Ραγιάδες για πάντα

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007
Ανακοινώθηκαν λοιπόν και οι αυξήσεις στη ΔΕΗ. Μια χαρά είναι και τα κεράκια, μην ακούω αηδίες. Γιορτές είναι, πάρτε αγκαλίτσα ό,τι έχετε εύκαιρο και βολευτείτε όπως μπορείτε.

Απλά η περίπτωση της ΔΕΗ είναι εξοργιστική: Αν ήταν ιδιωτική επιχείρηση θα είχε προ πολλού κλείσει. Χιλιάδες οι λόγοι, θα πω μόνο τρεις: πρόστιμα για επιβάρυνση της υγείας χιλιάδων πολιτών, πρόστιμα για μόλυνση του περιβάλλοντος, πρόστιμα για την άθλια εξυπηρέτηση των πελατών της.

Εδώ όμως είναι Ελλάς. Το μαγαζί είναι γωνία και πλερώνετε κοροϊδάρες.

Το αστείο με αυτές τις επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας (λέμε τώρα) είναι ότι παριστάνουν τις 'ιδιωτικές'. Κάποιοι φωστήρες αποφάσισαν να βάλουν ένα κομμάτι τους στο Χρηματιστήριο και καλά για να βάλουν μερικά φραγκάκια στον κουμπαρά. Και αυτό τις έκανε ιδιωτικές...

Από τότε, λοιπόν, το παραμύθι έχει ως εξής: ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ και τα ρέστα είναι -λέει- εταιρείες που λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, έχουν μετόχους που θέλουν κέρδη, πρέπει να λογοδοτήσουν σε αυτούς, άρα οι αυξήσεις είναι επιβεβλημένες.

Μάλιστα. Για πάρε όμως κανά τηλέφωνο τις «ιδιωτικές» επιχειρήσεις να σε εξυπηρετήσουν και τα λέμε.

Παρόλο που το blog εδώ έχει τρόπους, στη συγκεκριμένη περίπτωση, μία είναι η υγιής αντίδραση: ΔΕΝ ΠΑΤΕ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΣΑΣ.

Αλήτη Μπομπ!

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007
Διαβάζω από τον Δικτυακό Τόπο του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης: «Στόχος του Συμβουλίου είναι η διασφάλιση της νόμιμης λειτουργίας των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών, της τηρήσεως των συνταγματικών αρχών της πολυφωνίας, της ποιότητας και της προστασίας της παιδικής ηλικίας και της νεότητας ως προς το περιεχόμενο των προγραμμάτων και της διαφάνειας των οικονομικών στοιχείων των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στον ευρύτερο τομέα των μέσων ενημέρωσης».

Μάλιστα.

Μετά ανοίγω την TV: φτήνια, φτήνια, φτήνια, Ρούλα Βροχοπούλου, φτήνια, φτήνια, φτήνια.

Μάλιστα.

Μετά διαβάζω: Στο στόχαστρο του ΕΣΡ ο Μπομπ Σφουγγαράκης, επειδή περιέχει σκηνές βίας, αλλά βασικά επειδή έχει «συγκεκριμένο σεξουαλικό προσανατολισμό» (μεταξύ μας, επειδή και καλά είναι ψιλό-εντελώς gay) και διαφθείρει τους νέους.

Μάλιστα.

Δεν θα συνεχίσω, γιατί θα σπάσω τον υπολογιστή μου και είναι κρίμα.Τι είπατε; Τι είναι αυτό το ΕΣΡ και από πού κατέβηκε; Έλα ντε...

Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2007
Πριν από κανά χρόνο, είχα γράψει ένα post με τίτλο: 'Γιατί αγαπώ την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου'. Ήταν μόλις είχαμε χάσει από την Τουρκία με 4-1 και όλοι το είχαν ρίξει στη γκρίνια. Όλοι είχαν γίνει προπονητές, ειδικοί. Αναλύσεις, ύβρεις, ανάθεμα, 'πρέπει', 'πρέπει', 'πρέπει'....
Για να μην σας βάζω σε κόπο τώρα να ψάχνετε και hyperlinks και αηδίες, είχα γράψει ότι αγαπώ την εθνική γιατί:
1. Με έβγαλε στο δρόμο με την ελληνική σημαία, πράγμα που δεν πίστευα ότι θα έκανα ποτέ στη ζωή μου.
2. Με έκανε να παρακολουθήσω έναν ολόκληρο αγώνα ποδοσφαίρου, πράγμα που επίσης δεν πίστευα ότι θα έκανα ποτέ στη ζωή μου.
3. Με έκανε να ανεβάσω πίεση στην Ίο, το καλοκαίρι του 2004, στον τελικό. Όταν από την αγωνία μου αν θα παραμείνει το 1-0 εις βάρος των Πορτογάλων, νόμιζα ότι η καρδιά μου θα σταματήσει. Και όταν σφύριξε τη λήξη, γίναμε όλοι ένα κουβάρι. 'Ελληνες, μεθυσμένοι Ιρλανδοί και Αγγλοι και κάτι Γάλλοι.
Τα πράγματα πήγαν καλά και προκριθήκαμε για μια ακόμα φορά. Ήρθαν και σπουδαίες νίκες, αλλά όλα αυτά τα ξέρουμε.
Επαναλαμβάνω λοιπόν, ότι εγώ την αγαπώ την ομάδα και στα καλά και στα κακά. Ίσως γιατί δεν ασχολούμαι πολύ με το άθλημα, δεν έχω εμπάθειες ή συμπάθειες και δεν περιμένω κανέναν στη γωνία για να κάνω κριτική. Επίσης, δεν έχω αυταπάτες: τα Euro 2004 δεν γίνονται κάθε μέρα.

Ένας caudillo που τον έλεγαν Hugo...

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007
Παρακολουθούσα πριν από λίγες μέρες τον καβγά του βασιλιά της Ισπανίας με τον πρόεδρο της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες. Ο γνωστός Ούγκο αποκάλεσε τον πρώην πρωθυπουργό της Ισπανίας Αθνάρ «φασίστα» (δεν είχε και άδικο), μπήκε στη μέση ο νυν Ισπανός πρωθυπουργός να πει κάτι, τον διέκοπτε ο Τσάβες, πετάχτηκε και ο βασιλιάς και του είπε: «Γιατί δεν το βουλώνεις;».

Κατά καιρούς διαβάζω άρθρα για τον Τσάβες σε ελληνικές εφημερίδες. Οι περισσότεροι γράφουν τα καλύτερα, προφανώς γιατί τους αρέσει που βρίζει τον Μπους και την Κοντολίζα. Αλλοίμονο...

Προφανώς ο καθένας έχει την άποψή του. Και επειδή το space είναι δικό μου, εδώ είναι απλά η δική μου:

Ο Ούγκο είναι η κλασσική περίπτωση caudillo (καουδίγιο) για τη Νότιο Αμερική. Σχεδόν όλες οι χώρες είχαν από έναν τέτοιον: Εμείς τον Juan Domingo Perόn, οι Βραζιλιάνοι τον Getulio Vargas κλπ κλπ.

Caudillo λοιπόν. Με όλα όσα αυτό σημαίνει: προφανώς, δεν αντέχει και πολύ αντιπολίτευση, προφανώς θέλει να μείνει για πάντα στην εξουσία, προφανώς ταυτίζει το συμφέρον της χώρας με τον εαυτό του, προφανώς υπάρχει λογοκρισία. Προφανώς προφανώς προφανώς.

Είναι όμως και τυχερός: η αντιπολίτευση είναι χειρότερη από τον ίδιο (κάτι σαν αυτούς τους απατεώνες που ονειρεύονται από το Μαϊάμι μια ελεύθερη Κούβα), η αδικία παγκοσμίως πάει σύννεφο και το κυριότερο: ΕΧΕΙ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ. Έχει κάτσει πάνω στο πετρέλαιο και πουλάει μούρη. Μοιράζει βαρέλια αριστερά και δεξιά, μέχρι και στους φτωχούς Αμερικάνους!

