Τι μου θυμίζει...

Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2008
Πέρασε λίγο στο 'ντούκου' σαν είδηση, αλλά κατά τη γνώμη μου έχει μεγάλη σημασία. Η Δικαιοσύνη των ΗΠΑ επέβαλε στην Μάριον Τζόουνς (των χρυσών μεταλλίων σε Ολυμπιακούς) ποινή φυλάκισης έξι μηνών για ψευδή κατάθεση στις Αρχές.

Η σπρίντερ, που ομολόγησε ενώπιον δικαστηρίου πριν από τρεις μήνες ότι έκανε χρήση απαγορευμένων ουσιών, μολονότι ποτέ δεν βρέθηκε «θετική» σε έλεγχο, θα γίνει η πρώτη αθλήτρια, η οποία θα εκτίσει ποινή φυλάκισης για παρόμοιο αδίκημα.

Πολλά κακά, στραβά και ανάποδα έχουν οι ΗΠΑ σαν χώρα, αλλά έχουν και πολλά καλά. Τα οποία διαπιστώνει κανείς, όταν βρεθεί εκεί. Και τα οποία αρνείται κανείς, μόνο αν είναι αθεράπευτα ηλίθιος (όπως αρκετοί εδώ στην Ελλάδα).

Η Μάριον Τζόουνς, λοιπόν, ντροπιάστηκε στην οικογένειά της. Εκτέθηκε στα εκατομμύρια των συμπατριωτών της που την χειροκρότησαν. Σε μια κοινωνία όπου ο αποτυχημένος θεωρείται κάτι σαν απόβρασμα. Σε κάθε τομέα.

Δυστυχώς, έκανα έναν συνειρμό με τις ανάλογες εγχώριες υποθέσεις χρήσης αναβολικών από αθλητές. Ψευδή κατάθεση στις Αρχές είχαμε και εδώ. Και άλλα πολλά, όπως όλοι θυμόμαστε...

Έγινε κάτι; Εγώ, δεν θυμάμαι να έγινε. Αντίθετα, τα δικά μας τα «καλόπαιδα», βγήκαν και από πάνω. Αλλά και η κοινή γνώμη αποφάνθηκε: «Έλα μωρέ τα παιδιά. Σιγά. Τι έκαναν? Οι κωλοαμερικάνοι που μας μισούν φταίνε για όλα.» Αυτή άλλωστε ήταν και η γραμμή αρκετών δημοσιογράφων, που από την πρώτη στιγμή ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΙ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ, έσπευσαν να αθωώσουν τους αθλητές. (Να μην πω και ονόματα τώρα. Τέτοιοι κακομοίρηδες που ήταν...)

Κάποτε ένας προπονητής το είχε πει ανοιχτά: «Ντόπινγκ υπάρχει αν σε πιάσουν. Αν δεν σε πιάσουν δεν υπάρχει τίποτα.»Σωστό. Εδώ εμείς είμαστε μάγκες και δεν μασάμε.

0 έδειξαν τα νύχια τους: