατισμός της πλάκας, ανταγωνιστικότητα της πλάκας, οικονομία της αγοράς για γέλια και κλάματα. Πάρτε για παράδειγμα το καρτέλ των «κλειστών επαγγελμάτων». Από τα μεγαλύτερα διακομματικά αίσχη όλων των εποχών.
Έχετε εσείς ποτέ ακούσει τίποτε από όλα αυτά; Εγώ όχι. Είδατε ποτέ μέτρα στην ουσία του προβλήματος; Εγώ όχι. Μόνο κάτι αρλούμπες ακούω από το ΠΑΣΟΚ τύπου «θα μειώσουμε τις δημόσιες δαπάνες» και τη γνωστή σαχλαμάρα που περιφέρει η Αριστερά.
Πιστεύετε ότι θα ακούσετε ποτέ κάτι για την ουσία του προβλήματος; Εγώ όχι. Για αυτό και μονίμως θα την πληρώνουμε εμείς. Οι «κλέφτες».
Ας χαλαρώσουμε τουλάχιστον και ας απολαύσουμε τις θλιμμένες Μαρίες Μαγδαληνές της ΝΔ που βγαίνουν στα κανάλια με δάκρυα στα μάτια για να μας πουν ότι τα μέτρα ήταν απαραίτητα.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Κάποτε είχα μπλοκάκι. Το έχω βέβαια κλείσει. Όμως το θεωρώ βέβαιο ότι θα με θυμηθούν με την περαίωση. Προσωπικά, αν το λάβω, θα το βάλω σε έναν φάκελο και θα το στείλω στη διεύθυνση του κ. Αλογοσκούφη με την ένδειξη RETURN TO SENDER.

Γέλασα πολύ

Να ναι καλά που με κάνουν και γελάω ορισμένοι. Να τους αναφέρω:

* Η λατρεμένη μου Λιάνα Κανέλλη. Σε πρωινή εκπομπή του Mega έκατσε σχεδόν μέχρι το τέλος. Παρήλασαν Ολυμπιονίκαι, γιατροί, δυστυχισμένοι, χαβαλέδες, περίεργοι κλπ κλπ και εκείνη είχε για όλα μια παθιασμένη άποψη. Μια παρατήρηση: προφανώς αγόρασαν καινούργιο σύστημα εξαερισμού στο κανάλι. Δεν εξηγώ αλλιώς το ότι δεν εμφανίστηκε ίχνος καπνού.
* Όσοι «προβληματίστηκαν» για τις κενές θέσεις σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Πείτε το καλύτερα προβληματισμό που θα μείνουν ξενοίκιαστες οι άθλιες γκαρσονιέρες των 400 ευρώ στο τελευταίο χωριό που ο Μαυρογιαλούρος προίκησε με ΤΕΙ Χειρομαντίας-Θα στα βρω όλα-Θαλασσοχειρουργικής. Και φυσικά τη βρήκαμε πάλι τη λύση: να καταργηθεί η βάση του 10. Ναι, αυτό ήταν το πρόβλημα. Μπράβο.
* Ένας του ΣΥΡΙΖΑ που τα έχωσε στη Ryanair μετά την αναγκαστική προσγείωση που έκανε αεροσκάφος της. Θυμήθηκε ο Αρσέν Λουπέν της Αριστεράς ότι η ιρλανδική low cost εταιρεία λύσσαξε να κλείσει την Ολυμπιακή (λες και δεν μπορούμε να την κλείσουμε και μόνοι μας). Σου λέει, τα βλέπετε οι άθλιοι; Φάγανε τον κόσμο να μας μαγαρίσουν το καμάρι των αιθέρων και δεν μπορούν να κάνουν ούτε μια προσγείωση. Ήθελα να ήξερα, πριν γράψουν ανακοίνωση εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, σκέφτονται καθόλου;
* Ο υπουργός Παιδείας που έβγαλε διευκρινιστική εγκύκλιο για τα (κακά) παιδιά που δεν θα παρακολουθούν το μάθημα Κατήχησης, εεε σόρρυ Θρησκευτικών, στα σχολεία. Σου λέει, θα κάνουν άλλο μάθημα εκείνη την ώρα. Πες το, βρε υπουργέ μου και εγώ νόμιζα ότι θα κάνουν εξάσκηση στην Πεντάλφα, στην Πρέφα και στο καμάκι της ξανθιάς που δουλεύει στην καντίνα του σχολείου.
Πιο πολύ βέβαια γέλασα με την αντίδραση των παπάδων. Αν κάποιος δεν ήξερε τι ακριβώς να γράψει στην Υπεύθυνη Δήλωση του παιδιού του για να μην παρακολουθεί το μάθημα, τώρα ξέρει.
* Οι υπεύθυνοι του Κτηματολογίου που έδωσαν παράταση. Καταρχήν να πω εδώ κάτι. Χαίρομαι για ένα πράγμα με το Κτηματολόγιο: που ο κάθε ένας από τους 235 δικαιούχους του τρίπατου στη Σουβάλα υποχρεούται να πληρώσει χαράτσι. Είναι η εκδίκηση του Κράτους στην αθάνατη ελληνική νοοτροπία, «δεν στο γράφω το ρημάδι γιατί θα με πετάξεις έξω. Εκεί θα σας βάλω όλα τα ρεμάλια με επικαρπία για να μην με παρατήσετε στα γεράματα». Πληρώνετε τώρα.
Λοιπόν, γελάω γιατί ο χαβαλές με την καταληκτική ημερομηνία θα γίνει με έναν μήνα καθυστέρηση.
Αν και το κόβω να πηγαίνει σε νέα παράταση. Πάμε στοίχημα ότι παραμονή Πρωτοχρονιάς θα μας βρει στο Σύνταγμα να πίνουμε σαμπάνιες με τον (λέμε τώρα) δήμαρχο και να συμπληρώνουμε αιτήσεις;

Chacarera

Επειδή ξέρω ότι η αγαπημένη μου Κατερίνα ακούει με φανατισμό τα τραγουδάκια που παίζουν εδώ μέσα και επειδή ετοιμάζεται -όπως εξομολογήθηκε- να τα βγάλει σε CD και επειδή (ολοκληρώνω, σωπάτε) δεν πρέπει από το CD να απουσιάζει ένα πολύ αγαπημένο είδος μουσικής, αφιερώνω αυτό το post στη λεγόμενη Chacarera (Τσακαρέρα).
Πρόκειται για ένα παραδοσιακό είδος μουσικής και χορού που γεννήθηκε στα βορειοδυτικά της Αργεντινής: Εκεί που μια πολύ διαφορετική Αργεντινή συναντά τη Βολιβία και την Παραγουάη. Όλη αυτή η περιοχή χορεύει και ακούει Chacareras. Με ένα βιολί, μια κιθάρα, ακορντεόν νομίζω και ένα πολύ περίεργο τύμπανο. Εγώ την ανακάλυψα στο τελευταίο μου ταξίδι εκεί. Κάτι είχα ακούσει, αλλά δεν το είχα δει ζωντανά.
Ακολουθούν δύο βίντεο με χορό και τραγούδι. Δεν ξέρω πόσο ενδιαφέρον θα το βρείτε, απλά το καταθέτω. Γιατί Αργεντινή δεν είναι μόνο tango.





