Ποιος πληρώνει τον βαρκάρη;

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2008

Πρόσφατα η φίλη μας η Ντορίτσα έκανε ένα σχόλιο για την κρίση του πολιτικού συστήματος. Είπε (και ορθώς) ότι οι πολιτικοί δεν λένε την αλήθεια. Αυτονόητο το σχόλιο, αλλά έχει μια σημασία. Και θα είχε ακόμα μεγαλύτερη, αν δεν έβγαινε μετά να το μαζέψει.

Πέρα από τη σαχλαμάρα της υπόθεσης Ζαχόπουλου, όντως το πολιτικό σύστημα δεν μας τα λέει καλά. Βρίσκεται πίσω από την κοινωνία. Δεν μπορεί ή δεν θέλει να την παρακολουθήσει. Οι πολιτικοί ζουν εκτός τόπου και χρόνου. Ή για να το πω πιο καλά, ζητούν από την κοινή γνώμη ουσιαστικά να τους πει τι να κάνουν. Και όταν η κοινή γνώμη τούς λέει τι να κάνουν, εκείνοι πάλι δεν το κάνουν.


Θυμάμαι την κοροϊδία που ρίχναμε όλοι για τα καραγκιοζιλίκια του Μπερλουσκόνι, τα χρόνια που στην Ιταλία το πολιτικό σύστημα περνούσε κρίση. Ίσως μάλιστα χειρότερη και από τη δική μας, αφού εκεί αποδείχθηκε ότι οι πολιτικοί είχαν γίνει ένα με τη Μαφία. Όλοι, όμως, ξεχνάνε ένα πράγμα: Ο επιχειρηματίας και εκκεντρικός Μπερλουσκόνι έγινε πρωθυπουργός ακριβώς επειδή βρήκε έναν τρόπο να κάνει αυτό που ουσιαστικά κανένας άλλος δεν ήθελε. Δεν κρίνω αν το έκανε καλά ή κακά, πάντως πήρε την πρωτοβουλία να πάει τη βάρκα μπροστά.

Το ίδιο και ο Ερντογάν στην Τουρκία. Ο κόσμος σιχάθηκε μια ολόκληρη γενιά πολιτικών και τους έστειλε σπιτάκι τους. Και κράτησε τον Ερντογάν και (τιμής ένεκεν) το κόμμα που ίδρυσε ο Κεμάλ.

Νομίζω ότι η τελευταία φορά που στην Ελλάδα κάποιος πρότεινε κάτι στην κοινή γνώμη και ανέλαβε την πρωτοβουλία να πάει τη βάρκα απέναντι, ήταν ο Σημίτης το 1996, ο οποίος μίλησε για εκσυγχρονισμό. Στην πορεία το παράτησε βέβαια, για λόγους που όλοι γνωρίζουμε.

Από τότε, τίποτα. Μόνο DVD.

0 έδειξαν τα νύχια τους: