L'etat c'est moi

Πέντε παρατηρήσεις και μία σκέψη για το Ασφαλιστικό με φόντο το εξαιρετικό Point of View του Αρκούδου. Ξεκινάω:

1. Με τους σκουπιδιαραίους δεν μπορώ να θυμώσω και δεν θα θυμώσω όσο ζω. Μία φορά πήγα στο Στρατό σκουπιδιάρα (ή αλλιώς πλοίο της αγάπης) και πήρα μια γεύση πώς είναι να κάνει κάποιος αυτή τη δουλειά 35 χρόνια για να ζήσει την οικογένειά του. Μαζί σας, αδέλφια. Και σήμερα το πρωί που μαζέψατε κάτι λίγα σκουπιδάκια από τη γειτονιά μου, είδα το βλέμμα σας: ΚΑΘΑΡΟ. Ούτε που είπατε τίποτα για τη γυφτιά μας που βγάλαμε έξω ό,τι είχαμε και δεν είχαμε. Μέχρι χριστουγεννιάτικο δένδρο και λεκάνη από WC είδα. Και σιγά τη χάρη που σας έκαναν να σας βάλουν στα Βαρέα. Θα έπρεπε να ντρέπονται που δεν σας είχαν στα Βαρέα, from day one.

2. Απεργία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και το ΠΑΜΕ χώρια. Σε αυτή τη χώρα έχουμε το συνδικαλιστικό κίνημα που μας αξίζει. Το ότι διαδηλώνουν όλοι μαζί και ο ψωριάρης χώρια (o λαός μας το λέει) σημαίνει ότι κάτι δεν κάνουν καλά.

3. Aσφαλιστικό. Ξέρω τι με περιμένει, αλλά δεν με παρατάτε; Η Αλέκα σου μιλάει για ένα Ταμείο (όπως στην ΕΣΣΔ, που έπαιρναν σύνταξη 34 ρούβλια και 38 καπίκια), ο ΣΥΝ θέλει 3 Ταμεία, η Φάνη θέλει 5 Ταμεία. Για μισό: 1+3+5=9:2=4,5. Αυτό είναι. Να φτιάξουμε 4,5 Ταμεία. Και το μισό υπέρ του μαθητή. Υπάρχει βέβαια και άλλη λύση: Να κρατήσει ο καθένας το Ταμείο του, αλλά να δώσει υπόσχεση στην ψυχή του Μακαριστού ότι αν χρεωκοπήσει, δεν θα έρθει στο Κράτος να το χρηματοδοτήσει. Γιατί το κράτος είμαι εγώ: L’etat c’est moi, που έλεγε και ο Louis ΧΙV και δεν έχω καμία όρεξη να πληρώνω τα χρέη σας.

4. Φάνη Πάλλη: Είναι μερικοί άνθρωποι που απλά δεν σου γεμίζουν το μάτι. Καταρχήν, προσβάλλει την αισθητική μου. Αλλά αυτό πες είναι προσωπικό. Αν όμως κρίνω από τον τρόπο που χειρίστηκε το Ενιαίο Ταμείο Τύπου, που με αφορά, η Φάνη προσβάλλει και τη νοημοσύνη μου. Μπάχαλο το έκανε. Πιο Ενιαία ήταν η πρώην Γιουγκοσλαβία από το Ταμείο της Φάνης. Χώρια που άφησε ένα κάρο κόσμο έξω, εξέθεσε ανεπανόρθωτα τους δημοσιογράφους, οι οποίοι τώρα τσακώνονται μεταξύ τους. Ασε που εσύ, Φάνη Πάλλη μου, δεν πρόκειται να πάρεις την κατώταξη σύνταξη, όλοι οι άλλοι θα την πάρουμε.

5. ΔΕΗ: Θυμώνω, αλλά μου περνάει. Θυμάμαι το εξής: υπάρχει ένας κόσμος που εργάζεται σκληρά και δεν τον βλέπουμε ποτέ. Είναι χωμένοι σε στοές, σε λιγνίτες, σε κάτι φράγματα, στον αέρα, στα σύρματα, στη βρώμα, στη μπόχα. Σε πολλά νησιά, ένα άτομο κρατάει ολόκληρο το σύστημα. Αγόγγυστα. Σαν γιατρός. Αυτοί είναι η ΔΕΗ.

6. Τελευταία σκέψη: Γιατί έχω τη φρικτή υποψία ότι τα ανήψια μου θα μεγαλώσουν σε χειρότερο κόσμο;