Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2007
Πριν από κανά χρόνο, είχα γράψει ένα post με τίτλο: 'Γιατί αγαπώ την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου'. Ήταν μόλις είχαμε χάσει από την Τουρκία με 4-1 και όλοι το είχαν ρίξει στη γκρίνια. Όλοι είχαν γίνει προπονητές, ειδικοί. Αναλύσεις, ύβρεις, ανάθεμα, 'πρέπει', 'πρέπει', 'πρέπει'....
Για να μην σας βάζω σε κόπο τώρα να ψάχνετε και hyperlinks και αηδίες, είχα γράψει ότι αγαπώ την εθνική γιατί:
1. Με έβγαλε στο δρόμο με την ελληνική σημαία, πράγμα που δεν πίστευα ότι θα έκανα ποτέ στη ζωή μου.
2. Με έκανε να παρακολουθήσω έναν ολόκληρο αγώνα ποδοσφαίρου, πράγμα που επίσης δεν πίστευα ότι θα έκανα ποτέ στη ζωή μου.
3. Με έκανε να ανεβάσω πίεση στην Ίο, το καλοκαίρι του 2004, στον τελικό. Όταν από την αγωνία μου αν θα παραμείνει το 1-0 εις βάρος των Πορτογάλων, νόμιζα ότι η καρδιά μου θα σταματήσει. Και όταν σφύριξε τη λήξη, γίναμε όλοι ένα κουβάρι. 'Ελληνες, μεθυσμένοι Ιρλανδοί και Αγγλοι και κάτι Γάλλοι.
Τα πράγματα πήγαν καλά και προκριθήκαμε για μια ακόμα φορά. Ήρθαν και σπουδαίες νίκες, αλλά όλα αυτά τα ξέρουμε.
Επαναλαμβάνω λοιπόν, ότι εγώ την αγαπώ την ομάδα και στα καλά και στα κακά. Ίσως γιατί δεν ασχολούμαι πολύ με το άθλημα, δεν έχω εμπάθειες ή συμπάθειες και δεν περιμένω κανέναν στη γωνία για να κάνω κριτική. Επίσης, δεν έχω αυταπάτες: τα Euro 2004 δεν γίνονται κάθε μέρα.

0 έδειξαν τα νύχια τους: