And the Oscar went to...

Εντάξει η Julie Christie, δεν το πήρε το Όσκαρ. Αλλά δεν στεναχωρήθηκα με τα αποτελέσματα. Χάρηκα για την Marion Cotillard, η οποία πραγματικά ήταν άπαικτη.

Και φυσικά για την Tilda Swinton (ξωτικό) στη γνωστή κατηγορία-«έκπληξη».

Εννοείται ότι ο Javier Bardem ήταν πάντα η συμπάθειά μου, όπως και ο τρελός ο Daniel Day Lewis. Ο Javier προέρχεται από οικογένεια ηθοποιών με εκπληκτικό ταλέντο και ήθος. Τυχαίνει να το γνωρίζω, λόγω της ισπανόφωνης καταγωγής μου.

Καλά για τους αδελφούς Κοέν, δεν το συζητώ.

Χάρηκα, χάρηκα. Προσκυνώ τη θεά Cate Blanchett, η οποία ήταν κουκλάρα.

Aντε και του χρόνου.

Δαγκωτό στην Julie Christie

Είδα χτες το βράδυ (στον υπολογιστή δυστυχώς) μία καταπληκτική ταινία. Away from her, ο τίτλος της και πρωταγωνίστρια η Julie Christie. Αναφέρεται στην ιστορία ενός ζευγαριού που είναι μαζί 44 χρόνια και ο σύζυγος βλέπει σιγά σιγά τη γυναίκα του να μαραζώνει από τη νόσο του Alzheimer. Το θέμα της ταινίας με αγγίζει, γιατί κάπως έτσι βλέπαμε και εμείς κάποτε να μαραζώνει η γιαγιά μου.
Τρελλάθηκα από την ερμηνεία της Christie. Απίστευτη. Διάβασα ότι είναι και υποψήφια για Όσκαρ. Νομίζω το αξίζει και ας με συγχωρέσουν οι δύο εξίσου καταπληκτικές Marion Cotillard, Cate Blanchett. Δαγκωτό στην Julie Christie.

Περί χιονιού...

Το καλό που έχει το χιόνι είναι ότι ομορφαίνει (και καλύπτει) την ασχήμια τούτης εδώ της πόλης.

Το κακό που έχει το χιόνι είναι ότι η ομορφιά του κρατά λίγη ώρα. Μετά γίνεται πρόβλημα με πολλές πτυχές. Ιδού μερικές κατά την ταπεινή μου άποψη:

1. Η απόλυτη υπερβολή στα Μέσα Ενημέρωσης για το τέλος του κόσμου που ήρθε (και πάλι) και τους ταλαίπωρους ρεπόρτερ να στήνονται μέσα στο κρύο για να μας αποδείξουν ότι χιονίζει.
2. Η απόλυτη βλακεία ορισμένων να κυκλοφορούν χωρίς αλυσίδες, προφανώς γιατί είναι σούπερ ατομάκια και ξέρουν καλύτερα.
   
3. Η μέγιστη ηλιθιότητα όσων διαθέτουν jeep. Σου λέει, αφού έδωσα που έδωσα ένα σκασμό λεφτά για να το αποκτήσω σε λάθος χώρα, πρέπει να το βγάλω σαν το σκυλάκι να κάνει το πιπί του.
4. Η ακατανόητη εμμονή των ηλικιωμένων να κυκλοφορούν στον πάγο. Νομίζω ότι τελικά έχει εξήγηση: πρέπει σώνει και καλά να επαληθεύσουν το ρητό ότι ο γέρος, ή από πέσιμο θα πάει ή από χέσιμο.
5. Η γνωστή σαχλαμάρα των καρεκλοκενταύρων να μας πείσουν ότι το κράτος λειτούργησε. Δηλαδή να μας αποδείξουν ότι απλά έκαναν τη δουλειά τους. Το αυτονόητο είναι κατόρθωμα.

Αφού τελείωσα με την γκρίνια θα το παραδεχθώ: χάρηκα που χιόνισε και θα ήθελα να χιονίζει πιο συχνά.