Κάνει deal και σούπερ deal με τους πάντες: από τα αδέλφια του στην Βολιβία και την Κούβα μέχρι τους «κακούς» Ιρανούς. Έχει και τηλεοπτική εκπομπή και τα λέει χύμα. «Μην τα βάζεις μαζί μου Κοντολίζα κοριτσάκι μου» είπε πρόσφατα. Γελάμε όλοι και περνάμε σούπερ. Και στο Λευκό Οίκο ανεβαίνει η πίεση στο 19.

Δεν ανεβαίνει βέβαια μόνο στο Λευκό Οίκο η πίεση. Ούτε οι Βραζιλιάνοι χαίρονται ιδιαίτερα, οι οποίοι την έχουν δει και αρχηγόπουλα στην περιοχή. Ούτε και εμείς οι Αργεντινοί χαιρόμαστε πολύ, αλλά το παλεύουμε. Ούτε οι Ισπανοί χαίρονται που έχουν τα συμφέροντά τους. Έτσι του ανέβηκε και του Χουάν Κάρλος η πίεση και είπε στον Τσάβες να το βουλώσει.

Ένας σύγχρονος caudillo λοιπόν. Παρουσιάστηκε εκμεταλλευόμενος την πολιτική, κοινωνική και οικονομική συγκυρία. Όπως πάντα. Ας είναι καλά η χρεωκοπία των «παραδοσιακών» πολιτικών που έστειλε στην αγκαλιά του τους αγανακτισμένους. Τηρουμένων των αναλογιών, ανάλογα φαινόμενα παρουσιάζονται και στην Ευρώπη. Θέλετε και ονόματα; Μπα, μάλλον τα ξέρετε.

Μία συνάδελφος είχε βρεθεί στη Βενεζουέλα για ρεπορτάζ. Μου έστειλε το εξής sms: «Σούπερ χώρα, κουκλάρες οι γυναίκες, ακούνε Παπαρίζου, αλλά και πολλή φτώχεια.»

Εδώ λοιπόν είναι το θέμα: Φτώχεια. Εκεί είναι η βασική μου ένσταση. Tόσo θόρυβο βρε Ούγκο μου, και τόση φτώχεια; Καλά η Παπαρίζου, να το καταπιώ. Αλλά πετρέλαιο και φτώχεια;

Συμβαίνουν γενικώς

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2007


Υπάρχει κάτι ακόμα από το ταξίδι στην Αργεντινή που θα ήθελα να μοιραστώ. Έχει ένα ενδιαφέρον, καθότι έχει να κάνει με αυτό που στην Ελλάδα λέμε 'εθνικό θέμα'. Στην Αργεντινή έχουμε διάφορα «αγκάθια» που μας ενοχλούν: ανισότητες, διαφθορά, εμπέδωση της Δημοκρατίας, παλιές δικτατορίες και εγκλήματα που έμειναν ατιμώρητα, χιλιάδες ανθρώπους που 'εξαφανίστηκαν'...

Υπάρχει και κάτι ακόμα: Islas Malvinas. Τι είναι τούτα ε? Καλή ερώτηση. Είναι εκείνα τα Νησιά, που πήγαμε να καταλάβουμε το 1982, με αποτέλεσμα να τσαντίσουμε τους Βρετανούς, οι οποίοι άφησαν στο πλάι το τσάι και το φλέγμα και ήρθαν και τα ξαναπήραν. Κοινώς, χάσαμε. Κυρίως όμως έχασαν τη ζωή τους 650 Αργεντινοί.

Γιατί τσαντίστηκαν οι Βρετανοί; Πολύ απλά επειδή τα Νησιά ανήκουν στη Βρετανία. Ψιλοκουφό, αλλά τους ανήκουν. Αλλιώς τα λένε εκείνοι, αλλά η λέξη δεν βγαίνει από το δικό μου στόμα. Εμείς πάλι δεν λέμε να το χωνέψουμε, παρά το κάζο του 1982. Εμφανίζονται δε σε όλους τους χάρτες μας. Θέλω να πω ότι δεν είναι απλά μια στρατιωτική-μιλιταριστική-εθνικιστική βλακεία, αλλά επίσημη θέση. Είναι εθνικό θέμα που θέτουν κατά καιρούς όλες οι κυβερνήσεις.