Mario, gracias che, por haberlo descubierto juntos lo de la Chaca. Aquel dia q estuvimos en El Calafate junto con las gashegas 'shi shi shi, lo vimos ayer'.

Στην αυλή του παραδείσου

Κάθε τόσο μου τη βαράει και ασχολούμαι με θέματα για τα οποία δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Αυτό θα κάνω και τώρα: Το θέμα είναι το ποδόσφαιρο και το αντικείμενο του πόθου, ο Ντέμης.
Να ξεκαθαρίσω κάτι: Δεν έχω ιδέα τι μπάλα έπαιζε, καθότι δεν παρακολουθώ greek ποδόσφαιρο. Τον έμαθα μετά που ανέλαβε την ΑΕΚ. Το χάρηκα, γιατί και επικοινωνιακά να το έβλεπες, ήταν μια φρέσκια μούρη μέσα σε πράσινες και κόκκινες sagradas familias. Τον είδα λίγο σαν Don Quijote, που αποφάσιζε να είναι διαφορετικός (η Βανδή δεν μου έκανε για Dulcinea, αλλά ας το αφήσουμε αυτό).
Στην πορεία όμως άρχισε να με ενοχλεί. Κυλούσε σιγά σιγά στα γνωστά μονοπάτια της γκρίνιας, της μιζέριας, της κόντρας με τους οργανωμένους και το κατεστημένο της ομάδας του και της καταγγελίας. Μέχρι που σηκώθηκε και έφυγε. Και τώρα διαβάζω ότι θα πάει για ευρωβουλευτής. Προφανώς θα κάνει παρέα στον Μανώλη Μαυρομάτη. Προτείνω να κατέβει και ο Τάκης Γκώνιας, που είναι φίνο παιδί και κάνει και ωραία σχόλια. Θα αποκτήσει ενδιαφέρον η Ευρωβουλή.
Για να σοβαρευτούμε μιας και δεν το κατέχουμε το θέμα: Καλύτερα να μην έφευγε, αλλά η αλήθεια είναι σκληρή. Ένας Ντέμης δεν φέρνει την Ανοιξη. Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά εδώ δεν υπάρχει καν Ανοιξη για να την φέρει κάποιος. Οι ομάδες περιμένουν από το κράτος να σβήσει τα χρέη τους. Δηλαδή από τα λεφτουδάκια μου. Μετά φωνάζουν το Κράτος να τους φτιάξει γήπεδο. Δηλαδή πάλι από τα λεφτουδάκια μου. Έχουμε εφημερίδες που πουλάνε ελάχιστα φύλλα, χρηματοδοτούνται ένας θεός ξέρει από πού και υπάρχουν για να φανατίζουν τον κόσμο (ας είναι καλά και ορισμένοι δημοσιογράφοι). Βλέπετε εσείς Ανοιξη;
Μετά, έχεις φιλάθλους (τους ακούω στη δουλειά) που δεν κοιτάνε ΠΟΤΕ την ομάδα τους, αλλά νοιάζονται για το αν θα χάσει ο αντίπαλος. Σου λέει, η δικιά μου ας πάει και στο διάολο, αρκεί ο άλλος να μην προχωρήσει στο Champions. Καλό ε; Υπάρχει κάπου η Ανοιξη με τέτοια μυαλά και δεν την πήρα χαμπάρι εγώ; Και πόσα ακόμα δεν θα μπορούσα να πω.
Με τέτοια μυαλά, Ντέμη μου, καλύτερα στην Ευρωβουλή. Tώρα που το Δεσποινάκι κλείνει τον κύκλο του (κοινώς, περνάει στα αζήτητα) το Στρασβούργο είναι μια κάποια λύσις.
Στην περίπτωση του Don Quijote de la Mancha υπήρχαν τουλάχιστον ανεμόμυλοι. Αλλο αν εκείνος τους έβλεπε για γίγαντες. Εδώ δεν υπάρχουν ούτε ανεμόμυλοι ούτε γίγαντες. Μόνο περαστικοί. Και λαμόγια.
Πάλι καλά που οι Έλληνες παίκτες το είδαν έγκαιρα και κάνουν καριέρα στο εξωτερικό.

ΥΓ1 Οι κατέχοντες το θέμα, παρακαλούνται να καταθέσουν τη γνώμη τους, ώστε να μαθαίνουμε και εμείς οι μη κατέχοντες. Κόσμια και πολιτισμένα. Μην μου το κάνετε ελληνικό γήπεδο.
ΥΓ2 Το χειρότερο θέαμα όλων ήταν εκείνος ο «επαγγελματίας» που έσπευσε να εγκαταλείψει το πλοίο. Όπως κάνουν τα ποντίκια.

Πάει και αυτό

Ειλικρινά δεν πίστευα ότι θα έκανα τόσα Post για τους Ολυμπιακούς. Ας κλείσω αυτό το κεφάλαιο με αυτά που μου έμειναν:
* Το πάθος του Manu από τον πάγκο στο χάλκινο της Αργεντινής στο μπάσκετ. Όπως έγραψαν και οι εφημερίδες της πατρίδας μου, «χάλκινο σε μια χρυσή γενιά».
* Η αγκαλιά του Lionel Messi με τον Ροναλντίνιο. Δύο πιτσιρίκια έβαλαν τα γυαλιά στους χαζούς Αργεντινούς που πίσω από κάθε αναμέτρηση με τη Βραζιλία βλέπουν «πόλεμο».
* Το κλάμα της Ισιμπάγιεβα στην απονομή του χρυσού.
* Το ΜΕΤΡΟ των Ελλήνων αθλητών που κρέμασαν μετάλλιο στο στήθος και η προσπάθεια των υπόλοιπων παιδιών να διακριθούν. Ιδιαίτερα εκείνο το πιτσιρίκι στα 110 εμπόδια. Δουβαλίδης, αν θυμάμαι καλά.
* Το μεγαλείο των Ισπανών που ήθελαν να θρηνήσουν τα θύματα του αεροπορικού δυστυχήματος. Και δεν τους άφησε η ΔΟΕ.
* Μιλώντας για τη ΔΟΕ: Αν τα κινεζάκια έφτιαξαν τη Φωλιά του Πουλιού, αυτοί εκεί μπορούν να φτιάξουν τη Φωλιά της Διαφθοράς. Είναι αρκετός λόγος για να μην ξαναδείς ποτέ Ολυμπιακούς Αγώνες. Φαίνονται από τις φάτσες τους: Μόνο τα ταμπελάκια των χορηγών τους λείπουν. Σιχαμένοι.
* Τέλος, η παραδοχή ουσιαστικά των Βρετανών που θα κάνουν τους επόμενους Αγώνες ότι ο Μπέκαμ είναι ό,τι καλύτερο διαθέτουν. Προτείνω στην Τελετή Έναρξης να τον πετάξουν ημίγυμνο στη σκηνή: Δισεκατομμύρια ζευγάρια μάτια θα τον κοιτούν. Και μετά, η Ελισάβετ θα κηρύξει την έναρξη. Απλά (και οικονομικά) πράγματα.

