Now playing...

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2007


Περίμενα με αγωνία το νέο άλμπουμ της Αλκηστις Πρωτοψάλτη, το οποίο για κακή μου τύχη κυκλοφόρησε την ημέρα που ξεκινούσε το ταξίδι μου στην Αργεντινή. Έπρεπε λοιπόν να περιμένω 2,5 εβδομάδες ακόμα...

Το άκουσα λοιπόν. Και μου άρεσε. Γιατί είναι πολυσυλλεκτικό. Βέβαια δεν είμαι και ο πλέον αντικειμενικός, γιατί με την Αλκηστις έχω έναν έρωτα.

Οφείλω να παραδεχθώ ότι όταν έμαθα ότι η Αλκηστις έφυγε από την Universal και πήγε στο μαγαζί του ΑΝΤ1 (Heaven), ανησύχησα. Έχω ένα θέμα με την αισθητική που εκπέμπει το συγκεκριμένο μαγαζί, τηλεοπτικά-ραδιοφωνικά-δισκογραφικά.

Ανησύχησα λοιπόν ότι η Αλκηστις θα καταλήξει για τα πανηγύρια. Ο προηγούμενος δίσκος της όμως ήταν εξαιρετικός. Κόλλησα και εξακολουθώ να ακούω το Προλαβαίνω και το Καλημέρα.

Eξαιρετική λοιπόν και η καινούργια δουλειά Στο ωραιότερο σημείο. Κόλλησα ήδη με το Έλα για λίγο και χαμογελάω κάθε φορά που φτάνει η σειρά του Πάμε Χαβάη.

Σε κάποιο άλλο blog διάβασα ότι η Αλκηστις πλέον δεν είναι αυτή που ήταν τότε με τα τραγούδια του Κραουνάκη και της Νικολακοπούλου.

Το δέχομαι, αλλά τι σημασία έχει; Αλλη εποχή σήμερα.

Για να κλείσω: Αυτό που πάντα μου άρεσε με την Αλκηστούλα είναι ότι αυτό που τραγουδάει, το κάνει κυριολεκτικά δικό της. Δεν θυμάσαι τίποτε άλλο. Ούτε ποιος το έγραψε ούτε τίποτα. Είναι δικό της. Η φωνή της, η χροιά της, το στυλ της, η εικόνα της, το χαμόγελό της. Όλα είναι εκεί σε κάθε τραγούδι.

Σε ευχαριστώ από την καρδιά μου, γλυκειά μου Αλκηστούλα.

0 έδειξαν τα νύχια τους: