Inolvidable

GRACIAS UN MONTON A MARIO POR HABER HECHO ESE VIDEO DE NUESTRO RECORRIDO TAN INOLVIDABLE POR LA PATAGONIA Y LA TIERRA DEL FUEGO DE NUESTRO PAIS.

INOLVIDABLE PERO HASTA EL PROXIMO RECORRIDO! PROMETO VOLVER Y VOLVERE.

Πρώτο Θέμα πίστα

Αντιγράφω από την Ελευθεροτυπία της 22ας Ιανουαρίου 2008: «Επί εβδομάδες τώρα όλη η χώρα παρακολουθεί μια απίστευτη ιστορία σήψης και διαφθοράς με πρωταγωνιστές, από τη μία το γνωστό σαρκοβόρο δίδυμο που πλασάρει, αποκρύπτει, διαπραγματεύεται ανάλογα με το τι συμφέρει την τσέπη του όπως αποδεικνύεται πλέον ξεκάθαρα από τη δημόσια αλληλοδιαπόμπευσή του- σκάνδαλα προσωπικά ή ανύπαρκτα, προσωπικές ή άλλες παρασπονδίες, κανιβαλίζοντας δεοντολογίες και ανθρώπινα δικαίωματα. Και από την άλλη την κυβέρνηση, την πολιτική εξουσία, που συναγελάζεται, διαπραγματεύεται, συνεργάζεται μαζί του για να αποκρύπτει ή να συγκαλύπτει τις δικές της αμαρτίες.»

Τι να προσθέσω; Απλά αισθάνομαι δικαιωμένος για μια κουβέντα που είχα πει πριν από τρία περίπου χρόνια, όταν είδα για πρώτη φορά τη διαφήμιση με τη γνωστή μπανιέρα για την προώθηση της νέας εφημερίδας: «Δεν πρόκειται ποτέ στη ζωή μου να δώσω ούτε ένα ευρώ για να αγοράσω έντυπο που βγάζουν αυτοί οι δύο».

Τι μου θυμίζει...

Πέρασε λίγο στο 'ντούκου' σαν είδηση, αλλά κατά τη γνώμη μου έχει μεγάλη σημασία. Η Δικαιοσύνη των ΗΠΑ επέβαλε στην Μάριον Τζόουνς (των χρυσών μεταλλίων σε Ολυμπιακούς) ποινή φυλάκισης έξι μηνών για ψευδή κατάθεση στις Αρχές.

Η σπρίντερ, που ομολόγησε ενώπιον δικαστηρίου πριν από τρεις μήνες ότι έκανε χρήση απαγορευμένων ουσιών, μολονότι ποτέ δεν βρέθηκε «θετική» σε έλεγχο, θα γίνει η πρώτη αθλήτρια, η οποία θα εκτίσει ποινή φυλάκισης για παρόμοιο αδίκημα.

Πολλά κακά, στραβά και ανάποδα έχουν οι ΗΠΑ σαν χώρα, αλλά έχουν και πολλά καλά. Τα οποία διαπιστώνει κανείς, όταν βρεθεί εκεί. Και τα οποία αρνείται κανείς, μόνο αν είναι αθεράπευτα ηλίθιος (όπως αρκετοί εδώ στην Ελλάδα).

Η Μάριον Τζόουνς, λοιπόν, ντροπιάστηκε στην οικογένειά της. Εκτέθηκε στα εκατομμύρια των συμπατριωτών της που την χειροκρότησαν. Σε μια κοινωνία όπου ο αποτυχημένος θεωρείται κάτι σαν απόβρασμα. Σε κάθε τομέα.

Δυστυχώς, έκανα έναν συνειρμό με τις ανάλογες εγχώριες υποθέσεις χρήσης αναβολικών από αθλητές. Ψευδή κατάθεση στις Αρχές είχαμε και εδώ. Και άλλα πολλά, όπως όλοι θυμόμαστε...

Έγινε κάτι; Εγώ, δεν θυμάμαι να έγινε. Αντίθετα, τα δικά μας τα «καλόπαιδα», βγήκαν και από πάνω. Αλλά και η κοινή γνώμη αποφάνθηκε: «Έλα μωρέ τα παιδιά. Σιγά. Τι έκαναν? Οι κωλοαμερικάνοι που μας μισούν φταίνε για όλα.» Αυτή άλλωστε ήταν και η γραμμή αρκετών δημοσιογράφων, που από την πρώτη στιγμή ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΙ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ, έσπευσαν να αθωώσουν τους αθλητές. (Να μην πω και ονόματα τώρα. Τέτοιοι κακομοίρηδες που ήταν...)

Κάποτε ένας προπονητής το είχε πει ανοιχτά: «Ντόπινγκ υπάρχει αν σε πιάσουν. Αν δεν σε πιάσουν δεν υπάρχει τίποτα.»Σωστό. Εδώ εμείς είμαστε μάγκες και δεν μασάμε.

Ποιος πληρώνει τον βαρκάρη;

Πρόσφατα η φίλη μας η Ντορίτσα έκανε ένα σχόλιο για την κρίση του πολιτικού συστήματος. Είπε (και ορθώς) ότι οι πολιτικοί δεν λένε την αλήθεια. Αυτονόητο το σχόλιο, αλλά έχει μια σημασία. Και θα είχε ακόμα μεγαλύτερη, αν δεν έβγαινε μετά να το μαζέψει.

Πέρα από τη σαχλαμάρα της υπόθεσης Ζαχόπουλου, όντως το πολιτικό σύστημα δεν μας τα λέει καλά. Βρίσκεται πίσω από την κοινωνία. Δεν μπορεί ή δεν θέλει να την παρακολουθήσει. Οι πολιτικοί ζουν εκτός τόπου και χρόνου. Ή για να το πω πιο καλά, ζητούν από την κοινή γνώμη ουσιαστικά να τους πει τι να κάνουν. Και όταν η κοινή γνώμη τούς λέει τι να κάνουν, εκείνοι πάλι δεν το κάνουν.

Θυμάμαι την κοροϊδία που ρίχναμε όλοι για τα καραγκιοζιλίκια του Μπερλουσκόνι, τα χρόνια που στην Ιταλία το πολιτικό σύστημα περνούσε κρίση. Ίσως μάλιστα χειρότερη και από τη δική μας, αφού εκεί αποδείχθηκε ότι οι πολιτικοί είχαν γίνει ένα με τη Μαφία. Όλοι, όμως, ξεχνάνε ένα πράγμα: Ο επιχειρηματίας και εκκεντρικός Μπερλουσκόνι έγινε πρωθυπουργός ακριβώς επειδή βρήκε έναν τρόπο να κάνει αυτό που ουσιαστικά κανένας άλλος δεν ήθελε. Δεν κρίνω αν το έκανε καλά ή κακά, πάντως πήρε την πρωτοβουλία να πάει τη βάρκα μπροστά.

Το ίδιο και ο Ερντογάν στην Τουρκία. Ο κόσμος σιχάθηκε μια ολόκληρη γενιά πολιτικών και τους έστειλε σπιτάκι τους. Και κράτησε τον Ερντογάν και (τιμής ένεκεν) το κόμμα που ίδρυσε ο Κεμάλ.

Νομίζω ότι η τελευταία φορά που στην Ελλάδα κάποιος πρότεινε κάτι στην κοινή γνώμη και ανέλαβε την πρωτοβουλία να πάει τη βάρκα απέναντι, ήταν ο Σημίτης το 1996, ο οποίος μίλησε για εκσυγχρονισμό. Στην πορεία το παράτησε βέβαια, για λόγους που όλοι γνωρίζουμε.

Από τότε, τίποτα. Μόνο DVD.