i Gracias, amorosos!

Argentina repite en Pekín el título olímpico conseguido en Atenas hace cuatro años. La Selección terminó invicta y trajo la segunda medalla dorada de estos Juegos, tras el logro de Curuchet y Pérez en ciclismo.

Luego, sin Ginóbili, lesionado, el seleccionado de básquetbol volvió a mostrar su estirpe, venció a Lituania por 87 a 75 y se quedó con el tercer puesto en los Juegos Olímpicos.

Μόνο (ολυμπιακά) Πλην

Προσπάθησα να σκεφτώ κάτι θετικό, αλλά δεν το βρήκα. Μεταξύ μας, χάρηκα κιόλας...

Πλην στον Ζακ Ρογκ της ΔΟΕ, ο οποίος ενοχλήθηκε -λέει- για τους πανηγυρισμούς του Τζαμαϊκανού αθλητή που κέρδισε τα 100 και τα 200. Το γεγονός ότι σχεδόν περπάταγε και έκανε παγκόσμιο ρεκόρ δεν έβαλε σε υποψίες τον Βέλγο ιστιοπλόο Ζακ Ρογκ; Προφανώς κάνει πρόβα το «ευχαριστούμε Πεκίνο, ευχαριστούμε Κίνα» στα κινεζικά για την Τελετή Λήξης. Και δεν έχει χρόνο. Δεκτόν. Θα μου πεις, το Βέλγιο έναν ντετέκτιβ έβγαλε, τον Ηρακλή Πουαρώ. Και αυτός ακόμα ήταν δημιούργημα της φαντασίας.
Πλην στην εμπάθεια της ΔΟΕ απέναντι στην Κατερίνα Θάνου. Τιμωρήθηκε και δικαίως. Εξέτισε την ποινή της, όπως άλλοι αθλητές. Και θέλησε να επιστρέψει. Γιατί δεν είχε το δικαίωμα; Ας έβγαινε και τελευταία.
Πλην και στην ελληνική πλευρά που δέχθηκε όλο αυτό με την Θάνου, προκειμένου να στεναχωρήσει τον κ.Ρογκ και τους αθανάτους. Ξέχασαν που κάποτε έκαναν ουρά να βγουν φωτογραφία με το Κατερινάκι.
Πλην στο absolut copy-paste που έκαναν οι Κινέζοι στα χρώματα και την αισθητική της «Αθήνας 2004». Μέχρι και οι στολές των εθελοντών έμοιαζαν σκανδαλωδώς. Τόση πρωτοτυπία;

Ενημερώνω, πάντως, ότι στην Τελετή Λήξης, στη διάρκεια της οποίας θα παραλάβουν οι Βρετανοί την Ολυμπιακή Σημαία για το 2012, θα δώσει το παρών ο Ντέιβιντ. Μην με ρωτήσετε τώρα ποιος Ντέιβιντ.

Τέλος, μια απορία: Ο Παλαιοκώστας όταν απήγαγε τον Μυλωνά, είχε συνειδητοποιήσει ότι έμπλεκε με τη κυρία Νέλλυ; Επίσης, εσείς εδώ οι υπόλοιποι οι Νότιοι ξέρατε ότι η Σουρωτή ήτο προάστιον της Θεσσαλονίκης; Εγώ για νερό την είχα.

Χωρίς λόγια - Sin palabras

Δεν πρόκειται να αρχίσω την μπασκετική κλάψα. Την έχουν αναλάβει άλλοι καλύτεροι από μένα...
Τι να κάνουμε, αγαπημένοι μου; Η τύχη κόβει βόλτες. Και αυτή τη φορά προτίμησε τη δροσιά της Αργεντινής από τον καύσωνα της Ελλάδας...
Η καζούρα που έφαγα από συναδέλφους και φίλους, δεν λέγεται. Πάλι καλά που γλίτωσε η τσάντα μου με εκείνο το μεγαλόπρεπο Argentina 78… Ήθελαν να μου την σκίσουν.
Για να μην λέω άλλα, θα σας μεταφέρω λίγα από αυτά που έγραψε η μεγάλη αργεντίνικη αθλητική εφημερίδα Ole:
«Με την καρδιά, όπως δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Με τη μαγεία του Γινόμπιλι, την απόλυτα πολύτιμη προσφορά του Ντελφίνο και τη μαχητικότητα που μεταδίδει αυτός ο πραγματικός λέοντας που ακούει στο όνομα Νοσιόνι, η εθνική έγραψε και πάλι ιστορία και άφησε πίσω ένα μεγάλο όνομα, την Ελλάδα, την παγκόσμια φιναλίστ του 2006, με σκορ 80-78.
» Πέρασε στους ημιτελικούς των Ολυμπιακών και συνεχίζει να ονειρεύεται ότι θα επαναλάβει τον άθλο της Αθήνας 2004, αποκλείοντας την τρομερή Ντριμ Τιμ.
» Όπως ήταν αναμενόμενο, το παιχνίδι κρίθηκε στον πόντο. Η Ελλάδα στηρίχθηκε στους περιφερειακούς της και στα μπασίματα του Σπανούλη, που δεν μπορούσε με τίποτα να ελέγξει η αργεντίνικη άμυνα. Ο Τσαρτσαρής έκανε μεγάλο παιχνίδι, όπως και ο Φώτσης, ο οποίος όμως υπέφερε όταν ήρθε η ώρα να μαρκάρει τον Σκόλα.
» Θα ήταν άδικο να έμπαινε εκείνο το τρίποντο του Σπανούλη και η Ελλάδα να έπαιρνε έτσι το παιχνίδι. Πολύ άδικο για μια ομάδα που γεννά περηφάνεια κάθε φορά που βγαίνει στο γήπεδο. Η μοίρα φέρνει πάλι την Αργεντινή να διεκδικεί τη διάκριση απέναντι στις ΗΠΑ. Δεν θα είναι εύκολο, όπως δεν ήταν το 2004. Όμως το να ονειρεύεσαι δεν κοστίζει τίποτα, ιδιαίτερα όταν αυτοί που ονειρεύονται είναι αληθινοί μαχητές.»

