Παλληκάρι χωρίς νεράιδα

Ένα από τα χειρότερα πράγματα στη ζωή μου είναι τα χριστουγεννιάτικα ψώνια. Πώς να αντέξω -αγοραφοβικός άνθρωπος- τόσο κόσμο με τσάντες να έρχεται κατά πάνω μου…

Σήμερα είχα τρελλή έμπνευση να αγοράσω το δώρο της μανούλας. Φυσικά παραγγελία. Και φυσικά γραμμένο με sms στο κινητό, καθότι ο κόσμος των γυναικείων καλλυντικών μού είναι άγνωστος.

Τα μαγαζιά με γυναικεία καλλυντικά μου προκαλούν εκνευρισμό, αλλεργία και γέλιο. Όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά…

Τέλος πάντων, το είχα πάρει απόφαση. Φτάνω, μπαίνω μέσα και αρχίζω να προχωράω σαν χαμένος. Με κόβει μία ντάνα και έρχεται κατά πάνω μου:

- Να βοηθήσω σε κάτι παλληκάρι; με ρωτάει. Προφανώς εγώ ήμουν το παλληκάρι.

Εκείνη βεβαίως απείχε πολύ από το να είναι η νεράιδα: βάψιμο σε επίπεδο joker στην ταινία Batman, υπερβολικά αρωματισμένη, υπερβολικά χοντρή, υπερβολικά στενό τζην παντελόνι. Ήθελα να ήξερα πού τις διαλέγουν;

- Ήθελα αυτή εδώ την κρέμα, απαντά το παλληκάρι και της δείχνει την οθόνη του κινητού.

- Πανεύκολο μανάρι μου. Έλα μαζί μου. Το παλληκάρι έγινε και μανάρι... Μου δίνει την κρέμα, εγώ την αρπάζω (την κρέμα) λέω ένα «ευχαριστώ πολύ, καλές γιορτές να έχετε» και τρέχω για το Ταμείο. Αυτό το είχα δουλέψει σε παλαιότερη επίσκεψη. Αν δεν φύγεις σφαίρα, η ντάνα σου την πέφτει για να σου πουλήσει το μισό κατάστημα. Όσο πιο βλάκας μοιάζεις –σαν εμένα-, τόσο πιο πολλά θα αγοράσεις. Το είχα μάθει το μάθημά μου…

Πού ήμουν; Στο Ταμείο… Εκεί, λοιπόν, έχεις να αντιμετωπίσεις το δεύτερο κύμα υπαλλήλων μεταμφιεσμένων σε joker από τον Batman. Τουλάχιστον αυτές έχουν περισσότερη δουλειά και λιγότερη διάθεση για μανάρια και παλληκάρια. Μόνο ο γνωστός υποκοριστικός βαθμός: «καρτούλα θα μου δώσετε; Έχουμε ταυτοτητούλα; Θα μου βάλετε και μια υπογραφούλα;».

Αφού έκανα όλα αυτά, πετάω και την αθάνατη ερώτηση: «μπορεί κάποιος να μου το τυλίξει για δώρο;»

-Θα πάτε πίσω από την κολώνα, είναι μια κοπελιά που κάνει δώρα, απαντά ο joker.

Μεταξύ μας, την ήξερα την απάντηση. Σε αυτά τα σατανικά καταστήματα, κάπου σε μια γωνιά σε περιμένει το τύλιγμα. Είναι το σημείο όπου χάνονται πολιτισμοί, βυθίζονται Ατλαντίδες και σβήνουν Ήλιοι.

Δεν έπεσα έξω. Μια δεσποινίς διασταύρωση joker από Batman, joker από τράπουλα και παρακατιανής αδελφής της barbie με περίμενε με το χαμόγελο στα χείλη.

Μπροστά της, κάπου δέκα κόλλες περιτυλίγματος. Πίσω της, χιλιάδες φιογκάκια, ψαλιδάκια, αυτοκολλητάκια, σκατουλάκια. Χιλιάδες όμως. Τόσο χιλιάδες που χρειαζόσουν PhD για να τα χειριστείς και την οξυδέρκεια ενός Τσόρτσιλ για να αποφασίσεις ποιο πάει με ποιο.

Ήξερα ότι εκεί θα περνούσα τη μισή μου μέρα. Η barbie-joker ακούμπησε την κρέμα στο πρώτο χαρτί, την κοίταξε, την ξανακοίταξε και τελικά το έβγαλε. Έβαλε άλλο χαρτι, το κοίταξε, το ξανακοίταξε και για καλή μου τύχη άρχισε να τυλίγει. «Σώθηκα» είπα εγώ. Το παλληκάρι-μανάρι.

Αφού το τύλιξε, γύρισε πίσω να διαλέξει κορδέλλα. Τις κοίταζε όλες σαν κάτι Γιαπωνέζους τουρίστες μια φορά στο Μετρό του Λονδίνου που στέκονταν μπροστά στο χάρτη και προσπαθούσαν επί ώρες να βρουν τη στάση (τρομερή ιστορία, θα σας την πω άλλη φορά).

Που λέτε, έβγαλε μία κορδέλλα, την ακούμπησε με χάρη στο τυλιγμένο πακέτο, το κοίταξε, το ξανακοίταξε, το άφησε.

«Φτου!» είπα εγώ. Το παλληκάρι-μανάρι.

Εκείνη απτόητη, δοκίμασε άλλη κορδέλλα και τελικά -για καλή μου τύχη- πετύχαμε το σωστό συνδυασμό: η τρίτη ταίριαζε. Την έβαλε, την γύρισε, την κόλλησε, πήρε το ψαλίδι και άρχισε με σαδιστική διάθεση να φτιάχνει την γιρλάντα. Χρειάστηκε περίπου τρία λεπτά να στερεώσει τη γιρλάντα. Χωρίς άλλο σχόλιο...

Το παλληκάρι-μανάρι είχε αρχίσει να βγάζει ατμούς. Η barbie-joker χαμογελαστή συνέχισε: έβαλε και αυτοκόλλητο πάνω στο τυλιγμένο και γιρλαντιασμένο δώρο (εδώ δεν υπήρχε ποικιλία, το βρήκαμε με την πρώτη) και μετά όλη αυτή η υπερπαραγωγή κατέληξε σε μια ωραιότατη σακούλα.

Έκανε μια κίνηση να βάλει και στη σακούλα ένα αυτοκόλλητο, αλλά δεν άντεξα άλλο: «αφήστε γιατί θέλω να βάλω και μια κάρτα μέσα, θα την κλείσω αργότερα».

Η barbie-joker απογοητεύτηκε, αλλά στιγμιαία. Μου έδωσε το σακουλάκι και γύρισε στον επόμενο (άτυχο) πελάτη….

Πολύ θα ήθελα να είχα κάτσει σε μια γωνιά να τον κοιτάζω, αλλά δεν είχα άλλο κουράγιο...

Αντε και του χρόνου, μανούλα.