Προσέξτε λοιπόν:

  • Στο αεροδρόμιο της Ushuaia (στο τέλος του κόσμου) υπάρχει ένα ξύλινο κουτί-βιτρίνα με τζάμι από πάνω, όπου μέσα υπάρχει μια σημαία της Αργεντινής όμορφα και ωραία τυλιγμένη. Το ταμπελάκι από κάτω γράφει: 'η σημαία αυτή αποτελεί δωρεά των Ένοπλων Δυνάμεων για να υψωθεί όταν θα απελευθερωθούν τα Islas Malvinas'. Έτσι απλά.
  • To δε αεροδρόμιο ονομάζεται Aeropuerto Internacional Malvinas Argentinas. Ακόμα πιο απλά.
  • Στην ίδια πόλη βρίσκεται και το μνημείο που βλέπετε επάνω. Το σχήμα αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από τα Νησιά. Από κάτω γράφει: «Ο λαός της Ushuaia στα αδέλφια μας που με το αίμα τους πότισαν τις ρίζες της κυριαρχίας μας στα Islas Malvinas. Θα επιστρέψουμε!». Απλά πράγματα.

Και για να μην ψάχνετε τώρα στο Google: Η επιχείρηση για την κατάληψη των Νησιών το 1982 έγινε από τη Χούντα που δυνάστευε τότε την Αργεντινή. Τα πράγματα πήγαιναν πολύ χάλια για τους στρατιωτικούς, τόσο χάλια που μέχρι και απεργία των συνδικάτων είχε γίνει!

Σου λέει λοιπόν ο στρατηγός-προεδράρα: "Τι να κάνω να με αγαπήσουν; Α, τα Μalvinas! Kαι στέλνει 19χρονα φανταράκια για να διορθώσει την αδικία. Στην αρχή έγινε χαμός. Ο λαός τον αγάπησε, επειδή η τιμημένη σημαία υψώθηκε στα Νησιά! Τόσο ανόητοι....

Έλα όμως που οι Αγγλοι δεν υπήρχε περίπτωση να το αφήσουν έτσι. Έστειλαν λοιπόν τον πρίγκιπα Ανδρέα και μερικές εκατοντάδες ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ στρατιώτες και μας λιάνισαν. Τα λιάνισαν τα φουκαριάρικα τα 19χρονα, που ο τρελλός έστειλε εκεί. Και κατέρρευσε μέσα στη ντροπή η Χούντα.

Αυτά που λέτε...

Volvere y sere millones

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2007
Tarde demasiado en poner algo en espanol, pero major tarde q nunca, no? A mi lado esta Gudrun, la gloria Argenta. La mejor jefe de las fuerzas armadas q nuestro pais NO haya tenido… todavia, digo yo.

Fuente de inspiracion, la Gudrun, para agradecer a Mario el Platense por esos diez dias tan maravillosos en La Argentina, mi pais.

Estoy por poner entonces una lista con los momentos mas lindos del viaje :

  • Los Glaciares en El Calafate y La Bahia Onelli
  • Estar en El Fin del Mundo sin que mi mama se hubiera dado cuenta
  • Los tres dias en La Plata : tantos parques y tanto carino en la calle 60 No 1564
  • Comer empanadas
  • Cristina Presidenta
  • Estar con mi Tia, la tanguera
  • Tener planes para 2009

Sobre todo, GRACIAS por lo siguiente: isabelitas, Gudrun, excursion de mierda, Carolina en las castoreras, si si si lo vimos ayer pero hoy me muero de asfixia y de asma, para vos ensalada de frutas y para mi helado de chocolate.

i VOLVERE !

Πριν γίνω γραφικός

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007

Επειδή κοντεύω να γίνω γραφικός με το ταξίδι στην Αργεντινή, που στην τελική είναι και δεύτερη πατρίδα οπότε σιγά το πράγμα, φτιάχνω δύο μικρές λίστες, κάτι σαν απολογισμός:

Τα δέκα πράγματα που μου άρεσαν περισσότερο:

