Τέρατα σε δύο κόσμους

Σήμερα είδα και πάλι μία από τις αγαπημένες μου ταινίες: Ο Λαβύρινθος του Πάνα (El laberinto del Fauno) του Μεξικανού Guillermo del Toro. Καταρχήν, το Μεξικό έχει βγάλει «τέρατα» στο χώρο της τέχνης: Σκηνοθέτες (Cuaron, Inarritu), ζωγράφους (Frida Kahlo, Diego Rivera), συγγραφείς (Juan Rulfo, Carlos Fuentes, Octavio Paz). Σχεδόν όλοι τους έχουν καταφέρει να συνδυάσουν το ρεαλισμό με το μαγικό-φανταστικό. Ας διαβάσει κάποιος το εκπληκτικό βιβλίο του Juan Rulfo με τίτλο Pedro Paramo (Πέδρο Πάραμο) και θα με θυμηθεί.

Για να ξαναγυρίσω στην ταινία: με μάγεψε από την πρώτη στιγμή που την είδα. Τοποθετημένη λίγα χρόνια μετά το τέλος του Ισπανικού Εμφυλίου, καταπιάνεται με το φασισμό. Ο ίδιος ο Del Toro λέει: Ο φασισμός είναι πάνω απ' όλα μια μορφή διαστροφής της αθωότητας και της παιδικότητας. Αντιπροσωπεύει τον απόλυτο τρόμο και είναι ένα ιδανικό θέμα μέσω του οποίου μπορείς να διηγηθείς ένα παραμύθι για μεγάλους.
Και αυτό κάνει στην ταινία. Αφηγείται ένα παραμύθι, που κινείται παράλληλα με τον αληθινό κόσμο του εμφυλίου. Στον αληθινό κόσμο, ο λοχαγός Vidal προσπαθεί να επιβάλει τη νέα τάξη πραγμάτων. Απέναντί του ένα κορίτσι –πάλι ένα παιδί σε ταινία του Del Toro- μπαίνει σε έναν λαβύρινθο, όπου ο Fauno τo καλεί να περάσει τρεις δοκιμασίες: θάρρος, εγκράτεια, αυτοθυσία.
Τέρατα στον αληθινό κόσμο, τέρατα και στο λαβύρινθο.
Ο καθένας μπορεί μόνος του να συνειδητοποιήσει πού ακριβώς κατοικούν τα αληθινά τέρατα.