ΥΓ1 Μήπως αν είχε φωνάξει ο άλλος το «βάλτο αγόρι μου», να κερδίζαμε; Κρίμα μόνο που δεν έχουν οι περισσότεροι την ευκαιρία να ακούσουν την αργεντίνικη μετάδοση ενός αγώνα: Και εκεί ακούς υπερβολές, αλλά δεν ακούς τις μαλ@@@@ που λένε οι δικοί μας ΣΤΟΚΟΙ. Ξέρετε, αυτά τα εξυπνακίστικα.
ΥΓ2 Τώρα δηλαδή εσείς θα είστε με την Ντριμ Τιμ;

Με το φτωχό μου το μυαλό

Προσπαθώντας να σφυρίζω όσο πιο αδιάφορα γίνεται εν όψει του αγώνα μπάσκετ Αργεντινής εεεε σόρρυ Ελλάδας-Αργεντινής, ας πιάσουμε ένα θέμα «ψυγείου», που είναι και στην επικαιρότητα τώρα: Ντόπινγκ. Τα έγραψαν βέβαια ωραιότατα ο DrSeeng και ο Αχαλίνωτος και δεν έχω και πολλά να πω: Απλά, να περάσει η ώρα και να γλιτώσω το μπασκετικό βρισίδι.

Το φτωχό μου το μυαλό το βλέπει ως εξής. Πριν από αρκετά χρόνια η Ψωροκώσταινα σκέφτηκε: καλύτεροι είναι οι άλλοι που παίρνουν μετάλλια; Τι παραπάνω είχε εκείνη η αθλιότητα που άκουγε στο όνομα «Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας» ή η άλλη η ΕΣΣΔ ή η Κίνα και οι ΗΠΑ; Να πάρουμε και εμείς.

Και πώς θα τα πάρουμε; Χρειαζόμαστε αθλητές: υπάρχουν και στην πορεία βρέθηκαν και άλλοι πρόθυμοι (μεταξύ αυτών και οι αποκαλούμενοι ομογενείς). Χρειαζόμαστε προπονητές: Να φαν και οι κότες. Στην Ελλάδα, έχουμε πληθώρα προπονητών, προέδρων, παραγόντων και υποψηφίων. Χρειαζόμαστε φαρμακάκια. Θα τα βρούμε και αυτά. Με τρόπο, όμως, μην μας κάνουν και τσακωτούς. Χρειαζόμαστε λεφτουδάκια. Να από κοντά και οι χορηγοί (σε πολλές περιπτώσεις οι Έλληνες ηλίθιοι φορολογούμενοι μέσω κρατικών επιχειρήσεων που παριστάνουν τις ιδιωτικές και χορηγούν αφειδώς).

Να από κοντά και τα προνόμια: γέμισε ο τόπος ανθυπολοχαγούς και λιμενικούς. Να από κοντά και αρκετοί δημοσιογράφοι να γράφουν για τα «χρυσά παιδιά», τους «άτλαντες», τους «ήρωες», τους «παίδαρους» κλπ κλπ. Σχετικά με τους δημοσιογράφους απλά θυμίζω το υφάκι των ΣΤΟΚΩΝ της ΕΡΤ εκείνο το αλήστου μνήμης βράδυ του «ατυχήματος» των Κεντέρη-Θάνου με τη μηχανή, που έβγαιναν και καλά να υπερασπιστούν τα παιδιά και να σκυλοβρίσουν τους κακούς που τους έψαχναν. Φαντάζομαι εκεί στο Ραδιομέγαρο θα υπάρχουν τα σχετικά βίντεο. Αν δε τα κατάπιαν από τη ντροπή τους.

Έτσι λοιπόν στήθηκε το κόλπο. Αν το καλοσκεφτούμε, δεν κάναμε και κάτι εξωφρενικό: Απλά αντιγράψαμε τους άλλους. Έτσι είναι σήμερα ο αθλητισμός. Το Δόγμα άλλωστε είναι γνωστό: «Ντοπέ είσαι, αν σε πιάσουν. Αν δεν σε πιάσουν, δεν είσαι». Και φυσικά να μην ξεχάσω: από το κάδρο δεν θα μπορούσαν να λείπουν και οι πολιτικοί. Τα γνωστά ανθρωπάκια.

Το θέμα είναι ότι στη μάχη των αναβολικών με τον καθαρό αθλητισμό το πράγμα θυμίζει το παιχνίδι του χάκερ με τον διαχειριστή του συστήματος: η γάτα κυνηγά το ποντίκι. Ας αποφασίσει ο καθένας ποιος είναι η γάτα και ποιος το ποντίκι. Ποιος έχει τη φάκα και ποιος το τυράκι. Ο ένας παλεύει να σε πιάσει και ο άλλος παλεύει να ξεφύγει. Και σε πολλές περιπτώσεις ξεφεύγει. Σε άλλες, όχι. Η Μάριον Τζόουνς, ας πούμε, πήγε φυλακή. Χειρότερο και από φυλακή, έγινε ρόμπα σε μια χώρα που η αποτυχία θεωρείται κάτι σαν λέπρα.

Εδώ στην Ψωροκώσταινα, όταν έγινε η στραβή, ακολουθήσαμε την αθάνατη και αλάνθαστη μέθοδο: παριστάνουμε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, κρυβόμαστε πίσω από το δαχτυλάκι μας, ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους και φυσικά φυσικότατα κατηγορούμε τους κακούς που μας έβαλαν στο μάτι. Και μετά τραβάμε και μια αναγγελία λήψης αυστηρότατων μέτρων «γιατί η Πολιτεία είναι αποφασισμένη» και πάμε για ύπνο. Αντε να «παρέμβει ο εισαγγελέας» ή να «διαταχθεί ΕΔΕ». Μετά νάνι.