  • Tο Lago Argentino με τους παγετώνες
  • H Bahia Onelli με τους μίνι παγετώνες
  • Η αίσθηση να βρίσκεσαι στο τέλος του κόσμου
  • Oι οδηγοί ταξί στο Buenos Aires. Δεν σου ανοίγουν την πόρτα, αν δεν πάρεις πίσω ακριβώς τα ρέστα.
  • Oι δρόμοι του Buenos. Ούτε μία λακκούβα.
  • Η La Plata. Τόσο πράσινο...
  • Ότι έφαγα και πάλι empanadas
  • Που έγινε πρόεδρος η Cristina.
  • Ότι πέρασα χρόνο με τη θεία
  • Που έχω ήδη σχέδια για το επόμενο ταξίδι

Τα έξι πράγματα που δεν μου άρεσαν/στεναχώρησαν:

  • Τα πεζοδρόμια του Buenos: σε άθλια κατάσταση
  • Η φτώχεια βγαίνει παγανιά το βράδι: Cartoneros λέγονται και μαζεύουν ό,τι βρουν από τα σκουπίδια. Και κανείς δεν δίνει σημασία.
  • Που κλειδώνουν (ακόμα) όλες τις πόρτες στις εισόδους των σπιτιών
  • Που υιοθετούν όλο και περισσότερες αγγλικές λέξεις όταν μιλάνε
  • Τηλεόραση χάλι μαύρο. Το ριάλιτι-σκουπίδι πάει σύννεφο
  • Που ΕΣΥ δεν ήσουν μαζί

Με δύο λόγια: Χάρηκα που έκανα πραγματικότητα ένα (ακόμα) όνειρο. Να φτάσω στη Γη του Πυρός. Όσοι έχουν βρεθεί στη θέση μου -και ας μην ήταν απαραίτητα ταξίδι το όνειρο- νομίζω ότι μπορούν να με νιώσουν. Και να με καταλάβουν.

Now playing...

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2007


Περίμενα με αγωνία το νέο άλμπουμ της Αλκηστις Πρωτοψάλτη, το οποίο για κακή μου τύχη κυκλοφόρησε την ημέρα που ξεκινούσε το ταξίδι μου στην Αργεντινή. Έπρεπε λοιπόν να περιμένω 2,5 εβδομάδες ακόμα...

Το άκουσα λοιπόν. Και μου άρεσε. Γιατί είναι πολυσυλλεκτικό. Βέβαια δεν είμαι και ο πλέον αντικειμενικός, γιατί με την Αλκηστις έχω έναν έρωτα.

Οφείλω να παραδεχθώ ότι όταν έμαθα ότι η Αλκηστις έφυγε από την Universal και πήγε στο μαγαζί του ΑΝΤ1 (Heaven), ανησύχησα. Έχω ένα θέμα με την αισθητική που εκπέμπει το συγκεκριμένο μαγαζί, τηλεοπτικά-ραδιοφωνικά-δισκογραφικά.

Ανησύχησα λοιπόν ότι η Αλκηστις θα καταλήξει για τα πανηγύρια. Ο προηγούμενος δίσκος της όμως ήταν εξαιρετικός. Κόλλησα και εξακολουθώ να ακούω το Προλαβαίνω και το Καλημέρα.

Eξαιρετική λοιπόν και η καινούργια δουλειά Στο ωραιότερο σημείο. Κόλλησα ήδη με το Έλα για λίγο και χαμογελάω κάθε φορά που φτάνει η σειρά του Πάμε Χαβάη.

Σε κάποιο άλλο blog διάβασα ότι η Αλκηστις πλέον δεν είναι αυτή που ήταν τότε με τα τραγούδια του Κραουνάκη και της Νικολακοπούλου.

Το δέχομαι, αλλά τι σημασία έχει; Αλλη εποχή σήμερα.

Για να κλείσω: Αυτό που πάντα μου άρεσε με την Αλκηστούλα είναι ότι αυτό που τραγουδάει, το κάνει κυριολεκτικά δικό της. Δεν θυμάσαι τίποτε άλλο. Ούτε ποιος το έγραψε ούτε τίποτα. Είναι δικό της. Η φωνή της, η χροιά της, το στυλ της, η εικόνα της, το χαμόγελό της. Όλα είναι εκεί σε κάθε τραγούδι.

Σε ευχαριστώ από την καρδιά μου, γλυκειά μου Αλκηστούλα.

