Θα σας γράφω λοιπόν

Πείτε με τρελλό, πείτε με ψώνιο, αλλά πάλι μπροστά σε ένα pc είμαι. Πέρυσι ήθελα να στέλνω τις εντυπώσεις μου από το ταξίδι στιν Παταγονία και δεν μπορούσα γιατί –προφανέστατα- δεν έβρισκα ελληνικό πληκτρολόγιο. Τώρα όμως που μπορώ, γιατί να μην το κάνω;
Σήμερα ξύπνησα από τις 6 το πρωί (13.00 μεσημέρι) γιατί κοιμάμαι χιλιάδες ώρες. Φτάσαμε χτες και η Νέα Υόρκη ήταν βροχερή.
Η πτήση καταπληκτική, γεμάτη χιλιάδες Έλληνες από εκείνους που έφυγαν πριν από 50 χρόνια και δεν άλλαξαν ούτε το τσεμπέρι στα μαλλιά. Μέτρησα τουλάχιστον 30 τσεμπέρια, 20 κομπολόγια και δύο σβηστά τσιγάρα στο χέρι από ανθρώπους που δεν αντέχουν άκαπνοι δέκα ώρες.
Χτες στην πτήση της Ολυμπιακής κατάλαβα για πρώτη φορά στη ζωή μου γιατί η ΟΑ είναι ο «Εθνικός Αερομεταφορέας». Γιατί ο Έλλην της διασποράς κάνει γενικώς ό,τι του έρθει στο αεροπλάνο χωρίς οι ταλαίπωρες αεροσυνοδοί να αντιδρούν. Θέλει ο χριστιανός να φέρει δύο νταμιτζάνες λάδι στην Αστορία; Θα το φέρει και θα το βάλει πάνω από το ντουλάπι σου. Τι όμορφα να ταξιδεύεις γνωρίζοντας ότι πάνω από την καράφλα σου περιφέρονται λίτρα ολόκληρα αγνό παρθένο ελαιόλαδο.
Θέλει ο έτερος χριστιανός να κρατά το μπουζούκι στο χέρι σε όλη την πτήση αδιαφορώντας για τα μέτρα ασφαλείας; Θα το κρατάει και δεν υπάρχει καμία δύναμη στον κόσμο που να μπορεί να τον σταματήσει. Ο πόνος του μπουζουκιού, μανδάμ, δεν συγκρίνεται με τις ελαφρές αναταράξεις και τα μέτρα ασφαλείας, κατάλαβες;
Τέσπα, δεκάδες οι χαριτωμενιές που καταγράφω πάντα στις πτήσεις, καθότι δεν κλείνω μάτι. Χτες φρόντισε για αυτό και μια άλλη γριά τσεμπεροφορούσα, η οποία ενώ είχαν κλείσει όλα τα παραθυράκια για να γίνει το τεχνητό σκοτάδι, εκείνη το είχε ανοιχτό δέκα ώρες, για να με φωτίζει σαν προβολέας. Καλή της ώρα όπου και να είναι αυτή τη στιγμή...
Πείτε και με ψώνιο, αλλά μια ψιλή κουβεντούλα την έπιασα χτες στα διαβατήρια με την υπάλληλο: Είδα ταμπελάκι GOMEZ στο πουκάμισο, λέω δικιά μου είναι. Και πιάσαμε ένα ψιλούλι εκεί και χαχαχά και χουχουχού και τι ωραία που είναι στο Ecuador (από εκεί ήταν), ναι αλλά σαν την Αργεντινή, μανίτσα μου, πουθενά στον κόσμο (εγώ, το ψώνιο) και τέτοια.
Μετά είχα να πάω για τις βαλίτσες, όπου επειδή αργούσε η δική μου, βοηθούσα μια κυρία Παρθένα (στο όνομα) να ξεφορτώσει 5 βαλιτσάρες σε οικογενειακή συσκευασία των 50 τόνων έκαστη.
Μπορεί κάποιος λιγότερο ξυνός, κακοπροαίρετος και γκρινιάρης από μένα να μου εξηγήσει τι κουβαλούσε η Παρθένα;
Φτάσαμε λοιπόν στη Νέα Υόρκη του Ομπάμα, όπου εδώ εκτός από τα πρωτοσέλιδα, τίποτε προφανώς δεν θύμιζε εκλογές. Το πάρτυ που έγινε το χάσαμε αφού εκείνη την ώρα ταξιδεύαμε. Το μόνο που το θύμιζε ήταν η μπλούζα που φόραγε η θεία μου.
Ο καιρός βροχερός, η κίνηση στους δρόμους ενοχλητική σε σχέση με την προηγούμενη φορά (vassili είχα προλάβει και εγώ τους Διδύμους Πύργους) και τώρα θα αρχίσουμε τις βόλτες και το ουσιαστικό μέρος του ταξιδιού.
Και όπως λένε και εδώ, have a nice day.
Χάρηκα που σας τα είπα.