Σίδερο στη μέση μου

Όταν έχεις πάει αρκετές φορές σε μια πόλη, το να επιστρέψεις με παρέα που δεν έχει ξαναπάει, σου δημιουργεί ένα θέμα: πρέπει να δεις ξανά τα πάντα. Δεν είναι κακό ειδικά για μένα που ποτέ δεν θυμάμαι τα βασικά μιας πόλης, αφού το μάτι μου κολλάει στις λεπτομέρειες.
Έτσι δύο μέρες τώρα στη Νέα Υόρκη βλέπω ξανά τα ίδια. Μόνο οι Δίδυμοι δεν υπάρχουν και στη θέση τους μία τρύπα. Ένα γιαπί για κάτι καινούργιο που ακόμα και οι κάτοικοι της πόλης δεν γνωρίζουν αν τελικά θα γίνει.
Οι φίλοι μου είναι κατενθουσιασμένοι. Ακόμα δεν έχουν πιστέψει ότι βρίσκονται εδώ. Ο ένας είχε βγει έξω στο μπαλκόνι χθες το βράδυ και κοιτούσε τα κτίρια για να το πιστέψει. Δεν είναι λίγο να καπνίζεις το τσιγαράκι σου στο Μανχάταν, υποθέτω.
Το μάτι μου όμως κόλλησε και πάλι στη λεπτομέρεια. Στη διάρκεια μιας βόλτας στη διάσημη και πανάκριβη Πέμπτη Λεωφόρο, η θεία μου θυμήθηκε ότι έχει μια φίλη με σπίτι εκεί. «Να την πάρω τηλέφωνο να δω αν είναι σπίτι να πάμε να δούμε από εκεί τη θέα» μας είπε.
Η φίλη ήταν τελικά εκεί. Πάμε στο κτίριο, όπου ακόμα και οι καλοντυμένοι θυρωροί έχουν μάθει να κοιτάνε με μισό μάτι τους πάντες. Προφανώς, νομίζουν ότι τα εκατομμύρια δολάρια των ενοίκων είναι κατά κάποιο τρόπο και δικά τους.
Τελικά, μπήκαμε σε ένα πολυτελέστατο ασανσέρ το οποίο μας έβγαλε κατευθείαν στο διαμέρισμα. Ανοίγουμε μόνοι την πόρτα και μπαίνουμε. «Περάστε περάστε» ακούσαμε μια φωνή από το βάθος.
Και περάσαμε σε ένα σπίτι όπου κυριολεκτικά ντρεπόμασταν να πατήσουμε.
«Πού να αφήσω το μπουφάν μου; Η πολυθρόνα πρέπει να κοστίζει εκατομμύρια και θα την λερώσω» ρώτησα τη θεία μου, η οποία όμως είχε πάρει δρόμο -κάπου στο βάθος- να βρει τη φιλενάδα της.
Εμείς οι υπόλοιποι καθόμασταν σαν ηλίθιοι. Ο ένας είχε πάρει μάτι δίπλα του ένα βάζο Μινγκ και κάτι πίνακες Kadinsky και τράβαγε φωτογραφίες.
Τα άλλα δύο παιδιά -μαζί και εγώ- σταθήκαμε μπροστά σε ένα τεράστιο παράθυρο και κοιτούσαμε το θέαμα. Η φωτό που βλέπετε: Το Central Park πιάτο, τα χρώματα των δένδρων συγκλονιστικά και στο βάθος το κτίριο όπου δολοφονήθηκε ο Τζον Λένον.
Στο τέλος εμφανίστηκε η θεία μου με την ιδιοκτήτρια. Μια μικροκαμωμένη 65άρα, την οποία αν συναντούσες στην Αθήνα μπορεί και να μην της έδινες καμία σημασία.
Συμπαθέστατη, ακομπλεξάριστη και με μια ευγένεια που πρέπει να ξέρεις για να εκτιμήσεις. Μας είπε πού να πάμε στη Νέα Υόρκη, ενώ δεν άφησε σε χλωρό κλαρί ούτε την «μαλακισμένη» -όπως την αποκάλεσε- Σάρα Πέιλιν...
Όταν φύγαμε έμαθα ότι η μικροκαμωμένη κυρία είναι διαόλου κάλτσα και κουβαλά μια ιστορία εξαιρετικά περίπλοκη, σχεδόν κινηματογραφική.
Στην Ελλάδα θα μπορούσε να είχε γίνει ταινία με τον Ξανθόπουλο και τη Μάρθα Βούρτση. Στη Νέα Υόρκη, όμως, τέτοιους ρόλους τους παίζουν δικηγόροι και λογιστές. Βλέπετε, τα εκατομμύρια που έχουν να μοιραστούν είναι πολλά. Πάρα πολλά.
Επόμενες βόλτες, στο ΜΟΜΑ και τη Wall Street. Περισσότερα στο επόμενο post. Από την κούραση, ούτε να γράψω δεν μπορώ....
Δείτε στο flick μερικές φωτό.