Στο ωραιότερο σημείο

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2007

Το ταξίδι στην Παταγονία της Αργεντινής είχε πολλές συγκλονιστικές εμπειρίες. Ιδιαίτερα εκεί στην άκρη της Lago Argentino, μιας λίμνης με έκταση 1.600 τετραγωνικά χιλιόμετρα, όπου βρίσκονται οι παγετώνες. Έμεινα με ανοικτό το στόμα όταν αντίκρυσα το θέαμα. Ακόμα και το κρύο που ερχόταν όταν το καράβι τους πλησίαζε έμοιαζε ασήμαντο. Το θέαμα σε έκανε να τα ξεχνάς όλα. Καμιά φορά σκεφτόμουν τι θα έλεγε ο παγετώνας έτσι όπως μας έβλεπε όλους εμάς τους χαζοτουρίστες να τον κοιτάμε με τις ψηφιακές στο χέρι. Και όλοι στην ίδια μεριά του σκάφους, με αποτέλεσμα αυτό να παίρνει επικίνδυνα κλίση...

Κι όμως, υπήρξε κάτι ακόμα πιο εντυπωσιακό και ανέλπιστο: Σε κάποια φάση, το καταμαράν που γύριζε από παγετώνα σε παγετώνα μας άφησε σε έναν κόλπο με το όνομα Bahia Onelli.

«Θα περπατήσουμε σε ένα δάσος από λεύκες και στο τέλος της θα βγούμε σε μια λίμνη» μας είπε η ξεναγός. Βγήκαμε λοιπόν μέσα στη βροχή και το ρίξαμε στο περπάτημα. «Μόνο προσοχή στους ταύρους» συμπλήρωσε η ξεναγός, όταν πλέον ήταν αργά για να γυρίσουμε στο καταμαράν.

«Αντε πάμε και ό,τι γίνει» είπα στους Αργεντινούς φίλους μου, που ούτε εκείνοι ήξεραν τι ακριβώς γίνεται.

Και το ρίξαμε στο περπάτημα. Υπό βροχή. Και περπατούσαμε και περπατούσαμε και τελειωμό δεν είχε το δάσος. Υπέροχο βέβαια, αλλά όταν σου έχουν πει για ταύρους, ε, μια ανησυχία την έχεις.

Κάποια στιγμή άρχισα να βαριέμαι. «Καψώνι η υπόθεση της Bahia Onelli» σκέφτηκα. Και πριν καλά καλά τελειώσω τη φράση, άκουσα φωνές. «Κάποιος έπεσε πάνω σε ταύρο» σκέφτηκα και κοίταξα μπροστά μου.

Αυτό που είδα αρχικά δεν το κατάλαβα. Το δάσος τελείωνε και μπροστά μου ένας ανοιχτός χώρος με κάτι γαλάζια πράγματα. Πολλά γαλάζια πράγματα. «Τι στο καλό είναι αυτό;» αναρωτηθήκαμε.

Πλησιάσαμε κι άλλο για να αντικρύσουμε το απόλυτα απίστευτο: Μια λίμνη γεμάτη μικρά παγόβουνα. Εκατοντάδες μικρά κομμάτια. Και γύρω γύρω τεράστια μαύρα βουνά από τα οποία κατέβαιναν παγετώνες. Αυτοί οι ίδιοι παγετώνες που απλά έλιωναν και άφηναν τα μικρά κομμάτια τους στη λίμνη. Και ο ουρανός μαύρος. Και κάτω μαύρο βότσαλο.

Το θέαμα ήταν σαν από άλλον πλανήτη. Πανέμορφο, απόκοσμο, τρομακτικό, ανατριχιαστικό, ήρεμο. Μείναμε όλοι σαστισμένοι. Μόνο η ξεναγός κοιτούσε τις φάτσες μας και χαμογελούσε. Ήξερε τι θα παθαίναμε.

«Λοιπόν; Να φύγουμε μην μας επιτεθεί κανένας ταύρος ή να μείνουμε λίγο ακόμα;» μας ρώτησε και όλοι βάλαμε τα γέλια.