Με το φτωχό μου το μυαλό δεν ξέρω ειλικρινά πόσο είναι το μερίδιο ευθύνης ενός αθλητή. Φτωχόπαιδα βλέπουν τη λάμψη και θαμπώνονται. Κάνουν ό,τι τους πει ο προπονητής. Είναι γνωστό άλλωστε ότι για τον αθλητή ο προπονητής είναι ο ΘΕΟΣ ο ίδιος. Κάποιοι βέβαια δεν θαμπώνονται και τα παρατάνε. Δεν θέλουν από τα 16 τους να χαπακώνονται. Κάποιοι άλλοι το παλεύουν έτσι κι αλλιώς. Έχω την εντύπωση ότι τα παλικάρια στην κωπηλασία αυτό έκαναν: το πάλεψαν έτσι κι αλλιώς.

Για να μην σας κουράσω άλλο, το φτωχό μου το μυαλό λέει ότι το ψάρι ακόμα και αν είναι ντοπέ βρωμάει από το κεφάλι. Όλα τα άλλα είναι για να περνάει η ώρα και να κουνάει το κεφάλι του ο Καψής στα παράθυρα του MEGA (το κάνει καλά νομίζω).

Και με τούτα και με κείνα, ξεχάστηκα λίγο. Έχω και το μπάσκετ, αλλά έχω και το ποδόσφαιρο. Αν ρωτήσετε έναν συμπατριώτη μου τι προτιμά, νίκη στο ποδόσφαιρο με Βραζιλία ή στο μπάσκετ με Ελλάδα, θα σας πει Βραζιλία. Kαι αυτή τη στιγμή πανηγυρίζει την τριάρα... ARGENTINA, CARAJO!! LIONELITO, SOS LO MAS!!!

Ολυμπιακά Συν και Πλην

Και να λοιπόν που πήραμε μετάλλια στους Ολυμπιακούς made in China.

Συν στα παλικάρια που πήραν το ασημένιο στην κωπηλασία. Σεμνά παιδιά σε ένα άθλημα που δυστυχώς περνάει στα αζήτητα. Χάθηκε ο κόσμος ένας χορηγός και εκεί; Ακόμα πιο μεγάλο συν στη μητέρα του ενός, που είδε τον τελικό από το περίπτερο που δουλεύει. Δεκαπενταύγουστο και με καύσωνα.

Συν και στα κορίτσια της ιστιοπλοΐας που πήραν μετάλλιο με 58 μποφόρ και τον τυφώνα 'Εριφύλλη' επάνω τους.

Συν και στην Πηγή Δεβετζή. Χωρίς περισσότερα λόγια.

Πλην στον absolut ΣΤΟΚΟ της ΕΡΤ, που στη μετάδοση του τελικού της Δεβετζή πανηγύριζε το «απίστευτο άλμα» που ήταν άκυρο. Ακόμα και η θεία μου η Αμερσούδα στο Μπουένος Αϊρες είχε δει ότι το άλμα ήταν ΤΟΥ ΚΕΡΑΤΑ ΑΚΥΡΟ. Μόνο ο ΣΤΟΚΟΣ δεν το είδε, που είναι και η δουλειά του. Και πανηγύριζε. Που δεν είναι ακριβώς αυτή η δουλειά του.

Πλην στον ακόμα πιο absolut ΣΤΟΚΟ της ΕΡΤ, που άφηνε υπονοούμενα για την «άγνωστη αθλήτρια» από το Καμερούν που πήρε το χρυσό στο άθλημα της Δεβετζή. Ενώ όταν οι άλλοι λένε τα ίδια για τους δικούς μας αθλητές, τους βρίζουμε.

Πλην σε κάποιον ταλαίπωρο από τον Συνασπισμό (ναι, το κόμμα) που έβγαλε ανακοίνωση-διαμαρτυρία επειδή στην απονομή της ιστιοπλοΐας το μετάλλιο το έδωσε ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος. Καταρχήν, καλό θα ήταν να ξέρει (ο ταλαίπωρος) ότι ο κυρ βασιλιάς ήτο Ολυμπιονίκης για την Ελλάδα και νυν μέλος της ΔΟΕ. Αρα έχει κάθε δικαίωμα να κάνει απονομή. Ακόμα και αν δεν μας αρέσει. Επιπλέον, αν κάποιος ασχολείται σοβαρά με αυτόν τον τέως σε σημείο να βγάλει και ανακοίνωση με τη σφραγίδα κόμματος, καλό θα ήταν να πάει να το κοιτάξει σε έναν ειδικό. Δεν είναι ντροπή.

Τέλος, μια απορία: Αυτός ο αθλητής από τη Βόρειο Κορέα που βρέθηκε ντοπέ στη ΣΚΟΠΟΒΟΛΗ, για ποιο λόγο πήρε αναβολικά; Κατάλαβε κανείς;

Kαι μια προσθήκη: ΠΛΗΝ σε όλους όσοι για μια ακόμα φορά πέφτουν από τα σύννεφα για τις υποθέσεις ντόπινγκ. Όλοι λυπούνται και δηλώνουν έκπληκτοι: Πολιτεία, προπονητές, υπουργοί, αθλητές, προπονητές, παράγοντες και ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ. Ε, αφού λυπούστε, τι να σας πω; Μόνο που το δαχτυλάκι πίσω από το οποίο κρύβεστε είναι τόσο δα και η ελεφαντένια μούρη σας δεν καλύπτεται με τίποτα. ΦΤΟΥ ΣΑΣ!

Διάβασα κιόλας

Στις διακοπές της Νάξου, έκτος από το να τρώω, να οδηγώ, να κολυμπώ και να βγάζω φωτογραφίες, δέησα να διαβάσω και κανά βιβλίο. Πέντε για την ακρίβεια.
1. Ένα πολιτικό για την Αργεντινή, εντελώς αδιάφορο, επομένως να μην πρήζω κανέναν. Για την ιστορία λέγεται: Isabel Perόn, intimidades de un gobierno του Julio González.
2. Los girasoles ciegos του Alberto Méndez. Αληθινές ιστορίες από την εποχή μετά τον Ισπανικό Εμφύλιο. Όπως λέει και ο συγγραφέας, «ιστορίες που διηγήθηκαν χαμηλόφωνα άνθρωποι, που δεν ήθελαν να πουν παραμύθια, αλλά να μιλήσουν για τους φίλους τους, για τους εξαφανισμένους συγγενείς τους, για ανεπανόρθωτες απουσίες. Ιστορίες σε εποχές σιωπής, όταν προκαλούσε φόβο να ξέρει κάποιος ότι γνωρίζεις...».
3. Έπεσε στα χέρια μου μάλλον τυχαία το βιβλίο του Κώστα Ουράνη, Ισπανία (εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας). Η ιστορία της χώρας και οι εντυπώσεις ενός ανθρώπου που βρέθηκε εκεί στα περίεργα χρόνια της Δεύτερης Δημοκρατίας (1931-1936). Ευχάριστη έκπληξη.
4. Ανακάλυψα τον Αλεσάντρο Μπαρίκο μέσα από το Χωρίς Αίμα (εκδ. Πατάκη). Σύντομο, με ένα περίεργο μπλακ χιούμορ, δυνατές εικόνες, αλλά ακόμα δεν είμαι σίγουρος ότι μου άρεσε. Ίσως και να έφταιγε η πολλή άμμος που με χτύπαγε στην πλάτη. Μάλλον πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο με το Μετάξι. Έτσι μου είπαν.
5. Τελευταίο και... πιο καταπληκτικό: Χαρούκι Μουρακάμι, Σπούτνικ Αγαπημένη (εκδ. Ωκεανίδα). Το διάβασα μονορούφι με έναν φραπέ στο χέρι. Νομίζω ότι θα γινόταν ωραιότατο θρίλερ. Το τέλος λίγο με απογοήτευσε πάντως.