Χάρηκα επίσης που η πονηρή ανηψιά μου πανηγύριζε που έχασε μερικές μέρες σχολείο ...άτιμο πλάσμα.!

Αντε και του χρόνου.

Ute Lemper, Ο απόλυτος άγγελος

Την Ute Lemper την άκουσα για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2005 στη Νίσυρο (άκου τώρα κάτι πράγματα ...). Κάτι είχε πάρει το αυτί μου παλαιότερα για συμμετοχή της σε μιούζικαλ του Andrew Lloyd Weber και κάτι ταινίες. Γενικά δεν ήξερα πολλά πράγματα.

Την άκουσα, όμως, εκείνο το καλοκαίρι και μαγεύτηκα. Και όταν η «Ρομίλντα» δέησε να με φέρει πίσω στο σπίτι μου, έψαξα, αγόρασα CD, άκουσα μετά μανίας και μαγεύτηκα ακόμα περισσότερο.

Έτσι δεν θα μπορούσα να μην πάω στο Μέγαρο για να την ακούσω: Απίστευτη ομορφιά, νάζι, κέφι, χιούμορ, μάθημα ιστορίας και τρόπων, φοβερές ερμηνείες. Είχε και λίγο τον αξεκόλλητο από τη σκηνή, αλλά αυτό εμένα μου αρέσει.

Για να μην σας κουράζω: Angels Over Berlin And Paris το πρόγραμμα, εστιάζοντας στο γερμανικό και γαλλικό καμπαρέ με τραγούδια των Edith Piaf, Mαρλέν Ντίτριχ, Κουρτ Βάιλ, Ζακ Μπρελ και πολλών άλλων.

Danke, αγαπητή Ute. Πέρασα μια μαγική βραδιά μαζί σου.

* Μια παρατήρηση: οι κυρίες με λάχανο μαλλί πρέπει να απαγορευθούν από το Μέγαρο. Εκτός και αν βρεθεί ένας τρόπος το μαλλί να μένει στο βεστιάριο μαζί με το πανωφόρι.

Το πιο σύντομο ανέκδοτο

Το πιο σύντομο ανέκδοτο: «Οι αστυνομικές δυνάμεις σε ένα ιδιαίτερα βίαιο περιβάλλον επέδειξαν ψυχραιμία, επαγγελματισμό και υψηλό επίπεδο επιχειρησιακής ετοιμότητας και ανταπόκρισης με αποτέλεσμα να αποκλιμακωθεί βαθμιαία η ένταση των ταραχών και να αποτραπεί η επέκταση και γενίκευση των επεισοδίων».

Για όσους δεν κατάλαβαν, η ανακοίνωση αφορά στο πώς αντιμετωπίστηκαν τα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας το Σάββατο 2 Φεβρουαρίου.

Κάθησα και σκέφτηκα: φαντάσου τώρα εσύ να κατεβαίνεις ανυποψίαστος με το μετρό στην Αθήνα να πιεις το καφεδάκι σου το Σάββατο. Και με το που βγαίνεις από την σκαλίτσα, σου έρχεται μια κοτρώνα στο κεφάλι, μετά πέφτεις κάτω από τη μυρωδιά των δακρυγόνων και αν τύχει να φοράς και all star παπουτσάκια, τρως και μερικές ανάποδες, καθότι τα συγκεκριμένα παπούτσια κάτι κάνουν στα όργανα των οργάνων...

Τι άλλο να πει κανείς; Προφανώς, σε αυτό το κράτος-οπερέτα που ζούμε μέσα σε όλα έχουμε και την Αστυνομία που μας αξίζει.

Απλά μια διευκρίνιση, για να μην τρελλαθούμε και τελείως: σε καμία περίπτωση δεν συμμερίζομαι τον αγώνα των κουκουλοφόρων. Για μένα κουκούλα φοράνε οι ρουφιάνοι. Όποιος έχει κάτι να πει (οτιδήποτε) το λέει χωρίς κουκούλα.