Ποιος ήθελε να φύγει; Κανείς. Θα μπορούσα να μείνω εκεί μέχρι να νυχτώσει. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την εικόνα. Στο δρόμο για την επιστροφή, όταν πλέον αφήναμε πίσω μας τη λίμνη και πιάναμε πάλι το δάσος για να γυρίσουμε στο καταμαράν, έδωσα στον εαυτό μου μια υπόσχεση: Να επιστρέψω.

Γύρισα και κοίταξα για να τελευταία φορά το θέαμα. Γέμισα τα μάτια μου με την εικόνα της λίμνης και επανέλαβα: «Εδώ θα επιστρέψω».

Ένας άλλος άνθρωπος

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2007

Ο τίτλος τα λέει όλα. Ένας άλλος άνθρωπος γύρισε πίσω. Φταίει το υπερβολικό οξυγόνο που ανέπνευσα και το ότι ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα: Παταγονία της Αργεντινής και Γη του Πυρός. Με στοίχειωναν αυτές οι λέξεις. Εκεί ήθελα πάντα να φτάσω. Και πόσες φορές, ενώ ήμουν στο Buenos Aires, δεν κατάφερνα να αγγίξω το όνειρο για διάφορους λόγους.

Τι είχε το πρόγραμμα: 15 μέρες ταξίδι, τέσσερις πόλεις (Buenos Aires, El Calafate, Ushuaia, La Plata), οκτώ πτήσεις συνολικής διάρκειας 40 ωρών (χωρίς τις αναμονές), δεκάδες εκδρομές με τρένα, πούλμαν και καταμαράν, πολλά χιλιόμετρα trekking, ψωφόκρυο και κωλοζέστη, μεγάλη ποσότητα κρέατος (σόρρυ παιδιά, αλλά στην Αργεντινή μόνο κρέας τρώμε), πάαααααρα πολλά γλυκά και 250 φωτογραφίες.

Κορυφαίες στιγμές: Όταν είδα μπροστά μου για πρώτη φορά παγετώνα (και θυμήθηκα την Kallia και την Πυξίδα της Moneypenny), όταν άκουσα τον πάγο να σπάει, όταν αντίκρυσα το θέαμα στη λίμνη Onelli, όταν έφτασα στο τέλος του κόσμου και είδα πιγκουίνους, όταν έχασα τον ορίζοντα στο απέραντο της στέπας με φόντο τις Ανδεις (φωτό). Θα σας μιλήσω για όλα αυτά τις επόμενες ημέρες.

Να σας εξομολογηθώ κάτι, άλλωστε μια οικογένεια είμαστε: Όταν πηγαίνω στην Αργεντινή στεναχωριέμαι και χαίρομαι μαζί.

Στεναχωριέμαι γιατί διαπιστώνω ότι εδώ στην Ελλάδα δεν έχουμε τόσο πράσινο, τόσα δάση, τόσα πάρκα, τόση άπλα. Στεναχωριέμαι που η Αργεντινή, ενώ έπρεπε να είναι η πλουσιότερη χώρα του πλανήτη, δυστυχώς δεν είναι. Και ας τάιζε για πολλές δεκαετίες εκατομμύρια πεινασμένους και εξαθλιωμένους Ευρωπαίους.

Από την άλλη όμως χαίρομαι που βλέπω αυτή τη μοναδική αξιοπρέπεια σε ανθρώπους με σαφώς λιγότερα υλικά αγαθά από εμάς. Το ήξερα, αλλά αυτή τη φορά το έζησα, γιατί έμεινα σε σπίτι γνωστών στην πόλη La Plata. Η θεία μου λέει ότι έτσι ήμασταν και στην Ελλάδα πριν από αρκετές δεκαετίες.

Τέλος πάντων.

Η αγαπημένη μας Moneypenny με την Πυξίδα μού έκανε την τιμή να δημοσιεύει σε post αρκετές από τις ταξιδιωτικές μου εμπειρίες.

Την ευχαριστώ γιατί το έκανε ενώ πνιγόταν στη δουλειά. Όπως είπα, θα σας περιγράψω κι άλλα. Προς το παρόν, κάντε κλικ εδώ για να δείτε φωτογραφίες.

Ξέχασα κάτι: Μου λείψατε.