I don't want to believe

Χθες έκανα το μοιραίο λάθος να πάω να δω την ταινία X-files. I want to believe. Ο τίτλος τα λέει όλα: Ι (don't) want to believe ότι όντως έκανα τέτοιο λάθος. Πήγα, τιμής ένεκεν, που λένε. Να θυμηθώ κάτι από τα νιάτα μου, τότε που στηνόμασταν στην TV να δούμε τα x-files.
Και τι είδα; Μια αδιάφορη, υποτονική, b-movie αστυνομική ταινία γυρισμένη στη Virginia, όπου το χιόνι πήγαινε σύννεφο. Με κάτι ήρωες κουρασμένους και γερασμένους. Που τους είχαν βγει κάτι μισο-υπαρξιακά, προσωπικά και επαγγελματικά επιπέδου Τένιας Μακρή και Αννας Δρούζα(ς) μαζί με παπά Τσάκαλο. Δηλαδή, έλεος.
Ελπίζω μετά από αυτή την πατάτα, ο δημιουργός Chris Carter, να ρίξει την ταφόπλακα και να πάει σεμνά και ταπεινά στο παρακείμενο καφενείο για τον καφέ και τα παξιμαδάκια.
Αντε, καλά να είμαστε να τον θυμόμαστε. Και στα 40 μην με υπολογίζετε. Θα λείπω διακοπές.

Τελετή made in China

Κάπου είδα ένα γκάλοπ σχετικά με την Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Το ερώτημα είχε τεθεί και σε σχέση με την Τελετή του 2004, οπότε οι περισσότεροι απάντησαν ότι η δική μας ήταν καλύτερη. Έκατσα λοιπόν και είδα λίγο την κινέζικη. Όσο άντεξα δηλαδή.
Ασχετα από το αν μου άρεσε, η σύγκριση είναι χωρίς νόημα. Και τη φίλη μου την Ισπανίδα να ρώταγες θα σου έλεγε ότι πιο ωραία ήταν της Βαρκελώνης. Και την Παπαρήγα αν ρώταγες θα σου έλεγε ότι το 1980 στο Στάδιο Λένιν της Μόσχας κλαίγανε από συγκίνηση. Τότε που κοντέψαμε να ξεχάσουμε ότι το σήμα των Ολυμπιακών είναι οι κύκλοι και όχι το σφυροδρέπανο.
Τέλος πάντων. Κακή δεν την λες του Πεκίνου και ας βγήκε ο πάσα ένας να πει. Με κούρασε λίγο η κομμουνιστική πειθαρχία, αλλά εντάξει. Και τους άλλους θα τους είχαν κουράσει οι Κούροι, οι Καρυάτιδες και τα botox της Πρέζιντεντ οφ δι οργκανάιζινγ κομίτι, Τζιάνα Ντασκαλάκι Αντζελόπουλος.
Λάτρεψα όμως ορισμένα πράγματα: τη μαγκιά των Κινέζων να βάλουν τις χώρες βάσει του δικού τους «αλφάβητου». Έχανε η μάνα το παιδί. Εκεί που έβλεπες την Ούρσουλα από τη Γερμανία, σου έρχοταν στη μούρη το ιρανικό τσαντόρ και στο καπάκι μια ξυπόλητη από το Κιριμπάτι και ένας νταβραντισμένος με κοντή φουστίτσα από τα Φίτζι.
Καταγγέλλω βέβαια το γεγονός ότι η Αργεντινή είναι λίγο χαμηλά στα κινέζικα και κόντεψε να ξημερώσει μέχρι να σκάσει μύτη το παλικάρι μας ο Μanu.
Λάτρεψα ακόμα τη μισή Κεντρική Επιτροπή του ΚΚ Κίνας που χειροκρότησε τους αθλητές: Μπριγιαντίνη στο μαλλί, ίδιο κορακί χρώμα, κοινός χαιρετισμός και ανέκφραστο πρόσωπο. Και αίφνης στο πλάνο μια γριά τουλάχιστον 150 χρόνων να χαιρετά. Αγνωστο τι. Γενικά κούναγε ένα χέρι. Αν η κυρία δεν ήταν η μαμά του Μάο, σίγουρα ήταν η γιαγιά του που γλίτωσε τις σφαγές στην Πολιτιστική Επανάσταση. Μπράβο της. Εύχομαι να την πάρουν και στο Λονδίνο το 2012.
Λάτρεψα βέβαια και τους αθάνατους εκφωνητές μας. Καλά το 2004 ήταν ο Διακογιάννης, που κάθε τόσο τον έπαιρνε ο Μορφέας γλυκά στην αγκαλιά και μπέρδευε την Τόνγκα με το Τόνγκο και τη Χατσεψούτ με το Ναβουχοδονόσωρα. Τώρα όμως ξεπέρασαν κάθε όριο. Θυμήθηκα τα νιάτα μου: Να μας πει ο Τοτός ποια είναι τα βασικά γεωργικά προϊόντα της Ακτής του Ελεφαντόδοντος. Τι με νοιάζει εμένα, κυρά μου, τι έκταση έχουν οι Παρθένες Νήσοι; Επίσης, ξέρατε ότι στην Ανδόρα έκαναν επανάσταση, έσκισαν τα ευρώ και έφεραν πάλι πίσω τις πεσέτες και τα γαλλικά τα φράγκα; Μα τι διάολο; Την εγκυκλοπαίδεια του Χάρη Πάτση είχαν ανοίξει;
Λάτρεψα και το γνωστό κατιναριό με το πλάνο του Κωνσταντίνου. Ο γνωστός ελληνικός μικρόκοσμος σε όλο του το μεγαλείο. Βρε αγάπες μου, ξεχνάτε ποιος είναι πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής; Ο σύζυγος της Μαρή Κωνσταντακάτου, ο οποίος είναι και πρόεδρος του Βασιλικού Ιδρύματος Τηλεοράσεως του Αντένος. O έρωτας δεν κρύβεται.
Και σιγά τα λάχανα δηλαδή. Και η Ντόρα αν είχε δώσει κάτι παραπάνω, θα την έδειχνε.
Επιπλέον ας το δούμε αλλιώς: ο Κωνσταντίνος έχει μάθει στη ζωή του δύο δουλειές: να χαμογελά και να πηγαίνει σε δεξιώσεις. Ο ιδανικός για κάθε σκηνοθέτη. Γράφει στο πλάνο, σε βάζει στο νόημα, συμμετέχεις μαζί του στη χαρά (μόνο στη χαρά, γιατί στον μπουφέ εσύ είσαι απών). Θυμάστε τον πρωθυπουργό μας στην Τελετή του 2004, ο οποίος ήταν ΜΟΝΙΜΩΣ μουτρωμένος; Θα το προτιμούσαμε αυτό το πλάνο;
Τέλος πάντων, ας πάρουν κανά δύο τόνους τσιμέντο να πάνε να σφραγίσουν τον τάφο της Φρειδερίκης στο Τατόι, γιατί από εκεί ξεκινάει το κακό. Αλλη λύση δεν βλέπω.
Επίσης, το άλλο που δεν βλέπω είναι να παίρνουμε μετάλλια.
Ελπίζω ΚΑΙ στην Αργεντινή, παρόλο που και εκεί τα πράγματα δεν πάνε πολύ καλά.
Πάντως, για Τελετή Λήξης ούτε συζήτηση. Είναι χαμένοι από χέρι οι Κινέζοι. Αμα, μανίτσα μου, το πρόγραμμα δεν έχει Ρουβά και Μαρινέλλα (για τη λαϊκή ώρα), κλείστο καλύτερα. Τράβα να κάνεις καμιά εκτέλεση αντιφρονούντα. Τό΄χεις.

* Στη φωτό η Πρόεδρος της Αργεντινής (δεν θέλω σχόλια για την εμφάνιση. Ήταν μια άτυχη στιγμή) παραδίδει την albiceleste στον Manu μας. Και μην με ρωτήσετε ποια είναι η Πρόεδρος, γιατί θα τσακωθούμε καλοκαιριάτικα.

Πού είχαμε μείνει;

Ευχαριστώ όλα τα παιδάκια για τα μηνύματα. Γυρίσαμε από τη Νάξο. Τη βασίλισσα της πατάτας (δεν με αφορά) και της τομάτας (με αφορά). Τις τομάτες τις τσάκισα. Αλλά και η Νάξος με τις αποστάσεις της με τσάκισε. Πάλι καλά που δεν έχω νεύρα με το οδήγημα. Μέναμε και στο βόρειο κομμάτι, οπότε γράφαμε κάθε μέρα χιλιόμετρα. Ωραία, όμως, εκεί που μέναμε. Απόλυτη ησυχία... Τέτοια χαλάρωση που τις τελευταίες μέρες βαριόμουν να ανοίξω το στόμα μου. Ούτε μεταξύ μας δεν μιλούσαμε. Το μέρος το είχε μια κυρία, πολύ ντάνα. Τύπου «σαν εδώ δεν θα βρείτε ούτε στα Πουκέ». Εντάξει, χαλάμε χατήρι, μανίτσα μου; Σάμπως πήγαμε και ποτέ στα Πουκέ; Όλο στο Αιγαίο αλητεύουμε και μετά πάμε και καμιά Αργεντινή για να το παίξουμε πολιτισμένοι.
Πού είχαμε μείνει; Νάξος λοιπόν. Ωραία η ενδοχώρα. Τα χωριά εκεί ψηλά, τον Απέρανθο και το Φιλώτι, πολύ τα αγάπησα. Στον Απέρανθο σκεφτόμουν τον Γλέζο και χαμογελούσα. Μου άρεσαν και οι Εγγαρές. Κάμπος και στο βάθος το χωριό. Βιβλικό τοπίο. Και μια ταβέρνα σκάνδαλο: μόνο το τραπεζομάντηλο δεν φάγαμε. Για αυτό και το βγάλαμε φωτογραφία.

Παραλίες, ΟΚ, δεν έκοψα και τις φλέβες μου. Τα νερά όμως MAΓEIA. Αυτό μετρά για μένα. Δεν με λένε τυχαία «πλιτς».

Λάτρεψα την γριά-αυτοκράτειρα σε μια γωνιά της Πλάκας. Καμιά 30αριά ομπρέλες και ξαπλώστρες, η καλοκαιρινή της επιχείρηση. Και το μάτι ραντάρ. Με το που πλησίαζες σε έπιανε το σκάνερ. Ερχόταν, σου ξεσκόνιζε την ξαπλώστρα και σου πέταγε την απόδειξη για τα 9 έουρος. Και δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί της. Και εκεί κατά το απογευματάκι έβγαζε την πουκαμίσα και έμενε με το μαγιό. Miss Νaxos κάποτε. Δεν λέω χρονολογία, θα με πείτε κακό και δεν το θέλω.

Μετά έσκαγε μύτη η Κινέζα για μασάζ. Μια μέρα τσίμπησε μια Αγγλίδα από πίσω μου (προφανώς την είχαν πιάσει τα κουβαρνταλίκια, γιατί Αγγλίδα να ξοδέψει λεφτά, σπάνιο). Την βάζει κάτω η επιστήμων από την Κίνα και την πέθανε στο μασαζόξυλο. Αδύνατον να διαβάσω το βιβλίο μου με τη φασαρία της. Η σφαλιάρα πάνω στη λευκή σάρκα πήγαινε σύννεφο. Και η πλάτη μωβ από το ξύλο. Και στο τέλος η Αγγλίδα στην απόλυτη νιρβάνα...

Χώρα Νάξου, όμορφη. Το εσωτερικό με το κάστρο ειδικά. Το μπροστινό κομμάτι, λίγο πασαρέλα και νυφοπάζαρο, που λίγο θύμιζε Κυκλάδες. Έτσι κι αλλιώς, η πασαρέλα δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου.

Ο κόσμος, ανάμεικτος. Λογικό βέβαια, λόγω μεγέθους. Καλό και κακό μαζί, ειδικά αν τα παιδάκια δεν είναι το φόρτε σου. Μιλάμε για τα εγχώρια παιδάκια φυσικά, όπου η φασαρία είναι ενσωματωμένη στο DNA.

Οι ντόπιοι έχουν ένα βλέμμα κάπως. Καλοί όμως. Με το οδήγημα, ένσταση, αλλά εντάξει. Δεν πήγα εγώ ο ξυνός ο Αθηναίος δέκα μέρες να τους μάθω να οδηγούν. Αν μου αρέσει. Αν δεν μου αρέσει, υπάρχει και η Κηφισίας.

Το προξενιό; Κάτι κινήθηκε, αλλά έχω τη φρικτή υποψία ότι και οι λιβελλούλες πιο γρήγορα τα βρίσκουν μεταξύ τους. Ας τα βρούνε στη Νέα Υόρκη. Κάναμε βέβαια πλάνα και για του χρόνου, αλλά παιδιά σας παρακαλώ, βρείτε κανά μικρό νησί, πιάστηκε ο κώλος μου στο τιμόνι.

Κορυφαίες στιγμές: Η Ρομίλντα να μπαίνει στο λιμάνι της Νάξου. Κατερίνα μου, σε θυμήθηκα. Και η φθινοπωρινή μυρωδιά βροχής στο πλοίο της επιστροφής. Νόμιζες ότι μαζί με τις διακοπές, τελείωσε και το καλοκαίρι. Νόμιζες...

Δείτε και καμιά φωτό εδώ αν θέτε. Στιγμές κυρίως. Θα ακολουθήσουν κι άλλες.

Είναι όλα τα παιδάκια καλά;

Έμεινε κανείς;

Τώρα και να γράψω, τι νόημα έχει; Την έχουν κάνει όλοι με ελαφρά. Μόνο ο P@n0s είναι εδώ καθότι έχει να υπηρετήσει τη Μητέρα Πατρίδα και ο spy. Φυλάνε Θερμοπύλες, που έλεγε και ο ποιητής. Ο πρώτος καλά θα κάνει να τις φυλάει ως απλός στρατιώτης, ο δεύτερος ας αναλάβει το ρόλο του Λεονάιντας και ας ξεκινήσει την εξάσκηση στην εξής φράση: Χέρχες, έστο ες Εσπάρτα. (Jerjes, esto es Esparta).
Εγώ πετάγομαι σε μια δουλίτσα μέχρι τη Νάξο και θα επανέλθω. Η παρέα είναι ένα μείγμα Ελλήνων (για σωστή οργάνωση, όσο και αν ακούγεται περίεργο), Αργεντινών (εγώ, ο ξυνός που θα γκρινιάζω), Ισπανών (για καλές φωτό) και Αμερικανών (για καλό iPOD).
Ο σκοπός του ταξιδίου είναι κυρίως «πλέζουρ», αλλά και η ολοκλήρωσις του προξενιού του αίσχους που ξεκίνησε πέρυσι στην Αστυπάλαια. Αν δεν προχωρήσει και φέτος, μανίτσες μου, κόφτε το λαιμό σας. Αυτή τη δουλειά θα κάνουμε; Μεγάλα παιδιά είστε.
Aντε και καλή μας αντάμωση.
ΥΓ Και αφού κανείς δεν μας διαβάζει, ας το πω: Θα μου λείψετε ρε γαμώτο.

Συν και πλην

Λίγο πριν τις διακοπές και είπα να μην ξεχάσω τα Συν και Πλην. Σε κανέναν δεν θα λείψουν, το ξέρω...

Συν στο υπουργείο Παιδείας που αποφάσισε να απλοποιήσει τις διαδικασίες απαλλαγής των μαθητών από το μάθημα των Θρησκευτικών. Δύσκολη απόφαση σε μια χώρα όπου πας μη Έλλην χριστιανός ορθόδοξος, βάρβαρος. Το γνωρίζω πολύ πολύ καλά.
Συν στον Αλέξη Τσίπρα. Ακουσα μια συνέντευξή του και για πρώτη φορά υπήρχαν προτάσεις και όχι καταγγελίες. Το καλό το λέω και αναμένω συνέχεια. Αντίθετα, ο κυρ Αλέκος ο Αλαβάνος συνεχίζει τις μπούρδες. Κρίμα τέτοια κατάντια.
Συν στις δηλώσεις «πόθεν έσχες» των πολιτικών, γιατί αποτελούν τον καθρέφτη της Ελλάδας: Βλέπουμε το δένδρο και χάνουμε το δάσος. Μαζεύεις υλικό για κουτσομπολιό (είναι κρίμα που δεν έχει ασχοληθεί ποτέ με το θέμα η Λαμπίρη) και δεν μαθαίνεις τίποτα για την ουσία του πράγματος. Και κανείς δεν ντρέπεται για τίποτα. Ούτε καν οι ενδιαφερόμενοι, ώστε να μην εκτίθενται. Φαντάζομαι τι λεφτά έχουν να πληρώσουν για να τα δηλώσουν στο Κτηματολόγιο. Ούτε στον χειρότερο εχθρό μου...
Συν στον πατέρα του φουκαρά του Αυστραλού τουρίστα που γνώρισε από κοντά το παρακράτος των μπράβων στο Δεσποτάτο της Μυκόνου. Αξιοπρεπής πατέρας. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι οι δολοφόνοι θα μείνουν ατιμώρητοι.

Τεράστιο Πλην στους λεγόμενους «αντάρτες» της κυβέρνησης. Γιατί και η γραφικότητα έχει τα όριά της. Σκύλος που γαβγίζει, δεν δαγκώνει. Απλά κρατά στο κλουβί τους «δυσαρεστημένους». Ας ασχοληθούν μαζί τους οι ψυχίατροι και οι συγγραφείς επιθεωρήσεων Γ' Κατηγορίας.
Aκόμα πιο τεράστιο πλην σε όλους τους χασάπηδες των λαών: θλιβερά ανθρωπάκια που αφού σφάξουν στο όνομα κάποιου μεγαλείου ή ενός θεού, μετά κρύβονται σαν τα ποντίκια σε καταφύγια ή μεταμφιέζονται. Μέχρι να τους πιάσουν ή να αυτοκτονήσουν. Και μαζί τους αυτοκτονούν κάτι ακόμα πιο γελοία ανθρωπάκια που τους θεωρούν ήρωες ή τους κάνουν κορνίζα. Δεκαετίες τώρα το ίδιο βιολί. Βρε οοοοουστ! που λέει και το Μανιταράκι.

Τέλος, η γνωστή απορία: ακούω συχνά τις φράσεις «παρέμβαση εισαγγελέα για το θέμα...» ή «διετάχθη Ένορκη Διοικητική Εξέταση». Ξέρει κανείς αν γίνεται κάτι μετά;
Καλό μήνα σε όλους!